Новости от 09 декабря 2019 года из блога, посвященного практике в Европейском суде по правам человека ЕСПЧ

Обновлено 09.12.2019 13:59

 

Постановление ЕСПЧ от 12 марта 2019 года по делу "Гвюдмундур Андри Аустраудссон (Gudmundur Andri Astradsson) против Исландии" (жалоба N 26374/18).

В 2018 году заявителю была оказана помощь в подготовке жалобы. Впоследствии жалоба была коммуницирована Исландии.

По делу успешно рассмотрена жалоба на назначение судей с явным нарушением положений законодательства Исландии вследствие ненадлежащего осуществления полномочий органом исполнительной власти. По делу допущено нарушение требований пункта 1 статьи 6 Конвенции о защите прав человека и основных свобод.

 

ОБСТОЯТЕЛЬСТВА ДЕЛА

 

Жалоба, поданная заявителем в рамках производства по уголовному делу, была оставлена без удовлетворения апелляционным судом, новым судебным органом, который начал функционировать в 2018 году. Заявитель жаловался в Верховный суд Исландии на то, что один из судей в составе апелляционного суда был назначен с нарушением процедуры, предусмотренной законодательством Исландии. Верховный суд Исландии признал, что назначение судьи было произведено с нарушением закона, но подобное нарушение не вело к отмене решения о назначении этого судьи. Соответственно, по мнению Верховного суда Исландии, судебное разбирательство по делу заявителя было справедливым.

 

ВОПРОСЫ ПРАВА

 

По поводу соблюдения пункта 1 статьи 6 Конвенции. Учитывая общий принцип, в соответствии с которым толкование положений внутригосударственного законодательства прежде всего относилось к функции судов Исландии, Европейский Суд не мог оспаривать их толкование, если только не было допущено явного нарушения этого законодательства. Аналогичный тест на наличие нарушения законодательства со стороны властей государства-ответчика должен применяться в тех случаях, когда, как в ситуации заявителя, ответственность за нарушение была возложена на государственный орган власти и была признана судами Исландии. В этом отношении Европейский Суд должен выяснить, приняли ли суды Исландии во внимание общие принципы, разработанные в его прецедентной практике, при рассмотрении жалобы на то, что назначение судьи не соответствовало применимому законодательству Исландии, и, в частности, в достаточной ли степени суды учли характер нарушения, решая вопрос о том, был ли суд, о котором идет речь в деле, "создан на основании закона".

Понятие "явное" нарушение внутригосударственного законодательства относилось к характеру и тяжести предполагаемого нарушения. При рассмотрении данного вопроса Европейский Суд учитывал следующее: следовало ли из обстоятельств дела то, что нарушение норм законодательства, регулирующих порядок назначения судей, было умышленным или, по крайней мере, составляло явное пренебрежение соответствующим законодательством Исландии.

Одного лишь факта того, что судья, статус которого не признан законом по смыслу пункта 1 статьи 6 Конвенции, рассматривает уголовные обвинения, было достаточно для установления нарушения данного положения Конвенции в соответствии с основополагающим принципом верховенства закона. Вместе с тем не требовалось отдельно анализировать вопрос о том, стало ли судебное разбирательство в целом несправедливым вследствие нарушения принципа о рассмотрении дел судами, созданными на основании закона.

Верховный суд Исландии установил, что министр юстиции и парламент страны нарушили действующее законодательство, касавшееся назначения судей апелляционного суда. Европейскому Суду следовало определить, были ли выявленные нарушения законодательства Исландии в целом "явными", вследствие чего участие соответствующего судьи в рассмотрении уголовного дела заявителя нарушало пункт 1 статьи 6 Конвенции, а назначение этого судьи не было "основано на законе" согласно указанному положению Конвенции.

В законодательстве Исландии были специально предусмотрены положения, ограничивающие полномочия органов исполнительной власти в вопросах назначения судей, в частности, введено требование об оценке компетентности кандидатов на 15 мест судей недавно созданного апелляционного суда, которую осуществляли эксперты специально учрежденного оценочного комитета, назначаемые Верховным судом, Судебным советом, Ассоциацией адвокатов и Альтингом Исландии. Установленная законодательством процедура, требующая активного участия Альтинга Исландии в голосовании по кандидатурам, выдвинутым на должности судей нового апелляционного суда, представляла собой глубокое преобразование в судебной системе Исландии, которое было направлено на защиту важного публичного интереса, состоявшего в обеспечении независимости судей от органов исполнительной власти. Законодательные ограничения должны были минимизировать риск ненадлежащего влияния политических партий на процедуры, при помощи которых орган законодательной власти, Альтинг Исландии, должен был оценивать и окончательно утверждать квалификацию каждого кандидата, выдвинутого на должность судьи нового апелляционного суда.

Министр юстиции Исландии исключила из списка, включавшего имена 15 кандидатов, которых оценочный комитет признал обладающими наибольшей квалификацией, четыре человека, заменив их на других четверых кандидатов, занимавших более низкие места в списке. Хотя министр юстиции согласно нормам законодательства Исландии вправе была предлагать иных кандидатов из числа не предложенных оценочным комитетом, она сделала это без независимой оценки заслуг соответствующих кандидатов и без сбора дополнительных доказательств и иных материалов, подтверждающих ее выводы. Она не выполнила подробного анализа компетентности четверых кандидатов, занимавших более низкие места в списке, по сравнению с 15 кандидатами, признанными обладающими наибольшей квалификацией, как того требовали общие принципы административного права и общий принцип законодательства Исландии, в соответствии с которыми при назначении лиц на должности выбираются кандидаты с наивысшей квалификацией. Эти нарушения законодательства Исландии лежали в основе процедуры отбора кандидатов на вакантные должности судей нового апелляционного суда и, соответственно, представляли собой фундаментальный недостаток в отношении всей процедуры назначения четверых судей.

Верховный суд Исландии решил, что министр юстиции действовала "с полным пренебрежением" опасностью причинения вреда репутации кандидатов, которые были заменены, а ее поведение послужило интересам других четверых судей, которым она благоприятствовала в ходе процедуры назначения судей. Нарушения норм законодательства Исландии министром юстиции не только представляли собой фундаментальный недостаток в отношении процедуры назначения судей в целом, но и демонстрировали явное пренебрежение ею применимыми правилами, действовавшими в период, относившийся к обстоятельствам настоящего дела.

Неспособность членов Альтинга Исландии придерживаться установленного внутригосударственным законодательством правила раздельного голосования по каждому кандидату составляла серьезный порок в отношении процедуры назначения судей, который повлиял на весь процесс в целом. Лишь исполнение министром юстиции своих обязанностей, предусмотренных законом, позволило Альтингу Исландии в достаточной степени исполнить свою функцию в данном процессе и выразить свою позицию по поводу действий министра юстиции, отклонившейся от мнения оценочного комитета в отношении четверых кандидатов.

