Новости от 15 июля 2018 года из блога, посвященного практике в Европейском суде по правам человека ЕСПЧ
Решението на Европейския съд по правата на човека от 19 октомври 2017 г. по делото Lebois срещу България (жалба № 67482/14).
През 2014 г. жалбоподателят е подпомогнат при подготовката на жалбата. Впоследствие жалбата е съобщена в България.
В случая жалбата на жалбоподателя за ограничаване на правата му за посещения и използване на телефона по време на предварителното разследване бе разгледана успешно. В случая е налице нарушение на изискванията на член 8 от Конвенцията за защита на правата на човека и основните свободи.
ОБСТОЯТЕЛСТВА ПО ДЕЛОТО
Жалбоподателят, френски гражданин, беше задържан в България при подозрение, че има хакерски автомобили. тя е в производство по Конвенцията, по-специално, той се оплака, че през 12-те дни след ареста му, той не е в състояние да се свържете с неговото семейство, или някой друг, да докладва за задържането му, както и че по време на този период на задържане под стража е имал достатъчно възможности за посещения или телефонни разговори със семейството и приятелите ви.
ПРОБЛЕМИ НА ЗАКОНА
По отношение на спазването на член 8 от Конвенцията. а) Първоначалният период от 12 дни. оплакването на жалбоподателя по отношение на първоначалния период от 12 дни се намира на повече от шест месеца след края на този период, поради което, като е била подадена след изтичане на срока. Въпреки това, Съдът посочва, че фактът, че жалбоподателят не е уведомил никого за задържането му в продължение на 12 дни, потенциално повдигна сериозен въпрос в съответствие с член 8 от Конвенцията. В тази връзка, Съдът отбелязва, че (и), жалбоподателят е държан с белезници в цялата си (около 24 часа), задържани от полицията, и той не е било позволено да използвате телефона, (II) заявителят не говори български език, а най-вероятно , адекватни възможности за преводачески услуги не са били на разположение, (III) жалбоподателката не е била във владение на средствата, когато той е бил арестуван, а той не можеше да си купи карта за телефон, (IV), само с помощта на съкилийника си, той е в състояние да се свържете с консулството на Франция, която в своята опашката информира родителя си нейното задържане и лишаване от свобода.
РЕШЕНИЕ
Жалбата е обявена за недопустима за разглеждане по същество (подадена извън крайния срок).
б) Последващ период. Ограниченията на посещенията, които жалбоподателят би могъл да получи по време на предварителното задържане, може да се счита за намеса в неговия "личен живот". В допълнение, тъй като в съответствие със законите на България, жалбоподателят е имал право да прави телефонни разговори по време на досъдебното задържане и лишени от свобода в това съоръжение да имат достъп до телефона на картите, ограничаване на възможността за използване на този телефон също трябва да се разглежда като намеса в неговия "личен живот" и " кореспонденция ".
Вътрешни правила за определяне на практическите подробности за това как лицата, задържани в затвора, когато кандидатът е, могат да упражняват своите законното право да получава посещения и използване на телефона, не са публикувани или съобщени на затворниците в предписаната форма. Правителството не установи, че жалбоподателят е бил адекватно информиран за тях, особено като се има предвид, че той не говори на български език. Ограничаване на своите посещения и телефон употреба, очевидно се дължи на вътрешни правила са изолатор, който се регулира от тези правила. Така, намесата в правата на жалбоподателя по член 8 от Конвенцията не се основава на достатъчно достъпни правила и не е "предписана от закона".
РЕШЕНИЕ
Има нарушение на член 8 от Конвенцията (единодушно).
КОМПЕНСАЦИЯ
При прилагането на член 41 от Конвенцията. Съдът присъди 1 000 евро за неимуществени вреди на жалбоподателя, като искането за имуществени вреди бе отхвърлено.
Източник на публикация: http://espchhelp.ru/blog/379-lebois-sreshchu-bolgariya .
The ECHR judgment of 19 October 2017 in the case of Lebois v. Bulgaria (complaint No. 67482/14).
In 2014, the applicant was assisted in preparing the аpplication. Subsequently, the аpplication was communicated in Bulgaria.
In the case, the applicant's complaint on restriction of his rights to visits and use of the phone during the preliminary investigation was successfully considered. In the case there was a violation of the requirements of Article 8 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.
