Новости от 10 сентября 2018 года из блога, посвященного практике в Европейском суде по правам человека ЕСПЧ
The complaint successfully examined the applicant's detention and subsequent conviction, which, in the applicant's opinion, are unlawful. The case involved a violation of the requirements of article 5, paragraph 1, of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.
In 2005, the applicant was assisted in the preparation of the аpplication. Subsequently, the аpplication was communicated to the Russian Federation.
In his complaint, the applicant, who was a citizen of Ukraine, complained that his detention and subsequent conviction by the court in the Pridnestrovskaia Moldavskaia Respublika in 2002 were unlawful. After the applicant's death in 2006, his mother supported the complaint.
On 30 May 2017, on a complaint lodged by the applicant, the Court noted that the applicant's complaints did not fall within the jurisdiction of Ukraine and therefore declared the complaint inadmissible for examination on the merits. The European Court held by six votes in favor, one against, that in the present case the authorities of the Republic of Moldova did not violate any provisions of the Convention, and the authorities of the Russian Federation violated the requirements of Article 5 § 1 of the Convention (right to liberty and security of the person), and obliged the Government of the Russian Federation to pay the applicant EUR 20,000 in respect of non-pecuniary damage.
Judge D. Dedov (elected from the Russian Federation) expressed a special dissenting opinion on this case.
The ECHR judgment of 30 May 2017 in the case of Soyma v. The Republic of Moldova, the Russian Federation and Ukraine (аpplication No. 1203/05).
Source of publication: http://espchhelp.ru/blog/848-soyma-c-republic-of-moldova-russia-and-ukraine .
In the case, the applicant successfully complained that the measure of restraint he had chosen was excessively harsh and that its extension was not justified by the materials of the case, and that the refusal to visit his wife while in detention violated his right to respect family life. In the case there was a violation of the requirements of Article 8 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms. There have been no violations of Article 5 § 3 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.
In 2009, the applicant was assisted in the preparation of the аpplication. Subsequently, the аpplication was communicated to the Russian Federation.
In his complaint, the applicant, former head of the department of pharmacology at the Yaroslavl State Medical Academy, was detained on suspicion of receiving bribes, and he was given a preventive measure in the form of detention. The applicant complained that the measure of restraint he had chosen was excessively harsh and that its extension was not justified in the light of the case file. The applicant also argued that the refusal to see his wife while in detention violated his right to respect for family life.
On 30 May 2017, on a complaint lodged by the applicant, the Court unanimously held that in the present case the Government had not committed a breach of the requirements of Article 5 § 3 of the Convention (right to liberty and security of person) but violated the requirements of Article 8 of the Convention (right to respect private and family life). The Court ordered the respondent State to pay the applicant EUR 6,000 in respect of non-pecuniary damage.
Decision of the ECHR of 30 May 2017 on the case "Vladimir Nikolayevich Fedorov (v. Russia) v. Russian Federation" (аpplication no. 48974/09).
Source of publication: http://espchhelp.ru/blog/849-vladimir-nikolayevich-fedorov-c-russia .
The case successfully examined complaints of inhuman conditions of the applicants' detention in places of serving punishment, excessive length of detention of one of the applicants in pre-trial detention, failure to conduct a trial in his case within a reasonable time, lack of effective remedy by another applicant in connection with inhuman conditions content. In the case there was a violation of the requirements of Articles 3, 13, paragraph 1 of Article 6, paragraph 3 of Article 5 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.
In 2008 and 2016, the applicants were assisted in the preparation of аpplications. Subsequently, the аpplications were merged and communicated to the Russian Federation.
In their complaints, the applicants (five persons) complained of inhuman conditions of detention in places of serving their sentence. The first applicant also complained about the excessive length of pre-trial detention and the fact that his trial was not held within a reasonable time. The third applicant also complained about the lack of effective remedies in connection with inhuman conditions of detention.
On 18 May 2017, on the basis of the complaints submitted by the applicants, the Court unanimously held that in this case the Government violated the requirements of articles 3 (prohibition of torture) against all applicants and 13 of the Convention (the right to an effective domestic remedy) against the third applicant , article 6, paragraph 1, of the Convention (right to a fair trial) and article 5, paragraph 3, of the Convention (right to liberty and security of the person) in respect of the first applicant. The Court ordered the respondent State to pay the applicants a total of EUR 63,600 in respect of non-pecuniary damage, pecuniary damage and costs. The applicants were awarded various amounts ranging from 5,000 to 25,000 euros.
ECHR Ordinance of 18 May 2017 on the case "Zhikhar and Others v. Russia" (аpplications N 10623/08, 35259/08, 53215/08, 55708/08 and 29317/16).
Source of publication: http://espchhelp.ru/blog/850-zhikhar-and-others-c-russia .
The case successfully examined complaints about inhuman conditions of the applicants' detention in places of serving punishment, for lack of effective remedies. The case involved violation of the requirements of articles 3 and 13 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.
In 2016, the applicants were assisted in the preparation of аpplications. Subsequently, the аpplications were merged and communicated to the Russian Federation.
In their complaints, the applicants (six persons) complained of inhuman conditions of detention in places of serving their sentence. Two applicants also referred to the fact that they did not have an effective remedy in this regard.
On 18 May 2017, on the basis of the complaints submitted by the applicants, the Court unanimously held that in this case the Government violated the requirements of articles 3 (prohibition of torture) against all applicants and 13 of the Convention (the right to an effective domestic remedy) for two applicants , and ordered the respondent State to pay the applicants a total of € 26,000 in respect of non-pecuniary damage, pecuniary damage and costs. The applicants were awarded various amounts ranging from 1,000 to 5,000 euros.
ECHR Ordinance of 18 May 2017 in the case of Danilov and Others v. Russia (аpplications No. 355/16, 619/16, 1079/16, 2930/16, 4415/16 and 7249/16).
Source of publication: http://espchhelp.ru/blog/851-danilov-and-others-c-russia .
In the case, the complaint on the violation of the applicant's right to respect for family life was successfully considered in view of his punishment for committing an administrative offense in the form of administrative arrest. In the case there was a violation of the requirements of Article 8 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.
In 2010, the applicant was assisted in preparing the аpplication. Subsequently, the аpplication was communicated to the Russian Federation.
In his complaint, the applicant, who was a taxi driver, was found guilty of committing an administrative offense (driving a driver who does not have the right to drive a vehicle), he was sentenced in the form of administrative arrest. The applicant complained that the refusal to see his family members violated his right to respect for family life, since this right is not provided for persons who have been sentenced to administrative detention.
On 16 May 2017, on a complaint lodged by the applicant, the Court unanimously held that in this case the Government violated the requirements of Article 8 of the Convention (the right to respect for private and family life), since the interference was not based on the law, legislation. The Court ordered the respondent State to pay the applicant EUR 1,000 in respect of non-pecuniary damage.
The ECHR judgment of 16 May 2017 in the case of Pakhtusov v. Russia (аpplication no. 11800/10).
Source of publication: http://espchhelp.ru/blog/852-pakhtusov-c-russia .