Процедура, в ходе которой соответствующий судья был назначен в состав судей апелляционного суда, представляла собой явное нарушение применимых правил, действовавших в период, относившийся к обстоятельствам дела. В ходе этой процедуры орган исполнительной власти осуществил дискреционные полномочия, не предусмотренные законодательством, по вопросу отбора четверых судей нового апелляционного суда, а Альтинг Исландии не придерживался законодательных норм, ранее введенных для обеспечения надлежащего равновесия между органами исполнительной и законодательной власти при назначении судей апелляционного суда. Министр юстиции Исландии действовала с явным пренебрежением применимыми правилами. Таким образом, данная процедура нанесла ущерб доверию, которое судебная власть в демократическом обществе должна внушать обществу, и противоречила самой сути принципа, в соответствии с которым суд должен быть создан на основании закона, одному из основных принципов верховенства закона.

 

ПОСТАНОВЛЕНИЕ

 

По делу было допущено нарушение требований пункта 1 статьи 6 Конвенции (принято пятью голосами "за" при двух - "против").

 

КОМПЕНСАЦИЯ

 

В порядке применения статьи 41 Конвенции. Европейский Суд установил, что признание факта нарушения Конвенции само по себе являлось достаточной справедливой компенсацией любого морального вреда.

 

Источник публикации: https://espchhelp.ru/blog/2966-gvyudmundur-andri-austraudsson-protiv-islandii .

 

 

 

Dóm ECHR frá 12. mars 2019 í máli Guðmundar Andri Astradssonar gegn Íslandi (kvörtun nr. 26374/18).

Árið 2018 var kæranda til aðstoðar við undirbúning kvörtunarinnar. Í kjölfarið var kvörtuninni tilkynnt af Íslandi.
Í málinu var tekist til meðferðar kvörtun vegna skipan dómara með skýru broti á ákvæðum íslensku löggjafarinnar vegna óviðeigandi valdbeitingar framkvæmdarvaldsins. Málið hefur brotið gegn kröfum 1. mgr. 6. gr. Samningsins um verndun mannréttinda og grundvallarfrelsi.


Aðstæður málsins


Kvörtuninni sem kærandi lagði fram sem hluta af sakamálum var vísað frá áfrýjunardómstólnum, nýju dómsvaldinu sem hóf störf árið 2018. Kærandi kvartaði fyrir Hæstarétti Íslands að einn dómaranna í áfrýjunardómstólnum hefði verið skipaður í bága við málsmeðferðina sem kveðið er á um í íslenskum lögum. Hæstiréttur Íslands viðurkenndi að skipun dómara hafi verið gerð í bága við lög, en slíkt brot leiddi ekki til ógildingar ákvörðunar um að skipa dómara. Samkvæmt því, að mati Hæstaréttar Íslands, var réttarhöld yfir kæranda réttlætanleg.


SPURNINGAR LAGSINS


Varðandi samræmi við 1. mgr. 6. gr. Samningsins. Með hliðsjón af almennu meginreglunni um að túlkun innlendra laga væri fyrst og fremst tengd hlutverki dómstóla Íslands gat dómstóllinn ekki ágreiningur um túlkun þeirra nema skýrt væri brot á þeim lögum. Beita ætti svipuðu prófi fyrir brot á lögum af hálfu ríkisstjórnar sem svaraði, í þeim tilvikum sem ábyrgð á brotinu var, eins og í aðstæðum kæranda, falin opinberu yfirvaldi og var viðurkennt af íslenskum dómstólum. Í þessu sambandi verður dómstóllinn að ganga úr skugga um hvort íslenskir ​​dómstólar hafi tekið tillit til almennra meginreglna sem þróaðar voru í dómaframkvæmd hans við athugun á kvörtuninni um að skipun dómara samræmdist ekki gildandi lögum á Íslandi og einkum hvort dómstólar hafi tekið nægilega tillit til eðlis brot, að leysa úr því hvort umræddur dómstóll var „stofnaður með lögum“.

Hugtakið „augljóst“ brot á innlendum lögum vísaði til eðlis og alvarleika meinta brots. Við athugun á þessu máli tók dómstóllinn tillit til eftirfarandi: fylgdi það af kringumstæðum málsins að brot á reglum laga um skipan dómara var ásetning eða að minnsta kosti náði til skýlausrar vanrækslu á viðeigandi löggjöf Íslands.

Sú staðreynd að dómari, sem ekki er viðurkenndur með lögum í skilningi 1. mgr. 6. gr. Samningsins, telur refsiákvæði nægði til að koma á broti á þessu ákvæði samningsins í samræmi við grundvallarreglu réttarríkisins. Hins vegar var ekki nauðsynlegt að greina sérstaklega hvort réttarhöldin væru almennt ósanngjörn vegna brots á meginreglunni um meðferð mála hjá dómstólum sem stofnað var með lögum.

Hæstiréttur Íslands komst að því að dómsmálaráðherra og þing landsins brjóta í bága við gildandi lög varðandi skipun dómara við áfrýjunardómstólinn. Dómstóllinn hefði átt að skera úr um hvort brot á íslenskum lögum í heild væru „augljós“, vegna þess að þátttaka viðkomandi dómara í sakamáli kæranda hafi brotið gegn 1. mgr. 6. gr. Samningsins og skipun þess dómara hafi ekki verið „byggð á lögum“ í samræmi við tilgreint ákvæði samningsins.

Í íslenskri löggjöf var sérstaklega kveðið á um takmarkanir á valdi framkvæmdarvaldsins varðandi skipun dómara, einkum var gerð krafa um að meta hæfni frambjóðenda til 15 þings dómara í nýstofnaðri áfrýjunardómstól, sem unnin var af sérfræðingum sérstaks skipaðs matsnefndar sem skipuð var af Hæstarétti og dómstólaráði , Lögmannafélag og Alting of Iceland. Löggjafarmeðferð þar sem krafist var virkrar þátttöku Alting Íslands í atkvæðagreiðslu um frambjóðendur sem tilnefndir voru fyrir dómara nýja áfrýjunardómstólsins var djúpstæð umbreyting í réttarkerfi Íslands sem miðaði að því að vernda mikilvæga almannahagsmuni sem var að tryggja sjálfstæði dómara frá framkvæmdarvaldinu. Löggjafarhömlur voru hönnuð til að lágmarka hættuna á óviðeigandi áhrifum stjórnmálaflokka á málsmeðferðina sem löggjafarstofnunin, Alting of Iceland, þurfti að meta og að lokum samþykkja hæfi hvers frambjóðanda sem tilnefndur er sem dómari nýs áfrýjunarréttar.

