Новости от 18 сентября 2018 года из блога, посвященного практике в Европейском суде по правам человека ЕСПЧ
Kaos GL Derneği v. Türkiye (Kaos GL - Türkiye) davasında 22 Kasım 2016 tarihli AİHM kararı (4982/07 no'lu şikayet).
2007 yılında başvurucu derneğe şikâyetin hazırlanmasında yardımcı olunmuştur. Daha sonra şikayet Türkiye'ye bildirildi.
Durumda, "pornografi" ile ilgili bir makaleyi içeren dergi numarasının tüm kopyalarının el konulması ve el konulması için beş yıldan uzun bir süre zarfında bir şikayet incelenmiştir. Dava, İnsan Hakları ve Temel Özgürlüklerin Korunmasına İlişkin Sözleşme'nin 10. maddesinin şartlarının ihlal edildiğini içeriyordu.
OLAYIN DURUMU
LGBT topluluğunun haklarının korunmasından sorumlu dernek, başvuranın yayınladığı sayıya ait tüm kopyaları, 2006 yılı Temmuz ayında yetkililer tarafından ele geçirilmiştir. Konuyla ilgili olarak "pornografi" konusunda yayınlanan bazı yazı ve görsellerin içeriği, bu konudaki kamu ahlakını koruma ilkesi ile çelişmektedir. Yargıtay'ın kararından sonra Şubat 2012'de derginin kopyalarının toplatılması iptal edildi.
HUKUK SORUNLARI
Sözleşmenin 10. Maddesi ile uyum konusunda. derginin tüm kopyalarının müsadere anayasa hukuku tarafından sağlanan ifade özgürlüğü hakkına yapılan müdahale teşkil ve genel ahlakın korumayı amaçlamaktadır. Türkiye mahkemeleri tarafından verilen kararlar, derginin ilgili sayısında yayınlanan belirli bir makalenin veya imgenin kamu ahlakına aykırı olmasının nedenlerini belirtmemiştir. Sonuç olarak, yerel mahkemelerin başvuran derneğin ifade özgürlüğünü kısıtlamak için dikkate alınması gereken kriterleri uygun bir şekilde değerlendirdiği kabul edilemez. Buna göre, bu tür belirsiz ve asılsız biçiminde formüle genel ahlâkın korunması ile ilgili argüman fazla beş yıl süreyle nöbet ve derginin tüm kopyalarının müsadere kararını haklı göstermek için yeterli değildi.
Mahkemeye göre, dikkate makalelere LGBT cinsellik adamış ve pornografisi ile ilgili ve net tanımlamalar halkın duyarlılıklarını rahatsız olabilir görüntüleri kullanıldı içeriğini alarak, ilgili konu, özel bir yayın olarak kabul edilebilir toplumun belirli bir gruba hitap etti.
Böylece, dergi bütün halk için amaçlanmamıştır ve bu gerçek başvuru sahibi derneği tarafından tanınmıştır. Buna göre, derginin kopya sadece az sayıda haber satış noktalarında satışa serbest halde iken, önlemler acil toplumsal ihtiyaçları karşılamak olabilir, bu yayına, vatandaşların, özellikle küçüklerin belli grupların erişimi engellemek için alınan. Ancak, kamuya, özellikle küçüklerin duygularını koruma ihtiyacı olmasına rağmen, haklı değildi Dergisi tartışmalı konuya herkesin erişimin engellenmesi, genel ahlak koruma amaçlı kabul edilebilir olmuştur. Bu bağlamda, Türk yetkililer haber kioskları yayınlanmasını böyle 18 yaşın altındaki kişilere satılması yasaklanması veya küçükler için bir uyarı ile özel ambalaj gereği olarak sayıların tüm örneklerini kaldırılması daha az şiddetli önleyici tedbirler, almak, hatta gözden deneyin vermedi Abonelerin kopyalarını çekmekten kaçınırken.
