Москва
+7-929-527-81-33
Вологда
+7-921-234-45-78
Вопрос юристу онлайн Юридическая компания ЛЕГАС Вконтакте

Новости от 10 декабря 2018 года из блога, посвященного практике в Европейском суде по правам человека ЕСПЧ

Обновлено 10.12.2018 08:40

 

Постановление ЕСПЧ от 05 апреля 2018 года по делу "Бойан Господинов (Boyan Gospodinov) против Болгарии" (жалоба N 28417/07).

В 2007 году заявителю была оказана помощь в подготовке жалобы. Впоследствии жалоба была коммуницирована Болгарии.

По делу успешно рассмотрена жалоба на отказ изменить место рассмотрения уголовного дела, несмотря на одновременное рассмотрение поданного подсудимым гражданского иска, в котором обжаловались действия суда. По делу допущено нарушение требований пункта 1 статьи 6 Конвенции о защите прав человека и основных свобод.

 

ОБСТОЯТЕЛЬСТВА ДЕЛА

 

Заявитель, которого после подачи им жалобы на приговор суда первой инстанции приговорили к сроку лишения свободы большему, чем он уже отбыл, находясь под стражей в рамках избранной меры пресечения во время судебного разбирательства, подал в другой суд иск против государства о возмещении ущерба. Соответствующее гражданское судопроизводство было приостановлено до разрешения второго уголовного дела в отношении заявителя на том основании, что исход его рассмотрения мог повлиять на вывод по существу приговора. Заявитель безуспешно ходатайствовал об изменении места рассмотрения второго уголовного дела на том основании, что взаимосвязь уголовного и гражданского дел затрагивала вопрос о пристрастности суда. В итоге заявитель был приговорен к еще одному сроку лишения свободы, который в совокупности со сроком, назначенным по первому приговору, превышал продолжительность нахождения заявителя под стражей в рамках избранной меры пресечения, что привело к отклонению гражданского иска заявителя.

 

ВОПРОСЫ ПРАВА

 

По поводу соблюдения пункта 1 статьи 6 Конвенции. Даже при том, что четверо судей, входившие в состав суда, рассматривавшего второе уголовное дело в отношении заявителя, не принимали участия в рассмотрении первого дела в отношении заявителя, тот факт, что они профессионально были связаны с одним из подсудимых в параллельном гражданском процессе, а также что указанный гражданский процесс был приостановлен до завершения рассмотрения второго уголовного дела в отношении заявителя, давал заявителю достаточно оснований законно сомневаться в объективной беспристрастности судей.

Кроме того, согласно соответствующим положениям о распоряжении бюджетными средствами, если бы гражданский иск заявителя был успешным, присужденная ему сумма компенсации, возможно, выплачивалась бы из бюджета рассматриваемого уголовного суда.

Даже принимая во внимание, что не было установлено, что это обстоятельство каким-либо образом повлияло бы на индивидуальные ситуации судей по уголовному делу, оно законным образом могло усилить сомнения заявителя.

Более того, согласно законодательству Болгарии, которое требовало от судей отказаться от участия в рассмотрении уголовного дела, если существовали какие-либо сомнения в их беспристрастности, даже в случаях, отличных от явно выраженных, если все судьи отстранялись от участия в деле, дело передавалось в другой суд.

Соответствующее ходатайство заявителя было отклонено исключительно по формальным основаниям без какого-либо его подробного рассмотрения. Заявитель также безуспешно поднимал данный вопрос при рассмотрении дела в двух высших судах: Апелляционном и Верховном кассационном судах, - которые сами были ответчиками по иску заявителя о компенсации ущерба. Не ответив на доводы заявителя, указанные суды также не смогли устранить разумное сомнение относительно пристрастности суда первой инстанции.

В итоге суд первой инстанции, рассматривавший второе уголовное дело в отношении заявителя, не отвечал требованиям объективной беспристрастности, а вышестоящие суды не исправили эту ситуацию.

 

ПОСТАНОВЛЕНИЕ

 

По делу допущено нарушение требований пункта 1 статьи 6 Конвенции (принято единогласно).

 

КОМПЕНСАЦИЯ

 

В порядке применения статьи 41 Конвенции. Европейский Суд присудил заявителю 3 600 евро в качестве компенсации морального вреда.

 

Источник публикации: http://espchhelp.ru/blog/1174-boyan-gospodinov-protiv-bolgarii .

 

 

Решение на ЕКПЧ от 05 април 2018 г. по делото Боян Господинов срещу България (жалба № 28417/07).

През 2007 г. жалбоподателят беше подпомогнат при подготовката на жалба. Впоследствие жалбата е съобщена на България.

Делото беше успешно разглеждано като жалба за отказ да се промени мястото на разглеждане на наказателното дело, въпреки едновременното разглеждане на гражданско дело, подадено от ответника, в което са обжалвани действията на съда. Делото е нарушило изискванията на член 6, параграф 1 от Конвенцията за защита на правата на човека и основните свободи.


ОБСТОЯТЕЛСТВАТА ПО ДЕЛОТО


Жалбоподателят, който след подаване на жалба за присъдата на първоинстанционния съд е осъден на повече от това, което вече е служил, докато е бил задържан като част от избраната превантивна мярка по време на процеса, е завел иск срещу държавата в друг съд за вреди. Съответното гражданско дело беше спряно, докато решението на второто наказателно дело срещу жалбоподателя не беше решено, тъй като резултатът от неговото разглеждане би могъл да повлияе на заключението по съществото на присъдата. Жалбоподателят безуспешно поиска да промени мястото на разглеждане на второто наказателно дело на основание, че взаимовръзката между наказателни и граждански дела се отнася до въпроса за пристрастност към съда. В резултат на това жалбоподателят е осъден на друго наказание лишаване от свобода, което заедно със срока, наложен на първото изречение, надхвърля продължителността на задържането на жалбоподателя по избраната превантивна мярка, което доведе до отхвърляне на гражданския иск на жалбоподателя.