Dómsmálaráðherra Íslands fjarlægði fjóra menn af listanum yfir 15 frambjóðendur sem matsnefndin viðurkenndi hæfustu og kom þeim í stað fjögurra annarra frambjóðenda sem skipuðu lægri sæti á listanum. Þrátt fyrir að dómsmálaráðherra hafi, í samræmi við íslensk lög, haft rétt til að leggja til aðra frambjóðendur úr hópi þeirra sem ekki voru lagðar til af matsnefndinni, gerði hún það án óháðs mats á kostum viðkomandi frambjóðenda og án þess að safna viðbótargögnum og öðru efni sem staðfesti niðurstöður hennar. Hún framkvæmdi ekki ítarlega greiningu á hæfni frambjóðendanna fjögurra sem komust neðar á listann samanborið við þá 15 frambjóðendur sem viðurkenndir voru hæfastir, eins og krafist er í almennum meginreglum stjórnsýsluréttar og almennu meginreglu íslenskra laga, en samkvæmt þeim, þegar hún skipar fólk frambjóðendur með hæstu hæfnin. Þessi brot á íslenskri löggjöf voru kjarninn í valferli frambjóðenda til lausra dómara nýja áfrýjunardómstólsins og samsvaraði því grundvallarbresti hvað varðar alla málsmeðferðina við skipun fjögurra dómara.

Hæstiréttur Íslands ákvað að dómsmálaráðherra hagaði „af algerri vanrækslu“ á hættunni á að skaða orðspor frambjóðendanna sem var skipt út og framferði hennar þjónaði hagsmunum hinna fjögurra dómara, sem hún studdi við skipan dómara. Brot á lögum Íslands af dómsmálaráðherra táknaði ekki aðeins grundvallarbrest við málsmeðferðina við skipun dómara almennt, heldur sýndi einnig fram á skýra lítilsvirðingu við gildandi reglur sem giltu á því tímabili sem varða aðstæður þessa máls.

Vanhæfni alþingismanna til að fylgja aðskildum atkvæðisreglum fyrir hvern frambjóðanda sem komið var á fót með innlendum lögum var alvarlegur galli á málsmeðferð við skipan dómara sem hafði áhrif á allt ferlið. Aðeins fullnæging dómsmálaráðherra á skyldum sínum, sem kveðið er á um í lögum, gerði Alþingi Íslandi kleift að fullnægja hlutverki sínu í þessu ferli og lýsa afstöðu sinni til aðgerða dómsmálaráðherra, sem víkja frá áliti matsnefndar varðandi frambjóðendurna fjóra.

Málsmeðferðin þar sem viðkomandi dómari var skipaður dómurum áfrýjunardómstólsins táknaði skýrt brot á gildandi reglum á tímabilinu sem varða aðstæður málsins. Við þessa málsmeðferð nýtti framkvæmdavaldið mat, sem ekki er kveðið á um í lögum, um val á fjórum dómurum í nýja áfrýjunardómstólnum og Alting Ísland hélt sig ekki við lög sem áður voru sett til að tryggja rétt jafnvægi milli framkvæmdarvalds og löggjafarvalds við skipun dómara áfrýjunardómstólsins. Dómsmálaráðherra Íslendinga hegðaði sér með skýrum vanvirðingu við gildandi reglur. Þannig hafi þessi málsmeðferð haft áhrif á traust sem dómskerfið í lýðræðisþjóðfélagi ætti að veita innblástur í samfélaginu og stangast á við kjarna meginreglunnar um að stofna ætti dómstól á grundvelli laga, ein af grundvallarreglum réttarríkisins.


Lausn


Í málinu var brot á kröfum 1. mgr. 6. gr. Samningsins (samþykkt með fimm atkvæðum í vil og tvö með „á móti“).


GREIÐSLA


Með beitingu 41. gr. Samningsins. Dómstóllinn hefur komist að þeirri niðurstöðu að niðurstaða brots á samningnum hafi í sjálfu sér verið fullnægjandi fullnæging fyrir tjón sem ekki var fjárhagslegt.


Heimild birtingar: https://espchhelp.ru/blog/2965-gudmundar-andri-astradssonar-gegn-islandi .

 

 

 

ECHR judgment of 12 March 2019 in the case of Gudmundur Andri Astradsson v. Iceland (application No. 26374/18).

In 2018, the applicant was assisted in preparing the application. Subsequently, the application was communicated by Iceland.

In the case, an application was successfully considered regarding the appointment of judges with a clear violation of the provisions of the Icelandic legislation as a result of the improper exercise of powers by the executive authority. The case has violated the requirements of paragraph 1 of Article 6 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.


Circumstances of the case


The complaint filed by the applicant as part of the criminal proceedings was dismissed by the Court of Appeal, the new judicial authority that began to function in 2018. The applicant complained to the Supreme Court of Iceland that one of the judges in the appeal court had been appointed in violation of the procedure provided for by Icelandic law. The Icelandic Supreme Court acknowledged that the appointment of a judge was made in violation of the law, but such a violation did not lead to the annulment of the decision to appoint this judge. Accordingly, in the opinion of the Supreme Court of Iceland, the trial of the applicant was fair.


QUESTIONS OF LAW


Concerning compliance with article 6, paragraph 1, of the Convention. Having regard to the general principle that the interpretation of domestic law was primarily related to the function of the courts of Iceland, the Court could not dispute their interpretation unless there was a clear violation of that law. A similar test for a violation of the law by the respondent Government should be applied in cases where, as in the applicant's situation, the responsibility for the violation was assigned to the public authority and was recognized by the Icelandic courts. In this regard, the Court must ascertain whether the Icelandic courts took into account the general principles developed in its case-law when examining the complaint that the appointment of a judge did not comply with the applicable laws of Iceland and, in particular, whether the courts have sufficiently taken into account the nature of violations, resolving the issue of whether the court in question was “established by law”.

The concept of “apparent” violation of domestic law referred to the nature and gravity of the alleged violation. In examining this issue, the Court took into account the following: did it follow from the circumstances of the case that the violation of the rules of law governing the appointment of judges was intentional or, at least, amounted to a clear neglect of the relevant legislation of Iceland.

The mere fact that a judge whose status is not recognized by law within the meaning of Article 6 § 1 of the Convention considers criminal charges was sufficient to establish a violation of this provision of the Convention in accordance with the fundamental principle of the rule of law. However, it was not necessary to separately analyze the question of whether the trial was generally unfair due to a violation of the principle of the consideration of cases by courts established by law.

The Icelandic Supreme Court found that the Minister of Justice and the country's parliament violated applicable law regarding the appointment of judges of the court of appeal. The Court should have determined whether the violations of Icelandic law as a whole were “manifest”, as a result of which the participation of the relevant judge in the applicant’s criminal case violated Article 6 § 1 of the Convention, and the appointment of that judge was not “based on law” in accordance with the indicated provision of the Convention.

Icelandic legislation specifically provided for restrictions on the powers of the executive branch regarding the appointment of judges, in particular, a requirement was introduced to assess the competency of candidates for 15 seats of judges of the newly created court of appeal, which was carried out by experts of a specially established evaluation committee appointed by the Supreme Court and the Judicial Council , Bar Association and Alting of Iceland. Legislative procedure requiring the active participation of Iceland Alting in the voting on candidates nominated for judges of the new court of appeal was a profound transformation in the judicial system of Iceland, which was aimed at protecting the important public interest, which was to ensure the independence of judges from the executive authorities. Legislative restrictions were designed to minimize the risk of inappropriate influence of political parties on the procedures by which the legislative body, Alting of Iceland, had to evaluate and finally approve the qualifications of each candidate nominated as a judge of a new court of appeal.

