Новости от 07 апреля 2020 года из блога, посвященного практике в Европейском суде по правам человека ЕСПЧ

Обновлено 07.04.2020 04:31

 

Постановление ЕСПЧ от 02 июля 2019 года по делу "Каляпин (Kalyapin) против Российской Федерации" (жалоба N 6095/09).

По делу успешно рассмотрена жалоба на то, что доставление заявителя в отдел полиции было незаконным и произвольным и что он не имел какого-либо реально осуществимого права на компенсацию. Заявитель также утверждал, что отсутствовали эффективные внутригосударственные средства правовой защиты в этой связи. По делу допущено нарушение пунктов 1 и 5 статьи 5 Конвенции о защите прав человека и основных свобод.

В 2009 году заявителю была оказана помощь в подготовке жалобы. Впоследствии жалоба была коммуницирована Российской Федерации.

В своей жалобе заявитель жаловался на то, что его доставление в отдел полиции было незаконным и произвольным и что он не имел какого-либо реально осуществимого права на компенсацию. Он также утверждал, что отсутствовали эффективные внутригосударственные средства правовой защиты в этой связи.

02 июля 2019 года по жалобе поданной заявителем Европейский Суд единогласно постановил, что в данном деле власти Российской Федерации нарушили требования пунктов 1 и 5 статьи 5 Конвенции (право на свободу и личную неприкосновенность), и обязал власти государства-ответчика выплатить заявителю 1 000 евро в качестве компенсации морального вреда, 2 600 евро в качестве компенсации судебных расходов и издержек.

 

Источник публикации: https://espchhelp.ru/blog/3054-kalyapin-protiv-rossii .

 

The ECHR judgment of July 2, 2019 in the case of Kalyapin v. Russia (application No. 6095/09).

The case has successfully examined the application that the applicant’s transfer to the police department was unlawful and arbitrary and that he did not have any real right to compensation. The applicant also argued that there were no effective domestic remedies in this regard. The case has violated paragraphs 1 and 5 of Article 5 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.

In 2009, the applicant was assisted in preparing the application. Subsequently, the application was communicated to the Russian Federation.

In his application, the applicant complained that his transfer to the police department was unlawful and arbitrary and that he did not have any really enforceable right to compensation. He also claimed that there were no effective domestic remedies in this regard.

On July 2, 2019, on an application filed by the applicant, the European Court unanimously ruled that in the present case the Government violated the requirements of Article 5 §§ 1 and 5 of the Convention (the right to liberty and security of person) and ordered the respondent Government to pay the applicant 1,000 euros in in respect of non-pecuniary damage, EUR 2,600 in respect of costs and expenses.


Source of publication: https://espchhelp.ru/blog/3053-kalyapin-v-russia .

 

 

Постановление ЕСПЧ от 02 июля 2019 года по делу "Горлов и другие (Gorlov and Others) против Российской Федерации" (жалоба N 27057/06 и другие).

 

В 2006 году заявителям была оказана помощь в подготовке жалоб. Впоследствии жалобы были объединены и коммуницированы Российской Федерации.

 

По делу успешно рассмотрены жалобы на то, что во время нахождения заявителей в камере они находились под постоянным видеонаблюдением, которое осуществляли охранники тюрьмы с помощью камер. По делу допущено нарушение требований статей 8 и 13 Конвенции о защите прав человека и основных свобод.

 

 

 

 

 

ОБСТОЯТЕЛЬСТВА ДЕЛА

 

 

 

Заявители, являвшиеся заключенными, жаловались на то, что во время нахождения в камере они находились под постоянным видеонаблюдением, которое осуществляли охранники тюрьмы с помощью камер CCTV. Видеонаблюдение обычно осуществлялось женщинами.

 

 

 

ВОПРОСЫ ПРАВА

 

 

 

По поводу соблюдения статьи 8 Конвенции. Постоянное видеонаблюдение представляло собой вмешательство в право заявителей на уважение их личной жизни.

 

Законодательство Российской Федерации устанавливало общее правило, которое позволяло администрации исправительных учреждений и следственных изоляторов использовать видеонаблюдение. Однако не уточнялось, должно ли было видеонаблюдение распространяться на места общего пользования и места проживания, в течение какого времени суток оно должно было осуществляться, каковы были условия для его использования, в течение какого непрерывного периода оно должно было использоваться, каковы были соответствующие процедуры и так далее. Единственная предусмотренная законом обязанность состояла в том, чтобы информировать осужденных под роспись об использовании камер CCTV. Соответствующие подзаконные акты не содержали каких-либо специальных положений об условиях применения данной процедуры либо о ее прекращении, либо о порядке ее пересмотра.

