Новости от 15 апреля 2020 года из блога, посвященного практике в Европейском суде по правам человека ЕСПЧ
Постановление ЕСПЧ от 27 августа 2019 года по делу "Джамахаджиев и другие (Dzhamakhadzhiyev and Others) против Российской Федерации" (жалоба N 31143/11 и семь других жалоб).
В 2011 году заявителям была оказана помощь в подготовке жалоб. Впоследствии жалобы были объединены и коммуницирована Российской Федерации.
По делу успешно рассмотрены жалобы на то, что близкие родственники заявителей исчезли после того, как они якобы были незаконно задержаны в ходе спецопераций, а также что не было проведено эффективного расследования этого обстоятельства. По делу было допущено нарушение требований статей 2, 3, пункта 1 статьи 5, статьи 13 Конвенции о защите прав человека и основных свобод.
В своих жалобах заявители жаловались на то, что их близкие родственники исчезли после того, как они якобы были незаконно задержаны в ходе спецопераций. Заявители также жаловались на то, что не было проведено эффективного расследования этого обстоятельства.
27 августа 2019 года, по жалобам поданным заявителями,Европейский Суд единогласно постановил, что в данном деле власти Российской Федерации нарушили требования статей 2 (право на жизнь) и 3 Конвенции (запрещение пыток), пункта 1 статьи 5 Конвенции (право на свободу и личную неприкосновенность), статьи 13 Конвенции (право на эффективное внутригосударственное средство правовой защиты) во взаимосвязи со статьями 2, 3 и 5 Конвенции, и обязал власти государства-ответчика выплатить заявителям различные суммы от 80 850 до 164 000 евро в качестве всех видов компенсации.
Источник публикации: https://espchhelp.ru/blog/3112-dzhamakhadzhiyev-i-drugie-protiv-rossii .
The ECHR judgment of 27 August 2019 in the case “Dzhamakhadzhiyev and Others (v. Dzhamakhadzhiyev and Others) v. Russian Federation” (application No. 31143/11 and seven other applications).
In 2011, the applicants were assisted in preparing applications. Subsequently, the applications were consolidated and communicated by the Russian Federation.
The case has successfully examined applications that the applicants' close relatives disappeared after they were allegedly illegally detained during special operations, and that there was no effective investigation into this circumstance. In the case there was a violation of the requirements of Articles 2, 3, paragraph 1 of Article 5, Article 13 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.
In their applications, the applicants complained that their close relatives disappeared after they were allegedly illegally detained during special operations. The applicants also complained that there had been no effective investigation into this circumstance.
On August 27, 2019, according to the applications submitted by the applicants, the Court unanimously ruled that in the present case the Russian authorities violated the requirements of Articles 2 (right to life) and 3 of the Convention (prohibition of torture), paragraph 1 of Article 5 of the Convention (right to liberty and personal inviolability), Article 13 of the Convention (the right to an effective domestic remedy) in conjunction with Articles 2, 3 and 5 of the Convention, and ordered the respondent Government to pay the applicants various amounts from EUR 80,850 to 164,000 as all types of comp nsatsii.
Source of publication: https://espchhelp.ru/blog/3111-dzhamakhadzhiyev-and-others-v-russia .
Постановление ЕСПЧ от 25 июля 2019 года по делу "Сванидзе (Svanidze) против Грузии" (жалоба N 37809/08).
В 2008 году заявительнице была оказана помощь в подготовке жалобы. Впоследствии жалоба была коммуницирована Грузии.
По делу успешно рассмотрена жалоба на вынесение запасным судьей обвинительного приговора на основании протокола устных показаний без повторного заслушивания свидетелей. По делу было допущено нарушение требований пункта 1 статьи 6 Конвенции о защите прав человека и основных свобод.