The Icelandic Minister of Justice removed four people from the list of 15 candidates whom the assessment committee recognized as the most qualified, replacing them with four other candidates who occupied lower places on the list. Although the Minister of Justice, in accordance with Icelandic law, was entitled to propose other candidates from among those not proposed by the evaluation committee, she did this without an independent assessment of the merits of the respective candidates and without collecting additional evidence and other materials confirming her findings. She did not perform a detailed analysis of the competence of the four candidates who ranked lower in the list compared to the 15 candidates recognized as the most qualified, as required by the general principles of administrative law and the general principle of Icelandic law, according to which, when appointing people candidates with the highest qualifications. These violations of Icelandic law were at the core of the selection process for candidates for the vacant judges of the new Court of Appeal and, accordingly, constituted a fundamental flaw with respect to the entire procedure for the appointment of four judges.

The Icelandic Supreme Court decided that the Minister of Justice acted “with complete neglect” of the danger of harming the reputation of the candidates who were replaced, and her conduct served the interests of the other four judges, whom she favored during the appointment of judges. Violations of the laws of Iceland by the Minister of Justice not only represented a fundamental flaw in the procedure for the appointment of judges in general, but also demonstrated a clear disregard for the applicable rules in force during the period relevant to the circumstances of the present case.

The inability of the members of Althing Iceland to adhere to the separate voting rules for each candidate established by domestic law constituted a serious flaw in the procedure for the appointment of judges, which affected the whole process. Only the fulfillment by the Minister of Justice of his duties stipulated by law, allowed Althing Iceland to adequately fulfill his function in this process and express his position on the actions of the Minister of Justice, which deviated from the opinion of the evaluation committee regarding the four candidates.

The procedure during which the relevant judge was appointed to the judges of the court of appeal constituted a clear violation of the applicable rules in force during the period relevant to the circumstances of the case. During this procedure, the executive authority exercised discretion, not provided for by law, on the selection of four judges of the new court of appeal, and Alting Iceland did not adhere to the laws previously introduced to ensure proper balance between the executive and legislative authorities in the appointment of judges of the court of appeal. The Icelandic Minister of Justice acted with clear disregard for the applicable rules. Thus, this procedure prejudiced the trust that the judiciary in a democratic society should inspire in society and contradicted the very essence of the principle that a court should be established on the basis of law, one of the basic principles of the rule of law.


RESOLUTION


In the case there was a violation of the requirements of paragraph 1 of Article 6 of the Convention (adopted by five votes in favor and two with “against”).


COMPENSATION


In application of Article 41 of the Convention. The Court has found that the finding of a violation of the Convention was in itself a sufficient just satisfaction for any non-pecuniary damage.


Source of publication: https://espchhelp.ru/blog/2964-gudmundur-andri-astradsson-v-iceland .

 

 

Постановление ЕСПЧ от 05 марта 2019 года по делу "Узан и другие (Uzan and Others) против Турции" (жалоба N 19620/05 и другие жалобы).

 

В 2005 году заявителям была оказана помощь в подготовке жалоб. Впоследствии жалобы были объединены и коммуницированы Турции.

 

По делу успешно рассмотрены жалобы на замораживание активов банка, находившегося на грани банкротства, даже после прекращения уголовного преследования в отношении заявителей. По делу допущено нарушение требований статьи 1 Протокола N 1 к Конвенции о защите прав человека и основных свобод.

 

 

 

ОБСТОЯТЕЛЬСТВА ДЕЛА

 

 

 

В 2003 году орган банковского регулирования передал управление банком, находившимся на грани банкротства, Сберегательному фонду страхования вкладов Турции (далее - СФСВ), государственному учреждению. СФСВ выплатил вкладчикам убытки на сумму, превышающую 4 млрд. евро. В то же время были возбуждены уголовные дела в отношении мажоритарных акционеров банка, некоторых управляющих или аудиторов. Производство по делу руководителей банка, рассматриваемому судом присяжных, замедлилось из-за бегства из страны некоторых обвиняемых и до сих пор не завершилось.

 

В августе 2003 года суд по уголовным делам вынес постановление об избрании в качестве предварительной меры замораживание активов, с одной стороны, руководителей и некоторых управляющих и, с другой стороны, супругов и детей указанных лиц. Заявители относились к этим двум группам лиц. Изначально их также коснулось уголовное преследование, но оно было прекращено в отношении всех заявителей в январе 2004 года, управляющие банка были оправданы по новым обвинениям в 2008 году. Тем не менее предварительные меры, избранные в отношении заявителей, не были отменены в преддверии основного разбирательства и возможного возмещения долга перед государством.

 

 

 

ВОПРОСЫ ПРАВА

 

 

 

По поводу соблюдения статьи 1 Протокола N 1 к Конвенции. (a) Наличие имущества. Статья 1 Протокола N 1 к Конвенции была применима к обстоятельствам настоящего дела, в том числе к двум заявителям (1999 и 2003 годов рождения), которые являлись несовершеннолетними и не имели в собственности имущества в период, относившийся к обстоятельствам настоящего дела. Суды Турции признали за ними способность приобрести некоторые права в результате наследования и дарения. Таким образом, несовершеннолетние заявители могли иметь правомерные ожидания, вытекающие из понятия "собственность", учитывая автоматический, обобщенный и негибкий характер предварительных мер, а также неопределенный срок их действия.

 

(b) Характер вмешательства. Предварительные меры должны рассматриваться как регулирование порядка пользования имуществом.

 

(c) Законность вмешательства. В контексте неопределенности относительно исхода производства по уголовному делу, возбужденному в отношении лиц, на которых предположительно лежала вина за финансовый ущерб, учитывая неявку обвиняемых в суд, применимое законодательство Турции предоставляло судам выбор при принятии решения о сохранении предварительных мер до тех пор, пока не будут возмещены все суммы, которые требовал СФСВ. Учитывая выводы, к которым Европейский Суд пришел ниже при рассмотрении вопроса о соразмерности вмешательства, он может отложить рассмотрение вопроса о том, отвечают ли столь широкие пределы усмотрения критерию законности.

 

(d) Правомерность преследуемой цели. Спорные меры соответствовали общему интересу, который состоял в воспрепятствовании использованию имущества, которое могло быть приобретено преступным путем.