 

В отношении уголовно-исправительных учреждений соответствующие положения законодательства не уточняли, было ли получение информации о действиях осужденных ограничено видеонаблюдением, велась ли запись, сохранялась ли она впоследствии, и если да, какими нормами и гарантиями регулировались обстоятельства, при которых эти данные могли быть получены, относительно срока их хранения, оснований их использования и обстоятельств, при которых они могли быть уничтожены. В технических спецификациях была предусмотрена возможность хранения записей системы CCTV в течение 30 дней.

 

В отличие от дела "Ван дер Грааф против Нидерландов" (Van der Graaf v. Netherlands) (Решение Европейского Суда от 1 июня 2004 г., жалоба N 8704/03) постоянное наблюдение за заявителями в настоящем деле не было основано на индивидуальном решении, в котором бы объяснялись причины, оправдывавшие применение оспариваемой меры в свете преследуемых правомерных целей. Кроме того, срок действия данной меры не был определен, и у администраций соответствующих учреждений не было обязанности регулярно (если вообще) пересматривать обоснованность ее применения. В законодательстве Российской Федерации отсутствовали основания для принятия таких индивидуальных решений.

 

При имевшихся обстоятельствах настоящего дела, хотя Европейский Суд был готов признать, что для применения оспариваемой меры были некоторые основания в законодательстве Российской Федерации, он не был убежден в том, что существовавшая на тот момент правовая база соответствовала требованию "качества закона". Наделяя администрации исправительных учреждений и следственных изоляторов правом использовать видеонаблюдение, законодательство не определяло с достаточной ясностью пределы данных полномочий и способ их осуществления, чтобы обеспечить индивидуальную защиту от произвола. Законодательство в его интерпретации судами Российской Федерации наделяло администрации исправительных учреждений и следственных изоляторов неограниченным правом применения к каждому лицу, содержавшемуся в исправительном учреждении или следственном изоляторе, постоянного, то есть круглосуточного видеонаблюдения без каких-либо условий в любом месте, в том числе в камере, в течение неопределенного периода времени без периодического пересмотра данной меры. В таком виде законодательство Российской Федерации не предусматривало практически никаких гарантий от злоупотреблений со стороны должностных лиц.

 

Несмотря на то, что Европейский Суд был готов признать, что может существовать необходимость следить за определенными территориями исправительных учреждений и следственных изоляторов или за некоторыми заключенными на постоянной основе, в том числе с помощью использования системы CCTV, он, тем не менее, признал, что действовавшая правовая основа не могла рассматриваться как достаточно ясная, четкая и конкретная для того, чтобы предоставлять надлежащую защиту от произвольного вмешательства властей в право заявителей на уважение личной жизни.

 

Таким образом, оспариваемая мера не была "предусмотрена законом". Следовательно, отсутствовала необходимость проверять, преследовала ли она одну из правомерных целей, и была ли она "необходима в демократическом обществе" и соразмерна преследуемым целям. В частности, Европейский Суд оставил без рассмотрения вопрос о том, был ли тот факт, что постоянное видеонаблюдение осуществлялось женщинами-сотрудницами, совместимым с требованиями пункта 2 статьи 8 Конвенции, поскольку, по его мнению, это относилось к вопросу о соразмерности предполагаемого вмешательства.

 

 

 

ПОСТАНОВЛЕНИЕ

 

 

 

По делу было допущено нарушение требований статьи 8 Конвенции (принято единогласно).

 

Европейский Суд также единогласно постановил, что по делу было допущено нарушение статьи 13 Конвенции, поскольку законодательство Российской Федерации в его толковании судами государства-ответчика не предполагало какой-либо проверки пропорциональности вмешательства и не позволяло заинтересованным лицам добиться судебного пересмотра применения к ним постоянного видеонаблюдения с учетом уважения их личной жизни.

 

 

 

КОМПЕНСАЦИЯ

 

 

 

В порядке применения статьи 41 Конвенции. Европейский Суд постановил, что установление факта нарушения Конвенции само по себе будет являться достаточной справедливой компенсацией.

 

 

 

Источник публикации: https://espchhelp.ru/blog/3052-gorlov-i-drugiye-protiv-rossiyskoy-federatsii .