ՄԻԵԴ-ի վճիռն դեկտեմբերի 12-2017-ին գործով »Սարգսյանը (Սարգսյանը) Ադրբեջանի դեմ» (բողոքը N 40167/06) եւ ՄԻԵԴ վճիռը դեկտեմբերի 12-2017 »Չիրագ եւ այլ (Չիրագովն ու մյուսներն) Հայաստանի դեմ» (բողոքը N 13216/05 ):
2005 եւ 2006 թվականներին դիմորդներին աջակցել են բողոքների պատրաստման հարցում: Դրանից հետո բողոքները փոխանցվել են համապատասխանաբար Ադրբեջանին եւ Հայաստանին:
Դեպքերում հաջողությամբ բողոք բողոք է քննարկման համար վճարման ընդհանուր փոխհատուցման համար նյութական եւ ոչ նյութական վնաս դիմորդների, որոնք ստիպված են եղել լքել իրենց տները ժամանակ հայ-ադրբեջանական, ղարաբաղյան հակամարտության Ղարաբաղի: Դիմորդներին հանձնվել է փոխհատուցում նյութական եւ ոչ նյութական վնասի համար:
Գործի եզրակացությունները
Այն դեպքում, «Սարգսյանը ընդդեմ Ադրբեջանի» դիմողի եւ նրա ընտանիքի էթնիկ հայերը, ովքեր ապրում էին գյուղում Գյուլիստանի այսօրվա Գորանբոյի շրջանի Ադրբեջանի. «Chiragov and Others v. Armenia» - ի դիմումատուները Ադրբեջանի Լաչինում բնակվող ադրբեջանցի քրդեր էին: Դիմորդները ստիպված էին լքել իրենց տները 1992 թվականին Լեռնային Ղարաբաղի հայ-ադրբեջանական հակամարտության ընթացքում:
Որոշումների 16 հունիսի 2015 թ. (Այսուհետ `հիմնական ատեան) Մեծ պալատը գտել շարունակական ոտնահարումը 8-րդ եւ 13-Կոնվենցիայի եւ Արձանագրության հոդված 1 N 1 Կոնվենցիայի: Կոնվենցիայի 41-րդ հոդվածի կիրառման հարցը հետաձգվեց երկու դեպքում էլ:
ՕՐԵՆՔԻ ՀԱՐՑԵՐԸ
Կոնվենցիայի 41-րդ հոդվածի կիրառման մեջ: ա) Նախնական դիտարկումներ: Այս երկու դեպքերը բացառիկ էին եւ կապված էին շարունակվող հակամարտության հետ: Ակտիվ ռազմական փուլը հակամարտության Լեռնային Ղարաբաղի տեղի ունեցավ 1992 թ. - 1994 թ. Տարիների ընթացքում, սակայն, չնայած հրադադարի մասին համաձայնագրի կնքված 1994 թ. Մայիսին, իսկ ընթացող բանակցությունները շրջանակներում ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի խաղաղ համաձայնագիրը չի կնքվել: Քսան տարի անց հրադադարի խախտումները շարունակվեցին: Վերջերս, հակամարտության շփման գծում հակամարտության ուժեղացում է տեղի ունեցել, հատկապես 2016 թվականի ապրիլի սկզբին ռազմական բախումների ժամանակ: Միջոցառումներ, որոնք ստիպեցին դիմորդներին թողնել իրենց ունեցվածքը եւ տնից դուրս գալ 1992 թ .: Իշխանությունները պատասխանող Նահանգներ վավերացրել է Կոնվենցիան 10 տարի անց այդ իրադարձությունների, Ադրբեջանը ապրիլի 15, 2002 թ., Իսկ Հայաստանը `ապրիլի 26-ին, 2002 թ. Ոչ իրավասություն ունեցող ratione temporis իրադարձությունների վերաբերյալ, որոնք նախորդել են կոնվենցիայի վավերացումը, ապա դատարանը եզրակացրել է իր հիմնական կանոնակարգերի, որ դիմողները պահպանում են իրենց գույքային իրավունքները եւ Կոնվենցիայի ուժի մեջ մտնելու պահից դիմումատուների իրավունքների շարունակական խախտումներ են սահմանել:
Ratione temporis (lat.) Ժամանակավոր չափանիշ է բողոքի ընդունելիության համար:
Որ դատարանը ստիպված է զբաղվել մի շարունակական իրավիճակի, որը խարսխված է չլուծված հակամարտության Լեռնային Ղարաբաղի եւ հարակից միջանցքում եւ դեռ ազդում է մեծ թվով անձանց: Սպասող Դատարանի առջեւ է ավելի քան հազար անհատական բողոքներ այն անձանց, ովքեր արդեն հակամարտության ընթացքում տեղահանված, ավելի քան կեսը ներկայացվել Հայաստանի իշխանությունների դեմ,, մյուսների դեմ Ադրբեջանի իշխանությունների: Դիմումատուները ներկայում երկու դեպքերում քննարկված ներկայացնում է միայն մի փոքր մասն է ժողովրդի, որոնց թիվն գնահատվում է ավելի քան մեկ միլիոնը ստիպված է փախչել ընթացքում հակամարտության եւ քանի որ ի վիճակի չէին վերադառնալու իրենց տները եւ գույքի կամ ստանալ ցանկացած տեսակի փոխհատուցման համար կորստի դրանց օգտագործման համար:
Մինչ Եվրոպայի խորհրդի անդամակցությունը, հայ եւ ադրբեջանական իշխանությունները ստանձնեցին պարտավորությունների խաղաղ կարգավորման համար միջոցներ ձեռնարկել: Կոնվենցիայի վավերացումը երկու պետությունների կողմից անցել է մոտ 15 տարի առանց քաղաքական լուծման հեռանկարների: Երկու շահագրգիռ պետությունները պետք է գտնեն նման լուծում:
Դատարանը առաջին ատյանի դատարան չէ: Նա ի վիճակի չէ, եւ դա անտեղի է իր գործառույթը, որպես միջազգային դատարանի լուծելու մեծ թվով դեպքերի, որոնք պահանջում են հաստատմանը որոշ փաստերի կամ հաշվարկը դրամավարկային փոխհատուցման, որը, որպես սկզբունք եւ արդյունավետ պրակտիկայի մի հարց ազգային ԻՐԱՎԱՍՈՒՆԵՐ. Որ evasion իշխանությունները պատասխանող Նահանգներ-ից պարտավորությունները կատարելուն, երբ խորհրդին անդամակցելուց Եվրոպայի, ինչպես նաեւ պարտավորությունների կոնվենցիայի ստիպված է Եվրադատարանին ներկա դեպքերում հանդես գալ որպես առաջին ատյանի դատարանում, փաստերի, որոնցից մի քանիսը տեղի ունեցած շատ տարիներ առաջ, ուսումնասիրում են ապացույցները գույքային պահանջների եւ վերջապես դրամական փոխհատուցման գնահատման առումով:
Առանց վնասելու որեւէ փոխհատուցման, որը պարգեւատրվել է որպես արդարացի փոխհատուցում Սույն գործով Դատարանը, դա անհրաժեշտ է եւ արդյունավետ դիզայնը հիմնական կանոնակարգերի պահանջող ընդունումը ընդհանուր միջոցառումների ազգային մակարդակով: Համապատասխան միջոցառումների վերաբերյալ ուղեցույցը տրվում է հիմնական կանոնակարգերում:
բ) արդար փոխհատուցման ընդհանուր սկզբունքները: Եթե ոտնձգության բնույթը թույլ է տալիս վերականգնել այն ինտեգրվելու դեպքում, ապա պատասխանող պետության իշխանությունները պետք է անեն, Եվրադատարանը չունի ոչ իշխանություն, ոչ էլ ինքնուրույն դա անել գործնական հնարավորություն: Եթե, մյուս կողմից, ներքին օրենքները թույլ չեն տալիս վերականգնման կամ թույլ է տալիս միայն մասնակիորեն Հոդված 41 թույլ է տալիս Դատարանի վճիռը տուժած կողմին փոխհատուցում, որը, կարծես տեղին է. Այնուամենայնիվ, որոշ իրավիճակներ, հատկապես երկարաժամկետ հակամարտությունների վրա ազդող գործոնները իրականում ենթակա չեն լիարժեք փոխհատուցման: Ինչ վերաբերում է գույքային վնաս պատճառելու պահանջներին, ապա պետք է լինի հստակ պատճառական կապ `դիմողի պահանջած վնասի եւ Կոնվենցիայի խախտման միջեւ: Նկատմամբ վնասի հետ կապված անշարժ գույքի, որտեղ չի եղել զրկելը գույքի, սակայն դիմումատուն չի ունենա մուտք դեպի այն, եւ, հետեւաբար, հնարավորություն օգտագործելու է այն, որ գլխավոր եվրոպական դատարանի մոտեցման էր գնահատել այն վնասը, հաշվի առնելով ամենամյա գետնին վարձավճարը հաշվարկվում է ինչպես նաեւ տվյալ ժամանակահատվածում ձեռք բերված գույքի շուկայական արժեքի տոկոսը:
Դիմորդի կողմից պատճառված նյութական վնասի փոխհատուցման համար անհրաժեշտ գումարների ճշգրիտ հաշվարկը կարող է խոչընդոտել խախտման հետեւանքով առաջացած վնասների անորոշ բնույթի: Փոխհատուցումը դեռեւս կարող է արժանանալ չնայած ապագա կորուստների մեծ քանակի անորոշ ցուցանիշների, թեեւ ավելի շատ ժամանակ է անցել, այնքան ավելի անորոշ է խախտումը եւ վնասը: Նման դեպքերում անցյալի եւ ապագա կորուստների համար արդար փոխհատուցման մակարդակի հարցը վերաբերում է դիմորդին պարգեւատրման համար, եւ այդ հարցը պետք է լուծվի Դատարանի կողմից `իր հայեցողությամբ, հաշվի առնելով արդարության սկզբունքը:
Բացի այդ, Դատարանը հիշեցնում է, որ ոչ նյութական կամ բարոյական վնասների ուղղակի դրույթ չկա: Իրավիճակներ, որոնց էլ դիմումատուն առաջացած է ակնհայտ վնասվածք, ֆիզիկական կամ հոգեբանական ցավի եւ տառապանքի, կսկիծ, անհանգստություն, խորտակում, մի զգացողություն անարդարության կամ նվաստացման, երկարատեւ անորոշության, խանգարման որեւէ իրական կորստի հնարավորությունների, պետք է տարբերել դեպքերում, հանրային փոխհատուցում Պայմանավորվող կողմի համար պարտադիր որոշմամբ դիմումատուի կողմից կատարվել է ինքնուրույն փոխհատուցման համապատասխան ձեւ: Որոշ դեպքերում, երբ օրենսդրությունը, ընթացակարգերը կամ պրակտիկայի են ճանաչվել չկատարելու Կոնվենցիայի չափանիշները, դա բավական էր, շտկելու իրավիճակը: Այլ իրավիճակներում, սակայն, որ ազդեցությունը խախտումների կարելի է համարել, քանի որ բնույթն ու չափը, այնքան շատ հեղինակային իրավունքը խախտող բարոյական բարեկեցության դիմումատուի պահանջել ինչ-որ բան ավելի. Այս տարրերը ենթակա չեն հաշվարկման կամ ճշգրիտ քանակականացման: Դերը Եվրոպական դատարանի նաեւ այն է, որ գործելու է նույն ներքին մեխանիզմ բաժանման մեղքի եւ compensatory վնասների միջեւ քաղաքացիական կողմերի. Վերստուգող եվրոպական դատարան սկզբունքի - դա արդարություն, որը, ի թիվս այլոց, ներառում են ճկունություն եւ օբյեկտիվ քննարկումը, թե ինչ է ընդամենը, արդար եւ ողջամիտ բոլոր հանգամանքների գործի, այդ թվում ոչ միայն պաշտոնում հայտատուի, այլեւ ընդհանուր համատեքստում, որի խախտում տեղի ունեցել. Ոչ նյութական փոխհատուցումն այն փաստի ճանաչումն է, որ բարոյական վնասը պատճառվել է մարդու իրավունքների հիմնարար խախտման հետեւանքով եւ վնասների ծանրության ամենատարածված ձեւի արտացոլումը: Վերջապես, կախված կոնկրետ գործի հանգամանքներից, դա կարող է անհրաժեշտ լինել մրցանակաբաշխության ընդհանուր փոխհատուցման համար նյութական եւ ոչ նյութական վնասի համար:
գ) Սարգսյանի գործով վնասի փոխհատուցում: (i) գույքային վնաս: Որ դիմումատուն սկզբանե խնդրել վերականգնման իրենց գույքի, այդ թվում `վերադառնալու իրավունքից իրենց գույքի եւ բնակարանային պայմանների գյուղում Գյուլիստանի, բայց չի աջակցում այս պնդումը հետո թողարկման հիմնական կանոնակարգի, ընդգծելով վերադառնալու անհնարինությունը գյուղի պատճառով շարունակվող անվտանգության իրավիճակի. Այսպիսով, փոխհատուցման վարձատրությունը պատշաճ արդարացի բավարարում էր:
Այն արձանագրում է, որ դիմումատուն դեռ ունի մի վավեր գույքային իրավունքները նկատմամբ իր տանը եւ հողի գյուղում Գյուլիստանի, վերցրեց գործը վերապահված է դատարանին ratione temporis հետ 15 ապրիլի 2002 Այն հետեւում, առաջին հերթին, որ գրեթե 10 տարի ժամկետով, որի ընթացքում կար իրավիճակ բողոքել է, չի պատկանում նյութական իրավասության դատարանի, եւ որ ցանկացած վնաս կրած հայտատուի մինչեւ ապրիլի 15-2002-ին ոչ թե անմիջականորեն կապված է խախտումների եւ, հետեւաբար, չի կարող վերականգնվել, համաձայն 41-րդ հոդվածով Դեպի տիեզերք: Երկրորդ, քանի որ դիմումատուն չի զրկվել իր սեփականության իրավունքից, փոխհատուցում չի կարող տրվել տան եւ հողամասի կորստի համար, այլ միայն այդ գույքի օգտագործման կորստի համար:
Կոնվենցիայի ուժի մեջ մտնելուց առաջ դիմումատուի տան վնասը, կահույքը, պտղատու ծառերը եւ անասունների կորուստը տեղի են ունեցել, եւ այդ պատճառով այդ փոխհատուցում չի կարող տրվել: Բացի այդ, այն չի կարող վճարել կորստի եկամուտների աշխատավարձի եւ կենսաթոշակների համար նախորդող ժամանակահատվածում ապրիլի 15, 2002 թ. Ժամանակահատվածի համար հետո ուժի մեջ մտնելուց Կոնվենցիայի, որ չկա պատճառահետեւանքային կապը խախտումների հայտնաբերված հիմնական վճիռը եւ ենթադրյալ վնասի. Պահանջվող վնասի հատուցում չի ուղղակիորեն կապված է անկարողության վերականգնել դիմումատուին իր գույքային իրավունքների կամ փոխհատուցման համար կորստի դրանց օգտագործման, բայց ավելի շուտ էր կապված իր տեղահանումներ գյուղից Գյուլիստանի եւ 1992 թվականին ընդհանուր հակամարտության հետեւանքների:
Հետեւաբար, նյութական վնասը կարող է փոխհատուցվել միայն երկու պատճառի `դիմողի հողամասից եկամտի կորուստ եւ վարձակալության եւ ապրուստի լրացուցիչ ծախսեր: Այդ հիմքերի վրա նյութական վնասների գնահատումը դժվար էր բազմաթիվ անորոշությունների եւ դժվարությունների պատճառով: Այդ դժվարություններից մի քանիսը կապված էին նրանով, որ հիմնախնդիրը դեռեւս լուծված չէ եւ Գյուլիստանի գյուղի կոնկրետ իրավիճակը: Կոնվենցիայի ուժի մեջ մտնելուց հետո Գյուլիստանը լքված գյուղ էր, որտեղ շենքերի մեծ մասը խարխլված էր, այն գտնվում է հակամարտության երկու հակառակորդ ուժերի միջեւ: Այդ հանգամանքներում անհնար է եղել վավեր տվյալներ տրամադրել դիմումատուի գույքի օգտագործման կորստի վերաբերյալ: Անհնար է նաեւ գնահատել օգտագործման կորուստը `համաձայն տարեկան եկամտային վարձավճարի, որը հաշվարկվում է որպես գույքի շուկայական արժեքի տոկոս, որը կարող է ստացվել Կոնվենցիայի ուժի մեջ մտնելուց հետո:
Մեկ այլ դժվարություն, որը սերտորեն կապված էր առաջինի հետ, վերաբերում էր փաստաթղթերի բացակայությանը կամ անհասանելիությանը: Գյուլիստանի գյուղում դիմումատուի ներկայացրած հիմնական փաստաթուղթը 1991 թ. Մայիսին թողարկված տան տեխնիկական անձնագիրն էր, Խորհրդային Միության օրերին: Տեխնիկական վկայականը չի նշում հողամասի գնահատումը: Սա կարող է մասամբ բացատրվել այն փաստով, որ երբ հողամասը հանձնվել է դիմողին, սովետական իրավական համակարգին համապատասխան հողամասի սեփականատիրություն չի եղել, եւ այն փոխանցվել է «օգտագործման իրավունքով»: Ինչ վերաբերում է Եվրոպական արդարադատության դատարանի ռացիոնալ ժամանակահատվածի իրավասությանը ներկա ժամանակահատվածին, ապա գույքի կամ որեւէ եկամուտի մասին, որը կարող է դրսից բխող որեւէ փաստաթղթեր չկան:
Չնայած նրան, որ դատարանը ճանաչել է, որ դիմումատուն, ով ապրում էր իր տանը գյուղում Գյուլիստանի եւ ստանալու մասը իրենց եկամուտների գյուղատնտեսական աշխատանքների վերաբերյալ իր հողատարածքի, ստիպված է կրել լրացուցիչ կենցաղային ծախսերը Հայաստանում, անորոշությունների գնահատման կորստի եկամուտների երկրից հայտատուի նաեւ կանխում կենսապահովման ծախսերի տարբերության ճշգրիտ հաշվարկը: Գնահատումը ավելի բարդացավ նրանով, որ այն ընդգրկում է երկու տարբեր երկրներում տնտեսական պայմանների համեմատություն, ինչը կարող է զգալիորեն փոխվել ժամանակի հետ: Այս բոլոր տարրերի տեսանկյունից դիմումատուի կողմից տուժած նյութական վնասը ենթակա չէ ճշգրիտ գնահատման:
(ii) բարոյական վնաս: Ապա դիմողը պետք է պայմանավորված է ոչ նյութական վնասի հետեւանքով երկարատեւ չկարգավորվածության իրավիճակի անորոշության մասին ճակատագրի իր տանը եւ այլ գույքի եւ հարազատների շիրիմները գյուղում Գյուլիստանի եւ առնչվող հուզական վիշտ ու տառապանք: Կոնվենցիայի խախտման հայտնաբերումը ինքնին բավարար չէ միայն պատճառված բարոյական վնասի փոխհատուցում: Այսօրվա դրությամբ պատասխանող պետության կառավարությունը գույքային պահանջներ ներկայացնելու մեխանիզմ չի սահմանել կամ չի ձեռնարկել այլ միջոցներ, որոնց միջոցով դիմողը կարող է շահույթ ստանալ:
դ) Շիրագով եւ այլոք վնասների փոխհատուցում: (i) գույքային վնաս: Դիմորդները տուն վերադառնալու իրատեսական հեռանկար չունեին, եւ վերանայման ժամանակ նման հնարավորություն չկար: Հետեւաբար, փոխհատուցման վարձավճարը կլինի համապատասխան արդար փոխհատուցում: 2002 թ. Ապրիլի 26-ի դիմումատուներին պատճառված վնասը ուղղակիորեն կապված չէ խախտումների հետ եւ չի կարող փոխհատուցվել Կոնվենցիայի 41-րդ հոդվածի համաձայն: Քանի որ դիմորդները չեն զրկվել իրենց գույքային իրավունքից, փոխհատուցում չի կարող տրվել տան եւ հողամասի կորստի համար, այլ միայն այդ գույքի կորստի համար: Անհայտ է, թե արդյոք հայտատուների տները քանդվել կամ մասնակիորեն ոչնչացվել են կամ ամբողջովին չխանգարվել: Ամբողջ անորոշության դեպքում բացատրության բավարար չէ հաստատել, որ դիմումատուները ունեցել տանը, որը 2002 թ. Ապրիլին դեռ գոյություն, կամ, եթե այդպես է, մի պետություն, որը կարող է հաշվի առնել, նպատակների համար պարգեւատրելու փոխհատուցում: Դժվար էր որոշել դիմումատուների հողի արժեքը: Այս մասին խորանում է նրանով, որ վաղ շրջանում, որը կարող էր համարվել Դատարանի կողմից `դիմումատուների հողը գտնվում է օկուպացված եւ խիստ ավերված է 10 տարվա ընթացքում, եւ դրանից հետո եղել 15 տարի նմանատիպ հանգամանքներում. Հետեւաբար, իսկ նյութական վնասը կարող է փոխհատուցում կորստի եկամուտների դիմող երկրի, այդ թվում հնարավոր է վարձով եւ բխում է գյուղատնտեսության եւ անասնապահության ընդհանուր դատարանը մոտեցումը հաշվարկման կորուստների տեղին չէ կամ օգտակար պայմաններում գործի.
Անձնական վկայություններից բացի, տվյալները տրամադրված չեն եղել տնային տնտեսության գույքի, ավտոմեքենաների, պտղատու ծառերի եւ թփերի, անասունների կորստի մասին պնդումների համար: Ավելի կարեւոր է, որ բոլոր այս բաները պետք է ողջամիտ է համարել ոչնչացվել կամ անհետացել ընթացքում ռազմական հարձակման վերաբերյալ Լաչինի շրջանի կամ ի հետագա տասը տարի ժամկետով մինչեւ ապրիլի 2002 թ. Եթե ինչ-որ առարկաներ դեռեւս գոյություն չունեին, գոնե հետագա տարիներին ոչնչացվեցին, այնքան վնասվեցին, որ հազիվ թե օգտագործվեն հարմար վիճակում: Այդ կետերի առնչությամբ այդ կորուստների եւ Հիմնական Պատվերով սահմանված շարունակվող խախտումների միջեւ պատճառական կապ չկա: Կորուստ աշխատավարձի եւ այլ եկամուտների ոչ թե հետ կապված գույքի կորստի եւ դիմումատուի տուն, բայց ավելի շուտ է տեղահանումներ քաղաքից Լաչինի 1992 թ. Դուք չեք կարող շահարկել այն մասին, թե ինչ աշխատանք կամ եկամուտներ կարող են ունենալ 2002 թ. Լաչինում, նրանց թռիչքից 10 տարի անց: Ըստ այդմ, նյութական վնասը կարող է փոխհատուցվել միայն երկու պատճառով `դիմումատուի հողից եկամուտների կորուստ եւ Բաքվում ապրելու ծախսերի մեծացում: Սակայն, գնահատումը վնասի կախված բազմաթիվ անորոշ գործոնների, մասնավորապես այն պատճառով, որ այդ պահանջները հիմնված էին սահմանափակ փաստաթղթերի, ինչպես նաեւ պայմանավորված է պակասի վստահելի տեղեկատվության կամ մեթոդի համար արժեքի գնահատման հողի. Հետեւաբար դիմումատուներին պատճառված նյութական վնասը ենթակա չէ ճշգրիտ գնահատման:
(ii) բարոյական վնաս: Գործի հանգամանքները պետք է առաջացրել դիմորդներին տառապանքի եւ հոգեկան ապրումները հետեւանքով երկարատեւ չկարգավորվածության իրավիճակում, ինչի արդյունքում, որոնց նրանք արդեն օտարացած իրենց գույքի եւ տներ քաղաքի Լաչինի եւ ստիպված է հանգեցնել մի կյանքը տեղահանված անձանց Բաքվում, ըստ երեւույթին, մի քիչ բավարար կենսապայմանները: Կոնվենցիայի խախտման հայտնաբերումը ինքնին բավարար չէ միայն պատճառված բարոյական վնասի փոխհատուցում:
ե) ընդհանուր գնահատումը: Երկու դեպքում էլ դիմումատուները իրավասու են փոխհատուցում որոշակի նյութական եւ բարոյական վնասների համար, որոնք սերտորեն կապված են: Դրա պատճառած վնասը թույլ չէր տալիս ինքնուրույն ճշգրիտ հաշվարկել, իսկ երկարատեւ ժամկետի լրանալուն պես նրա գնահատման մեջ ծագել են լրացուցիչ դժվարություններ: Արդար փոխհատուցման մակարդակը պետք է որոշվի Դատարանի հայեցողության հիման վրա, այն է, թե ինչն արդար է համարում: Դատարանը հաշվի հիմնական պատասխանատվությունը պետությունների պատասխանող իշխանություններին փոխհատուցել հետեւանքները խախտման Կոնվենցիայի եւ վերահաստատել է պարտավորություն երկու երկրների գտնել ընդունելի լուծում հակամարտության Լեռնային Ղարաբաղում: Սպասող է որոշում քաղաքական մակարդակով, Դատարանը գտել է, որ նպատակահարմար է շնորհել ընդհանուր գումարը նյութական եւ ոչ նյութական վնասի դեպի դիմումատուներից յուրաքանչյուրին չափով EUR 5 000, որը ներառում է բոլոր տեսակի վնասների, գումարած ցանկացած հարկ, որ կարող է գանձվել հետ կապված: Այս գումարի:
ՈՐՈՇՈՒՄ
Դատարանը դիմումատուներից յուրաքանչյուրին նյութական եւ ոչ նյութական վնաս է հասցրել 5,000 եվրոյի չափով:
Հրատարակման աղբյուրը. http://espchhelp.ru/blog/845-sargsyan-vs-adrbejan-ch-iragovy-yev-myusnery-hayastani-dem .
12 dekabr 2017-ci AİHM 12 qərar işi üzrə dekabr 2017 "Azərbaycana qarşı Sarkisyan (Sarkisyan)" (ərizə N 40167/06) və AİHM qərar "Çıraq və digər Ermənistana qarşı (Çıraqov və başqaları)" (ərizə N 13216/05 ).
2005 və 2006-cı illərdə ərizəçilər şikayətlərin hazırlanmasında köməklik göstərmişlər. Sonradan ərizə Azərbaycan və Ermənistana göndərildi.
hallarda uğurla Dağlıq Qarabağ Ermənistan-Azərbaycan münaqişəsi zamanı öz evlərini tərk etmək məcburiyyətində qaldı müraciət üçün maddi və mənəvi ziyanın ümumi kompensasiya ödənilməsi baxılması üçün şikayət şikayət ünvanlayıb. Ərizəçilər maddi və mənəvi ziyana görə kompensasiya almışlar.
CƏMİYYƏTİN DAXİLİ
halda "Sarkisyan Azərbaycan vs" ərizəçi və ailəsi Azərbaycan bugünkü Goranboy rayonunun Gülüstan kəndində yaşayıb etnik ermənilər idi. Çıraqov və digərləri Ermənistana iddia ərizəsi Azərbaycanın Laçın rayonunda yaşayan azərbaycanlı kürdlərdir. Ərizəçilər 1992-ci ildə Ermənistan-Azərbaycan, Dağlıq Qarabağ münaqişəsi zamanı evlərini tərk etməyə məcbur edildi.