 

(e) Соразмерность вмешательства. Европейский Суд признал важность и комплексность настоящего дела для финансовых, административных и судебных органов Турции: необходимо было принять меры для защиты прав большого количества людей, затронутых данной ситуацией, минимизации возможных потерь, предупреждения любых мошеннических действий, возвращения государственных средств и розыска лиц, которые предположительно несли ответственность за причинение финансового ущерба. Предварительные меры, предназначенные для воспрепятствования передаче государственных средств мошенническим путем, могут стать эффективным и необходимым средством в борьбе с мошенническими действиями в финансовых кругах. Соответственно, применение предварительных мер изначально само по себе не противоречило принципу соразмерности.

 

Тем не менее, если применение предварительных мер может быть признано оправданным общим интересом, когда они направлены на предупреждение мошеннических действий в целях обеспечения удовлетворения требований кредитора, эти меры должны отменяться, как только в них отпадает необходимость, поскольку их влияние со временем лишь усиливается. В настоящем деле проблема возникла преимущественно с того момента, когда в отношении заявителей было вынесено решение о прекращении производства по их делу.

 

Тяжесть обременений, наложенных на заявителей, вытекает из следующего:

 

(i) срока, в течение которого сохраняются ограничения: 10 лет для некоторых заявителей, для других - до 15 лет.

 

(ii) Объема ограничений: двое несовершеннолетних заявителей были лишены возможности приобрести некоторое имущество, трое других не могут распоряжаться соответственно заработной платой преподавателя в университете, сбережениями и жилищем (и каждый из них не может распоряжаться своим транспортным средством).

 

(iii) Автоматический, общий и негибкий характер ограничений, без регулярного индивидуального контроля. Соответственно, не только заявители не были привлечены к уголовной ответственности, но и компетентные суды Турции признали недействительными платежные поручения, подготовленные на имя заявителей. Эти же суды установили, что заявители не могли быть признаны ответственными за причинение материального ущерба СФСВ.

 

(iv) Отсутствие в материалах дела доказательств, которые позволяли бы предположить, что заявители могли быть причастны к мошенничеству в том или ином виде. Соответственно, органы власти Турции рассматривали, если они вообще делали это, возможность применения альтернативных мер лишь на самом позднем этапе разбирательства. Кроме того, в материалах дела отсутствуют доказательства того, что для возмещения задолженности перед государством требовалась лучшая защита, нежели передача имущества заявителей.

 

(v) С точки зрения процессуальных гарантий предоставление судом присяжных некоторым заявителям "статуса, отличающегося от статуса лиц, участвующих в деле", помешало им и препятствует до сих пор, принять участие в производстве по основному уголовному делу, от которого зависит разрешение вопроса об их правах.

 

Без предоставления иного обоснования, кроме родства с руководителями банка или выполнения в рассматриваемое время должностных обязанностей в банке, применение предварительных мер к имуществу заявителей и автоматическое сохранение в силе данных мер, несмотря на принятие решений о прекращении уголовных дел или об оправдании заявителей, плохо согласуются с принципами, закрепленными в прецедентной практике Европейского Суда: напротив, судьям следовало бы оценить, какие меры лучше всего могли быть применены с учетом обстоятельства дела, и, в более общем плане, установить равновесие между основной правовой целью и правами заинтересованных лиц. Кроме того, заявителям не были предоставлены процессуальные гарантии. Следовательно, справедливое равновесие было нарушено.

 

 

 

ПОСТАНОВЛЕНИЕ

 

 

 

По делу было допущено нарушение требований статьи 1 Протокола N 1 к Конвенции (принято единогласно в отношении совершеннолетних заявителей, шестью голосами "за" при одном - "против" в отношении несовершеннолетних).

 

 

 

КОМПЕНСАЦИЯ

 

 

 

В порядке применения статьи 41 Конвенции. Вопрос о справедливой компенсации не готов к рассмотрению.

 

 

 

Источник публикации: https://espchhelp.ru/blog/2963-uzan-i-drugiye-protiv-turtsii .

 

 

 

 

 

Uzan ve Diğerleri - Türkiye davasında 5 Mart 2019 tarihli AİHM kararı (19620/05 no'lu şikayet ve diğer şikayetler).

 

2005 yılında, başvuru sahiplerine şikayet hazırlamada yardımcı olmuştur. Daha sonra şikayetler Türkiye tarafından konsolide edildi ve iletildi.

 

Bu durumda, başvuranların aleyhindeki cezai kovuşturmanın sona ermesinden sonra bile bir bankanın varlıklarının dondurulmasına ilişkin şikayetlerin iflasın eşiğine gelmesiyle ilgili şikayetler başarılı bir şekilde değerlendirilmiştir. Dava, İnsan Hakları ve Temel Özgürlüklerin Korunması Sözleşmesinin 1 No'lu Protokolünün 1. maddesinin gereklerini ihlal etti.

 


Davanın Koşulları

 


Bankacılık düzenleme makamı 2003 yılında, iflasın eşiğindeki bankanın yönetimini Türkiye Tasarruf Mevduatı Sigorta Fonuna (bundan sonra - SPSV) bir devlet kurumuna devretmiştir. SPSV, mevduat sahiplerine 4 milyar Euro'dan fazla zarar verdi. Aynı zamanda bankanın çoğunluk hissedarlarına, bazı yöneticilere veya denetçilere karşı cezai kovuşturma başlatıldı. Jüri tarafından düşünülen banka yöneticileriyle ilgili işlemler, sanığın bir kısmının ülkeden uçması nedeniyle yavaşlamış ve henüz tamamlanmamıştır.

 

2003 yılının Ağustos ayında ceza mahkemesi, bir yandan yöneticilerin ve bazı yöneticilerin, diğer yandan da bu kişilerin eşlerinin ve çocuklarının varlıklarının dondurulmasını ön önlem olarak seçilmesine karar vermiştir. Başvuranlar bu iki kişilik gruba aittir. İlk olarak, onlar ceza kovuşturmasından da etkilendiler, ancak Ocak 2004’te tüm başvuru sahipleri açısından feshedildi, banka yöneticileri 2008’de yeni suçlamalardan beraat etti. Ancak, başvuru sahipleri için seçilen ön tedbirler, temel işlemlerin öngörülmesi ve borcun devlete geri ödenmesi ihtimaline karşı iptal edilmemiştir.

 


HUKUK SORULARI

 


Sözleşmeye ilişkin 1 No'lu Protokolün 1. maddesi ile ilgili olarak. (a) Mülkiyetin kullanılabilirliği. Sözleşmenin 1 No'lu Protokolünün 1. maddesi, bu davadaki koşullara uygun olarak, reşit olmayan ve mülk sahibi olmayan iki başvuran (1999 ve 2003 doğumlu) dahil olmak üzere bu davaya uygulanabilir. Türk mahkemeleri, miras ve armağan yoluyla belirli haklar elde etme yeteneklerini tanıdı. Bu nedenle, küçük başvuru sahipleri, ön önlemlerin otomatik, genelleştirilmiş ve esnek olmayan niteliklerinin yanı sıra belirsiz süreleri göz önüne alındığında, “mülkiyet” kavramından kaynaklanan meşru beklentilere sahip olabilirler.