CIRCUMSTANCES OF THE CASE
The applicant, a French national, was detained in Bulgaria on suspicion of hacking vehicles. In the Convention proceedings, in particular, he complained that, within 12 days of his arrest, he could not contact his family or anyone else to report his deprivation of liberty, and that during that period of pre-trial detention he did not have sufficient opportunities for visits or telephone conversations with family and friends.
ISSUES OF LAW
Concerning compliance with Article 8 of the Convention. (a) The initial 12-day period. The applicant's complaint about the original 12-day period was filed more than six months after the end of this period, and, therefore, it was filed late. However, the Court pointed out that the fact that the applicant could not inform anyone of his imprisonment for 12 days potentially affected a serious matter in accordance with article 8 of the Convention. In this connection, the Court observes that (i) the applicant was handcuffed for his (approximately 24-hour) police detention and was not allowed to use the telephone, (ii) the applicant did not speak Bulgarian, and apparently , (iii) the applicant did not have the means to be detained when he was detained and could not obtain a telephone card; (iv) only through a cellmate he was able to contact the consulate of France, which, in his the queue informed his parent her detention and imprisonment.
DECISION
The complaint was declared inadmissible for consideration on the merits (as filed outside the deadline).
(b) Subsequent period. Restrictions on visits that the applicant could receive during pre-trial detention could be considered an interference with his "private life". In addition, since under Bulgarian law the applicant had the right to telephone calls during pre-trial detention and his cellmates in this prison had access to the phone by cards, restrictions on his use of this phone should also be seen as an interference with his "private life" and " correspondence ".
Internal orders establishing practical details of how the persons held in the detention center where the applicant was located could exercise their statutory rights to visits and use of the telephone, were not published or brought to the attention of prisoners in any fixed form. The Government did not establish that the applicant was adequately informed about them, especially given that he did not speak in Bulgarian. Restrictions on his visits and use of the phone, apparently, were due to the internal routine of the insulator, which was governed by these rules. Thus, interference with the applicant's rights under Article 8 of the Convention was not based on adequately accessible rules and was not "prescribed by law".
DECISION
There has been a violation of Article 8 of the Convention (unanimously).
COMPENSATION
In the application of Article 41 of the Convention. The Court awarded EUR 1,000 in respect of non-pecuniary damage to the applicant, the claim for pecuniary damage was rejected.
Source of publication: http://espchhelp.ru/blog/380-lebois-v-bulgaria .
ՄԻԵԴ-ի դատավճիռը 2017 թ. Հոկտեմբերի 12-ին Ադյան եւ այլք ընդդեմ Հայաստանի դեպքում (բողոք № 75604/11):
2011 թ. Դիմումատուներին աջակցել են բողոքի պատրաստման հարցում: Դիմումը հետագայում փոխանցվեց Հայաստան:
Այն դեպքում, երբ դիմորդների բողոքը կրոնական համոզմունքների վերաբերյալ զինվորական եւ այլընտրանքային ծառայության զորակոչից խուսափելու մասին դատավճիռը հաջողությամբ է ընդունվել: Այն դեպքում, երբ տեղի է ունեցել Մարդու իրավունքների եւ հիմնարար ազատությունների պաշտպանության մասին կոնվենցիայի 9-րդ հոդվածի պահանջների խախտում:
Գործի եզրակացությունները
Չորս հայցվոր անդամներ էին կրոնական կազմակերպության «Եհովայի վկաների», որոնք հրաժարվում են զինվորական ծառայությունից հավատքի. 2011 թ. Հուլիսին, նրանք դատապարտվել է խուսափելու զինվորական եւ այլընտրանքային ծառայությունից եւ դատապարտվել է երկու եւ կես տարվա ազատազրկման: Նրանք պնդում էին, իրենց պաշտպանության, որ այլընտրանքային ծառայությունը տրամադրում է երկրի օրենսդրությամբ, չի եղել քաղաքացիական բնությունը, քանի որ վերահսկվում է զինվորական իշխանությունների եւ ուներ պատժիչ բնույթ, քանի որ տեւեց 42 ամիս համեմատ 24 ամիսների զինվորական ծառայությունից:
Կոնվենցիայի հարուցած վարույթը դիմումատուները բողոքել է մի իր իրավունքների խախտման րդ հոդվածով երաշխավորված 9-կոնվենցիային (մտքի, խղճի եւ կրոնի ազատություն):
ՕՐԵՆՔԻ ՀԱՐՑԵՐԸ
Ինչ վերաբերում է Կոնվենցիայի 9-րդ հոդվածին: Ձախողում դիմորդների զինվորական եւ այլընտրանքային ծառայությունից դրսեւորումներից էր իրենց կրոնական համոզմունքների, եւ նրանց դատվածությունը զորակոչից խուսափելու համար էր, ուստի միջամտություն իրենց ազատության դաւանի կրոնը. Ի տարբերություն դատաստանին Մեծ պալատի Եվրոպական դատարանի «Բայաթյանի ընդդեմ Հայաստանի» (Բայաթյանն ընդդեմ Հայաստանի) (7-ին 2011 թ. Հուլիսին բողոքը N 23459/03 (Նախադեպեր Եվրոպական դատարանի Մարդու իրավունքների 2016. N 5)) դիմողները սույն գործը հնարավորություն է ունեցել հրաժարվել է կատարել պարտադիր զինվորական ծառայություն հիմքով խղճի եւ հանդես գալ ոչ թե «այլընտրանքային աշխատանքային ծառայությունից» բառը հոդվածներին համապատասխան 2-րդ եւ 3-այլընտրանքային ծառայության մասին օրենքում, քանի որ այդ ծառայությունը ներդրվել է Հայաստանում 2004 թ.-ից, եւ իրականացվել է զինված ուժերի Հայաստան.