ВЪПРОСИ НА ЗАКОНА


По отношение на спазването на член 6, параграф 1 от Конвенцията. Въпреки че четиримата съдии, които са били част от съда, разглеждащ второто наказателно дело срещу жалбоподателя, не са участвали в първото дело срещу жалбоподателя, фактът, че те са професионално свързани с един от обвиняемите в паралелен граждански процес, също така, че гражданското производство е спряно до приключване на обсъждането на второто наказателно дело срещу жалбоподателя, дадоха на жалбоподателя достатъчно основания да се съмняват в законосъобразността на обективната безпристрастност на съдиите.

Освен това, в съответствие със съответните разпоредби относно освобождаването на бюджетни средства, ако гражданското дело на жалбоподателя е било успешно, размерът на възнаграждението, което му е отпуснато, би могло да бъде изплатено от бюджета на съответния наказателен съд.

Дори и да се има предвид, че не е установено, че това обстоятелство по някакъв начин ще засегне индивидуалните положения на съдиите по наказателно дело, то би могло да увеличи основателно съмненията на жалбоподателя.

Освен това, според българското законодателство, което изисква от съдиите да откажат да участват в наказателното дело, ако има някакви съмнения относно тяхната безпристрастност, дори и в случаи, различни от изрично изявените, ако всички съдии отказаха да участват в делото, друг съд.

Искането на жалбоподателя беше отхвърлено само на официални основания, без да се обмисля подробно това. Жалбоподателят също така повдига безуспешно този въпрос в производството в две по-висши съдилища: апелативния съд и Върховния касационен съд, които сами по себе си са обвинени в искането на жалбоподателя за обезщетение за вреди. Без да отговарят на аргументите на жалбоподателя, тези съдилища не успяват да премахнат разумното съмнение относно пристрастността на първоинстанционния съд.

В резултат на това първоинстанционният съд, който разглежда второто наказателно дело срещу жалбоподателя, не отговаря на изискванията за обективна безпристрастност, а висшите съдилища не отстраняват това положение.


РЕШЕНИЕ


Случаят на нарушение на изискванията на член 6, параграф 1 от Конвенцията (приет с единодушие).


КОМПЕНСАЦИЯ


При прилагане на член 41 от Конвенцията. Съдът присъди на жалбоподателя 3 600 евро за неимуществени вреди.


Източник на публикация: http://espchhelp.ru/blog/1173-boyan-gospodinov-sreshtu-bulgariya .

 

 

In 2007, the complainant was assisted in preparing an application. Subsequently, the application was communicated to Bulgaria.

The case was successfully considered a complaint about the refusal to change the place of consideration of the criminal case, despite the simultaneous consideration of a civil suit filed by the defendant in which the actions of the court were appealed. The case has violated the requirements of paragraph 1 of Article 6 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.


THE CIRCUMSTANCES OF THE CASE


The applicant, who, after filing a complaint about the sentence of the court of first instance, was sentenced to a term of more than he had already served while in custody as part of the chosen preventive measure during the trial, filed a lawsuit against the state in another court for damages. The relevant civil proceedings were suspended until the resolution of the second criminal case against the applicant was resolved on the grounds that the outcome of his consideration could have influenced the conclusion on the merits of the sentence. The applicant unsuccessfully petitioned to change the place of consideration of the second criminal case on the grounds that the interrelation of criminal and civil cases involved the issue of bias of the court. As a result, the applicant was sentenced to another term of deprivation of liberty, which, together with the term imposed on the first sentence, exceeded the length of the applicant's detention under the chosen preventive measure, which led to the rejection of the applicant's civil suit.


QUESTIONS OF LAW


Regarding compliance with paragraph 1 of Article 6 of the Convention. Even though the four judges who were part of the court that considered the second criminal case against the applicant did not take part in the first case against the applicant, the fact that they were professionally associated with one of the defendants in a parallel civil process, also that the civil proceedings were suspended until the completion of the consideration of the second criminal case against the applicant, gave the applicant sufficient grounds to legitimately doubt the objective impartiality of the judges.

In addition, in accordance with the relevant provisions on the disposal of budget funds, if the applicant’s civil lawsuit was successful, the amount of compensation awarded to him could have been paid from the budget of the criminal court in question.

Even taking into account that it was not established that this circumstance would in any way affect the individual situations of the judges in a criminal case, it could legitimately increase the applicant's doubts.

Moreover, according to Bulgarian legislation, which required the judges to refuse to participate in the criminal case, if there were any doubts about their impartiality, even in cases other than explicitly expressed, if all the judges refused to participate in the case, the case was transferred another court.

The applicant’s request was rejected solely on formal grounds without any detailed consideration of it. The applicant also unsuccessfully raised this issue in the proceedings in two higher courts: the Court of Appeal and the Supreme Court of Cassation, which were themselves defendants in the applicant’s claim for compensation for damage. Without responding to the applicant's arguments, these courts also failed to remove reasonable doubt about the bias of the court of first instance.

As a result, the court of first instance, which considered the second criminal case against the applicant, did not meet the requirements of objective impartiality, and the higher courts did not remedy this situation.


RESOLUTION


The case of violation of the requirements of paragraph 1 of Article 6 of the Convention (adopted unanimously).


COMPENSATION


In application of Article 41 of the Convention. The Court awarded the applicant EUR 3,600 in respect of non-pecuniary damage.

Source of publication: http://espchhelp.ru/blog/1172-boyan-gospodinov-v-bulgaria .

 

 

Постановление ЕСПЧ от 10 апреля 2018 года по делу "Брудан (Brudan) против Румынии" (жалоба N 75717/14).

 

В 2014 году заявителю была оказана помощь в подготовке жалобы. Впоследствии жалоба была коммуницирована Румынии.

 

По делу успешно рассмотрена жалоба на ситуацию, когда в соответствии с новой прецедентной практикой было введено эффективное средство правовой защиты в делах, касавшихся чрезмерной длительности судебного производства, но общественности об этом средстве стало известно намного позднее. По делу были допущены нарушения требований статьи 13 Конвенции о защите прав человека и основных свобод и пункта 1 статьи 6 Конвенции в части длительности производства по делу.