 

(b) Müdahalenin niteliği. Ön önlemler mülk kullanımını düzenleyici olarak düşünülmelidir.

 

(c) Girişimin yasallığı. Sanıkların mahkemeye çıkmamasına karar verdikleri takdirde, maddi zarardan sorumlu oldukları iddia edilenlere karşı açılan cezai kovuşturmaların sonuçlarına ilişkin belirsizlik bağlamında, yürürlükteki Türk kanunu mahkemelere, ön tedbirlerin korunup korunmayacağına karar verirken bir karar vermiştir. PPSF tarafından talep edilen tüm tutarları geri öder. Mahkeme'nin, müdahalenin orantılılığını göz önüne alarak aldığı sonuçları dikkate alarak, bu kadar geniş bir takdir marjının yasallık kriterini karşılayıp karşılamadığını dikkate alabilir.

 

(d) İzlenen amacın meşruiyeti. Tartışmalı tedbirler, cezai yollarla edinilebilecek mülklerin kullanımının engellenmesinden oluşan genel çıkar ile uyumluydu.

 

(e) Müdahalenin orantılılığı. Mahkeme, mevcut davada Türkiye'nin mali, idari ve adli makamları için önemini ve karmaşıklığını kabul etmiştir: Bu durumdan etkilenen çok sayıda insanın haklarının korunması, olası zararların en aza indirilmesi, hileli faaliyetlerin engellenmesi, kamu fonlarının iade edilmesi ve iddia edilen kişilerin aranması için önlemler alınması gerekiyordu. maddi hasara neden olmaktan sorumluydu. Kamu fonlarının hileli olarak transferini önlemek için tasarlanan ön tedbirler, mali çevrelerde hileli faaliyetlere karşı mücadelede etkili ve gerekli bir araç olabilir. Buna göre, ilk tedbirlerin uygulanması başlangıçta kendi başına orantılılık ilkesine aykırı değildi.

 

Bununla birlikte, ön önlemlerin uygulanması genel çıkar tarafından gerekçeli olarak kabul edilebilirse, alacaklıların gereksinimlerinin karşılanmasını sağlamak amacıyla sahte eylemlerin önlenmesi amaçlanırsa, bu tedbirler, zaman içinde etkileri artık artmayacağından, gerekli olmadıkça en kısa sürede iptal edilmelidir. Mevcut davada, sorun esas olarak başvuru sahiplerine davalarını sonlandırmaları talimatı verildiği andan itibaren ortaya çıkmıştır.

 

Başvuranlara uygulanan engellerin ciddiyeti aşağıdakilerden kaynaklanmaktadır:

 

(i) kısıtlamaların devam ettiği süre: bazı başvuru sahipleri için 10 yıl, diğerleri için - 15 yıla kadar.

 

(ii) Kısıtlamaların kapsamı: iki küçük başvuru sahibi mülk edinme fırsatından mahrum, diğer üçü sırasıyla öğretmen maaşını, tasarrufunu ve konutunu yönetemiyor (ve her biri kendi aracını elden çıkaramıyor).

 

(iii) Düzenli, bireysel kontrol olmadan, kısıtlamaların otomatik, genel ve esnek olmayan niteliği. Buna göre, sadece başvuranlar hakkında dava açılmadı, ancak yetkili Türk mahkemeleri başvuranlar adına hazırlanan ödeme talimatlarını geçersiz kıldı. Aynı mahkemeler, başvuranların FSBR'ye maddi zarar vermekten sorumlu tutulamazlar.

 

(iv) Dava dosyasında, başvuranların herhangi bir sahtekarlığa karışmış olabileceğini gösteren delil bulunmaması. Buna göre, Türk makamları, eğer yaptılarsa, yalnızca işlemlerin en son aşamasında alternatif önlemler uygulama olasılığını değerlendirmişlerdir. Ayrıca, dava dosyasında devlet borçları tahsil etmek için, başvuranların mallarının devredilmesinden daha iyi bir koruma gerektiğine dair hiçbir kanıt yoktur.

 

(v) Usule ilişkin teminatlar açısından, jüri tarafından “davaya katılan kişilerin statüsünden farklı statüsünde” olan bazı başvuru sahiplerine hibe verilmesi, bu kişilerin davalarını karara bağlamış, ana davadaki davaya katılmalarını önlemeye devam etmelerini engellemiştir. hakları saklıdır.

 

Başka bir gerekçe gösterilmeden, bankanın liderleriyle yapılan akrabalık veya o sırada bankadaki resmi görevlerin yerine getirilmesinden ayrı olarak, başvuranların mülkiyetine ön tedbirlerin uygulanması ve bu davaların otomatik olarak sürdürülmesi, ceza davalarını sonlandırma veya başvuranları haklı çıkarma kararlarına rağmen, yeterince tutarlı değildir. Mahkeme içtihadında yer alan ilkeler: aksine hakimler, dava koşulları ışığında hangi önlemlerin en iyi şekilde uygulanabileceğini değerlendirmelidir. daha genel olarak, ana yasal amaç ile paydaşların hakları arasında bir denge kurmak. Ayrıca, başvuru sahiplerine usule ilişkin teminatlar verilmemiştir. Sonuç olarak, adil bir denge bozuldu.

 


KARAR

 


Sözleşmenin 1 No'lu Protokolünün 1. Maddesinin gerekliliklerine aykırı davranıldı (yetişkin adaylarıyla ilgili oy birliğiyle kabul edildi, altı oy lehinde ve bir de küçüklere karşı oy kullanıldı).

 


TAZMİNAT

 


Sözleşmenin 41. Maddesinin uygulanmasında. Adil tazminat konusu değerlendirmeye hazır değil.

 


Yayının kaynağı: https://espchhelp.ru/blog/2962-digerleri-turkiye-davasinda .

 

 

 

 

 

The ECHR judgment of March 5, 2019 in the case of Uzan and Others v. Turkey (аpplication No. 19620/05 and other аpplications).

 

In 2005, the applicants were assisted in preparing аpplications. Subsequently, the аpplications were consolidated and communicated by Turkey.

 

In the case, аpplications about the freezing of assets of a bank on the verge of bankruptcy, even after the termination of the criminal prosecution against the applicants, were successfully considered. The case has violated the requirements of Article 1 of Protocol No. 1 to the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.

 


Circumstances of the case

 


In 2003, the banking regulatory authority transferred the management of the bank, which was on the verge of bankruptcy, to the Savings Deposit Insurance Fund of Turkey (hereinafter - SPSV), to a state institution. SPSV paid depositors losses in excess of 4 billion euros. At the same time, criminal proceedings were instituted against the majority shareholders of the bank, some managers or auditors. Proceedings in the case of bank executives considered by jury have slowed down due to the flight of some of the accused from the country and have not yet been completed.