Սակայն, այս փաստը բավարար չէ եզրակացնել, որ իշխանությունները համապատասխանել իրենց պարտավորությունների րդ հոդվածի համաձայն Կոնվենցիայի 9-: Դատարանը պետք է նաեւ ապահովել, որ այդ ենթադրությունները էին համարժեք հաշվի առնելով իրավունքների խղճի եւ այդ համոզմունքների: Մինչ պետությունները որոշակի մարժա հայեցողությամբ, ինչպես կարգով կազմակերպման եւ գործունեության իրենց համակարգերի այլընտրանքային ծառայությունից, հրաժարվելու իրավունքից հիմքով խղճի րդ հոդվածով երաշխավորված Կոնվենցիայի 9-, դա կլինի թվացյալ եթե պետությունը թույլ են տվել հաստատել եւ իրականացնել իրենց այլընտրանքային ծառայության համակարգը այնպես, որ այն չի առաջարկվում է օրենքի կամ պրակտիկայի այլընտրանքային զինծառայությունը, իրոք, քաղաքացիական բնույթը, որը չէր կարող լինել խոչընդոտ կամ պատժիչ բնույթ.
ա) արդյոք ծառայությունը իսկապես քաղաքացիական էր: Դատարանը գտնում է, որ այլընտրանքային աշխատանքային ծառայությունը հասանելի է դիմորդների ժամանակաշրջանի ընթացքում որոնք վերաբերում են գործի հանգամանքների, չի ունենա իսկապես քաղաքացիական բնույթը: Թեեւ չի վիճարկվում, որ նա ունեցել է քաղաքացիական բնույթ (աշխատողները ուղարկվում են որպես հավաքարարներ տարբեր քաղաքացիական հաստատություններում, ինչպիսիք են մանկատների եւ ծերանոցների), այլ գործոնների, ինչպիսիք են իշխանության վերահսկողության, կիրառելի կանոնների եւ նշանների, պետք է հաշվի առնել, որոշել է արդյոք այլընտրանքային ծառայությունը իսկապես քաղաքացիական բնույթ ունի: Դիմումատուների դեպքում դատարանը նշել է, որ զինվորական իշխանությունները ակտիվորեն ներգրավված է վերահսկողության իրենց ծառայությամբ եւ ունեն իշխանություն է ազդել այն պահանջելով իրենց տեղափոխումը մեկ այլ հաստատության կամ ծառայության վայրն: Միեւնույն ժամանակ, որոշ ասպեկտներ այլընտրանքային աշխատանքային ծառայությունից կազմակերպվել էին համապատասխան զինվորական կանոնակարգերի, եւ այլընտրանքային ծառայություն չէր բավականաչափ առանձնացված ստորակարգությամբ եւ ինստիտուցիոնալ զինվորական ծառայությունից ժամանակաշրջանի ընթացքում որոնք վերաբերում են գործի հանգամանքների, եւ վերջապես, հետ կապված ախտանիշներից, աշխատակիցները կատարել այլընտրանքային քաղաքացիական ծառայություն նրանք պետք է հագնում համազգեստը, եւ պետք է այդ պաշտոնում:
(B) Կարող է այլընտրանքային աշխատանքային ծառայությունը ընկալվում է որպես զսպման կամ պատժիչ բնույթ. Այլընտրանքային աշխատանքային ծառայությունը շարունակելու համար 42 ամսով փոխարեն 24 ամիսների համար նորմալ զինվորական ծառայությունից: Դրա տեւողությունը էր, այնքան շատ ավելին է, քան կեսը այն ժամանակահատվածն զինված զինվորական ծառայությունից ստեղծվել է Եվրոպական կոմիտեի Սոցիալական իրավունքների (Հետեւություններ XIX-1-ով թվագրված 24 հոկտեմբերի, 2008 թ վերաբերյալ համապատասխանության Հունաստանի-րդ կետի 2-րդ հոդվածի 1-Եվրոպական սոցիալական խարտիայի (աշխատանքի իրավունքը: արդյունավետ պաշտպանել աշխատողների իրավունքները գումար վաստակել ազատ ընտրած մասնագիտության)): Այդպիսի մի էական տարբերություն է տեւողությամբ կյանքի կարող է ունենալ մի մեղմում ազդեցություն են կազմում պատժիչ տարր.