 

 

 

ОБСТОЯТЕЛЬСТВА ДЕЛА

 

 

 

В Постановлении по делу "Влад и другие против Румынии" (Vlad and Others v. Romania) (от 26 ноября 2013 г., жалоба N 40756/06 и другие) Европейский Суд призвал власти Румынии обеспечить эффективные средства правовой защиты применительно к чрезмерной продолжительности судебного разбирательства по гражданским или уголовным делам.

 

До создания указанных правовых средств суды обязались принимать иски о компенсации, исходя из общих положений об ответственности из гражданского правонарушения (статья 1349 нового Гражданского кодекса). Решением от 30 января 2014 г., опубликованным в Интернете 22 сентября 2014 г., Верховный суд кассации и юстиции Румынии закрепил и пояснил это направление в судопроизводстве.

 

В ноябре 2014 года заявительница подала жалобу на длительность судебного разбирательства непосредственно в Европейский Суд, полагая, что на тот момент она не располагала эффективными внутригосударственными средствами правовой защиты.

 

 

 

ВОПРОСЫ ПРАВА

 

 

 

Вопрос об исчерпании внутригосударственных средств правовой защиты было решено объединить с рассмотрением жалобы по существу.

 

По поводу соблюдения статьи 13 Конвенции. Оценивая "эффективность" компенсационного средства правовой защиты, Европейский Суд установил следующие критерии (см. Постановление Европейского Суда по делу "Бурдов против Российской Федерации (N 2)" (Burdov v. Russia) (N 2) от 15 января 2009 г., жалоба N 33509/04, Постановление Европейского Суда по делу "Валада Матос де Невес против Португалии" (Valada Matos de Neves v. Purtugal) от 29 октября 2015 г., жалоба N 73798/13): (i) иск о компенсации должен рассматриваться в течение разумного срока; (ii) компенсация должна выплачиваться незамедлительно и в полном размере, не позднее чем через шесть месяцев после даты, когда решение о присуждении компенсации вступило в законную силу; (iii) соответствующие процессуальные нормы должны быть справедливыми; (iv) судебные издержки не должны становиться чрезмерным бременем для участников процесса, если их действия посчитали обоснованными; (v) сумма компенсации не может быть неразумной по сравнению с суммами, присуждаемыми Европейским Судом по аналогичным делам.

 

(a) Эффективность иска, подаваемого на основании общих норм о гражданско-правовой ответственности. Спустя более четырех лет после вынесения упоминавшегося выше Постановления по делу "Валада Матос де Невес против Португалии" представленные властями государства-ответчика примеры свидетельствовали о том, что внутригосударственная судебная практика значительно изменилась:

 

- хотя законодательством не были установлены специальные сроки для вынесения постановлений по данным видам споров, время, потраченное судами на разрешение указанных споров, не казалось неразумным;

 

- что касается выплат сумм компенсации, не было оснований сомневаться в старательности властей государства-ответчика;

 

- при производстве по таким процедурам, по-видимому, не наблюдалось нарушения принципа справедливости;

 

- для лиц, не обладавших достаточными финансовыми средствами для оплаты судебных расходов, внутригосударственное законодательство предусматривало помощь в виде исключений, скидок и оплаты в рассрочку; кроме того, обычно проигравшая сторона несла расходы по оплате судебных издержек, а истцам, обращавшимся за компенсацией этих расходов, по-видимому, не было отказано в удовлетворении их требований;

 

- присужденная компенсация часто была больше, чем суммы, присуждаемые Европейским Судом по аналогичным делам, и никогда менее 80-90% от указанных сумм.

 

Примененные внутригосударственными судами критерии для оценки того, являлась ли разумной длительность судебного разбирательства, завершившегося вынесением решения, по-видимому, соответствовали критериям, выработанным Европейским Судом.

 

Указанная прецедентная практика была обобщена в Решении Верховного суда кассации и юстиции Румынии от 30 января 2014 г., в котором был определен основной критерий, который должен быть использован в этом средстве правовой защиты. Впоследствии данные принципы стали применяться в практике и нижестоящих судов.

 

В этом контексте строго компенсационный характер введенных средств правовой защиты не мог рассматриваться как недостаточный в такой степени, чтобы средство защиты считалось бы имеющим недостатки.

 

Таким образом, по-видимому, высказанная Европейским Судом в упоминавшемся выше деле "Валада Матос де Невес против Португалии" рекомендация выполнялась.

 

В заключение следует отметить, что с учетом сложившейся практики внутригосударственных судов иск, касавшейся гражданской ответственности, являлся эффективным средством правовой защиты в случаях жалобы на чрезмерную длительность производства по гражданскому или уголовному делу.

 

(b) Эффективность рассматриваемого средства правовой защиты в настоящем деле. Если внутригосударственное средство правовой защиты следовало из развития прецедентной практики, справедливость требовала, чтобы прошло разумное время для того, чтобы заинтересованные лица смогли бы узнать о внутригосударственном решении, содержащем рассматриваемое средство правовой защиты. Длительность данного периода зависела от сопутствующих обстоятельств, особенно от публичного характера соответствующего решения.

 

В настоящем деле решение от 30 января 2014 г. стало доступно общественности с момента "публикации в Интернете" (22 сентября 2014 г.), когда с ним стало возможно ознакомиться с использованием базы данных Верховного суда кассации и юстиции Румынии. При таких обстоятельствах было бы уместно установить шестимесячный срок с момента публикации для определения даты, начиная с которой внутригосударственные суды должны были бы знать о принятом решении.

 

Следовательно, с 22 марта 2015 г. рассматриваемое средство правовой защиты приобрело необходимую степень точности, требуемую Европейским Судом для того, чтобы применять указанное средство и обязать соответствующие органы использовать его в целях пункта 1 статьи 35 Конвенции. Данный вывод был действительным как для уже завершенного производства по делу, так и для процедур, еще не завершившихся на внутригосударственном уровне, поскольку законодательство Румынии не устанавливало различия между завершившимся и продолжающимся судебным разбирательством.

