Новости от 19 мая 2020 года из блога, посвященного практике в Европейском суде по правам человека ЕСПЧ
Постановление ЕСПЧ от 03 октября 2019 года по делу "Николян (Nikolyan) против Армении" (жалоба N 74438/14).
В 2014 году заявителю была оказана помощь в подготовке жалобы. Впоследствии жалоба была коммуницирована Армении.
По делу успешно рассмотрена жалоба на признание судом заявителя недееспособным на основании иска его жены и сына, прекращение производства по иску заявителя о расторжении брака и выселении жены из его квартиры по ходатайству сына заявителя, который был назначен его опекуном. По делу допущено нарушение требований пункта 1 статьи 6, статьи 8 Конвенции о защите прав человека и основных свобод.
ОБСТОЯТЕЛЬСТВА ДЕЛА
В апреле 2012 года заявитель инициировал процедуру развода с женой и ее выселения из его квартиры. В ответ жена заявителя и их сын подали в суд иск, требуя признать заявителя недееспособным. Позже в том же году коллегия врачей-психиатров признала, что заявитель страдал бредовыми расстройствами, что мешало ему понимать свои действия и контролировать их. В ноябре 2013 года районный суд признал заявителя недееспособным, это решение было оставлено без изменения апелляционным судом. Развод и выселение из квартиры были впоследствии прекращены по ходатайству сына заявителя, который был назначен опекуном заявителя.
ВОПРОСЫ ПРАВА
По поводу соблюдения пункта 1 статьи 6 Конвенции. (a) Доступ к суду в ходе процедур развода и выселения. Требования заявителя о разводе и выселении из его квартиры жены и сына так и не были рассмотрены судами Армении. Полностью лишившись дееспособности и, следовательно, согласно законодательству Армении права на доступ к суду, единственным надлежащим и эффективным способом для заявителя защищать свои правовые интересы в судах было воспользоваться помощью независимого законного представителя (опекуна). Орган власти, ответственный за назначение опекунов, не выслушал заявителя, несмотря на предусмотренное законом требование принимать во внимание, если это возможно, пожелания лица, лишенного дееспособности, и назначил опекуном сына заявителя, несмотря на конфликты между ними и возражения заявителя против назначения сына его опекуном.
Учитывая обстоятельства настоящего дела, вызвали сомнения вопросы о том, действительно ли сын заявителя сохранял нейтральную позицию в разбирательстве, и не существовало ли конфликта интересов относительно конкретно иска заявителя против его жены о разводе и выселении ее из квартиры. Районный суд не исследовал вопрос о том, отвечало ли ходатайство сына заявителя об отзыве иска наилучшим интересам заявителя, и не указал причин, по которым он удовлетворил это ходатайство. Районный суд не проявил необходимую тщательность и не осуществил надлежащий контроль, принимая решение об удовлетворении ходатайства об отзыве иска заявителя, и, следовательно, прекращение производства по иску было необоснованным.
ПОСТАНОВЛЕНИЕ
По делу было допущено нарушение требований пункта 1 статьи 6 Конвенции в связи с доступом к суду в ходе процедуры развода и выселения (принято единогласно).
(b) Доступ к суду для восстановления дееспособности. Право ходатайствовать в суде о рассмотрении жалобы на решение о признании недееспособности являлось одним из основополагающих процессуальных прав для защиты тех лиц, кто был частично или полностью лишен дееспособности. Существовавший в период, относившийся к обстоятельствам дела, в Армении общий запрет на обращение в суд лиц, лишенных дееспособности, не предусматривал исключений. Законодательство Армении не содержало гарантий того, что вопрос о восстановлении дееспособности должен был рассматриваться судом через разумные интервалы, несмотря на требование пункта 4 статьи 12 Конвенции Организации Объединенных Наций о правах инвалидов, согласно которому ограничивающая дееспособность мера должна регулярно пересматриваться компетентным органом власти. Ситуация заявителя усугублялась тем фактом, что власти не обеспечили свободное от конфликта опекунство над заявителем. Отсутствие у заявителя возможности прямо ходатайствовать о восстановлении его дееспособности в рассматриваемое время являлось непропорциональным любой поставленной законной цели.
ПОСТАНОВЛЕНИЕ
По делу было допущено нарушение требований пункта 1 статьи 6 Конвенции в связи с доступом к суду для восстановления дееспособности (принято единогласно).