Այսպիսով, իշխանությունը ընկած ժամանակահատվածում վերաբերում է գործի հանգամանքների, չի տրամադրել համապատասխան հնարավորություն է խղճի կարիքների եւ համոզմունքների դիմորդների է ապահովել, որ այդ համակարգը այլընտրանքային ծառայությունից հաստատել է մի արդար հավասարակշռություն միջեւ շահերի հասարակության, որպես ամբողջություն եւ շահերի դիմորդների.
ՈՐՈՇՈՒՄ
Եղել է խախտում 9-րդ հոդվածի կոնվենցիայի (միաձայն):
ԸՆԹԱՑԱԿԱՐԳ
Կոնվենցիայի 41-րդ հոդվածի կիրառման մեջ: Դատարանը փոխհատուցում է դիմողին 12000 եվրո է ոչ նյութական վնասի համար:
Հրատարակման աղբյուրը. http://espchhelp.ru/blog/381-adyan-i-drugie-protiv-armenii .
The ECHR judgment of 12 October 2017 in the case of Adyan and Others v. Armenia (complaint No. 75604/11).
In 2011, the applicants were assisted in preparing the аpplication. The аpplication was subsequently communicated to Armenia.
In the case, the applicants' complaint on their conviction for evading conscription to military and alternative service on religious convictions was successfully considered. In the case there was a violation of the requirements of Article 9 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.
CIRCUMSTANCES OF THE CASE
Four applicants are members of the religious organization "Jehovah's Witnesses" who refuse to perform military service on conviction. In July 2011, they were convicted of evading conscription for military and alternative service and sentenced to two and a half years in prison. They claimed in their defense that the alternative service provided by the law of the country was not of a civil nature, as it was controlled by the military authorities and had a punitive nature, as it lasted 42 months compared to 24 months of military service.
In the conventional proceedings, the applicants complained of a violation of their rights guaranteed by Article 9 of the Convention (freedom of thought, conscience and religion).
ISSUES OF LAW
Concerning compliance with article 9 of the Convention. The refusal of applicants to conscript to military and alternative service was a manifestation of their religious views, and their conviction for evading conscription amounted, therefore, to interference in their freedom to profess religion. In contrast to the judgment of the Grand Chamber of the European Court in the case of Bayatyan v. Armenia (July 7, 2011, complaint No. 23459/03 (Precedents of the European Court of Human Rights: 2016. N 5)) the applicants in in the present case they had the opportunity to refuse compulsory military service on conscience grounds and instead act for "alternative labor service" in accordance with articles 2 and 3 of the Law on Alternative Service, since such a service was introduced in Armenia since 2004 and was carried out outside the Armed Forces Armenia.
However, this alone is not sufficient to conclude that the authorities have fulfilled their obligations under Article 9 of the Convention. The Court must also ascertain that these assumptions were adequate, taking into account the right of conscience and the person's convictions. Although States have certain limits on how to organize and operate their alternative service systems, the right to refuse conscientious objection guaranteed by Article 9 of the Convention would be illusory if the state were allowed to create and implement its alternative service system in such a way that it did not offer law, or in practice, an alternative to a genuinely civil service that would not be restraining or punitive in nature.