Hatta yerli ceza mahkemesinin kararı ile önerilen Şubat 2012, derginin kopya el koyma ve ilgili Yargıtay'ın kararından sonra, yani el konulan numaralar dönüşü sonrasında uzun olabilir 18 yaşın altındaki kişilere bir uyarı eşliğinde odaları, ele geçirilen, varsayarak Yayının yayılmasıyla birlikte beş yıl ve yedi ay gecikme, izlenen amaç ile orantılı olarak değerlendirilemez.
Sonuç olarak, başvuran derneğin ifade özgürlüğü hakkının kullanılmasına müdahale edilmesi orantısızdır.
KARAR
Söz konusu davada, Sözleşme'nin 10. maddesinin (oybirliğiyle kabul edilen) gerekliliklerinin ihlali söz konusudur.
TAZMİNAT
Sözleşmenin 41. Maddesinin uygulanmasında. Herhangi bir hasar için tazminat talepleri yükseltilmedi.
Yayının kaynağı: http://espchhelp.ru/blog/869-kaos-gl-dernegi-v-turkiye-davasinda .
The ECHR judgment of 22 November 2016 in the case of the Kaos GL Association v. Turkey (Kaos GL v. Turkey) (application No. 4982/07).
In 2007, the applicant association was assisted in the preparation of the application. Subsequently, the application was communicated to Turkey.
In the case, a complaint was successfully examined for the seizure and confiscation of all copies of the journal number containing an article on "pornography" for more than five years. The case involved a violation of the requirements of Article 10 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.
CIRCUMSTANCES OF THE CASE
All copies of the issue number published by the applicant, the association responsible for protecting the rights of the LGBT community, were seized by the authorities in July 2006. The content of certain articles and images published in the subject "pornography" in this issue contradicted the principle of protecting public morals. Confiscation of copies of the journal was canceled in February 2012 after the decision of the Court of Cassation.
ISSUES OF LAW
Concerning compliance with Article 10 of the Convention. The seizure of all copies of the issue number constituted an interference with the applicant's right to freedom of expression, as provided for by the constitutional law and aimed at protecting public morals. Decisions made by the courts of Turkey did not specify the reasons why a particular article or image published in the relevant issue of the journal contradicted public morality. Consequently, it can not be recognized that the domestic courts have appropriately assessed the criteria that must be taken into account in order to restrict the freedom of expression of the applicant association. Accordingly, the argument concerning the protection of public morality, formulated in such a vague and unreasonable form, was not sufficient to justify the decision to seize and confiscate all copies of the journal number for more than five years.
In the Court's view, taking into account the content of articles on the sexuality of the LGBT community on pornography, and the unambiguous nature of certain images used that could offend the public, the relevant issue number could be considered a specialized publication addressed to a particular group of society.
Thus, the magazine was not intended for the entire public, and this fact was recognized by the applicant association. Accordingly, even though only a small number of copies of the magazine were allocated for sale in news outlets, the measures taken to block the access of certain groups of citizens, especially minors, to this publication could meet the pressing social need. However, although the need to protect the feelings of a part of society, particularly minors, was acceptable for the protection of public morals, blocking the access of all persons to the disputed issue of the journal was not justified. In this regard, the Turkish authorities did not attempt to take precautionary measures less severe than the withdrawal of all copies of the number, such as the ban on its sale to persons under the age of 18, or the requirement for a special package with a warning for minors, or even recall publication from news kiosks , while refraining from withdrawing copies of subscribers.
Even assuming that, as the decision of the domestic criminal court suggested, seized numbers accompanied by a warning for persons under the age of 18 could be distributed after the confiscated numbers were returned, that is, after the decision of the Court of Cassation of February 2012, confiscation of copies of the journal and the delay for five years and seven months with the dissemination of the publication could not be regarded as proportional to the aim pursued.
Consequently, interference with the applicant association's exercise of the right to freedom of expression was disproportionate.
DECISION
In the case there was a violation of the requirements of Article 10 of the Convention (unanimously adopted).
COMPENSATION
In the application of Article 41 of the Convention. Claims for compensation for any damage were not raised.
Source of publication: http://espchhelp.ru/blog/870-kaos-gl-association-v-turkey .
Kerman / Türkiye davasında 22 Kasım 2016 tarihli AİHM kararı (şikayet no 35132/05).