 

Поскольку эта дата была следующей за днем, когда была подана настоящая жалоба в Европейский Суд, возражение о ее неприемлемости вследствие неисчерпания внутригосударственных средств правовой защиты должно быть отклонено.

 

 

 

ПОСТАНОВЛЕНИЕ

 

 

 

По делу было допущено нарушение требования статьи 13 Конвенции (принято единогласно).

 

Европейский Суд также единогласно установил нарушение пункта 1 статьи 6 Конвенции относительно длительности производства по делу.

 

 

 

КОМПЕНСАЦИЯ

 

 

 

В порядке применения статьи 41 Конвенции. Заявитель не представил каких-либо требований о компенсации вреда.

 

 

 

Источник публикации: http://espchhelp.ru/blog/1177-brudan-protiv-rumynii .

 

 

 

Hotărârea CEDO din 10 aprilie 2018 în cauza Brudan contra României (plângerea nr. 75717/14).

 

În 2014, reclamantul a fost asistat în pregătirea unei plângeri. Ulterior, plângerea a fost comunicată României.

 

Cazul a fost considerat cu succes o plângere privind situația în care, în conformitate cu noua jurisprudență, sa introdus o cale de atac eficientă în cazurile care implică o durată excesivă a procedurilor judiciare, dar publicul a învățat mult mai târziu despre acest instrument. Cazul a fost încălcat în conformitate cu cerințele articolului 13 din Convenția pentru apărarea drepturilor omului și a libertăților fundamentale și articolul 6 alineatul (1) din Convenție privind durata procedurilor.

 


CIRCUMSTANȚELE CAUZEI

 


În hotărârea privind cauza Vlad și alții contra României (din 26 noiembrie 2013, plângerea nr. 40756/06 și alții), Curtea Europeană de Justiție a solicitat autorităților române să ofere remedii eficiente cu privire la durata excesivă a procedurilor judiciare. civile sau penale.

 

Înainte de crearea acestor mijloace legale, instanțele s-au angajat să accepte cererile de despăgubire în baza dispozițiilor generale privind răspunderea pentru încălcarea dreptului civil (articolul 1349 din noul Cod civil). Printr-o decizie din 30 ianuarie 2014, publicată pe Internet la 22 septembrie 2014, Curtea Supremă de Casație și Justiție a României a asigurat și a explicat această direcție în cadrul procedurilor judiciare.

 

În noiembrie 2014, reclamanta a înaintat o plângere directă la Curtea Europeană cu privire la durata procedurilor, crezând că în acel moment nu avea soluții interne efective.

 


ÎNTREBĂRI LEGATE

 


Sa hotărât combinarea problemei epuizării căilor de atac interne cu luarea în considerare a plângerii pe fond.

 

În ceea ce privește respectarea articolului 13 al Convenției. Evaluând "eficacitatea" remedierii compensatorii, Curtea Europeană a stabilit următoarele criterii (a se vedea Curtea Europeană de Justiție în cazul Burdov contra Rusiei (N 2) "(Burdov v. Rusia) (N 2) din 15 ianuarie 2009, plângere N 33509/04, Valad Matos de Neves c. Purtugal, 29 octombrie 2015, plângerea nr. 73798/13): (i) o cerere de despăgubire trebuie luată în considerare în timp rezonabil; (ii) compensația trebuie plătită prompt și integral, cel târziu în termen de șase luni de la data intrării în vigoare a deciziei de acordare a despăgubirii; (iii) normele procedurale relevante trebuie să fie corecte; (iv) costurile juridice nu ar trebui să devină o povară nejustificată pentru participanții la proces dacă acțiunile lor sunt considerate rezonabile; (v) valoarea compensației nu poate fi nerezonabilă în comparație cu sumele acordate de Curtea Europeană în cazuri similare.

 

(a) Eficacitatea unei cereri bazate pe normele generale privind răspunderea civilă. La mai mult de patru ani de la adoptarea cazului Valad Matos de Neves împotriva Portugaliei menționat mai sus, exemplele furnizate de autoritățile statului respondent au indicat că practica judiciară internă sa schimbat semnificativ:

 

- deși legislația nu a stabilit termene specifice pentru luarea deciziilor cu privire la aceste tipuri de litigii, timpul petrecut de instanțele de judecată pentru soluționarea acestor litigii nu pare nerezonabil;

 

- în ceea ce privește plata sumelor de despăgubire, nu a existat niciun motiv de îndoială cu privire la diligența autorităților statului pârât;

 

- în timpul elaborării unor astfel de proceduri, nu părea să fie încălcat principiul justiției;

 

- pentru persoanele care nu aveau resurse financiare suficiente pentru plata cheltuielilor de judecată, legislația internă prevedea asistență sub formă de scutiri, reduceri și plăți în rate; în plus, partea care a pierdut de obicei a suportat costurile pentru onorariile legale, iar reclamanții care au solicitat despăgubiri pentru aceste cheltuieli nu păreau să li se refuze cererile;

 

- despăgubirea acordată a fost deseori mai mare decât sumele acordate de Curtea Europeană în cauze similare, și nu mai puțin de 80-90% din sumele indicate.

 

Criteriile aplicate de instanțele naționale pentru a aprecia dacă durata rezonabilă a procedurii care a încheiat hotărârea a fost rezonabilă a îndeplinit criteriile elaborate de Curtea Europeană de Justiție.

 

Această jurisprudență a fost rezumată în Hotărârea Curții Supreme de Casație și Justiție a României din 30 ianuarie 2014, care a definit principalul criteriu care trebuie utilizat în acest remediu. Ulterior, aceste principii au fost aplicate în practică, iar instanțele inferioare.

 

În acest context, caracterul strict compensatoriu al căilor de atac introduse nu poate fi considerat insuficient în măsura în care recursul ar fi considerat deficitar.