По поводу соблюдения статьи 8 Конвенции. Лишение заявителя дееспособности являлось вмешательством в его право на частную жизнь. Это вмешательство было предусмотрено статьей 31 Гражданского кодекса. Судебное решение о признании заявителя недееспособным было основано исключительно на заключении психиатрической экспертизы. Наличие психического заболевания, даже серьезного, не может быть единственной причиной для полного лишения лица дееспособности. По аналогии с делами о лишении лиц свободы, чтобы оправдать полное лишение лица дееспособности, психическое заболевание должно быть "такого рода или такой степени", чтобы оправдать применение подобной меры. Законодательство Армении не устанавливало каких-либо пределов или возможности личного ответа в таких ситуациях, как в деле заявителя, и проводило разграничение только между дееспособностью и ее отсутствием.
В заключении психиатрической экспертизы не была проанализирована достаточно подробно степень недееспособности заявителя. В заключении не объяснялось, какие именно действия заявитель не понимал или не мог контролировать. Тем не менее, предположив, что состояние заявителя требовало некоторой защиты в отношении него, у суда не было иного выбора, кроме как применить полную недееспособность, самую строгую меру, которая означала полную утрату независимости почти во всех областях жизни.
Объективность медицинских доказательств подразумевала выполнение требования того, чтобы доказательства были получены достаточно недавно. Вопрос о давности доказательства зависел от особых обстоятельств дела. Заключение психиатрической экспертизы было подготовлено в сентябре 2012 года, почти за 14 месяцев до вынесения решения о признании заявителя недееспособным и за полтора года до того, как Апелляционный суд оставил решение суда первой инстанции без изменения. Это заключение не могло считаться "своевременным" (Принцип 8 Рекомендации Комитета министров Совета Европы от 23 февраля 1999 г. N R(99)4 "О принципах правовой защиты недееспособных взрослых"). Это был первый случай, когда заявитель проходил медицинское психиатрическое обследование, у него не было истории психических заболеваний, и ничто не заставляло предположить, что его состояние являлось необратимым. При таких обстоятельствах суды Армении должны были дать новую оценку психического состояния заявителя.
Районный суд ссылался только на указанное экспертное заключение, не анализируя, достоверно ли оно отражало состояние психического здоровья заявителя в соответствующий период. Что касается Апелляционного суда, то он упомянул отсутствие каких-либо доказательств, опровергающих выводы указанного медицинского заключения или предполагающих, что заявитель выздоровел, несмотря на тот факт, что обязанность искать такие доказательства и в случае необходимости назначать новые медицинские обследования была возложена на суды Армении. Примененная к заявителю мера была непропорциональна преследуемой законной цели. В результате права заявителя, гарантированные статьей 8 Конвенции, были ограничены в большей степени, чем это было необходимо.
ПОСТАНОВЛЕНИЕ
По делу было допущено нарушение требований статьи 8 Конвенции (принято единогласно).
КОМПЕНСАЦИЯ
В порядке применения статьи 41 Конвенции. Европейский Суд присудил заявителю 7 800 евро в качестве компенсации морального вреда.
Источник публикации: https://espchhelp.ru/blog/3294-nikolyan-protiv-armenii .