16 iyun 2015-ci (bundan sonra - əsas qərar) qərarlarının, Böyük Palata Konvensiyanın 8 və Konvensiyanın 13 və Konvensiyanın Protokolunun 1 saylı 1-ci maddəsinin davam pozuntuları aşkar. Konvensiyanın 41-ci maddəsinin tətbiqi məsələsi hər iki halda təxirə salınıb.
HÜQUQ MƏSƏLƏLƏRİ
Konvensiyanın 41-ci maddəsinin tətbiqi ilə. (a) İlkin qeydlər. Bu iki hal istisna idi və davamlı bir qarşıdurma ilə əlaqəli idi. Dağlıq Qarabağ münaqişəsinin hərbi mərhələsi 1992-ci ildə keçirilib - 1994 il, amma may 1994-cü ildə bağlanmış atəşkəs müqaviləsi baxmayaraq, ATƏT-in Minsk Qrupu çərçivəsində aparılan danışıqlar, sülh müqaviləsi bağlayıb deyil. Yirmi üç il sonra atəşkəs pozuntuları davam etdi. Son vaxtlar təmas xəttində, xüsusilə də 2016-cı ilin əvvəlində baş verən hərbi münaqişələr zamanı münaqişənin törədilməsi baş verib. Ərizəçiləri əmlaklarını tərk etməyə və evlərini tərk etməyə məcbur edən hadisələr 1992-ci ildə baş verib. cavabdehin orqanları: 10 il bu hadisələrdən sonra Konvensiyasını ratifikasiya, Azərbaycan - 15 aprel 2002-ci il, Ermənistan - 26 aprel 2002-ci il Konvensiyasının ratifikasiya əvvəl hadisələr haqqında yurisdiksiyası ratione temporis alaraq, Məhkəmə onun əsas qaydaları bağlanmış deyil, ərizəçilər mülkiyyət hüquqlarını qoruduğu və Konvensiyanın qüvvəyə mindiyi tarixdən etibarən ərizəçilərin hüquqlarının davamlı pozulması qaydalarını müəyyən etdilər.
Ratione temporis (lat.) Bir şikayətin qəbul edilə bilməsi üçün müvəqqəti meyar.
Məhkəmə belə Dağlıq Qarabağ həll olunmamış münaqişə və qonşu koridor köklü və hələ şəxslərin çox sayda təsir davamlı vəziyyəti ilə məşğul idi. Azərbaycan hakimiyyətinin əleyhinə - Məhkəmə qarşısında Bekleyen daha başqaları Ermənistan hakimiyyəti əleyhinə açdığı onların yarısından çoxu, münaqişə zamanı köçkün edilmişdir şəxslərin mindən çox fərdi şikayətlər var. müzakirə indiki iki halda müraciət sayı münaqişəsi zamanı və ildən qaçmağa məcbur bir milyondan çox olduğu təxmin edilir evlərinə və mülkiyyət qayıtmaq və ya onların istifadə zərər üçün kompensasiya hər cür almaq iqtidarında olan insanlar, yalnız kiçik bir hissəsi təşkil edir.
Avropa Şurasına daxil edilməzdən əvvəl Ermənistan və Azərbaycan hakimiyyəti münaqişənin sülh yolu ilə həlli üçün tədbirlər görmək öhdəliyini qəbul edib. Hər iki dövlət tərəfindən Konvensiyanın ratifikasiya olunmasından 15 il keçdi. İki maraqlı dövlət belə bir həll tapmalıdır.
Məhkəmə birinci instansiya məhkəməsi deyil. O, mümkün deyil və bu, müəyyən faktların yaradılması və ya prinsipi və effektiv təcrübə bir məsələ kimi milli dövlətlərin bir məsələ pul kompensasiyası, hesablanması tələb hallarda bir çox həll etmək üçün beynəlxalq məhkəməyə kimi funksiyası üçün uyğun deyil. Konvensiya üzrə öz öhdəliklərini Avropa Şurasına qoşulması, eləcə də öhdəliklərinə uyğun ki yayınma orqanları cavabdeh Ştatları sübut təhsil, bir neçə il əvvəl reallaşan bəzi faktları quran birinci instansiya məhkəməsi kimi çıxış indiki hallarda Avropa Məhkəməsi məcburi mülkiyyət iddiaları və son olaraq pul təzminatının qiymətləndirilməsi.
bu işdə ədalətli ödənilməsi kimi təqdim edilir hər hansı kompensasiya xələl gətirmədən, bu milli səviyyədə ümumi tədbirlərin qəbul edilməsi tələb əsas qaydalarının zəruri və effektiv dizayn edir. Müvafiq tədbirlərə dair təlimat əsas qaydalara əsasən verilir.
(b) ədalətli kompensasiya üçün ümumi prinsiplər. pozulması xarakteri ilkin hüquqi vəziyyətin bərpasına üçün imkan varsa, cavabdeh dövlət orqanları onu həyata keçirmək lazımdır, Məhkəmə hakimiyyəti, nə də özünüz üçün praktiki imkana nə var. Digər tərəfdən, daxili qanunlar bərpa icazə vermək və ya imkan verir yoxsa yalnız qismən Maddə 41 Court mükafat uyğun görünür partiya belə kompensasiya yaralı imkan verir. Lakin, bəzi hallarda, xüsusilə əslində, uzunmüddətli münaqişənin təsir ki, o, tam kompensasiya tabe deyil. maddi ziyan tələblərinə gəldikdə, ərizəçilər tərəfindən iddia zərər və Konvensiyanın pozulması arasında aydın səbəbli əlaqə olmalıdır. əmlakın heç bir məhrum olmuşdur daşınmaz əmlak ilə bağlı zərərə, lakin ərizəçi bu çıxışı, və istifadə etmək buna görə də imkanı yox idi, yanaşma Avropa Məhkəməsinin baş nəzərə hesablanmış illik torpaq icarə alaraq zərər qiymətləndirilməsi idi müvafiq dövrdə əldə edilə bilər əmlakın bazar dəyərinin faizi kimi.
ərizəçinin məruz qaldığı maddi ziyana görə kompensasiya üçün lazım məbləğləri, dəqiq hesablanması pozulması nəticəsində yaranan zərər qeyri-müəyyən təbiəti mane ola bilər. Ödəniş hələ çox vaxt keçməsinə baxmayaraq, daha qeyri-müəyyən pozulması və zərər arasında əlaqə, gələcək zərərlərin qeyri-müəyyən göstəriciləri çox sayda baxmayaraq, verilə bilər. Belə hallarda nəzərə kapital prinsipi əsas götürülərək, onun istədiyi Məhkəmənin ərizəçiyə layiq olmalıdır, və bu məsələ həll olunmalıdır keçmiş və gələcək zərərlər üçün ədalətli kompensasiya səviyyəsinin məsələsini həll edilməsi lazımdır.
Bundan əlavə, Məhkəmə qeyri-maddi və ya mənəvi zərər üçün heç bir açıq müddəa olmadığını qeyd etdi. ərizəçi açıq-aydın zədə, fiziki və ya psixoloji ağrı və əzab, çətinlik, narahatlıq, məyusluq, ədalətsizlik və ya təhqir hissi, uzun qeyri-müəyyənlik, imkanları hər hansı bir real zərər pozulması səbəb olmuşdu ki, hallar hallarda fərqləndirmək lazımdır ictimai təmir ilə ərizəçinin məruz qaldığı qərarlar özlüyündə müdafiə Razılığa gələn Tərəflər müvafiq formada məcburi. qanunvericilik, prosedurlar və ya təcrübələri Konvensiyanın standartlara cavab kimi tanınan bəzi hallarda, bu vəziyyəti düzəltmək üçün kifayət qədər idi. digər hallarda isə pozulması təsir daha çox şey tələb ərizəçinin mənəvi rifahının pozan qədər, təbiəti və dərəcədə olan kimi hesab edilə bilər. Bu elementlər sayılması və ya dəqiq miqdarı tabe deyil. Avropa Ədalət Məhkəməsinin rolu vətəndaş tərəflər arasında ayrılıq günahkarlıq daxili mexanizmi və kompensasiya ziyan eyni fəaliyyət üçün. prinsipi Avropa Məhkəməsi Sükan -, inter alia, rahatlıq və yalnız ərizəçinin mövqeyi, həm də pozulması baş verdiyi ümumi kontekstində yalnız, o cümlədən işin bütün halları, ədalətli və ağlabatan nə obyektiv baxılması daxildir ki, bu, ədalət. Qeyri-maddi təzminat Əslində tanınması ki, insan hüquqlarının əsas pozulması, və ən ümumi baxımından əks zərər şiddəti nəticəsində mənəvi ziyan. Nəhayət, işin konkret şəraitdən asılı olaraq bu maddi və mənəvi ziyana görə mükafat ümumi kompensasiya üçün müvafiq ola bilər.
halda Sarkisyan da zərərə görə (C) kompensasiya. (i) əmlakın zədələnməsi. ərizəçi ilk Gülüstan kəndində onların əmlakının və mənzil qayıtmaq hüququ, o cümlədən onların əmlakının qaytarılması üçün xahiş, lakin davam təhlükəsizlik vəziyyəti kəndinə dönən mümkünsüzlüyünü işarə edərək, əsas Əsasnamənin verilməsi sonra bu iddianı dəstək vermədi. Belə ki, kompensasiya mükafat müvafiq ədalətli ödənilməsi idi.