 

In August 2003, the criminal court ruled to elect as a preliminary measure the freezing of assets, on the one hand, of managers and some managers, and, on the other, of spouses and children of these individuals. The applicants belonged to these two groups of persons. Initially, they were also affected by the criminal prosecution, but it was terminated in respect of all applicants in January 2004, the bank managers were acquitted of new charges in 2008. However, the preliminary measures chosen in respect of the applicants were not canceled in anticipation of the main proceedings and possible reimbursement of the debt to the state.

 


QUESTIONS OF LAW

 


Regarding compliance with Article 1 of Protocol No. 1 to the Convention. (a) Availability of property. Article 1 of Protocol No. 1 to the Convention was applicable to the circumstances of the present case, including to the two applicants (born in 1999 and 2003) who were minors and did not own property in the period relevant to the circumstances of the present case. Turkish courts recognized their ability to acquire certain rights through inheritance and gift. Thus, minor applicants could have legitimate expectations arising from the concept of “property”, given the automatic, generalized and inflexible nature of the preliminary measures, as well as their indefinite duration.

 

(b) The nature of the intervention. Preliminary measures should be considered as regulating the use of property.

 

(c) Legality of the interference. In the context of the uncertainty about the outcome of the criminal proceedings brought against those allegedly guilty of financial damage, given the defendants' failure to appear in court, the applicable Turkish law provided the courts with a choice when deciding whether to preserve preliminary measures until reimbursed all amounts required by the PPSF. Having regard to the conclusions reached by the Court below in its consideration of the proportionality of the interference, it may defer consideration of whether such a wide margin of appreciation meets the criterion of legality.

 

(d) The legitimacy of the aim pursued. The controversial measures were in line with the general interest, which consisted in obstructing the use of property that could be acquired by criminal means.

 

(e) Proportionality of intervention. The Court has recognized the importance and complexity of the present case for the financial, administrative and judicial authorities of Turkey: measures had to be taken to protect the rights of a large number of people affected by this situation, minimize possible losses, prevent any fraudulent activities, return public funds and search for persons who are allegedly were responsible for causing financial damage. Preliminary measures designed to prevent fraudulent transfer of public funds can be an effective and necessary means in the fight against fraudulent activities in financial circles. Accordingly, the application of preliminary measures initially did not in itself contradict the principle of proportionality.

 

Nevertheless, if the application of preliminary measures can be recognized as justified by the general interest, when they are aimed at preventing fraudulent actions in order to ensure satisfaction of the creditor's requirements, these measures should be canceled as soon as they are no longer necessary, since their influence only increases over time. In the present case, the problem arose mainly from the moment when the applicants were ordered to terminate the proceedings in their case.

 

The severity of the encumbrances imposed on the applicants follows from the following:

 

(i) the period during which the restrictions remain: 10 years for some applicants, for others - up to 15 years.

 

(ii) Scope of restrictions: two minor applicants were deprived of the opportunity to purchase some property, the other three cannot manage the teacher’s salary, savings and housing respectively (and each of them cannot dispose of his own vehicle).

 

(iii) The automatic, general, and inflexible nature of restrictions, without regular, individual control. Accordingly, not only the applicants were not prosecuted, but the competent Turkish courts invalidated the payment orders prepared in the name of the applicants. The same courts established that the applicants could not be held liable for causing material damage to the FSBR.

 

(iv) The absence of evidence in the case file that would suggest that the applicants could have been involved in any form of fraud. Accordingly, the Turkish authorities considered, if they did at all, the possibility of applying alternative measures only at the very latest stage of the proceedings. Furthermore, there is no evidence in the case file that in order to recover debts owed to the state, better protection was required than the transfer of the applicants' property.

 

(v) From the point of view of procedural guarantees, the granting by the jury to some applicants of a “status different from the status of the persons participating in the case” has prevented them and still prevents them from participating in the proceedings in the main criminal case, on which the resolution of the issue of their rights.

 

Without providing any other justification, apart from kinship with the bank’s leaders or fulfillment of official duties at the bank at the considered time, the application of preliminary measures to the applicants ’property and the automatic maintenance of these measures, despite decisions to terminate criminal cases or to justify the applicants, are poorly consistent with the principles enshrined in the Court's case-law: on the contrary, judges should evaluate which measures could best be applied in the light of the circumstances of the case, and , more generally, to strike a balance between the main legal objective and the rights of stakeholders. Furthermore, the applicants were not provided with procedural guarantees. Consequently, a fair balance was upset.

 


RESOLUTION

 


There was a violation of the requirements of Article 1 of Protocol No. 1 to the Convention (adopted unanimously in respect of adult applicants, by six votes in favor and one against in relation to minors).

 


COMPENSATION

 


In application of Article 41 of the Convention. The issue of fair compensation is not ready for consideration.

 


Source of publication: https://espchhelp.ru/blog/2961-uzan-and-others-v-turkey .

 

Постановление ЕСПЧ от 05 марта 2019 года по делу "Богоносовы (Bogonosovy) против Российской Федерации" (жалоба N 38201/16).

В 2016 году заявителю была оказана помощь в подготовке жалобы. Впоследствии жалоба была коммуницирована Российской Федерации.

По делу успешно рассмотрена жалоба на невозможность для заявителя участвовать в жизни его внучки после удочерения последней. По делу допущено нарушение требований статьи 8 Конвенции о защите прав человека и основных свобод.

 

ОБСТОЯТЕЛЬСТВА ДЕЛА

 

Заявитель жаловался на нарушение его права на поддержание семейных отношений с внучкой после ее удочерения.

 

ВОПРОСЫ ПРАВА

 

По поводу соблюдения статьи 8 Конвенции. Стороны не оспаривали тот факт, что между заявителем и его внучкой существовала семейная жизнь. Она жила с заявителем в течение пяти лет, и он являлся ее опекуном.

Заявитель не подавал ходатайств об определении порядка общения с внучкой в суд первой инстанции, рассматривавший дело об удочерении. Соответственно, данный вопрос не рассматривался судом, и в судебном решении отсутствовали указания на общение заявителя с внучкой после ее удочерения. Заявителю было известно о процедуре удочерения, он дал письменное согласие на это и просил рассмотреть дело в его отсутствие. Таким образом, нельзя было предположить, что заявителю препятствовали в обращении в суд или что он был лишен возможности обратиться в суд с ходатайством о сохранении права на общение с внучкой после ее удочерения, а также что решение об удочерении внучки заявителя было незаконным.

Впоследствии, когда заявитель осознал последствия процедуры удочерения, заключавшиеся в постоянном разрыве семейных связей между ним и его внучкой, он инициировал два производства с целью возобновления общения с внучкой. В ходе первого производства ему удалось восстановить процессуальный срок для подачи апелляционной жалобы на решение об удочерении, после чего он подал жалобу на данное решение, сославшись, в частности, на лишение его права на общение с внучкой после ее удочерения. Однако Санкт-Петербургский городской суд отклонил указанную жалобу, не рассматривая вопрос о том, следовало ли сохранить за заявителем право на общение с внучкой, и постановил, что в соответствии со статьей 67 Семейного кодекса Российской Федерации (далее - СК РФ) заявитель имел возможность обратиться в суд с требованиями об определении порядка общения с внучкой.