 

 

 

 

 

The ECHR judgment of July 2, 2019 in the case of Gorlov and Others v. Russia (application N 27057/06 and others).
In 2006, the applicants were assisted in preparing applications. Subsequently, the applications were consolidated and communicated by the Russian Federation.

 

In the case, applications were successfully examined that, while the applicants were in the cell, they were under constant video surveillance, which was carried out by the prison guards using cameras. The case has violated the requirements of Articles 8 and 13 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.

 


Circumstances of the case

 


The applicants, who were prisoners, complained that while they were in the cell they were under constant surveillance by the prison guards using CCTV cameras. Video surveillance was usually carried out by women.

 


QUESTIONS OF LAW

 


Regarding compliance with article 8 of the Convention. Permanent video surveillance constituted an interference with the applicants ’right to respect for their personal lives.

 

The legislation of the Russian Federation established a general rule that allowed the administration of correctional institutions and pre-trial detention centers to use video surveillance. However, it was not specified whether the video surveillance should have applied to common areas and places of residence, during what time of day it should have been carried out, what were the conditions for its use, during what continuous period it should have been used, what were the relevant procedures and so on Further. The only statutory obligation was to inform the prisoners on receipt of the use of CCTV cameras. The relevant by-laws did not contain any special provisions on the conditions for applying this procedure or on its termination, or on the procedure for its revision.

 

With regard to criminal correctional institutions, the relevant provisions of the law did not specify whether the information on the actions of the convicts was limited to video surveillance, whether it was recorded, whether it was subsequently stored, and if so, what norms and guarantees governed the circumstances under which this data could be obtained, regarding the period of their storage, the grounds for their use and the circumstances in which they could be destroyed. The technical specifications provided for the possibility of storing CCTV system recordings for 30 days.

 

Unlike the case of Van der Graaf v. The Netherlands (Van der Graaf v. Netherlands) (European Court judgment of 1 June 2004, application N 8704/03) the ongoing monitoring of the applicants in the present case was not based on an individual decision, which would explain the reasons justifying the use of the impugned measure in the light of the legitimate goals pursued. In addition, the duration of this measure was not determined, and the administrations of the respective institutions did not have the obligation to regularly (if at all) review the validity of its application. The legislation of the Russian Federation lacked grounds for making such individual decisions.

 

In the circumstances of the present case, although the Court was ready to admit that there were certain grounds for applying the impugned measure in the legislation of the Russian Federation, he was not convinced that the existing legal framework at that time met the requirement of “quality of law”. Granting the right to use video surveillance to the administrations of correctional institutions and pre-trial detention centers, the legislation did not define with sufficient clarity the limits of these powers and the way they are exercised in order to provide individual protection against arbitrariness. The legislation, as interpreted by the courts of the Russian Federation, gave the administration of correctional institutions and pre-trial detention centers the unlimited right to apply to every person held in a correctional institution or pre-trial detention center a constant, that is, round-the-clock video surveillance without any conditions in any place, including in the cell, for an indefinite period of time without periodically reviewing this measure. As such, the legislation of the Russian Federation did not provide for virtually any guarantees against abuse by officials.

 

Despite the fact that the Court was ready to admit that there may be a need to monitor certain territories of correctional facilities and pre-trial detention facilities or some prisoners on an ongoing basis, including through the use of CCTV, it nevertheless acknowledged that the current legal framework could not be regarded as sufficiently clear, concise and specific in order to provide adequate protection against arbitrary interference by the authorities with the applicants' right to respect for their personal lives neither.

 

Thus, the impugned measure was not “prescribed by law”. Consequently, there was no need to verify whether it pursued one of the legitimate goals and whether it was “necessary in a democratic society” and commensurate with the goals pursued. In particular, the Court dismissed the issue of whether the fact that the video surveillance was carried out by female employees was compatible with the requirements of Article 8 § 2 of the Convention, since, in his opinion, this related to the proportionality of the alleged interference.

 


RESOLUTION

 


In the case there was a violation of the requirements of Article 8 of the Convention (adopted unanimously).

 

The Court also unanimously ruled that there was a violation of Article 13 of the Convention because the Russian Federation’s interpretation of the courts of the respondent State did not imply any verification of the proportionality of the interference and did not allow interested parties to obtain judicial review of the application of constant video surveillance to them, taking into account respect for their privacy.