ՄԻԵԴ-ի 2019 թվականի հոկտեմբերի 3-ի վճիռը ՝ «Նիկոլյան ընդդեմ Հայաստանի» գործով (բողոք N 74438/14):
2014-ին հայցադիմումին օգնություն է ցույց տրվել հայցադիմումը: Այնուհետև բողոքը փոխանցվել է Հայաստանին:
Դեպքի կապակցությամբ բողոքը հաջողությամբ քննարկվեց այն մասին, որ դատարանը դիմումատուին օրինականորեն անարդյունավետ ճանաչեց `իր կնոջ և որդու հայցադիմումի հիման վրա, դիմումատուի ամուսնալուծության մասին հայցի հայցադիմումի վարույթի դադարեցումը` դիմումատուի որդու խնդրանքով, որը նշանակվել է նրա խնամակալ: Գործը խախտել է Մարդու իրավունքների և հիմնարար ազատությունների պաշտպանության մասին կոնվենցիայի 6-րդ հոդվածի 1-ին կետի պահանջները:
Դեպքի հանգամանքները
2012-ի ապրիլին դիմումատուն նախաձեռնել էր կնոջը բաժանելու և նրան բնակարանից վտարելու կարգ: Ի պատասխան ՝ դիմումատուի կինը և նրանց որդին դատական հայց են ներկայացրել ՝ պահանջելով, որ հայցվորը ճանաչվի օրինական անարդյունավետ: Նույն տարում ավելի ուշ, հոգեբույժների պալատը խոստովանեց, որ դիմումատուն տառապում է մոլորության խանգարումներով, ինչը խանգարում էր նրան հասկանալ իր գործողությունները և վերահսկել դրանք: 2013-ի նոյեմբերին շրջանային դատարանը հայցորդին ճանաչեց անարդյունավետ, այդ որոշումը հաստատեց Վերաքննիչ դատարանը: Բնակարանից բաժանվելը և վտարումը հետագայում դադարեցվել են դիմումատուի որդու խնդրանքով, որը նշանակվել է դիմումատուի խնամակալ:
ՕՐԵՆՔԻ ՀԱՐԵՐ
Կոնվենցիայի 6-րդ հոդվածի 1-ին կետի համապատասխանության վերաբերյալ: ա) դատարան մուտք գործել ամուսնալուծությունների և վտարման կարգով: Դիմումատուի հայցադիմումները հայցադիմումի մասին իր բնակարանից ամուսնալուծվելու և իր բնակարանից վտարելու մասին, երբևէ չեն քննարկվել Հայաստանի դատարանների կողմից: Լիովին կորցնելով իրենց իրավունակությունը և, հետևաբար, ՀՀ օրենսդրության համաձայն, դատարան մուտք ունենալու իրավունքը, դիմումատուի դատարաններում իր օրինական շահերը պաշտպանելու միակ համապատասխան և արդյունավետ միջոցը անկախ իրավաբանական ներկայացուցչի (խնամակալի) օգնության օգտագործումն էր: Խնամակալներին նշանակելու համար պատասխանատու մարմինը չի լսել դիմումատուին, չնայած կանոնադրական պահանջին, հնարավորության դեպքում, օրինական կարողությունից զրկված անձի ցանկությունները հաշվի առնելու համար, և դիմումատուի որդուն նշանակել է խնամակալ, չնայած նրանց միջև առկա բախումներին և դիմումատուի առարկությանը `որդուն որպես իր խնամակալ նշանակելու մասին: .
Հաշվի առնելով սույն գործի հանգամանքները, կասկածներ են առաջացել այն մասին, թե դիմումատուի որդին իրոք պահե՞լ է չեզոք դիրք գործի վարույթում, և արդյոք կա շահերի բախում `կապված դիմումատուի առանձնահատուկ հայցի վերաբերյալ կնոջ նկատմամբ` ամուսնալուծության և իր բնակարանից վտարման վերաբերյալ: Շրջանային դատարանը չի քննել այն հարցը, թե արդյոք հայցվոր կողմի հայցադիմումը հետ կանչելու հայցադիմումը բխում է դիմումատուի շահերից, և չի նշել այն պատճառները, որով նա տվել է հայցադիմումը: Շրջանային դատարանը չի ցուցաբերել անհրաժեշտ մանրակրկիտություն և չի կատարել պատշաճ վերահսկողություն ՝ որոշում կայացնելով դիմումատուի հայցը հետ կանչելու մասին դիմումը բավարարելու վերաբերյալ, և, հետևաբար, դատավարության ավարտը անհիմն է:
ԲԱՆԱՁԵՎ
Այն դեպքում, տեղի է ունեցել Կոնվենցիայի 6-րդ հոդվածի 1-ին կետի պահանջների խախտում ՝ ամուսնալուծությունների և վտարման գործընթացում դատարան մուտք գործելու հետ կապված (ընդունվել է միաձայն):