ОБСТОЯТЕЛЬСТВА ДЕЛА
Заявительница, заведующая гинекологическим отделением больницы, была осуждена за неоказание без уважительной причины срочной медицинской помощи пациентке, которая находилась в состоянии, угрожавшем ее жизни, что привело к смерти пациентки. После того, как в ходе судебного разбирательства были заслушаны свидетели, дело было распределено запасному судье. Последний отклонил ходатайство адвоката заявительницы о возобновлении разбирательства с самого начала, отметив, что материалы дела были достаточными для того, чтобы продолжать его рассмотрение. Приговор в отношении заявительницы был оставлен в силе судом апелляционной инстанции без нового заслушивания показаний.
ВОПРОСЫ ПРАВА
По поводу соблюдения пункта 1 статьи 6 Конвенции. Запасной судья не принимал какого-либо участия в даче устных показаний свидетелями в ходе судебного разбирательства. Он не заслушал ни одного из 17 свидетелей, включая двух экспертов и сообвиняемых по делу, и осудил заявительницу на основании протоколов судебных заседаний.
В ходе всего судебного разбирательства заявительница последовательно оспаривала конкретные фактические обстоятельства в том виде, как они были представлены стороной обвинения. С целью установить обстоятельства дела, которые составляли основу решения об осуждении заявительницы, запасной судья сослался на протоколы показаний свидетелей. Принимая во внимание сложную фактическую основу дела и тот факт, что запасной судья рассмотрел его единолично, то обстоятельство, что у него не было возможности провести непосредственную оценку показаний и поведение соответствующих лиц, лишило его возможности сформировать свое собственное мнение относительно их достоверности и снизило его способность правильно понять доказательства и доводы для того, чтобы право заявительницы на справедливое судебное разбирательство было соблюдено.
Заявительница специально указала на это в своей жалобе, поданной в апелляционный суд. Однако не рассмотрев жалобу по существу, суд апелляционной инстанции решил, что, поскольку судья был запасным, у него не было обязанности вновь заслушивать свидетелей. Верховный суд Грузии пришел к такому же выводу.
После вступления в дело запасного судьи защита ходатайствовала о повторном исследовании доказательств, но запасной судья оставил это ходатайство без удовлетворения. Кроме того, заявительница просила допросить еще двух свидетелей, но в этом ей также было отказано. Данное ходатайство было также оставлено без удовлетворения апелляционным судом, который пришел к выводу, что суд первой инстанции уже рассмотрел его. При имевшихся обстоятельствах заявительница сделала все, что можно было разумно и реально ожидать от нее в этом отношении.
Наличие протоколов допроса свидетелей не могло компенсировать отсутствие непосредственности исследования доказательств. Вышестоящий суд оставил в силе приговор суда первой инстанции без непосредственного исследования каких-либо доказательств, несмотря на то, что у него было такое право. Судья первой инстанции, вынесший приговор заявительнице, действовал с нарушением принципа непосредственности, и не принял соответствующих мер для того, чтобы компенсировать данное упущение.
ПОСТАНОВЛЕНИЕ
По делу было допущено нарушение требований пункта 1 статьи 6 Конвенции (принято единогласно).
КОМПЕНСАЦИЯ
В порядке применения статьи 41 Конвенции. Европейский Суд присудил заявительнице 3 500 евро в качестве компенсации морального вреда, требование о возмещении материального ущерба было отклонено.
Источник публикации: https://espchhelp.ru/blog/3110-svanidze-protiv-gruzii .
ECHR– ის 2019 წლის 25 ივლისის განჩინება სვანიძის წინააღმდეგ საქართველოს საქმეში (საჩივარი 3737809/08).
2008 წელს განმცხადებელს დაეხმარა საჩივრის მომზადებაში. შემდგომში, საჩივარი დაუკავშირდა საქართველოს.