 


COMPENSATION

 


In application of Article 41 of the Convention. The Court held that finding a violation of the Convention would in itself constitute sufficient just satisfaction.

 


Source of publication: https://espchhelp.ru/blog/3051-gorlov-and-others-v-russia-2 .

 

Постановление ЕСПЧ от 16 июня 2019 года по делу "Юулиус Сор Сигурсорссон (Julius Por Sigurporsson) против Исландии" (жалоба N 38797/17).

В 2017 году заявителю была оказана помощь в подготовке жалобы. Впоследствии жалоба была коммуницирована Исландии.

По делу успешно рассмотрена жалоба на отмену Верховным судом Исландии оправдательного приговора без повторного заслушивания устных показаний, которые были признаны недостоверными и поэтому не были приняты во внимание. По делу допущено нарушение требований пункта 1 статьи 6 Конвенции о защите прав человека и основных свобод.

 

 

ОБСТОЯТЕЛЬСТВА ДЕЛА

 

Заявитель обвинялся в преступном ценовом сговоре вместе с другими 12 сотрудниками различных предприятий по производству оборудования. Основным доказательством его вины была запись телефонного разговора, касавшегося обмена информацией о ценах с одним из сообвиняемых.

Суд первой инстанции, рассматривавший дело, получил устные показания заявителя в присутствии других сообвиняемых независимо от того, давали ли уже последние показания или нет. После этого суд первой инстанции оправдал заявителя на основании отсутствия субъективной стороны состава преступления в виде небрежности, что, по мнению этого суда, подтверждалось устными показаниями других обвиняемых.

В ходе апелляционного производства в Верховном суде Исландии, несмотря на то, что было проведено судебное заседание, обвиняемые и свидетели не были заслушаны вновь. В соответствии с законодательством Исландии Верховный суд обладал полнотой юрисдикции и мог рассматривать вопросы факта и права, в том числе доказательственную силу документальных доказательств, но не мог давать новую оценку устным показаниям, данным в суде первой инстанции, не заслушав их повторно.

Однако Верховный суд Исландии счел, что способ получения показаний сообвиняемых "значительно снизил доказательственную ценность" их показаний в суде. В связи с этим он отменил оправдательный приговор в отношении заявителя и приговорил его к девяти месяцам лишения свободы условно.

Заявитель жаловался на то, что его право на справедливое судебное разбирательство было нарушено в связи с тем, что в ходе заседания в Верховном суде Исландии он не давал устных показаний.

 

ВОПРОСЫ ПРАВА

 

По поводу соблюдения пункта 1 статьи 6 Конвенции. Можно согласиться с тем, что у Верховного суда Исландии не было прямой обязанности получить показания заявителя до отмены его оправдательного приговора. То обстоятельство, что заявитель, который знал, что обвинение добивается его осуждения, не просил вновь заслушать показания (предположив, что у него была такая возможность), не имел решающего значения: если непосредственное получение доказательств рассматривалось как необходимое, апелляционный суд был обязан действовать по собственной инициативе.

Таким образом, осуждение заявителя не было основано на новой оценке достоверности устных показаний как таковых - в смысле формирования впечатления о правдивости утверждений, в частности, на основе поведения допрашиваемого лица. Верховный суд Исландии, скорее, пришел к выводу о том, что доказательственная ценность этих показаний была "значительно снижена" по техническим или процессуальным основаниям, а именно в связи с порядком получения показаний, в частности, поскольку обвиняемые присутствовали в тот момент, когда другие сообвиняемые давали показания.

Хотя Верховный суд Исландии не признал устные показания недопустимыми полностью, он, тем не менее, занял ясную позицию относительно надежности этих доказательств и, таким образом, относительно их доказательственной ценности при общей оценке вины или невиновности заявителя. В данном контексте любое существенное различие между надежностью и достоверностью устных показаний было невозможно определить.

Фактически Верховный суд Исландии, по крайней мере, проигнорировал значительную часть доказательств, на которые сослался суд первой инстанции при оправдании заявителя, и обосновал обвинительный приговор главным, если не исключительным образом своей собственной оценкой содержания телефонного разговора между заявителем и одним из сообвиняемых.

Несмотря на то, что в соответствии с законодательством Исландии у Верховного суда было право переоценивать вещественные доказательства, его ссылка на эти доказательства при полном или подавляющем исключении объяснений, данных устно, неизбежно означала, что он должен был в некоторой степени дать свою собственную оценку для целей определения того, являлись ли доказанные факты достаточным основанием для осуждения заявителя.