(բ) Դատարան մուտք գործելու իրավունակությունը վերականգնելու համար: Դատարանին միջնորդելու իրավունքը անաչառություն հայտարարելու որոշման դեմ բողոք քննարկելու իրավունքը հիմնարար դատավարական իրավունքներից էր պաշտպանել նրանց, ովքեր մասամբ կամ ամբողջությամբ զրկվել են իրենց օրինական կարողությունից: Գործի հանգամանքների հետ կապված ժամանակահատվածում Հայաստանում օրինական կարողությունից զրկված անձանց դիմելու ընդհանուր արգելքը բացառություններ չի նախատեսում: Հայաստանի օրենսդրությունը չի պարունակում երաշխիքներ, որ իրավաբանական կարողությունների վերականգնման հարցը դատարանը պետք է դիտարկի ողջամիտ ընդմիջումներով, չնայած ՄԱԿ-ի «Հաշմանդամություն ունեցող անձանց իրավունքների մասին» կոնվենցիայի 12-րդ հոդվածի 4-րդ կետի պահանջին, ըստ որի, սահմանափակող իրավունակության միջոցը պետք է պարբերաբար վերանայվի իրավասու մարմնի կողմից: Դիմումատուի իրավիճակը սրվել է այն փաստով, որ իշխանությունները չեն նախատեսել դիմումատուի առանց կոնֆլիկտային պահում: Դիմումատուի անկարողությունն անմիջականորեն դիմել իր օրինական կարողությունները վերականգնելու համար տվյալ պահին անհամաչափ էր ցանկացած օրինական նպատակին:
ԲԱՆԱՁԵՎ
Այն դեպքում, խախտվել է Կոնվենցիայի 6-րդ հոդվածի 1-ին կետի պահանջների խախտումը `կապված դատարան մուտքի իրավունակության վերականգնման համար (ընդունվել է միաձայն):
Կոնվենցիայի 8-րդ հոդվածի համապատասխանության վերաբերյալ: Դիմումատուին օրինական կարողությունից զրկելը միջամտում էր նրա անձնական կյանքի գաղտնիության իրավունքին: Այս միջամտությունը նախատեսված էր Քաղաքացիական օրենսգրքի 31-րդ հոդվածում: Դիմումատուին օրինականորեն անարդյունավետ ճանաչող դատարանի որոշումը հիմնված էր բացառապես հոգեբուժական փորձաքննության եզրակացության վրա: Հոգեկան հիվանդության առկայությունը, նույնիսկ լուրջ, չի կարող լինել միակ պատճառը անձի օրինական կարողությունից լիովին զրկելու համար: Անազատությունից զրկելու դեպքերի համեմատությամբ, անձի օրինական կարողությունից լիարժեք զրկումը հիմնավորելու համար հոգեկան հիվանդությունը պետք է լինի «այս կամ այն չափով», որպեսզի արդարացվի նման միջոցների կիրառումը: Հայաստանի օրենսդրությունը չի սահմանել որևէ սահմանափակում կամ հնարավորություն անձնական պատասխանի այնպիսի իրավիճակներում, ինչպիսին է դիմումատուի գործը, և տարբերակել է միայն օրինական կարողությունների և դրա բացակայության միջև:
Հոգեբուժական փորձաքննության ավարտին բավարար չափով չի վերլուծվել դիմումատուի անգործունակության աստիճանը: Եզրակացությունը չի բացատրել, թե որ գործողությունները դիմումատուն չի հասկացել կամ չի կարողացել վերահսկել: Այնուամենայնիվ, ենթադրելով, որ դիմումատուի վիճակը պահանջում է որոշակի պաշտպանություն իր դեմ, դատարանը այլ ելք չուներ, քան կիրառել լիակատար անգործունակություն, ամենախիստ միջոցը, ինչը նշանակում էր անկախության լիակատար կորուստ կյանքի գրեթե բոլոր ոլորտներում:
Բժշկական ապացույցների օբյեկտիվությունը ենթադրում էր վերջերս ապացույցների ձեռքբերման պահանջ: Ապացույցների սահմանափակման հարցը կախված էր գործի հատուկ հանգամանքներից: Հոգեբուժական փորձաքննության եզրակացությունը պատրաստվել է 2012 թվականի սեպտեմբերին ՝ դիմումատուին օրինականորեն անարդյունավետ ճանաչելու մասին որոշումից և մեկուկես տարի առաջ, երբ Վերաքննիչ դատարանը բավարարեց դատական դատարանի որոշումը: Այս եզրակացությունը չի կարող համարվել «ժամանակին» (Եվրոպայի խորհրդի Նախարարների Կոմիտեի 1999 թվականի փետրվարի 23-ի N Ռ (99) 4 «Հաշմանդամություն ունեցող մեծահասակների օրինական պաշտպանության սկզբունքների վերաբերյալ» առաջարկության 8-րդ սկզբունք): Սա առաջին անգամն էր, որ դիմումատուն անցել էր բժշկական հոգեբուժական փորձաքննություն, չուներ հոգեկան հիվանդության պատմություն, և ոչինչ չի հանգեցնում ենթադրելու, որ նրա վիճակը անդառնալի է: Նման պայմաններում Հայաստանի դատարանները ստիպված եղան նոր գնահատական տալ դիմումատուի հոգեկան վիճակի վերաբերյալ:
Շրջանային դատարանը վկայակոչեց միայն նշված փորձագիտական եզրակացությունը ՝ առանց վերլուծելու, թե արդյոք այն համապատասխան ժամանակահատվածում հուսալիորեն արտացոլում է դիմումատուի հոգեկան առողջության վիճակը: Ինչ վերաբերում է Վերաքննիչ դատարանին, նա նշեց որևէ ապացույցի բացակայությունը, որը մերժում է նշված բժշկական եզրակացության եզրակացությունները, կամ առաջարկում է, որ դիմումատուն ապաքինվել է, չնայած այն հանգամանքին, որ այդպիսի ապացույցներ փնտրելու պարտականությունը և, անհրաժեշտության դեպքում, նոր բժշկական զննումներ նշանակելու պարտականությունը հանձնարարվել է Հայաստանի դատարաններին: Դիմումատուի նկատմամբ կիրառված միջոցը անհամաչափ էր հետապնդվող օրինական նպատակին: Արդյունքում, Կոնվենցիայի 8-րդ հոդվածով երաշխավորված հայտատուի իրավունքները սահմանափակված էին ավելի մեծ չափով, քան անհրաժեշտ էր:
ԲԱՆԱՁԵՎ
Դեպքում տեղի է ունեցել Կոնվենցիայի 8-րդ հոդվածի պահանջների խախտում (ընդունվել է միաձայն):
Փոխհատուցում
Կոնվենցիայի 41-րդ հոդվածի կիրառմամբ: Դատարանը դիմումատուին շնորհել է 7 800 եվրո ՝ որպես նյութական վնաս պատճառելու համար:
Հրապարակման աղբյուրը https://espchhelp.ru/blog/3293-nikolyan-ynddem-hayastani .
The ECHR judgment of October 3, 2019 in the case of Nikolyan v. Armenia (application No. 74438/14).
In 2014, the applicant was assisted in preparing the application. Subsequently, the application was communicated to Armenia.
In the case, the application was successfully considered regarding the court declaring the applicant legally incompetent on the basis of the lawsuit of his wife and son, termination of the proceedings on the applicant’s claim for divorce and eviction of his wife from his apartment at the request of the applicant’s son, who was appointed his guardian. The case has violated the requirements of paragraph 1 of Article 6, Article 8 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.
Circumstances of the case
In April 2012, the applicant initiated a procedure for divorcing his wife and evicting him from his apartment. In response, the applicant’s wife and their son filed a lawsuit, demanding that the applicant be declared legally incompetent. Later that year, a panel of psychiatrists admitted that the applicant suffered from delusional disorders, which prevented him from understanding his actions and controlling them. In November 2013, the district court declared the applicant incompetent, this decision was upheld by the court of appeal. Divorce and eviction from the apartment were subsequently terminated at the request of the applicant’s son, who was appointed guardian of the applicant.
QUESTIONS OF LAW
Concerning compliance with article 6, paragraph 1, of the Convention. (a) Access to court through divorce and eviction procedures. The applicant’s claims for the divorce and eviction of his wife and son from his apartment were never considered by the Armenian courts. Having completely lost their legal capacity and, therefore, according to the legislation of Armenia, the right to access to the court, the only appropriate and effective way for the applicant to defend his legal interests in the courts was to use the help of an independent legal representative (guardian). The authority responsible for appointing the guardians did not listen to the applicant, despite the statutory requirement to take into account, if possible, the wishes of the person deprived of legal capacity, and appointed the applicant’s son as guardian, despite conflicts between them and the applicant’s objection to the appointment of the son as his guardian.