 

Astfel, se pare că a fost îndeplinită recomandarea formulată de Curtea Europeană de Justiție în cauza "Valada Matos de Neves v. Portugalia" menționată mai sus.

 

În concluzie, trebuie remarcat faptul că, având în vedere practica stabilită de instanțele naționale, procesul de răspundere civilă a fost o cale de atac eficientă în cazurile de plângere privind durata excesivă a procedurilor civile sau penale.

 

(b) Eficacitatea măsurii în cauză în speță. În cazul în care recursul intern a rezultat din evoluția jurisprudenței, justiția a cerut trecerea unui termen rezonabil, astfel încât persoanele interesate să poată afla despre decizia internă care conținea soluția în cauză. Durata acestei perioade depinde de circumstanțele însoțitoare, în special de natura publică a deciziei relevante.

 

În cazul de față, decizia din 30 ianuarie 2014 a devenit la dispoziția publicului din momentul "publicării pe Internet" (22 septembrie 2014), când a devenit posibilă familiarizarea acestuia cu baza de date a Curții Supreme de Casație și Justiție a României. În astfel de circumstanțe, ar fi oportună stabilirea unei perioade de șase luni de la data publicării pentru a determina data de la care instanțele naționale ar fi trebuit să cunoască decizia.

 

De aceea, din 22 martie 2015, recursul în cauză a dobândit gradul necesar de acuratețe cerut de Curtea Europeană de Justiție pentru a utiliza acest remediu și a obliga autoritățile competente să o folosească în sensul articolului 35 § 1 al Convenției. Această concluzie a fost valabilă atât pentru procedurile deja încheiate, cât și pentru procedurile care nu au fost încă finalizate la nivel național, deoarece legislația română nu a făcut distincție între studiile finalizate și cele în curs de desfășurare.

 

Dat fiind că această dată a fost următoarea după ziua depunerii acestei plângeri la Curtea Europeană, obiecția privind inadmisibilitatea acesteia din cauza neepuizării căilor de atac interne trebuie respinsă.

 


DECIZIE

 


Cazul a constituit o încălcare a articolului 13 al Convenției (adoptat în unanimitate).

 

Curtea Europeană a constatat, de asemenea, în unanimitate, o încălcare a articolului 6 § 1 al Convenției cu privire la durata procedurii.

 


COMPENSARE

 


În aplicarea articolului 41 al Convenției. Reclamantul nu a prezentat nicio cerere de despăgubire.

 


Sursa de publicare: http://espchhelp.ru/blog/1176-brudan-vs-romania .

 

 

 

In 2014, the complainant was assisted in preparing an application. Subsequently, the application was communicated to Romania.

 

The case was successfully considered a complaint about a situation where, in accordance with the new case law, an effective remedy was introduced in cases involving excessive length of court proceedings, but the public learned about this tool much later. The case was violated in accordance with the requirements of Article 13 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms and paragraph 1 of Article 6 of the Convention regarding the length of the proceedings.

 


THE CIRCUMSTANCES OF THE CASE

 


In the ruling on the case of Vlad and Others v. Romania (Vlad and Others v. Romania) (dated November 26, 2013, complaint no. 40756/06 and others), the European Court of Justice called on the Romanian authorities to provide effective remedies for excessive judicial civil or criminal proceedings.

 

Prior to the creation of these legal means, the courts have committed themselves to accepting claims for compensation on the basis of the general provisions on liability for civil law violations (article 1349 of the new Civil Code). By a decision of January 30, 2014, published on the Internet on September 22, 2014, the Supreme Court of Cassation and Justice of Romania secured and explained this direction in legal proceedings.

 

In November 2014, the applicant filed a complaint about the length of the proceedings directly with the European Court, believing that at that time she did not have effective domestic remedies.

 


QUESTIONS OF LAW

 


It was decided to merge the issue of exhaustion of domestic remedies with the consideration of the complaint on the merits.

 

Regarding compliance with Article 13 of the Convention. Evaluating the “effectiveness” of the compensatory remedy, the European Court established the following criteria (see the European Court of Justice in the case of Burdov v. Russia (N 2) ”(Burdov v. Russia) (N 2) of January 15, 2009, complaint N 33509/04, Valad Matos de Neves v. Purtugal, October 29, 2015, complaint N 73798/13): (i) a claim for compensation must be considered in reasonable time; (ii) compensation must be paid promptly and in full, no later than six months after the date when the decision to award compensation came into force; (iii) the relevant procedural rules must be fair; (iv) legal costs should not become an undue burden for the participants of the process if their actions are considered reasonable; (v) the amount of compensation cannot be unreasonable compared with the amounts awarded by the European Court in similar cases.

 

(a) Effectiveness of a claim based on the general rules on civil liability. More than four years after the adoption of the Valad Matos de Neves v. Portugal case referred to above, the examples provided by the authorities of the respondent state indicated that the domestic judicial practice had changed significantly:

 

- although the legislation did not set specific deadlines for making decisions on these types of disputes, the time spent by the courts to resolve these disputes did not seem unreasonable;

 

- as regards the payment of compensation amounts, there was no reason to doubt the diligence of the authorities of the respondent state;

 

- during the production of such procedures, there seemed to be no violation of the principle of justice;

 

- for persons who did not have sufficient financial resources to pay court costs, domestic legislation provided assistance in the form of exemptions, discounts and payment in installments; in addition, the losing party usually incurred the costs of legal fees, and the plaintiffs who applied for compensation for these expenses did not appear to be denied their claims;

 

- the compensation awarded was often more than the amounts awarded by the European Court in similar cases, and never less than 80-90% of the indicated amounts.

 

The criteria applied by the domestic courts to assess whether the reasonable length of the proceedings that ended in the judgment was reasonable seemed to meet the criteria elaborated by the European Court of Justice.

 

This case law was summarized in the Decision of the Supreme Court of Cassation and Justice of Romania dated January 30, 2014, which defined the main criterion to be used in this remedy. Subsequently, these principles were applied in practice and lower courts.

 

In this context, the strictly compensatory nature of the remedies introduced could not be considered as insufficient to the extent that the remedy would be considered to be deficient.