По мнению Европейского Суда, это обстоятельство не могло рассматриваться как применение чисто юридических соображений к установленным фактам: оно подразумевало новую оценку доказательств в целом, которая привела к осуждению заявителя на основании доказательств, отличавшихся от тех, на которые ссылался суд первой инстанции для того, чтобы оправдать заявителя.

Таким образом, с точки зрения справедливого судебного разбирательства и с учетом значения исхода разбирательства для заявителя Верховный суд Исландии не смог надлежащим образом рассмотреть вопросы, которые подлежали разрешению в апелляционной инстанции, без непосредственной оценки устных показаний заявителя, других сообвиняемых и одного из свидетелей, которые были использованы судом первой инстанции для общей доказательственной оценки контекста, в котором состоялся спорный телефонный разговор.

В качестве альтернативы у Верховного суда Исландии была возможность отменить оправдательный приговор и возвратить дело на новое рассмотрение. Вместо этого он назначил заявителю наказание в виде лишения свободы, хотя и условно, не имея при этом возможности непосредственно оценить поведение заявителя.

 

ПОСТАНОВЛЕНИЕ

 

По делу было допущено нарушение требований пункта 1 статьи 6 Конвенции (принято единогласно).

 

КОМПЕНСАЦИЯ

 

В порядке применения статьи 41 Конвенции. Европейский Суд постановил, что установление факта нарушения Конвенции само по себе будет являться достаточной справедливой компенсацией.

 

Источник публикации: https://espchhelp.ru/blog/3050-yuulius-sor-sigursorsson-protiv-islandii .

 

 

Dóm ECHR frá 16. júní 2019 í máli „Julius Por Sigurporsson (v. Julius) gegn Íslandi“ (kvörtun nr. 38797/17).

Árið 2017 var kæranda til aðstoðar við undirbúning kvörtunarinnar. Í kjölfarið var kvörtuninni tilkynnt af Íslandi.

Í málinu var tekist til meðferðar kvörtun vegna niðurfellingar á sýknu af Hæstarétti Íslands án þess að æfa munnlega framburð, sem var talinn ónákvæmur og því ekki tekið tillit til hans. Málið hefur brotið gegn kröfum 1. mgr. 6. gr. Samningsins um verndun mannréttinda og grundvallarfrelsis.


Aðstæður málsins


Kærandi var ákærður fyrir samsæri sakamáls ásamt 12 öðrum starfsmönnum ýmissa tækjabúnaðarfyrirtækja. Helstu sönnunargögn sektar hans voru upptaka af símsamtali varðandi skiptast á upplýsingum um verð með einum af sakborningum.

Réttardómurinn, sem skoðaði málið, fékk munnlegan vitnisburð kæranda í viðurvist hinna meðákærðu, óháð því hvort þeir höfðu þegar gefið síðasta vitnisburðinn eða ekki. Eftir það sýknaði réttardómur kærandann á grundvelli fjarveru huglægrar hliðar corpus delicti í formi vanrækslu, sem að mati þessa dómstóls var staðfest með munnlegum gögnum hinna ákærðu.

Meðan áfrýjun málsins stóð fyrir Hæstarétti Íslands, þótt heyrn hafi verið haldin, voru sakborningar og vitni ekki heyrð aftur. Í samræmi við löggjöf Íslands hafði Hæstiréttur fulla lögsögu og gat skoðað málsatvik og lög, þar með talið sönnunargildi skjalfestra gagna, en gat ekki lagt nýtt mat á munnleg gögn sem gefin voru fyrir dómstólnum í fyrsta lagi án þess að heyra þau aftur.

Hæstiréttur Íslands komst hins vegar að þeirri niðurstöðu að aðferðin til að fá framburð meðákærðu „hafi dregið verulega úr sönnunargildi“ framburðar þeirra fyrir dómi. Í þessu sambandi áfelldi hann sýknunina gegn kæranda og dæmdi hann í níu mánaða skilorðsbundið skilorð.

Kærandi kvartaði undan því að brotið hafi verið á rétti hans til réttlátrar málsmeðferðar vegna þess að hann hefði ekki gefið munnleg sönnunargögn við skýrslutöku við Hæstarétti Íslands.