საქმეში წარმატებით განიხილებოდა საჩივარი სარეზერვო მოსამართლის განაჩენის გამოტანის თაობაზე, ზეპირი ჩვენების ოქმის საფუძველზე, მოწმეების განმეორებითი მოსმენის გარეშე. ამ შემთხვევაში, დაირღვა ადამიანის უფლებათა და ძირითადი თავისუფლებების დაცვის შესახებ კონვენციის მე -6 მუხლის პირველი პუნქტის მოთხოვნები.
საქმის გარემოებები
განმცხადებელი, საავადმყოფოს გინეკოლოგიური განყოფილების ხელმძღვანელი, ნასამართლევი იყო, რომ დასაბუთებული მიზეზის გარეშე, უარი ეთქვა სასწრაფო სამედიცინო დახმარებაზე პაციენტისთვის, რომელიც მის სიცოცხლეს ემუქრებოდა, რამაც გამოიწვია პაციენტის გარდაცვალება. მას შემდეგ, რაც მოწმეებმა მოისმინეს სასამართლო განხილვის დროს, საქმე გადაეცა შემცვლელ მოსამართლეს. ამ უკანასკნელმა უარყო განმცხადებლის ადვოკატის მოთხოვნა, თავიდანვე განაგრძოს საქმის წარმოება, აღნიშნა, რომ საქმის მასალები საკმარისი იყო განსახილველად. განმცხადებლის წინააღმდეგ განაჩენი გამოტანილი იქნა სააპელაციო სასამართლომ, მტკიცებულებების განმეორების გარეშე.
სამართლის კითხვები
რაც შეეხება კონვენციის მე -6 მუხლის პირველი პუნქტის შესაბამისობას. სარეზერვო მოსამართლეს არ მიუღია მონაწილეობა სასამართლო პროცესზე მოწმეების ზეპირ ჩვენებაში. მას არ მოსმენილია 17 მოწმედან, მათ შორის ორი ექსპერტი და თანამონაწილე ბრალდებას და მსჯავრდებული დაუწერია სასამართლო პროცესის ჩანაწერების საფუძველზე.
სასამართლო პროცესის განმავლობაში განმცხადებელი მუდმივად ედავებოდა კონკრეტულ ფაქტობრივ გარემოებებს, რაც პროკურატურამ წარმოადგინა. საქმის გარემოებების დადგენის მიზნით, რაც საფუძვლად დაედო განმცხადებლის გასამართლების გადაწყვეტილების საფუძველს, სარეზერვო მოსამართლემ მოიხსენია მოწმის განცხადებების ოქმები. იმის გათვალისწინებით, რომ საქმეს წარმოადგენს რთული ფაქტობრივი საფუძველი და ის, რომ შემცვლელმა მოსამართლემ იგი ინდივიდუალურად გამოიკვლია, ის ფაქტი, რომ მას არ ჰქონდა შესაძლებლობა ჩაეტარებინა მტკიცებულებათა უშუალო შეფასება და შესაბამისი პირების ქცევა ართმევდა მას შესაძლებლობას, ჩამოაყალიბა საკუთარი მოსაზრება მათ საიმედოობასთან დაკავშირებით და შეამცირა მისი შესაძლებლობა სწორად გესმოდეთ მტკიცებულებები და არგუმენტები ისე, რომ განმცხადებლის სამართლიანი სასამართლოს უფლება დაცული იყოს.
განმცხადებელმა ეს თავის საჩივარში სპეციალურად მიუთითა სააპელაციო სასამართლოში. ამასთან, საჩივრის არსებითი განხილვის გარეშე, სააპელაციო სასამართლომ გადაწყვიტა, რომ ვინაიდან მოსამართლე შემცვლელი იყო, მას არ ევალებოდა მოწმეების კვლავ მოსმენა. იგივე დასკვნამდე მივიდა საქართველოს უზენაესი სასამართლო.