 

Thus, it seems that the recommendation made by the European Court of Justice in the above-mentioned “Valada Matos de Neves v. Portugal” case was fulfilled.

 

In conclusion, it should be noted that, in view of the established practice of domestic courts, the civil liability lawsuit was an effective remedy in cases of complaint about the excessive length of civil or criminal proceedings.

 

(b) The effectiveness of the remedy in question in the present case. If the domestic remedy resulted from the development of case law, justice required that a reasonable time elapsed so that interested persons could learn about the domestic decision containing the remedy in question. The duration of this period depended on the attendant circumstances, especially on the public nature of the relevant decision.

 

In the present case, the decision of January 30, 2014 became available to the public from the moment of “publishing on the Internet” (September 22, 2014), when it became possible to familiarize with it using the database of the Supreme Court of Cassation and Justice of Romania. In such circumstances, it would be appropriate to set a six-month period from the date of publication to determine the date from which the domestic courts should have been aware of the decision.

 

Therefore, since March 22, 2015, the remedy in question has acquired the necessary degree of accuracy required by the European Court of Justice in order to use this remedy and oblige the relevant authorities to use it for the purposes of Article 35 § 1 of the Convention. This conclusion was valid both for the already completed proceedings, and for the procedures that were not yet completed at the domestic level, since Romanian legislation did not establish a distinction between the completed and ongoing trials.

 

Since this date was the next after the day when this complaint was filed with the European Court, the objection regarding its inadmissibility due to non-exhaustion of domestic remedies must be dismissed.

 


RESOLUTION

 


The case was a violation of Article 13 of the Convention (adopted unanimously).

 

The European Court also unanimously found a violation of Article 6 § 1 of the Convention regarding the length of the proceedings.

 


COMPENSATION

 


In application of Article 41 of the Convention. The claimant did not submit any claims for damages.

 


Source of publication: http://espchhelp.ru/blog/1175-brudan-v-romania .

 

 

Постановление ЕСПЧ от 12 апреля 2018 года по делу "Хим и Пшивичерский (Chim and Przywieczerski) против Польши" (жалобы N 36661/07 и 38433/07).

 

В 2007 годах заявителям была оказана помощь в подготовке жалоб. Впоследствии жалобы были объединены и коммуницированы Польше.

 

По делу успешно рассмотрена факт использования во время судебного разбирательства вступившей в это же время в силу поправки в законодательство, согласно которой были установлены новые сроки давности уголовного преследования, примененные к преступлениям, совершенным до вступления поправок в силу. По делу допущено нарушение требований пункта 1 статьи 6 Конвенции о защите прав человека и основных свобод применительно к требованию наличия "суда, созданного на основании закона". По делу не было допущено нарушения требований пункта 1 статьи 6 Конвенции относительно требования беспристрастности судьи суда первой инстанции и вопроса о предусмотренном законом вмешательстве в ход рассмотрения уголовного дела.

 

 

 

ОБСТОЯТЕЛЬСТВА ДЕЛА

 

 

 

Для управления денежными фондами, предназначенными для оплаты внешнего долга Польши, был создан Фонд обслуживания внешнего долга (FOZZ). Первый заявитель являлся заместителем генерального директора Фонда обслуживания внешнего долга, а второй заявитель - директором компании, участвовавшей в финансовых сделках с данным фондом. Первого заявителя осудили за растрату имущества Фонда обслуживания внешнего долга, а второго заявителя - за растрату и кражу имущества этого фонда. В 2005 году, через несколько месяцев после постановления первоначального приговора в отношении заявителей, Парламент Польши внес поправку в Уголовный кодекс, увеличив сроки давности уголовного преследования относительно ряда преступлений. Увеличенные сроки давности должны были применяться к преступлениям, совершенным до вступления поправок в силу, за исключением преступлений, в отношении которых уже применялись сроки давности. Эта поправка была применена в ходе рассмотрения уголовного дела второго заявителя применительно к вопросу о краже им имущества Фонда обслуживания внешнего долга.

 

 

 

ВОПРОСЫ ПРАВА

 

 

 

По поводу соблюдения пункта 1 статьи 6 Конвенции. (a) Суд, созданный на основании закона. Выводы судов второй инстанции учитывали тот факт, что состав суда первой инстанции в деле заявителей, насколько он включал в себя судью А.К., не отвечал требованиям внутригосударственного законодательства. Однако суды пришли к выводу, что временное назначение судьи А.К. в состав суда первой инстанции не оказало негативного влияния на содержание решения суда первой инстанции, и отклонили жалобы заявителей как необоснованные. В результате первоначальное нарушение, допущенное при включении судьи А.К. в состав суда, не было исправлено. Следовательно, суд первой инстанции, который рассматривал дело заявителей, не мог считаться "судом, созданным на основании закона".

 

(b) Отсутствие беспристрастности. Что касается субъективного критерия беспристрастности, то Европейский Суд тщательно рассмотрел заявление судьи А.К., сделанное в начале судебного разбирательства, и извлечения из мотивировочной части судебного решения, обжалованные заявителями. В том, что касается данного газете интервью, в котором судья А.К. заявил, что "к сожалению, мы преуспели в создании у преступников уверенности в том, что они [могут] уйти безнаказанными", Европейский Суд полагал, что для судьи было бы желательно полностью воздерживаться от высказывания своего мнения через средства массовой информации. Однако указанное высказывание или иные не могли рассматриваться как указывающие на личное предубеждение или предвзятость судьи А.К. В отношении объективного критерия беспристрастности опасения заявителей относительно недостаточной беспристрастности судьи А.К. в связи с его временным назначением в состав суда объективно не оправдались. Что касается предположительного участия А.К. во внесении поправок в Уголовный кодекс, то поправка вступила в силу после постановления судом первой инстанции приговора, и соответствующие правовые нормы могли применяться только к производству в судах второй инстанции. Следовательно, судья А.К. не мог применить поправку к делу заявителей. Даже если предположить, что судья А.К. участвовал в парламентских дебатах в качестве советника, он не выполнял одновременно консультативные и судебные функции. Ничто в материалах дела не указывало на то, что судья А.К. участвовал в подготовке рассматриваемого законопроекта. Опасения заявителей, связанные с предполагаемым участием судьи А.К. в принятии поправки в Уголовный кодекс, также не могли считаться объективно оправданными.