Bu ərizəçi hələ Gülüstan kəndində evinin və torpaq barəsində etibarlı mülkiyyət hüquqlarının var ki, bağlanmış 15 aprel Bu ilk növbədə, demək olar ki, belə 2002-ci ilə Court ratione temporis səlahiyyətlərinə işi etdi 10 illik dövrdə buna görə də, 41-ci maddəsinə uyğun olaraq qurtarıla bilmədi, zamanı vəziyyət Məhkəməsinin müvəqqəti yurisdiksiyasına aid olmadığını, şikayət var idi və 15 aprel 2002-ci əvvəl ərizəçinin məruz qaldığı hər hansı zərər, birbaşa pozulması ilə bağlı deyil ki, və Kənar Təqdim olundu. ərizəçi mülkiyyət hüquqlarından məhrum olunmayıb çünki İkincisi, heç bir kompensasiya kimi ev və sahəsi zərər üçün verilə bilər, lakin yalnız bu əmlakdan istifadə itirilməsinə görə.
ev, mebel zərər ərizəçinin və heyvandarlıq itirilməsi meyvə ağacları buna görə də, bu səbəbiylə hər hansı bir kompensasiya layiq bilmədi, Konvensiyanın qüvvəyə minməsindən əvvəl baş verib və. Bundan əlavə, əsas qərar aşkar edilmiş pozuntularla iddia edilən ziyan arasında səbəbli əlaqə var idi ki, Konvensiyanın qüvvəyə minməsindən sonrakı dövr üçün əvvəlcədən 15 aprel 2002-ci dövr üçün əmək haqqı və pensiyaların gəlir itkisi kompensasiya edilə bilməz. zərər lazım kompensasiya birbaşa istifadə itirilməsi üçün mülkiyyət hüquqlarının və ya kompensasiya ərizəçiyə bərpa etmək bilməməsi ilə bağlı deyil, əksinə 1992-ci ildə Gülüstan kəndi və münaqişənin ümumi nəticələrindən öz yerdəyişmə ilə bağlı idi.
Nəticədə, maddi ziyan yalnız iki səbəbi, icarə və yaşayış üçün müraciət və əlavə xərclər torpaq gəlir məhz zərər kompensasiya edilə bilər. Bu səbəblərlə maddi zərərin qiymətləndirilməsi çoxsaylı qeyri-müəyyənliklər və çətinliklər üzündən çətin idi. bu çətinliklərin bəzi fundamental münaqişə hələ də həll deyil ki, və Gülüstan kəndində xüsusi vəziyyət ilə bağlıdır. Konvensiya qüvvəyə mindikdən sonra Gülüstan Binaların ən sökük, münaqişənin iki rəqib qüvvələri arasında yerləşir tərk kənd idi. Bu hallarda, ərizəçinin mülkiyyətindən istifadənin itirilməsi barədə etibarlı məlumatların müəyyən edilməsi mümkün olmadı. Bu Konvensiyanın qüvvəyə minməsindən sonrakı dövrdə əldə edilə bilər əmlakın bazar dəyərinin faizi kimi hesablanır illik torpaq icarə, istinadən, istifadə itirilməsi qiymətləndirmək mümkün deyil.
Digər bir çətinlik, ilk yaxından bağlıdır sənədlərin və ya onun mümkün olmaması ilə bağlıdır. Gülüstan kəndində evinin hörmət və torpaq ərizəçinin təqdim əsas sənəd Sovet İttifaqı dövründə may 1991-ci ildə buraxılmış evdə texniki pasport idi. Texniki arayış torpaq sahəsinin qiymətləndirilməsini göstərməmişdir. Bu qismən torpaq ərizəçiyə transfer zaman Sovet hüquq sistemində uyğun olaraq torpaq heç bir xüsusi mülkiyyət var idi ki, onunla izah oluna bilər ki, bu da "istifadə hüququ" ona verildi. Məhkəmə ratione temporis səlahiyyətlərinə aid müddət gəldikdə, əmlakın dəyəri və ya ondan hasil ola bilər hər hansı bir gəlir ilə bağlı heç bir sənədləşmə.
Məhkəmə Gülüstan kəndində evində yaşayan və ərizəçi, torpaq onun sahəsi kənd təsərrüfatı iş gəlirlərinin ən almaq ki, tanınmış olsa da, Ermənistan, ərizəçinin torpaq da qarşısını alır gəlir itkisi qeyri-müəyyənlik qiymətləndirilməsi əlavə yaşayış xərcləri idi Yaşam xərclərindəki fərqlərin dəqiq hesablanması. Qualification zamanla əhəmiyyətli dərəcədə dəyişə bilər iki müxtəlif ölkələrdə iqtisadi şərait müqayisə daxildir ki, daha mürəkkəbdir. ərizəçinin məruz qaldığı maddi ziyan bütün bu elementləri ilə dəqiq qiymətləndirməyə tabe deyil.
(ii) Mənəvi zərər. ərizəçi ev və digər əmlakın taleyi və Gülüstan kəndində qohumları məzarları və əlaqədar emosional əzab və çətinlik haqqında qeyri-müəyyənlik uzun həll vəziyyətin nəticəsində mənəvi zərərə səbəb olmalıdır. Konvensiyanın pozulmasının aşkar edilməsi yalnız mənəvi zərərin ödənilməsi üçün kifayət qədər kompensasiya deyildir. İndiyə qədər cavabdeh dövlət orqanları feeder əmlak iddiaları yaratmaq və ya ərizəçinin mövqeyi şəxslər faydalana biləcək digər tədbirlər üçün uğursuz etməyib.
(d) Çıraqov və başqalarının zədələnməsinə görə kompensasiya. (i) əmlakın zədələnməsi. Ərizəçilər evə qayıtmaq üçün heç bir real perspektivə malik olmadılar və nəzərdən keçirilən dövrdə belə bir imkan yox idi. Buna görə, təzminatın verilməsi ədalətli bir kompensasiya olacaqdır. Ərizəçilərə 26 aprel 2002-ci il tarixindən etibarən zərər vuran birbaşa hüquq pozuntuları ilə əlaqəli deyil və bu səbəbdən Konvensiyanın 41-ci maddəsinə uyğun olaraq kompensasiya edilə bilməz. Ərizəçilər mülkiyyət hüquqlarından məhrum deyil olduğundan, heç bir kompensasiya kimi ev və sahəsi zərər layiq, lakin yalnız bu əmlakın istifadəsi zərər üçün edilə bilər. Ərizəçilərin evlərinin məhv olub-olmaması və ya tamamilə məhv edilməməsi aydın deyil. əgər izahat halda bütün qeyri-müəyyənlik ilə kifayət qədər kompensasiya verilməsi məqsədləri üçün nəzərə alınmalıdır ki, bir dövlət, ərizəçilər aprel 2002-ci ildə hələ mövcud ev idi ki, yaratmaq və ya deyil. Ərizəçilərin torpaqlarının dəyərini müəyyən etmək çox çətin idi. Bu Məhkəməsində hesab edilə bilər erkən dövrdə, ərizəçilərin torpaq işğal yerləşirdi və ağır 10 ildə viran, və o vaxtdan bəri oxşar hallarda 15 il olmuşdur ki, mürəkkəbləşdirirdi. material zərər mümkün icarə və əkinçilik və heyvandarlıq daxilolmaların o cümlədən müraciət yerin gəlir itirilməsi üçün kompensasiya edilə bilər isə Nəticədə, itkilərin hesablanması üçün ümumi Court yanaşma işin şəraitdə müvafiq və ya faydalı deyil.