Тем не менее, когда заявитель обратился в суд в соответствии со статьей 67 СК РФ, суды прекратили производство, признав, что, поскольку решение об удочерении не содержало указаний на сохранение семейных связей между заявителем и его внучкой после удочерения, заявитель не имел права на общение с ней.

Соответственно, возник вопрос о том, являлось ли законодательство Российской Федерации, регулирующее вопросы общения после усыновления и удочерения между усыновленным (удочеренным) ребенком и его родственниками, достаточно ясным и предсказуемым при его применении в той части, в которой оно прямо не предусматривало, что права родственников усыновленного (удочеренного) ребенка переходят приемным родителям или иным образом прекращаются после усыновления (удочерения), если эти родственники в ходе процедуры усыновления (удочерения) не подадут ходатайство о сохранении отношений, в том числе о возможности общения с ребенком и в судебном решении об усыновлении (удочерении) об этом не будет указано.

Если предположить, что это подразумевается в соответствующих положениях законодательства Российской Федерации, то после удовлетворения ходатайства заявителя о восстановлении процессуального срока давности для подачи жалобы на решение об удочерении Санкт-Петербургский городской суд, рассматривавший жалобу заявителя, должен был изучить вопрос о том, имел ли заявитель право на общение с внучкой после ее удочерения, в частности, определив, отвечало ли такое общение интересам ребенка и в случае необходимости включить соответствующие положения в резолютивную часть решения об удочерении. Вместо этого Санкт-Петербургский городской суд оставил без изменения решение об удочерении и предположил, что заявитель мог решить вопрос об общении с внучкой после ее удочерения после прекращения процедуры удочерения в порядке, предусмотренном в статье 67 СК РФ. В действительности такого средства правовой защиты не было в распоряжении заявителя, поскольку, как признали суды Российской Федерации в ходе данного производства, в отсутствие конкретного указания в решении об удочерении на продолжение общения после удочерения нельзя было подать ходатайство об определении порядка общения с внучкой.

В результате подобного толкования и применения соответствующих положений внутригосударственного законодательства судами Российской Федерации в процессе процедуры удочерения после ее возобновления заявитель полностью и автоматически лишился права на участие в жизни его внучки после ее удочерения.

 

ПОСТАНОВЛЕНИЕ

 

По делу было допущено нарушение требований статьи 8 Конвенции (принято единогласно).

 

КОМПЕНСАЦИЯ

 

В порядке применения статьи 41 Конвенции. Европейский Суд присудил заявителю 5 000 евро в качестве компенсации морального вреда.

 

Источник публикации: https://espchhelp.ru/blog/2960-bogonosovy-protiv-rossiyskoy-federatsii .

 

 

The ECHR judgment of March 5, 2019 in the case of the Bogonosovy v. Russia (аpplication No. 38201/16).

In 2016, the applicant was assisted in preparing the аpplication. Subsequently, the аpplication was communicated to the Russian Federation.

In the case, the аpplication was successfully examined regarding the inability for the applicant to participate in the life of his granddaughter after the adoption of the latter. The case has violated the requirements of Article 8 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.


Circumstances of the case


The applicant complained of a violation of his right to maintain family relations with his granddaughter after her adoption.


QUESTIONS OF LAW


Regarding compliance with article 8 of the Convention. The parties did not dispute the fact that there was family life between the applicant and his granddaughter. She lived with the applicant for five years, and he was her guardian.

The applicant did not file a motion to determine the order of communication with the granddaughter to the court of first instance, which examined the adoption case. Accordingly, this issue was not considered by the court, and the court decision did not indicate any communication between the applicant and her granddaughter after her adoption. The applicant was aware of the adoption procedure, he gave written consent to this and asked to consider the case in his absence. Thus, it could not be assumed that the applicant was prevented from going to court or that he was unable to apply to the court to maintain the right to communicate with the granddaughter after her adoption, and also that the decision to adopt the granddaughter of the applicant was unlawful.

Subsequently, when the applicant realized the consequences of the adoption process, which consisted in the permanent breaking of family ties between him and his granddaughter, he initiated two proceedings in order to resume communication with the granddaughter. During the first proceedings, he managed to restore the procedural time limit for filing an appeal against the adoption decision, after which he filed a complaint against this decision, referring, in particular, to the deprivation of his right to communicate with his granddaughter after adoption. However, the St. Petersburg City Court dismissed the complaint, without considering whether the applicant should have retained the right to communicate with his granddaughter, and ruled that in accordance with Article 67 of the Family Code of the Russian Federation (hereinafter referred to as the ICR), the applicant had the opportunity to apply to the court with requirements for determining the order of communication with the granddaughter.

However, when the applicant appealed to the court in accordance with Article 67 of the RF CC, the courts discontinued the proceedings, recognizing that since the adoption decision did not contain any indications of maintaining family ties between the applicant and his granddaughter after the adoption, the applicant did not have the right to communicate with her.

Accordingly, the question arose whether the legislation of the Russian Federation governing communication after adoption between an adopted child and his relatives was sufficiently clear and predictable when applied in that part in which it did not expressly stipulate that the rights the relatives of the adopted child are transferred to the foster parents or otherwise terminated after adoption, if these relatives do not submit during the adoption procedure they will petition for the preservation of relations, including the possibility of communicating with the child and in the court decision on adoption, this will not be indicated.

If we assume that this is implied in the relevant provisions of the legislation of the Russian Federation, then after satisfying the applicant’s request to restore the procedural limitation period for filing a complaint about the adoption decision, the St. Petersburg City Court, which examined the applicant’s complaint, should have examined whether the applicant had the right to communicate with the granddaughter after her adoption, in particular, determining whether such communication was in the interests of the child and, if necessary, include appropriate sex zheniya in the operative part of the decision on the adoption order. Instead, the St. Petersburg City Court upheld the adoption decision and suggested that the applicant could resolve the issue of communicating with the granddaughter after her adoption after terminating the adoption procedure in the manner provided for in Article 67 of the RF IC. In reality, such a remedy was not at the disposal of the applicant, since, as the courts of the Russian Federation recognized during the proceedings, in the absence of a specific indication in the decision to adopt communication after adoption, it was impossible to submit a request to determine the procedure for communication with the granddaughter.

As a result of this interpretation and application of the relevant provisions of domestic law by the courts of the Russian Federation during the adoption process after its renewal, the applicant completely and automatically lost the right to participate in the life of his granddaughter after her adoption.


RESOLUTION


The case contained a violation of Article 8 of the Convention (unanimously adopted).


COMPENSATION


In application of Article 41 of the Convention. The Court awarded the applicant EUR 5,000 in respect of non-pecuniary damage.


Source of publication: https://espchhelp.ru/blog/2959-bogonosovy-v-russia-2 .