შემცვლელი მოსამართლის საქმეში შესვლის შემდეგ, დაცვის მხარემ მოითხოვა მტკიცებულების ხელახალი შემოწმება, მაგრამ შემცვლელმა უარი თქვა მოთხოვნაზე. ამასთან, განმცხადებელმა მოითხოვა კიდევ ორი მოწმის დაკითხვა, მაგრამ ეს ასევე უარი ეთქვა. მოთხოვნა ასევე უარყო სააპელაციო სასამართლომ, რომელმაც დაასკვნა, რომ სასამართლო სასამართლომ უკვე განიხილა იგი. ამ პირობებში განმცხადებელმა გააკეთა ყველაფერი, რაც შეიძლება გონივრულად და რეალისტურად მოელოდა მისგან ამ თვალსაზრისით.
მოწმის დაკითხვის ოქმების არსებობამ ვერ ანაზღაურა მტკიცებულებათა გამოძიების უშუალოობა. უმაღლესმა სასამართლომ დაადასტურა საოლქო სასამართლოს განჩინება ყოველგვარი მტკიცებულების პირდაპირ განხილვის გარეშე, იმის მიუხედავად, რომ მას ჰქონდა ასეთი უფლება. სასამართლო მოსამართლემ, რომელმაც განმცხადებელი გაასამართლა, მოქმედებდა დაუყოვნებლობის პრინციპის დარღვევით და არ მიიღო შესაბამისი ზომები ამ უმოქმედობის კომპენსაციისთვის.
რეზოლუცია
ამ შემთხვევაში დაირღვა კონვენციის მე -6 მუხლის პირველი პუნქტის მოთხოვნები (ერთხმად მიიღეს).
გადახდა
კონვენციის 41-ე მუხლის გამოყენებისთვის. სასამართლომ განმცხადებელს 3500 ევრო (EUR) მიანდო მორალური ზიანის ანაზღაურება; მოთხოვნა მატერიალური ზიანის ანაზღაურების შესახებ უარყო.
გამოცემის წყარო: https://espchhelp.ru/blog/3109-svanidzis-tsinaaghmdeg-sakartvelos .
The ECHR judgment of July 25, 2019 in the case of Svanidze v. Georgia (complaint No. 37809/08).
In 2008, the applicant was assisted in preparing the complaint. Subsequently, the complaint was communicated to Georgia.
In the case, a complaint was successfully considered against the conviction of a reserve judge on the basis of a protocol of oral testimony without repeated hearing of witnesses. In the case, there was a violation of the requirements of paragraph 1 of Article 6 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.
Circumstances of the case
The applicant, the head of the gynecological department of the hospital, was convicted of refusing, without justifiable reason, urgent medical assistance to a patient who was in a condition that threatened her life, which led to the death of the patient. After witnesses were heard during the trial, the case was assigned to a substitute judge. The latter rejected the applicant's lawyer's request to resume the proceedings from the very beginning, noting that the materials of the case were sufficient to continue its consideration. The verdict against the applicant was upheld by the court of appeal without rehearing the evidence.
QUESTIONS OF LAW
Concerning compliance with article 6, paragraph 1, of the Convention. The reserve judge did not take any part in the oral testimony of the witnesses during the trial. He did not hear any of the 17 witnesses, including two experts and co-defendants in the case, and convicted the applicant on the basis of the trial transcripts.
Throughout the trial, the applicant consistently disputed the specific factual circumstances as presented by the prosecution. In order to establish the circumstances of the case, which formed the basis of the decision to convict the applicant, the reserve judge referred to the minutes of the witness statements. Taking into account the complex factual basis of the case and the fact that the substitute judge examined it individually, the fact that he did not have the opportunity to conduct a direct assessment of the evidence and the conduct of the relevant persons deprived him of the opportunity to form his own opinion regarding their reliability and reduced his ability correctly understand the evidence and arguments so that the applicant’s right to a fair trial is respected.
The applicant specifically indicated this in her complaint to the court of appeal. However, without examining the merits of the complaint, the appellate court decided that since the judge was a substitute, he had no obligation to hear witnesses again. The Supreme Court of Georgia came to the same conclusion.