 

(c) Предусмотренное законодательством вмешательство в ход производства по уголовному делу. Европейский Суд рассмотрел вопрос о том, было ли производство по уголовному делу несправедливым в результате предусмотренного законом вмешательства только в отношении второго заявителя. Поправка в Уголовный кодекс содержала гарантию того, что уголовное преследование было невозможно в отношении преступлений, в отношении которых уже действовал срок давности уголовного преследования согласно нормам, установленным до вступления в силу поправки. Поправка не могла считаться предусмотренным законом вмешательством в дело второго заявителя, поскольку соответствующий нормативный акт не влиял на судебное рассмотрение дела по существу, а только расширял временные рамки возможности привлечения к уголовной ответственности в отношении преступлений, которые ранее не имели сроков давности уголовного преследования. Нормы о сроках давности уголовного преследования, которые можно было истолковать как просто устанавливающие предварительное условие для рассмотрения дела, не имели какого-либо отношения к осуществлению права на справедливое судебное разбирательство. Таким образом, применение поправки, увеличивающей сроки давности уголовного преследования, к делу второго заявителя не могло рассматриваться как нарушение права на справедливое судебное разбирательство.

 

 

 

ПОСТАНОВЛЕНИЕ

 

 

 

По делу допущено нарушение требования пункта 1 статьи 6 Конвенции применительно к требованию наличия "суда, созданного на основании закона" (принято единогласно).

 

По делу не было допущено нарушения требований пункта 1 статьи 6 Конвенции относительно требования беспристрастности судьи суда первой инстанции (принято единогласно).

 

По делу не было допущено нарушения требований пункта 1 статьи 6 Конвенции относительно вопроса о предусмотренном законом вмешательстве в ход рассмотрения уголовного дела (принято единогласно).

 

 

 

КОМПЕНСАЦИЯ

 

 

 

В порядке применения статьи 41 Конвенции. Требование о компенсации морального вреда, причиненного первому заявителю, было отклонено, установление факта нарушения Конвенции само по себе являлось достаточной справедливой компенсацией в отношении какого-либо морального вреда, причиненного второму заявителю. Требования первого и второго заявителей о компенсации материального ущерба были отклонены.

 

 

 

Источник публикации: http://espchhelp.ru/blog/1180-chim-i-przywieczerski-protiv-polshi .

 

 

 

Uchwała ETPC z 12 kwietnia 2018 r. W sprawie Chem i Przyvierski (Chim i Przywieczerski) przeciwko Polsce (skargi nr 36661/07 i 38433/07).

 

W 2007 r. Skarżącym pomagano w przygotowywaniu skarg. Następnie skargi zostały skonsolidowane i przekazane Polsce.

 

W tym przypadku fakt zastosowania zmiany do ustawodawstwa, która weszła w życie w tym samym czasie, został z powodzeniem uwzględniony podczas rozprawy, zgodnie z którą zastosowano nowe okresy przedawnienia ścigania karnego, zastosowane do przestępstw popełnionych przed wejściem zmian w życie. Przypadki naruszenia wymogów artykułu 1 ustęp 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności w związku z wymogiem obecności "sądu ustanowionego na podstawie ustawy". Sprawa nie naruszyła wymagań Artykułu 6 ust. 1 Konwencji dotyczących wymogu bezstronności sędziego sądu pierwszej instancji oraz kwestii ustawowej ingerencji w toku postępowania karnego.

 


OKOLICZNOŚCI SPRAWY

 


Fundusz ds. Obsługi zadłużenia zagranicznego (FOZZ) został utworzony w celu zarządzania środkami pieniężnymi przeznaczonymi na pokrycie zadłużenia zagranicznego Polski. Pierwszym wnioskodawcą był zastępca dyrektora generalnego Funduszu Obsługi Zadłużenia Zewnętrznego, a drugi skarżący był dyrektorem spółki, która uczestniczyła w transakcjach finansowych z tym funduszem. Pierwszy skarżący został skazany za defraudację majątku zewnętrznego funduszu obsługi zadłużenia, a drugi skarżący został oskarżony o defraudację i kradzież mienia tego funduszu. W 2005 r., Kilka miesięcy po wydaniu pierwszego wyroku przeciwko skarżącym, polski parlament zmienił kodeks karny, zwiększając przedawnienie ścigania karnego w odniesieniu do wielu przestępstw. Rozszerzony przedawnienie powinno być stosowane w odniesieniu do przestępstw popełnionych przed wejściem w życie poprawek, z wyjątkiem przestępstw, dla których zostały już zastosowane przedawnienia. Niniejsza poprawka została zastosowana podczas badania sprawy karnej drugiego skarżącego w związku z kwestią kradzieży mienia przez niego Funduszu Obsługi Dłużników Zewnętrznych.

 


PYTANIA PRAWA

 


W odniesieniu do zgodności z ustępem 1 artykułu 6 Konwencji. (a) Sąd utworzony przez prawo. Ustalenia sądów drugiej instancji uwzględniają fakt, że skład sądu pierwszej instancji w sprawie skarżących, o ile obejmował on sędziego AK, nie spełniał wymogów prawa krajowego. Jednak sądy doszły do ​​wniosku, że tymczasowe mianowanie sędziego AK do sądu pierwszej instancji nie wpłynęło negatywnie na treść orzeczenia sądu pierwszej instancji i oddaliło zarzuty skarżących jako bezzasadne. W rezultacie początkowe naruszenie popełnione, gdy sędzia AK Skład sądu nie został poprawiony. W konsekwencji sąd pierwszej instancji, który rozpatrywał sprawę skarżących, nie może być uznany za "sąd ustanowiony ustawą".