Fərdi ifadə verməklə yanaşı, ev təsərrüfatlarının, avtomobilin, meyvə ağaclarının və kollarının, heyvandarlıq itkisinin iddialarını dəstəkləmək üçün məlumatlar verilməmişdir. Ən əsası, Laçın rayonuna və ya aprelin 10-na qədər davam edən hərbi hücum zamanı 2002-ci ilin aprel ayına qədər bütün bu şeylər əsasən məhv edilmiş və ya yox olmuşdur. Hər hansı bir maddə daha sonra mövcud olduqda, ən azından sonrakı illərdəki məhv edildikdə, bu qədər zərər görmüşdilər ki, onlar istifadə üçün əlverişli şəraitdə olmayacaqdı. Bu maddələrlə əlaqədar olaraq, bu zərərlər və Əsas Sazişdə göstərilən davam edən pozuntular arasında heç bir səbəb yoxdur. Əmək haqqının və digər gəlirlərin itirilməsi ərizəçilərin əmlakının və mənzilinin itirilməsi ilə əlaqədardır, əksinə 1992-ci ildə Laçının köçürülməsinə aiddir. 2002-ci ildə Laçında, uçuşdan 10 il keçdikdən sonra hansı iş və ya gəlir ərizəçilərinin hansı növdə ola biləcəyi barədə spekulyasiya edə bilməzsiniz. Müvafiq olaraq, maddi ziyan yalnız iki səbəbdən, məsələn, ərizəçinin torpaqlarından gələn gəlir itkisi və Bakıda yaşayan yaşayış xərcləri ilə ödənilə bilər. Lakin, bir çox qeyri-müəyyən amillər asılı zərər qiymətləndirilməsi, xüsusilə tələblər, eləcə də görə etibarlı məlumat və ya torpaq dəyərinin qiymətləndirilməsi üçün metodu olmaması, məhdud sənədlərin əsaslanır, çünki. Nəticədə, ərizəçilərə verilən maddi ziyan dəqiq qiymətləndirilməyə məruz qalmadı.
(ii) Mənəvi zərər. işin hallarına onlar Laçın şəhərində onların əmlakının və evlərindən özgəninkiləşdirilə edilmişdir və bir az qənaətbəxş olan, yəqin Bakıda məcburi köçkünlərin bir həyat sürmək məcburiyyətində olan nəticəsində, uzun həll vəziyyətin nəticəsində əziyyət və emosional çətinlik müraciət səbəb olmalıdır həyat şərtləri. Konvensiyanın pozulmasının aşkar edilməsi yalnız mənəvi zərərin ödənilməsi üçün kifayət qədər kompensasiya deyildir.
(e) Ümumi qiymətləndirmə. Hər iki halda iddiaçılar birbaşa əlaqəli maddi və mənəvi ziyanın ödənilməsi hüququna malikdirlər. Nəticədə yaranan zərər özü tərəfindən dəqiq hesablanmasına imkan vermədi və uzun müddət başa çatdıqdan sonra onun qiymətləndirilməsində əlavə çətinliklər yaranıb. Ədalətli təzminat səviyyəsi Məhkəmənin təqdirinə uyğun olaraq ədalətli hesab etdiyi şeylər əsasında müəyyən edilməlidir. Məhkəmə Konvensiyanın pozulması nəticələrini kompensasiya nəzərə cavabdeh orqanlara Ştatları əsas məsuliyyəti götürüb Dağlıq Qarabağ münaqişəsinin məqbul həll tapmaq üçün iki ölkənin öhdəlik təkrarladı. siyasi səviyyədə qərar Bekleyen Məhkəmə müvafiq mükafat zərər bütün növ əhatə EUR 5 000 məbləğində, müraciət hər maddi və mənəvi ziyanın ümumi məbləği, üstəgəl həmin bu məbləğin ilə əlaqədar tutula bilən hər hansı vergi tapılmadı.
QƏRAR
Məhkəmə ərizəçilərin hər birinə maddi və mənəvi zərər baxımından 5 min avro verilmişdir.
Nəşrin mənbəyi: http://espchhelp.ru/blog/846-sarkisyan-az-rbaycan-raqov-v-ba-qalar-erm-nistana-qar .
The ECHR judgment of 12 December 2017 in the case of Sargsyan v. Azerbaijan (application No. 40167/06) and the ECHR Judgment of December 12, 2017 "Chiragov and Others" v. Armenia (application No. 13216/05 ).
In 2005 and 2006, the applicants were assisted in the preparation of applications. Subsequently, applications were communicated to Azerbaijan and Armenia, respectively.
The complaint on the consideration of the issue of payment of cumulative compensation for pecuniary and non-pecuniary damage to applicants who were forced to leave their homes during the Armenian-Azerbaijani conflict in Nagorno-Karabakh was successfully considered. The applicants were awarded compensation for pecuniary and non-pecuniary damage.
CIRCUMSTANCES OF THE CASE
In the case of Sargsyan v. Azerbaijan, the applicant and his family were ethnic Armenians who lived in the village of Gulistan in the modern Goranboy region of Azerbaijan. The applicants in the Chiragov and Others v. Armenia case were Azerbaijani Kurds living in the Lachin district of Azerbaijan. The applicants were forced to leave their homes in 1992 during the Armenian-Azerbaijani conflict over Nagorno-Karabakh.
By the judgments rendered on 16 June 2015 (hereinafter referred to as the Basic Orders), the Grand Chamber established continuing violations of Articles 8 and 13 of the Convention and Article 1 of Protocol No. 1 to the Convention. The question of the application of Article 41 of the Convention was postponed in both cases.
ISSUES OF LAW
In the application of Article 41 of the Convention. (a) Preliminary remarks. These two cases were exceptional and related to a continuing conflict. The active military phase of the conflict in Nagorno-Karabakh took place in 1992-1994, but despite the cease-fire agreement concluded in May 1994 and the negotiations held within the framework of the OSCE Minsk Group, the peace treaty was not concluded. Twenty-three years later, ceasefire violations continued. Recently, there was an escalation of the conflict along the line of contact, especially during the military clashes in early April 2016. The events that forced the applicants to leave their property and leave their homes occurred in 1992. The authorities of the respondent States ratified the Convention 10 years after these events, Azerbaijan on 15 April 2002 and Armenia on 26 April 2002. Without having jurisdiction ratione temporis concerning the events preceding the ratification of the Convention, the Court concluded, in its main decisions, that the applicants retained their property rights and, from the date of entry into force of the Convention, established continuing violations of the applicants' rights.
Ratione temporis (lat.) Is a temporary criterion for the admissibility of a complaint.
The European Court, therefore, has dealt with a continuing situation that has its roots in the unresolved conflict in Nagorno-Karabakh and the adjacent corridor, and still affects a large number of individuals. The European Court has over 1,000 individual complaints filed by persons who were displaced during the conflict, more than half of them are filed against the Armenian authorities, the rest are against the authorities of Azerbaijan. The applicants in these two cases were only a small fraction of the number of persons estimated to exceed a million who were forced to flee during the conflict and who have not been able to return to their property and homes since, or have received any compensation for the loss of their use.
Before the accession to the Council of Europe, the Armenian and Azerbaijani authorities accepted the obligation to take measures for a peaceful settlement of the conflict. Approximately 15 years have passed since the ratification of the Convention by both states without any prospect of a political solution. Two interested states must find such a solution.
The Court is not a court of first instance. It is not possible, and it is impractical for its function as an international court to resolve a large number of cases that require the establishment of concrete facts or the calculation of monetary compensation, which, as a matter of principle and good practice, falls within the scope of national jurisdictions. It was the evasion of the authorities of the respondent States from compliance with their obligations upon accession to the Council of Europe, as well as obligations under the Convention, forcing the European Court in these cases to act as a court of first instance, establishing relevant facts, some of which occurred many years ago, studying evidence in respect of property claims and finally assessing monetary compensation.
Without prejudice to any compensation awarded as just satisfaction in the present case, an effective and constructive implementation of the main decisions is required, requiring the adoption of general measures at the domestic levels. Guidance on appropriate measures is given in the main regulations.
(b) General principles for fair compensation. If the nature of the infringement allows restitutio in integrum, then the authorities of the respondent State must do so, the European Court has neither the authority nor the practical opportunity to do so on its own. If, on the other hand, domestic law does not permit restoration or only partially allows, Article 41 of the Convention allows the Court to award such compensation to the injured party as seems appropriate. Nevertheless, some situations, especially those that affect long-term conflicts, in reality are not subject to complete reparation. As for claims for property damage, there must be a clear causal link between the damage claimed by the applicant and the violation of the Convention. With respect to damage related to immovable property, where there was no loss of property, but the applicant did not have access to it and therefore was able to use it, the Court's general approach consisted in assessing the damage caused by taking into account the annual land rent calculated in as the percentage of the market value of the property that could be obtained in the relevant period.