After the substitute judge entered the case, the defense requested a re-examination of the evidence, but the substitute dismissed the request. In addition, the applicant requested two more witnesses to be questioned, but this was also refused. The request was also dismissed by the court of appeal, which concluded that the trial court had already examined it. Under the circumstances, the applicant did everything that could reasonably and realistically be expected from her in this regard.
The availability of witness interrogation protocols could not compensate for the lack of immediacy in examining evidence. The higher court upheld the judgment of the trial court without directly examining any evidence, despite the fact that he had such a right. The trial judge who convicted the applicant acted in violation of the principle of immediacy and did not take appropriate measures to compensate for this omission.
RESOLUTION
In the case there was a violation of the requirements of paragraph 1 of Article 6 of the Convention (adopted unanimously).
COMPENSATION
In application of Article 41 of the Convention. The Court awarded the applicant 3,500 euros (EUR) in respect of non-pecuniary damage; the claim for pecuniary damage was rejected.
Source of publication: https://espchhelp.ru/blog/3108-svanidze-v-georgia .
Постановление ЕСПЧ от 23 июля 2019 года по делу "Волков и другие (Volkov and Others) против Российской Федерации" (жалобы N 3249/12, 11204/12, 23589/13, 53686/13, 54020/13, 60850/13 и 48673/14).
В 2012, 2013 и 2014 годах заявителям была оказана помощь в подготовке жалоб. Впоследствии жалобы были объединены и коммуницирована Российской Федерации.
По делу успешно рассмотрены жалобы на то, что окончательные решения, вынесенные в пользу заявителей, были исполнены со значительными задержками, а также недостаточность компенсации, выплаченной им в этой связи. По делу допущено нарушение статьи 1 Протокола N 1 к Конвенции о защите прав человека и основных свобод (право на защиту собственности), пункта 1 статьи 6 Конвенции (право на справедливое судебное разбирательство).
В своих жалобах заявители жаловались на то, что окончательные решения, вынесенные в их пользу, были исполнены со значительными задержками. Они также жаловались на недостаточную компенсацию, выплаченную им в этой связи.
23 июля 2019 года, по жалобам поданным заявителями, Европейский Суд единогласно постановил, что в данном деле власти Российской Федерации нарушили требования статьи 1 Протокола N 1 к Конвенции (право на защиту собственности), пункта 1 статьи 6 Конвенции (право на справедливое судебное разбирательство), и обязал власти государства-ответчика выплатить заявителям различные суммы от 2 000 до 2 900 евро в качестве компенсации морального вреда.
Источник публикации: https://espchhelp.ru/blog/3106-volkov-and-others-v-russia .
ECHR judgment of 23 July 2019 in the case of Volkov and Others v. Russia (applications N 3249/12, 11204/12, 23589/13, 53686/13, 54020/13, 60850/13 and 48673 /14). applications
In 2012, 2013 and 2014, the applicants were assisted in preparing complaints. Subsequently, the applications were consolidated and communicated by the Russian Federation.
The case has successfully examined applications that the final decisions made in the applicants' favor were executed with significant delays, as well as the inadequacy of the compensation paid to them in this connection. The case has violated Article 1 of Protocol No. 1 to the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms (right to protection of property), paragraph 1 of Article 6 of the Convention (right to a fair trial).
In their applications, the applicants complained that the final decisions in their favor were enforced with significant delays. They also complained of insufficient compensation paid to them in this regard.
On July 23, 2019, according to the applications submitted by the applicants, the Court unanimously ruled that in the present case the Russian authorities violated the requirements of Article 1 of Protocol No. 1 to the Convention (right to protection of property), paragraph 1 of Article 6 of the Convention (right to a fair trial) , and ordered the respondent Government to pay the applicants various amounts from 2,000 to 2,900 euros in respect of non-pecuniary damage.
Source of publication: https://espchhelp.ru/blog/3106-volkov-and-others-v-russia .