2005 yılında başvuran, şikayetin hazırlanmasında yardımcı olmuştur. Daha sonra şikayet Türkiye'ye bildirildi.
Davada, mahkemede mevcut bir hakimin değerlendirmesine ve bir askerin görevlendirilmesine ilişkin olarak askeri mahkemenin bağımsızlık eksikliği konusundaki şikâyet başarılı bir şekilde değerlendirilmiştir. Dava, İnsan Hakları ve Temel Özgürlüklerin Korunmasına İlişkin Sözleşme'nin 5. maddesinin şartlarının ihlal edildiğini içeriyordu.
OLAYIN DURUMU
Asker olan başvuranın resmi otoriteyi aştığı şüphesi vardı. Nisan 2005’te, bir askeri mahkeme onu hapsetmeye karar verdi. Mahkeme, iki daimi askeri hakimlerden ve yargıç olarak görev yapan bir memurdan oluşuyordu. Başvuran, serbest bırakılması için başarısız bir şekilde başvurdu, başka bir askeri mahkeme, şikayetini reddetti. Duruşmadan sonra başvuran Ağustos 2005'te gözaltından serbest bırakılmıştır. 2009 yılında askeri mahkeme başvuranı mahkum etmiş, ancak kararın ilanını beş yıl ertelemeye karar vermiştir. Bu deneme süresinin sonunda karar yürürlükten kaldırıldı ve takibat reddedildi.
Ad hoc (lat.) - bu özel durum için.
HUKUK SORUNLARI
Sözleşmenin 5. maddesinin 3. paragrafı. Başvuranın gözaltına alınmasını emreden askeri mahkeme aşağıdaki nedenlerle bağımsızlık talebini karşılamamıştır:
(i) ad hoc hakem olarak oturan bir memur, daimi hakimler olarak aynı anayasal güvencelerden yararlanmadı. Duruşmaya katılması sırasında memur olarak görev yapmaya devam etti ve bu kapasitede askeri disipline tabi tutuldu. Buna ek olarak, yargı görevlerinin yerine getirilmesinde görev alan memurlar her seferinde askeri liderlik, yani yürütme gücü tarafından atanmıştır. Bu koşullar altında, mahkemenin bu üyesi, AİHS'nin 5 § 3. maddesinin amaçları bakımından yasaya göre “yargı yetkisine sahip bir hâkim ya da başka bir yetkili” olarak görülmesi için yeterli bağımsızlık güvencesine sahip değildir;
(ii) diğer yargıçların değerlendirme sistemi, yüksek rütbeli bir subay içermekteydi. Askeri hiyerarşinin bir üyesinin, bir "subayın değerlendirme tablosu" aracılığıyla onlara baskı yapmaya çalışabilme olasılığı, yargıçların göstermek zorunda olduğu bağımsızlık belirtilerini etkiledi. Buna ek olarak, 2009 yılında iki kararlara Türkiye Anayasa Mahkemesi kendisinin bu iki faktör (memuruna ve diğer yargıçları değerlendirmek için mevcut sistemin varlığı) yargı bağımsızlığını etkileyen dikkat çekti.
KARAR
AİHS'nin 5. maddesinin şartlarının ihlali (oybirliğiyle) davada işlenmiştir.
Sözleşmenin 5. maddesinin 4. paragrafı ile uyum konusunda. Birinci ve ikinci etapta, tutuklanmasının meşruluğu doğrulayarak ilişkin talebini kabul Askeri mahkemeler, AİHS'nin 5. maddesi 3. fıkrası uyarınca kurulmuş bağımsızlık teminat aynı olmaması ile karakterize edilmiştir.
KARAR
AİHS'nin 5. maddesinin şartlarının ihlali (oybirliğiyle) davada işlenmiştir.
Sözleşmenin 5. maddesinin 5. paragrafı. İlgili dönemde, hukukun hükümlerinden kaynaklanan usul kusurlarının veya bağımsızlık eksikliğinin yol açtığı zarar için tazminat talebinde bulunulmasına izin veren hiçbir yasal norm yoktu.