SPURNINGAR LAGSINS


Varðandi samræmi við 1. mgr. 6. gr. Samningsins. Samþykkja má að Hæstarétti Íslands hafi ekki bein skylda til að afla framburðar kæranda áður en sakfelling hans var felld. Sú staðreynd að kærandi, sem vissi að ákæruvaldið leitaði sannfæringar sinnar, bað ekki aftur um að heyra sönnunargögnin (miðað við að hann hefði slíkt tækifæri), var það ekki afgerandi: Ef bein móttaka sönnunargagna var talin nauðsynleg var áfrýjunardómstóllinn skyldur til að bregðast við eigin frumkvæði.

Þannig hafi sannfæring kæranda ekki verið byggð á nýju mati á áreiðanleika munnlegra sönnunargagna sem slíkra - í þeim skilningi að myndast áhrif á sannleiksgildi ásakana, einkum á grundvelli framferðar yfirheyrðra. Hæstiréttur Íslands komst frekar að þeirri niðurstöðu að sönnunargildi þessara fullyrðinga væri „verulega skert“ af tæknilegum eða málsmeðferðarlegum forsendum, nefnilega í tengslum við málsmeðferð til að afla sönnunargagna, einkum þar sem sakborningarnir voru staddir á þeim tíma þegar hinir sakborningarnir vitnað.

Þrátt fyrir að Hæstiréttur Íslands viðurkenndi ekki munnlega sönnunargögnina sem óhæfilega, tók hann engu að síður skýra afstöðu til áreiðanleika sönnunargagnanna og þess vegna sönnunargildi þeirra í heildarmati á sekt eða sakleysi kæranda. Í þessu samhengi var ekki hægt að ákvarða neinn verulegan mun á áreiðanleika og áreiðanleika munnlegs vitnisburðar.

Reyndar hunsaði Hæstiréttur Íslendinga, að minnsta kosti, verulegan hluta þeirra sönnunargagna, sem dómstóllinn treysti á við sýknun kæranda og rökstuddi sakfellinguna með megin, ef ekki einkarétt, mati á innihaldi símtalsins milli kæranda og eins meðákærðs.

Þrátt fyrir að samkvæmt íslenskum lögum hefði Hæstiréttur rétt til að endurmeta efnisleg sönnunargögn, vísaði tilvísun hans til þessara sönnunargagna, með fullkominni eða yfirþyrmandi útilokun skýringa sem munnlega voru gefin, óhjákvæmilega að hann yrði að leggja mat sitt að einhverju leyti í tilgangi að ákvarða hvort sannað staðreyndir hafi verið nægjanlegar til að sakfella kæranda.

Að mati dómstólsins var ekki hægt að líta á þetta sem beitingu eingöngu lögfræðilegra sjónarmiða á staðfestum staðreyndum: það fól í sér nýtt mat á sönnunargögnum í heild sinni, sem leiddi til þess að kærandi var sakfelldur á grundvelli ólíkra sönnunargagna en þeim sem dómstóllinn treysti til að sýknaði kæranda.

Út frá sjónarmiði réttlátrar málsmeðferðar og miðað við mikilvægi niðurstöðu málsmeðferðar fyrir kæranda gat Hæstiréttur því ekki tekið á réttan hátt þau mál sem áfrýjunarrétturinn átti að leysa án þess að meta með beinum hætti munnleg sönnunargagn kæranda, hins meðákærða og eins vitnanna sem voru notaður af réttardómi til almenns gagnreyndrar mats á samhenginu þar sem hið umdeilda símasamtal fór fram.

Í staðinn hafði Hæstiréttur Íslendingur tækifæri til að snúa við sýknuninni og skila málinu til nýrrar réttarhalda. Í staðinn dæmdi hann kæranda í fangelsi, þó að skilyrðum, án þess að geta metið beinlínis hegðun kæranda.


Lausn


Í málinu var brot á kröfum 1. mgr. 6. gr. Samningsins (samþykkt samhljóða).


GREIÐSLA


Með beitingu 41. gr. Samningsins. Dómstóllinn taldi að finna brot á samningnum væri í sjálfu sér næg réttlætanleg ánægja.


Heimild birtingar: https://espchhelp.ru/blog/3049-julius-por-sigurporsson-gegn-islandi .

 

 

ECHR judgment of 16 June 2019 in the case of “Julius Por Sigurporsson (v. Julius) v. Iceland” (application No. 38797/17).

In 2017, the applicant was assisted in preparing the application. Subsequently, the application was communicated by Iceland.