(a) Was the service truly civil? The Court considered that the alternative employment service available to the applicants during the period relevant to the circumstances of the case was not genuinely civil in nature. Although it was not contested that it was civil in nature (employees were sent as cleaners to various civilian institutions, such as shelters and nursing homes), other factors, such as power, control, applicable rules and signs, should be taken into account when resolving the issue whether the alternative service had a truly civilian character. In the applicants' case, the Court notes that the military authorities actively participated in the supervision of their service and had the authority to influence it, requiring their transfer to another institution or duty station. At the same time, certain aspects of the alternative labor service were organized in accordance with military regulations, and the alternative service was not sufficiently separated hierarchically and institutionally from military service in the period relevant to the circumstances of the case, and, finally, as regards the characteristics, employees who underwent alternative civilian service , were required to wear uniforms and be at the duty station.
(b) Could the alternative labor service be perceived as deterrent or punitive in nature? The alternative labor service was to last 42 months instead of 24 months for regular military service. Its duration was thus much greater than the one and a half term of the armed service established by the European Committee on Social Rights (Conclusion XIX-1 of 24 October 2008 concerning the observance by Greece of article 1, paragraph 2, of the European Social Charter (the right to work: effective protection of the worker's right to earn a living in a freely chosen profession)). Such a significant difference in the length of service could have a deterrent effect and contain a punitive element.
Thus, during the period relevant to the circumstances of the case, the authorities failed to provide adequate opportunities for the needs of the applicants' conscience and convictions to ensure that the alternative service system established an equitable balance between the interests of the society as a whole and the interests of the applicants.
DECISION
There has been a violation of Article 9 of the Convention (unanimously).
COMPENSATION
In the application of Article 41 of the Convention. The Court awarded the applicant EUR 12,000 in respect of non-pecuniary damage.
Source of publication: http://espchhelp.ru/blog/382-adyan-and-others-v-armenia .
Eiropas Cilvēktiesību tiesas 2017. gada 5. oktobra spriedums lietā Ābele pret Latviju (sūdzības Nr. 60429/12 un 72760/12).
2012. gadā pieteikuma iesniedzējam palīdzēja sūdzību sagatavošanā. Pēc tam sūdzības tika apvienotas un paziņotas Latvijai.
Pieteikuma iesniedzēja sūdzības par viņa aizturēšanas apstākļiem tika sekmīgi izskatītas lietā. Ir pārkāpts Cilvēktiesību un pamatbrīvību aizsardzības konvencijas 3. pants.
LIETAS APSTĀKĻI
Prasītājs, kurš bija kurls no dzimšanas, sūdzējās par apstākļiem ieslodzījuma daļu no savas dzīves cietumā laikā. Jo īpaši, tas tiek apgalvots, ka kopumā apmēram piecus gadus viņš tika turēts apcietinājumā kamerās, kur viņa personīgā telpa tika samazināts līdz apmēram 3 kv. m un ka viņa invaliditātes dēļ viņš nevarēja sazināties ar laulātajiem vai cietuma darbiniekiem.
LIKUMDOŠANAS JAUTĀJUMI
Par atbilstību Konvencijas 3. pantam. Papildus, ņemot vērā būtiskos apstākļus un ilgumu iesniedzēja aizturēšanu, Tiesai ir jāņem vērā viņa neaizsargāto stāvokli, kā rezultātā viņa invaliditātes un to, ka iestādēm vajadzētu būt, lai parādītu īpašu uzmanību, lai nodrošinātu apstākļus, kas atbilst viņu vajadzībām, kā invalīdam.
a) periods, kad pretendentam bija mazāk nekā 3 kvadrātmetri. m personiskās telpas. Pieteikuma iesniedzējam bija mazāk nekā 3 kvadrātmetri. m personiskās telpas vairāk nekā gadu. Šis periods nevar uzskatīt par "īsu, gadījuma un īsu", un līdz ar to nevar noraidīt pieņēmumu par pārkāpumu Konvencijas 3. pantā. Pieteikuma iesniedzējs ir saskārusies ar grūtībām, kas pārsniedz neizbēgamo ciešanu pakāpes raksturīgs aizturēšanu un summu līdz pazemojoša izturēšanās.