KARAR
AİHS'nin 5. maddesinin şartlarının ihlali (oybirliğiyle) davada işlenmiştir.
Sözleşmenin 6. Maddesi ile uyum konusunda. Başvuran, adil yargılanma hakkının çeşitli ihlallerini iddia ettiği iddia edilen mağdur olduğunu iddia edemez. Bu bağlamda, başvuru mahkum "duyuru" nin biriktirme cümlenin "infaz" basit bir süspansiyon ayırt edilmesi (bkz. Avrupa Adalet Divanı "Türkiye aleyhinde Beberi" (Bober v. Türkiye) Çözünürlük 9 Nisan 2013'te şikayet N 62590/09 üzerine). Mevcut davada başvurucu nihai olarak nihai karardan hüküm giymemiş ve bir sabıka kaydı bulunmamıştır. Deneme süresi boyunca herhangi bir yükümlülüğe uymak zorunda değildi. Böylece, yargılamanın adaletsizlik iddiasının tüm olumsuz sonuçları ortadan kaldırılmıştır.
KARAR
Şikâyet, esasa ilişkin olarak (mağdur statüsünün olmamasından dolayı) kabul edilemez olarak beyan edilmiştir.
TAZMİNAT
Sözleşmenin 41. Maddesinin uygulanmasında. Mahkeme, başvurana manevi tazminat olarak 6.500 avro tazminat ödenmesine karar vermiş, maddi tazminat talebi reddedilmiştir.
Yayının kaynağı: http://espchhelp.ru/blog/871-kerman-turkiye-davasinda .
The ECHR judgment of 22 November 2016 in the case of Kerman v. Turkey (application No. 35132/05).
In 2005, the applicant was assisted in the preparation of the application. Subsequently, the application was communicated to Turkey.
In the case, the complaint on the lack of independence of the military court in connection with the current system of judges' evaluation and participation of a serviceman in the court was successfully considered. The case involved a violation of the requirements of Article 5 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.
CIRCUMSTANCES OF THE CASE
The applicant, who was a serviceman, was suspected of exceeding official authority. In April 2005, a military court decided to imprison him. The court consisted of two permanent military judges and an officer sitting as a judge ad hoc. The applicant unsuccessfully applied for release, another military court dismissed his complaint. After the trial, the applicant was released from custody in August 2005. In 2009 the military court convicted the applicant, but decided to postpone the announcement of the verdict for five years. At the end of this probationary period, the verdict was abolished and the proceedings dismissed.
Ad hoc (lat.) - for this particular case.
ISSUES OF LAW
Article 5, paragraph 3, of the Convention. The military court that ordered the applicant's detention did not meet the demand for independence for the following reasons:
(i) an officer sitting as an ad hoc judge did not enjoy the same constitutional guarantees as permanent judges. He continued to serve as an officer throughout his participation in the trial and in this capacity was subject to military discipline. In addition, officers involved in the performance of judicial functions were appointed in each case by military leadership, that is, by executive power. Under such circumstances, this member of the court did not have sufficient guarantees of independence to be considered a "judge or other official vested with judicial power" under the law for the purposes of Article 5 § 3 of the Convention;
(ii) the evaluation system of other judges included a high-ranking military officer. The possibility that a member of the military hierarchy might attempt to exert pressure on them through an "officer's evaluation sheet" affected the signs of independence that the judges had to demonstrate. In addition, the Constitutional Court of Turkey itself in two judgments in 2009 pointed out that these two circumstances (the presence of an acting officer and the evaluation system of other judges) affected the principle of independence of the judiciary.
DECISION
The violation of the requirements of Article 5 of the Convention (unanimously) was committed in the case.
Concerning compliance with article 5, paragraph 4, of the Convention. The military courts that examined the applicant's claims to verify the lawfulness of his detention in the first and second instances were characterized by the same lack of guarantees of independence that had been established in accordance with article 5, paragraph 3, of the Convention.
DECISION
The violation of the requirements of Article 5 of the Convention (unanimously) was committed in the case.
Article 5, paragraph 5, of the Convention. In the relevant period, there was no legal norm permitting the possibility of claiming compensation for damage caused by procedural deficiencies or lack of independence resulting from the provisions of the law itself.