In the case, the application was successfully examined regarding the cancellation of the acquittal by the Supreme Court of Iceland without rehearing oral evidence which was deemed inaccurate and therefore was not taken into account. The case has violated the requirements of paragraph 1 of Article 6 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.



Circumstances of the case


The applicant was charged with criminal price conspiracy together with 12 other employees of various equipment manufacturing enterprises. The main evidence of his guilt was the recording of a telephone conversation regarding the exchange of price information with one of the co-defendants.

The trial court, which examined the case, received the applicant’s oral testimony in the presence of the other co-defendants, regardless of whether they had already given the latest evidence or not. After that, the trial court acquitted the applicant on the basis of the absence of the subjective side of the corpus delicti in the form of negligence, which, in the opinion of this court, was confirmed by the oral evidence of the other accused.

During the appeal proceedings before the Icelandic Supreme Court, although a hearing was held, the defendants and witnesses were not heard again. In accordance with the legislation of Iceland, the Supreme Court had full jurisdiction and could consider issues of fact and law, including the probative value of documentary evidence, but could not give a new assessment of the oral evidence given in the court of first instance without hearing them again.

However, the Icelandic Supreme Court found that the method of obtaining the testimony of the co-defendants “significantly reduced the probative value” of their testimony in court. In this connection, he quashed the acquittal against the applicant and sentenced him to nine months probation.

The applicant complained that his right to a fair trial had been violated due to the fact that he had not given oral evidence during the hearing at the Icelandic Supreme Court.


QUESTIONS OF LAW


Concerning compliance with article 6, paragraph 1, of the Convention. It can be agreed that the Icelandic Supreme Court did not have a direct obligation to obtain the applicant's testimony before his conviction was quashed. The fact that the applicant, who knew that the prosecution was seeking his conviction, did not ask again to hear the evidence (assuming that he had such an opportunity), it was not decisive: if the direct receipt of evidence was considered necessary, the court of appeal was obliged to act on own initiative.

Thus, the applicant’s conviction was not based on a new assessment of the reliability of the oral evidence as such - in the sense of forming an impression of the truthfulness of the allegations, in particular, on the basis of the conduct of the interrogated person. The Icelandic Supreme Court rather concluded that the evidentiary value of these statements was “significantly reduced” on technical or procedural grounds, namely in connection with the procedure for obtaining evidence, in particular, since the defendants were present at the time when the other defendants testified.

Although the Supreme Court of Iceland did not fully acknowledge the oral evidence as inadmissible, it nevertheless took a clear position regarding the reliability of the evidence and, therefore, its evidentiary value in the overall assessment of the applicant's guilt or innocence. In this context, any significant difference between the reliability and reliability of the oral testimony could not be determined.

In fact, the Icelandic Supreme Court, at least, ignored a significant part of the evidence relied on by the trial court in acquitting the applicant and substantiated the conviction with the main, if not exclusive, assessment of the contents of the telephone conversation between the applicant and one of the co-accused.

Although, under Icelandic law, the Supreme Court had the right to reassess material evidence, its reference to this evidence, with the complete or overwhelming exclusion of explanations given verbally, inevitably meant that he had to give his own assessment to some extent for purposes determining whether the proven facts were sufficient to convict the applicant.
In the Court's opinion, this could not be regarded as an application of purely legal considerations to established facts: it implied a new assessment of the evidence as a whole, which led to the conviction of the applicant on the basis of evidence different from that relied on by the trial court in order to acquit the applicant.

Thus, from the point of view of a fair trial and given the significance of the outcome of the proceedings for the applicant, the Icelandic Supreme Court was unable to properly address the issues to be resolved in the appellate court without directly assessing the oral evidence of the applicant, the other co-accused and one of the witnesses who were used by the trial court for a general evidence-based assessment of the context in which the controversial telephone conversation took place.

As an alternative, the Icelandic Supreme Court had the opportunity to reverse the acquittal and return the case for a new trial. Instead, he sentenced the applicant to imprisonment, albeit conditionally, without being able to directly assess the applicant's behavior.


RESOLUTION


In the case there was a violation of the requirements of paragraph 1 of Article 6 of the Convention (adopted unanimously).


COMPENSATION


In application of Article 41 of the Convention. The Court held that finding a violation of the Convention would in itself constitute sufficient just satisfaction.


Source of publication: https://espchhelp.ru/blog/3048-julius-por-sigurporsson-v-iceland .