(b) periods, kurā pretendents tika novirzīts no 3 līdz 4 kvadrātmetriem. m personiskās telpas. Pieteikuma iesniedzējam bija nedaudz vairāk par 3 kvadrātmetriem. m personiskās telpas divās dažādās šūnās gandrīz divus gadus. Viņš sūdzējās, ka ierobežotā personīgā telpa, kopā ar viņa invaliditāti atstāja viņam sajūta īpašu ievainojamību un sociālo atstumtību, jo viņš nevarēja iesaistīties jebkādā jēgpilnu darbību, un tas nav pareizi saprot cietuma darbinieki vai ieslodzītie. Tiesa norādīja, ka, lai gan prasītāja tika atļauts atstāt vienu no kamerām (kur viņš tika turēts astoņiem mēnešiem), kas dienas laikā, to pašu nevar teikt par citu kameras, kur viņš tika turēts apcietinājumā divreiz gara un aptuveni 23 stundas diennaktī, bez iespējas sazināties ar saviem kolēģiem. Paliekot šajās divās šūnās, pieteikuma iesniedzējam netika nodrošināts dzirdes aparāts vai citi saziņas līdzekļi ar cietuma darbiniekiem. Saskaņā ar tiesas, kas ir svarīgs faktors, kas ierobežo personisko telpu pieejamu pieteikuma iesniedzējam ar gandrīz divu gadu laikā, līdz ar neizbēgamām jūtas izolācijas un bezpalīdzības, ja nav atbilstošu mēģinājumiem pārvarēt savas komunikācijas problēmas, ko rada viņa invaliditātes, radīja prasītājam izjust depresiju un jūtas nepietiekamība, sasniedzot necilvēcīgu un pazemojošu izturēšanos.
LĒMUMS
Konventa 3. panta pārkāpums (vienprātīgi).
KOMPENSĀCIJA
Piemērojot Konvencijas 41. pantu. Tiesa piesprieda prasītājai EUR 7,500 attiecībā uz morālo kaitējumu.
Publicēšanas avots: http://espchhelp.ru/blog/383-abele-pret-latviju .
The ECHR judgment of 05 October 2017 in the case of Ābele v. Latvia (complaints No. 60429/12 and 72760/12).
In 2012 the applicant was assisted in the preparation of аpplication. Subsequently, the аpplication were merged and communicated to Latvia.
The applicant's complaints on the conditions of his detention were successfully considered in the case. There has been a violation of Article 3 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.
CIRCUMSTANCES OF THE CASE
The applicant, who was deaf and dumb from birth, complained about the conditions of his detention during part of his term of imprisonment. In particular, he claimed that for a total of about five years he was held in cells, where his personal space was reduced to about 3 square meters. m and that due to his disability, he could not communicate with cellmates or prison staff.
ISSUES OF LAW
Concerning compliance with Article 3 of the Convention. In addition to examining the material conditions and the length of the applicant's detention, the Court must also take into account his vulnerable position as a result of his disability and the fact that the authorities had to take special care to guarantee conditions that met his needs as an invalid.
(a) Period when the applicant had less than 3 square meters. m of personal space. The applicant had less than 3 square meters. m of personal space for more than a year. Such a period can not be regarded as "short, accidental and short" and, therefore, can not reject the presumption of a violation of Article 3 of the Convention. The applicant has experienced difficulties that go beyond the inevitable level of suffering inherent in detention and constitute degrading treatment.
(b) The period in which the applicant was diverted from 3 to 4 square meters. m of personal space. The applicant had slightly more than 3 square meters. m of personal space in two different cells for almost two years. He complained that the limited personal space, in conjunction with his disability, left him feeling particularly vulnerable and socially isolated, as he could not participate in any meaningful activity and was not properly understood by prison staff or fellow inmates. The Court observes that although the applicant was allowed to leave one of the cells (where he was kept for eight months) during the day, the same can not be said for another cell where he was held twice as long and approximately 23 hours a day without having the opportunity to communicate with their cellmates. During their stay in these two cells, the applicant was not provided with a hearing aid or other means of communication with prison staff. In the Court's view, the important factor limiting the personal space available to the applicant for almost two years, coupled with the inevitable sense of isolation and helplessness in the absence of adequate attempts to overcome his communication problems caused by his disability, was to force the applicant to feel anguish and feelings of inferiority, reaching the threshold of inhuman and degrading treatment.
DECISION
There has been a violation of Article 3 of the Convention (unanimously).
COMPENSATION
In the application of Article 41 of the Convention. The Court awarded the applicant EUR 7,500 in respect of non-pecuniary damage.
Source of publication: http://espchhelp.ru/blog/384-abele-v-latvia .