DECISION
The violation of the requirements of Article 5 of the Convention (unanimously) was committed in the case.
Concerning compliance with Article 6 of the Convention. The applicant could no longer claim to be a victim of alleged various violations of his right to a fair trial. In this connection, the adjournment of the "announcement" of the verdict to the applicant should be distinguished from the simple suspension of the "execution" of the verdict (see Bober v. Turkey, judgment of 9 April 2013, complaint No. 62590/09). In the present case, the applicant was not ultimately convicted of a final verdict and did not have a criminal record. He did not have to comply with any obligation during the probation period. Thus, all the negative consequences of the alleged lack of fairness of the proceedings were eliminated.
DECISION
The complaint was declared inadmissible for consideration on the merits (due to the lack of victim status).
COMPENSATION
In the application of Article 41 of the Convention. The Court awarded the applicant EUR 6,500 in respect of non-pecuniary damage, claims for pecuniary damage were rejected.
Source of publication: http://espchhelp.ru/blog/872-kerman-v-turkey .
AİHM'nin 15 Kasım 2016 tarihli kararında “Keriman Tekin ve Diğerleri / Türkiye” davası (22035/10 no'lu şikayet).
2010 yılında, başvuranlar şikâyetin hazırlanmasında yardımcı olmuştur. Daha sonra şikayet Türkiye'ye bildirildi.
Durumda, izinsiz olarak inşa edilen bir binaya kazara verilen hasar için tazminat ödemeyi reddetme şikayeti, kamu çalışmaları sırasında başarılı bir şekilde değerlendirilmiştir. Dava, İnsan Hakları ve Temel Özgürlüklerin Korunması Sözleşmesi'nin 1 No'lu Protokolünün 1. maddesinin şartlarının ihlal edildiğini içeriyordu.
OLAYIN DURUMU
Toprağın istikrarsız bölgede arazinin sahibi başvuranlar, 1997 yılında inşaat izni olmadan bir ev inşa etti. 2004 yılında, (arazi yakındaki bir arsa üzerinde okul yapımı için hazırlanıyor) kazı çalışması yaşamak imkansız hale geldiği gibi bir ölçüde binayı tahrip bir heyelan neden oldu.
Başvuranlar, inşaat işlerini düzenleyen makamlara tazminat talebinde bulunmuştur. % 20 - Orada teknik faktörlerin bir dizi oldu ve başvuranların evinde yapısal zayıflıklar da 15 tarafından hasara katkıda bulunmuştur dikkat çekti sonucuna birkaç uzman atandı. Ancak mahkemeler ödül gerekçesiyle bile kısmi tazminat reddetti (i) Başvuranlar yasadışı binalar ve yasallaştırılması için taleplerde bulundum değil (ii) her durumda, onların mülkiyet cari şehir planlama kural ve binanın belirli teknik özelliklerine dayalı, nedenlerle meşru kabul edilemez.
HUKUK SORUNLARI
Sözleşmeye Ek 1 No'lu Protokol'ün 1. maddesiyle uyum konusunda. (a) "Mülkiyet" in mevcudiyeti. Başvuru Sahiplerinin ev onlara aitti, ama inşaat için şehir planlama izni kurallarının ihlal yoktu bir arsanın üzerine inşa edilmiştir. Ayrıca evi yaşamak için kullanma iznine sahip değillerdi.
Ancak, başvuru nedeniyle mevzuata uymama iddiaları yapmazlar ve bu olaydan önce inşa edilmiş beri özelliği kullanılır. Yetkililerin binaları yıkmak için yetkilerini kullanmayı düşündüklerini gösteren hiçbir şey yoktu.
Ayrıca, başvuranların idari bölgede hiçbir binanın yapı ruhsatına sahip olmadığı iddiası da onaylanmamıştır. Son olarak, ev tapuya dahil ve açıkça başvuru sahiplerine verilen başlığın belgelerde belirli yorumların yokluğunda anılacaktır. Bu koşullar altında, başvuru sahipleri "mülkiyet" olarak yeterli doğa vardı mülkiyetin engelsiz kullanım, bir özellik ilgisi vardı. Dolayısıyla, mevcut davada 1 No'lu Protokol'ün 1. maddesi geçerlidir.