An exact calculation of the amounts necessary to compensate for the pecuniary damage suffered by the applicant may be hampered by the indeterminate nature of the damage arising from the breach. Compensation can still be awarded despite a large number of indeterminate indicators of future losses, although the more time has passed, the more uncertain the link between the violation and the damage. In such cases, the question of the level of fair compensation for past and future losses requires the applicant to be awarded, and this issue should be resolved by the Court at its discretion, taking into account the principle of fairness.
In addition, the Court recalls that there is no direct provision on non-material or moral harm. Situations in which the applicant suffered obvious trauma, physical or psychological, pain and suffering, distress, anxiety, frustration, feelings of injustice or humiliation, long-term uncertainty, disruption of life or a real loss of opportunity should be distinguished from cases in which public redress for harm incurred by the applicant in a decision binding on the Contracting Party was an appropriate form of reparation in itself. In some cases, when the legislation, procedure or practice was found not to comply with the convention standards, this was sufficient to rectify the situation. In other situations, however, the impact of a breach may be considered to be of a nature and degree, so severely affecting the applicant's moral well-being in order to demand something more. These elements are not subject to calculation or accurate quantification. The role of the European Court is also not to function in the same way as the domestic mechanism for sharing faults and compensatory damages between civilians. The guiding principle of the European Court of Justice is justice which, among other things, includes the flexibility and objective examination of what is fair, honest and reasonable in all circumstances of the case, including not only the applicant's situation, but also the general context in which the violation took place. Non-pecuniary compensation is a recognition of the fact that moral harm was caused as a result of a fundamental violation of human rights, and a reflection in the most general form of the severity of the damage. Finally, depending on the specific circumstances of the case, it may be appropriate to award the aggregate compensation for pecuniary and non-pecuniary damage.
(c) Compensation for damage in the Sargsyan case. (i) Property damage. The applicant initially requested restitution of his property, including the right to return to his property and home in the village of Gulistan, but did not support this requirement after the adoption of the main decision, pointing out the impossibility of returning to the village due to the continuing security situation. Thus, the award of compensation was an appropriate just satisfaction.
It is the conclusion that the applicant still has valid property rights with respect to his home and land in the village of Gulistan, referred the case to the competence of the European Court of Justice ratione temporis from April 15, 2002. Hence, first, that almost 10- year period during which the contested situation existed did not fall within the temporal jurisdiction of the European Court of Justice and that any damage incurred by the applicant before April 15, 2002 was not directly related to the violations found and therefore could not be compensated in accordance with Article 41 TO tion. Secondly, since the applicant was not deprived of his property rights, compensation could not be awarded for the loss of the house and plot as such, but only for the loss of use of this property.
Damage to the house, furniture, fruit trees of the applicant and loss of livestock took place before the entry into force of the Convention, and therefore no compensation could be awarded on these grounds. In addition, the loss of income from wages and pensions for the period preceding April 15, 2002 could not be compensated. As for the period after the entry into force of the Convention, there was no causal link between the violations established in the main Decision and the alleged damage. The required compensation for damage was not directly related to the inability of the applicant to restore his property rights or to receive compensation for the loss of use, but rather was associated with his relocation from the village of Gulistan in 1992 and the general consequences of the conflict.
Consequently, the material damage could be compensated only for two reasons, namely loss of income from the applicant's land plot and additional expenses for renting and living. The assessment of material damage on these grounds was difficult due to many uncertainties and difficulties. Some of these difficulties were related to the fact that the underlying conflict is still not resolved, and with the specific situation in the village of Gulistan. After the entry into force of the Convention, Gulistan was an abandoned village in which most of the buildings were dilapidated, it lies between the two opposing forces of the conflict. Under these circumstances, it was not possible to establish valid data on the loss of use of the applicant's property. It is also not possible to estimate the loss of use with reference to the annual land rent calculated as a percentage of the market value of the property that could be received in the period after the entry into force of the Convention.
Another difficulty, closely related to the first, concerned the lack of documentation or its inaccessibility. The main document submitted by the applicant in respect of his house and land in the village of Gulistan was the technical passport of the house issued in May 1991, back in the days of the Soviet Union. The technical certificate did not indicate the assessment of the land plot. This could partly be explained by the fact that when the land plot was handed over to the applicant, there was no private ownership of the land in accordance with the Soviet legal system, and it was transferred to it with a "right to use". As for the period falling within the competence of the European Court of Justice ratione temporis, there is no documentation relating to the value of the property or any income that could be derived from it.
Although the European Court found that the applicant, who lived in his home in Gulistan and received most of his income as a result of agricultural work on his land, had to bear the additional costs of living in Armenia, the uncertainty of assessing the loss of income from the applicant's land is also impeded accurate calculation of the difference in living expenses. The assessment was further complicated by the fact that it included a comparison of economic conditions in two different countries, which could change significantly with time. In view of all these elements, the pecuniary damage suffered by the applicant was not subject to an accurate assessment.
(ii) Moral harm. The applicant was to be morally harmed as a result of the protracted unsettled situation, uncertainty about the fate of his house and other property and the graves of his relatives in the village of Gulistan and the accompanying emotional suffering and distress. The finding of a violation of the Convention is not in itself sufficient just compensation for the moral damage caused. To date, the Government of the respondent State have not established a mechanism for filing property claims or have not taken other measures by which persons in the applicant's position could benefit.
(d) Compensation for damage in Chiragov and others. (i) Property damage. The applicants had no realistic prospect of returning home, and there was no such possibility in the period under review. Therefore, the award of compensation would be an appropriate fair compensation. The damage caused to the applicants prior to April 26, 2002, was not directly related to violations and therefore could not be compensated in accordance with Article 41 of the Convention. Since the applicants were not deprived of their property rights, compensation could not be awarded for the loss of the house and plot as such, but only for the loss of use of this property. It is unclear whether the applicants' houses were destroyed or partially destroyed or completely untouched. Given all the uncertainties, the explanations in the case do not sufficiently establish that the applicants had homes that existed in April 2002, or, if so, were in a state that could be taken into account for the purposes of awarding compensation. It was very difficult to determine the value of the applicants' land. This was exacerbated by the fact that at the beginning of the period, which could be considered by the European Court, the applicants' land was in occupied and heavily ravaged territory for 10 years, and another 15 years have passed since then in similar circumstances. Consequently, while material damage can be compensated for the loss of income from the applicants' land, including possible rents and revenues from farming and livestock, the European Court's general approach to calculating damages is not appropriate or useful in the circumstances of the present case.
In addition to personal testimony, data were not provided in support of allegations of loss of household property, cars, fruit trees and bushes, livestock. More importantly, all these things should reasonably be considered destroyed or disappeared during the military attack on the Lachin district or the subsequent 10-year period until April 2002. If any items still existed later, at least in subsequent years of destruction, they were so damaged that they would hardly be in a condition suitable for use. In respect of these items, there was no causal relationship between these losses and the continuing violations set out in the Basic Order. The loss of wages and other income was not related to the loss of the property and housing of the applicants, but rather to their relocation from Lachin in 1992. You can not speculate on what kind of work or income applicants could have in Lachin in 2002, 10 years after their flight. Accordingly, the material damage could be compensated only for two reasons, namely loss of income from the applicant's land and increased costs of living in Baku. However, the assessment of damage caused depended on many uncertain factors, in particular, since the requirements were based on limited documentation, and also because there was no reliable method or information for assessing the value of land. Consequently, the material damage caused to the applicants was not subject to an accurate assessment.
(ii) Moral harm. The circumstances of the case were to cause the complainants emotional distress and distress as a result of the protracted unsettled situation, as a result of which they were alienated from their property and homes in Lachin and were forced to lead the lives of displaced persons in Baku, apparently in less satisfactory living conditions. The finding of a violation of the Convention is not in itself sufficient just compensation for the moral damage caused.
(e) Overall assessment. The applicants in both cases are entitled to compensation for certain pecuniary and moral damage, which are closely related. The damage caused did not allow for an accurate calculation by itself, and due to the expiration of a long time, additional difficulties arose in its evaluation. The level of fair compensation must be determined at the discretion of the Court, in the light of what it considers fair. The Court took into account the primary responsibility of the authorities of the respondent States to compensate for the consequences of the violation of the Convention and reiterated the duty of the two states to find an acceptable solution to the conflict in Nagorno-Karabakh. Prior to the decision at the political level, the Court found it appropriate to award an aggregate amount of pecuniary and non-pecuniary damage to each of the applicants in the amount of EUR 5,000, covering all types of damages, as well as any tax that may be chargeable in connection with this amount.
DECISION
The Court awarded EUR 5,000 in respect of pecuniary and non-pecuniary damage to each of the applicants.
Source of publication: http://espchhelp.ru/blog/847-sargsyan-v-azerbaijan-chiragov-v-armenia .