Given the circumstances of the present case, doubts arose as to whether the applicant’s son really maintained a neutral position in the proceedings and whether there was a conflict of interest regarding the applicant’s specific claim against his wife for divorce and eviction from her apartment. The District Court did not examine the issue of whether the request of the applicant’s son to withdraw the claim was in the best interests of the applicant and did not indicate the reasons for which he had granted the request. The district court did not show the necessary thoroughness and did not exercise proper control, making a decision on the satisfaction of the application for withdrawal of the applicant’s claim, and, therefore, the termination of the proceedings was unreasonable.
RESOLUTION
In the case, there was a violation of the requirements of paragraph 1 of Article 6 of the Convention in connection with access to the court during the divorce and eviction procedure (adopted unanimously).
(b) Access to court to restore legal capacity. The right to petition a court to consider a complaint against a decision to declare incapacity was one of the fundamental procedural rights to protect those who were partially or completely deprived of their legal capacity. The general prohibition on recourse of persons deprived of legal capacity in Armenia during the period related to the circumstances of the case did not provide for exceptions. The legislation of Armenia did not contain guarantees that the issue of restoration of legal capacity should be considered by the court at reasonable intervals, despite the requirement of article 12, paragraph 4, of the United Nations Convention on the Rights of Persons with Disabilities, according to which a restrictive legal capacity measure should be regularly reviewed by a competent authority. The situation of the applicant was aggravated by the fact that the authorities did not provide for conflict-free custody of the applicant. The applicant’s inability to directly apply for the restoration of his legal capacity at the time in question was disproportionate to any legitimate aim.
RESOLUTION
In the case, there was a violation of the requirements of paragraph 1 of Article 6 of the Convention in connection with access to a court to restore legal capacity (adopted unanimously).
Regarding compliance with article 8 of the Convention. Depriving the applicant of legal capacity constituted an interference with his right to privacy. This interference was provided for in article 31 of the Civil Code. The court decision declaring the applicant legally incompetent was based solely on the conclusion of a psychiatric examination. The presence of a mental illness, even a serious one, cannot be the only reason for the complete deprivation of a person's legal capacity. By analogy with cases of deprivation of liberty, in order to justify the complete deprivation of a person's legal capacity, mental illness must be “of this kind or to such an extent” to justify the application of such a measure. The legislation of Armenia did not establish any limits or possibilities for a personal response in situations such as in the applicant’s case, and made a distinction only between legal capacity and its absence.
At the conclusion of the psychiatric examination, the degree of incapacity of the applicant was not analyzed in sufficient detail. The conclusion did not explain which actions the applicant did not understand or could not control. Nevertheless, assuming that the applicant's condition required some protection against him, the court had no choice but to apply full incapacity, the most severe measure, which meant a complete loss of independence in almost all areas of life.
The objectivity of medical evidence implied the requirement that evidence be obtained fairly recently. The question of the limitation of evidence depended on the special circumstances of the case. The psychiatric examination report was prepared in September 2012, almost 14 months before the decision to declare the applicant legally incompetent and a year and a half before the Court of Appeal upheld the decision of the trial court. This conclusion could not be considered “timely” (Principle 8 of the Recommendation of the Committee of Ministers of the Council of Europe of February 23, 1999 N R (99) 4 “On the Principles of Legal Protection of Disabled Adults”). This was the first time that the applicant had undergone a medical psychiatric examination, had no history of mental illness, and nothing led to suggest that his condition was irreversible. In such circumstances, the Armenian courts had to give a new assessment of the applicant's mental state.
The district court referred only to the indicated expert opinion, without analyzing whether it reliably reflected the applicant’s mental health status in the relevant period. As regards the Court of Appeal, he mentioned the absence of any evidence refuting the conclusions of the indicated medical report or suggesting that the applicant had recovered, despite the fact that the duty to seek such evidence and, if necessary, to schedule new medical examinations was assigned to the Armenian courts. The measure applied to the applicant was disproportionate to the legitimate aim pursued. As a result, the applicant's rights guaranteed by Article 8 of the Convention were limited to a greater extent than was necessary.
RESOLUTION
In the case there was a violation of the requirements of Article 8 of the Convention (adopted unanimously).
COMPENSATION
In application of Article 41 of the Convention. The Court awarded the applicant EUR 7,800 in respect of non-pecuniary damage.
Source of publication: https://espchhelp.ru/blog/3292-nikolyan-v-armenia .