(b) Mülkün kullanımı. haklarını ev tartışmalı değil edildiği toprakları: anlaşmazlık konusu başvuranların evine fiziksel zarar için tazminat sadece eksikliği oldu. Başvuranların özelliğiyle müdahalenin oluşuyordu beri, bu nedenle, yıkılacak olan evini, kullanımı imkansızlığını, parazit Sözleşme'nin Protokol N 1 1. maddesinde yer alan 'genel' kurallar ışığında düşünülmelidir şikayetçiydi.
Başvuranların evi, belediye yetkilileri henüz şehir planını kabul etmemiş ve birkaç yıl kullanılmıştı.
Gerçekten de, ev Şehir Planlama gerekli izni olmadan inşa edilmiş ve iç hukuk otoritesi altında şehir planlama yönetmeliklerine uygunsuzluk için ceza aracı olarak onun yıkım imha etme hakkına vardı. Ancak, itiraz hasar yanlışlıkla neden olduğunu kabul edilmelidir ve hükümet evin yıkılması üzerine bir karar verir asla (mevcut durumda Mayıs 2008 durumlarda "Türkiye aleyhinde Tiryakiolu" (Tiryakioğlu v. Türkiye), şikayetin N 24404/02, 13 Karar ayırt edilebilirdir ve Hamer / Belçika, 27 Kasım 2007 tarihli karar, başvuru no. 21861/03). Aksine, şehir planlama izninin varlığı sorusu ilk kendi sorumluluğunu önlemek için tazminat prosedürü istem altında otoriteler tarafından büyütüldü.
kuralların tamamen finansal amaçlar için bahane olarak hizmet etmiş anlaşılmaktadır: Mahkeme mevcut kuralların uygulama hakkında yetkililerin kaygı nedeniyle girişim ikna olmuş değil. Hiçbir şey Türk yetkililer yasadışı inşaatlar mücadelede tutarlı bir politika izledi, ya da en azından bu alanda, başvuru ile aynı statüde olan tüm binaların yıkımı için karar gerçeğine işaret etti. yetkililer ne de Hükümet Mahkemesi'nde neredeyse bölgede binada kimse bir inşaat ruhsatı tanzim edilmeyen belirtilme itiraz etmedi davalı göstermeyecektir. Gerçekten de, "kentsel af" olarak bilinen yasal uygulama davalı Devlette izinsiz inşaat ölçek göstergesi gibi görünüyor, ona doğru yetkililerin tolerans ve binalar verilerle yasal durumu yerleşmek için kendi arzusu.
Başvuru sahiplerine tazminatın reddedilmesi için verilen sebepler çevresel hususlara dayanmamıştır. Bu gibi durumlarda, maddi hasar tazmin edilmesi konusunda yetkililerin reddetmesi kendi çıkarları ve toplumun çıkarları arasındaki adil dengeyi bozan başvuranlar, üzerinde bireysel ve aşırı bir yük koydu.
KARAR
Dava, 1 No'lu Protokol'ün 1. maddesinin (oybirliğiyle kabul edilen) gerekliliklerinin ihlal edildiğini içeriyordu.
TAZMİNAT
Sözleşmenin 41. Maddesinin uygulanmasında. Mahkeme, başvuranlara manevi tazminat olarak 5.000 avro ve maddi tazminat olarak 11.000 avro vermiştir.
30 Kasım 2004 tarihli Eneryldiz / Türkiye davasında Avrupa Mahkemesinin Büyük Dairesi'nin davasına bakınız.
Yayının kaynağı: http://espchhelp.ru/blog/873-keriman-tekin-ve-digerleri-turkiye-davasi .
The ECHR judgment of 15 November 2016 in the case "Keriman Tekin and Others v. Turkey" (application No. 22035/10).
In 2010, the applicants were assisted in preparing the application. Subsequently, the application was communicated to Turkey.
In the case, the complaint on the refusal to pay compensation for accidental damage to a building built in the absence of permission was successfully considered in the course of public works. The case involved a violation of the requirements of Article 1 of Protocol No. 1 to the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.
CIRCUMSTANCES OF THE CASE
The applicants, who owned a plot of land in a zone of unstable soil, built a house there in 1997 without obtaining a building permit. In 2004, excavations (in preparation for the construction of a school on a nearby land plot) caused a landslide, which damaged the house to such an extent that it became impossible to live in it.
The applicants sued for damages to the authorities that organized the construction work. Several assessments were made, which concluded that there was a set of operating technical factors, and pointed out that structural deficiencies in the applicants' house also contributed to the damage by 15-20%. However, the courts refused to award even partial compensation on the grounds that (i) the applicants did not file applications for the legalization of illegal buildings and (ii) in any case their property could not be considered lawful for reasons based on current town planning regulations and specific technical features of the building.
ISSUES OF LAW
Concerning compliance with Article 1 of Protocol No. 1 to the Convention. (a) Availability of "property". The applicants' house was built on a piece of land that belonged to them, but in violation of town planning rules there was no building permit. They also did not have permission to use the house for living.
However, no action was brought against the applicants in connection with non-compliance with the law, and they used the property from the time of construction to the incident. There was nothing to indicate that the authorities were considering using their powers to demolish the building.
In addition, the applicants' allegation that no building in the administrative zone had a building permit was not disproved. Finally, the house was included in the land registry and was directly mentioned in the absence of specific comments in the title deed issued to the applicants. In view of these circumstances, the applicants had a property interest in the unhindered use of property that was of sufficient nature to constitute "property". Thus, Article 1 of Protocol No. 1 is applicable in the present case.
(b) Use of property. The subject of this dispute was solely the lack of compensation for causing physical harm to the applicants' home: their rights to the land on which the house was located were not disputed. Since the interference with the applicants' property consisted thus in the impossibility of using the house that was to be demolished, the contested interference must be examined in the light of the "general" rule contained in Article 1 of Protocol No. 1 to the Convention.
The applicants' house was built when municipal authorities had not yet adopted the city plan, and it was used for several years.
Indeed, the house was built without the required town-planning permission, and according to the domestic legislation, the authorities had the right to order its demolition as a means of punishment for non-compliance with town-planning standards. However, it should be recognized that the impugned damage was caused by accident and that the authorities never made a decision to demolish the house (which is different from the case "Tiryakioglu v. Turkey", complaint No. 24404/02, Decision of May 13, 2008 and Hamer v. Belgium, judgment of 27 November 2007, application no. 21861/03). On the contrary, the issue of the availability of a town-planning permit was first raised by the authorities within the procedure for demanding compensation to avoid personal liability.
The Court is not convinced that the interference was caused by the authorities' concern over the application of the existing rules: it seems that the rules served as a pretext for purely financial purposes. There was nothing to indicate that the Turkish authorities had pursued a consistent policy in the fight against illegal buildings or that they had decided to demolish all buildings that were in the same status as the applicants, at least in the area. Neither the authorities nor the authorities of the respondent State in the European Court disputed the allegation that almost no building in the district was granted a building permit. Indeed, the legislative practice known as "urban amnesty" seems to indicate the scale of unauthorized construction in the respondent state, the tolerance of the authorities towards it and their desire to resolve the legal situation with these buildings.
The motives given for refusing compensation to the applicants were not based on environmental considerations. In such circumstances, the refusal of the authorities to provide reparation for material damage caused an individual and excessive burden on the applicants, which violated the fair balance between their interests and the interests of society.
DECISION
The case involved a violation of the requirements of Article 1 of Protocol No. 1 (unanimously adopted).
COMPENSATION
In the application of Article 41 of the Convention. The Court awarded the applicants EUR 5,000 in respect of non-pecuniary damage and EUR 11,000 in respect of pecuniary damage.
See also the judgment of the Grand Chamber of the European Court in the case of Eneryldiz v. Turkey, 30 November 2004, application no. 48939/99.
Source of publication: http://espchhelp.ru/blog/874-keriman-tekin-and-others-v-turkey .