 

(b) Brak bezstronności. Jeśli chodzi o subiektywne kryterium bezstronności, Europejski Trybunał dokładnie zbadał oświadczenie sędziego sędziowskiego AK, wydane na początku rozprawy, oraz fragment uzasadnienia decyzji sądu, wniesiony przez skarżących. Odnośnie wywiadu udzielonego gazecie, w której sędzia AK oświadczył, że "niestety udało nam się przekonać przestępców, że mogą być bezkarni", Trybunał uważa, że ​​byłoby pożądane, aby sędzia powstrzymał się od wyrażania swojej opinii za pośrednictwem mediów. Jednakże tego stwierdzenia lub innych nie można uznać za wskazujące na osobiste uprzedzenie lub uprzedzenia sędziego AK Jeśli chodzi o obiektywne kryterium bezstronności, skarżący są zaniepokojeni niedostateczną bezstronnością Sędziego AK ze względu na jego tymczasowe powołanie do sądu nie były one obiektywnie uzasadnione. Jeśli chodzi o rzekomy udział A.K. zmieniając kodeks karny, poprawka weszła w życie po tym, jak sąd pierwszej instancji rozstrzygnął wyrok, a odpowiednie normy prawne mogły być stosowane tylko w postępowaniach przed sądami drugiej instancji. Dlatego sędzia A.K. Nie mogłem zastosować poprawki do sprawy skarżących. Nawet zakładając, że sędzia A.K. uczestniczył w debatach parlamentarnych jako doradca, nie pełnił równocześnie funkcji doradczych i sądowych. Nic w aktach sprawy nie wskazywało, że sędzia AK uczestniczył w przygotowaniu projektu ustawy. Obawy skarżących związane były z domniemanym udziałem sędziego AK w przyjęciu poprawek do kodeksu karnego również nie można było uznać za obiektywnie uzasadnione.

 

(c) Ingerencja ustawodawcza w toku postępowania karnego. Trybunał Europejski zbadał kwestię, czy postępowanie karne było nieuczciwe w wyniku ustawowej ingerencji tylko w odniesieniu do drugiego skarżącego. Nowelizacja kodeksu karnego zawierała gwarancję, że ściganie przestępstw nie jest możliwe w przypadku przestępstw, w przypadku których weszły w życie przepisy o przedawnieniu w postępowaniu karnym zgodnie z normami ustanowionymi przed wejściem zmiany w życie. Nowelizacja nie mogła być uznana za ustawową interwencję w sprawie drugiego skarżącego, ponieważ odpowiedni akt prawny nie wpłynął na rozprawę sądową w sprawie merytorycznej, a jedynie rozszerzył ramy czasowe odpowiedzialności karnej za przestępstwa, które wcześniej nie miały ustawowego terminu przedawnienia. Przepisy dotyczące przedawnienia ścigania karnego, które można interpretować jedynie jako wstępny warunek rozpatrzenia sprawy, nie miały żadnego związku z korzystaniem z prawa do rzetelnego procesu sądowego. Tym samym zastosowanie poprawki przedłużającej przedawnienie postępowania karnego do sprawy drugiego skarżącego nie może być uznane za naruszenie prawa do rzetelnego procesu sądowego.

 


ROZDZIELCZOŚĆ

 


Przypadki naruszenia wymogów art. 6 ust. 1 Konwencji w związku z wymogiem obecności "sądu ustanowionego na podstawie ustawy" (przyjęte jednogłośnie).

 

Sprawa nie naruszyła wymagań Artykułu 6 ust. 1 Konwencji dotyczących wymogu bezstronności sędziego sądu pierwszej instancji (przyjętego jednogłośnie).

 

Sprawa nie naruszyła wymagań Artykułu 6 ust. 1 Konwencji dotyczących kwestii ustawowej ingerencji w sprawę karną (przyjęta jednogłośnie).

 


PŁATNOŚCI

 


W zastosowaniu artykułu 41 Konwencji. Roszczenie o odszkodowanie za szkodę niepieniężną pierwszego skarżącego zostało oddalone, stwierdzenie naruszenia Konwencji było samo w sobie wystarczającym godziwą rekompensatą za szkodę niematerialną wyrządzoną drugiemu skarżącemu. Wnioski pierwszy i drugi skarżących o szkodę pieniężną zostały odrzucone.

 


Źródło publikacji: http://espchhelp.ru/blog/1179-chim-i-przywieczerski-przeciwko-polsce .

 

 

 

Resolution of the ECHR of April 12, 2018 in the case of Chem and Przyvierski (Chim and Przywieczerski) v. Poland (applications No. 36661/07 and 38433/07).

 

In 2007, complainants were assisted in preparing applications. Subsequently, the applications were consolidated and communicated to Poland.

 

In the case, the fact of the use of the amendment to the legislation, which came into force at the same time, was successfully considered during the trial, according to which new periods of limitation of criminal prosecution were applied, applied to crimes committed before the amendments came into force. The case of violation of the requirements of paragraph 1 of Article 6 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms in relation to the requirement of the presence of a "court established on the basis of the law." The case did not violate the requirements of Article 6 § 1 of the Convention regarding the requirement of impartiality of the judge of the court of first instance and the issue of statutory interference in the course of the criminal proceedings.

 


THE CIRCUMSTANCES OF THE CASE

 


The Fund for External Debt Service (FOZZ) was established to manage cash funds intended to pay for Poland’s external debt. The first applicant was the deputy general director of the External Debt Service Fund, and the second applicant was the director of a company that participated in financial transactions with this fund. The first applicant was convicted of embezzling the property of the External Debt Service Fund, and the second applicant was accused of embezzling and stealing the property of this fund. In 2005, several months after the initial verdict against the applicants was passed, the Polish Parliament amended the Criminal Code, increasing the statute of limitations for criminal prosecution regarding a number of crimes. The extended statute of limitations should have been applied to crimes committed prior to the entry into force of the amendments, with the exception of crimes for which statutes of limitation have already been applied. This amendment was applied during the examination of the second applicant's criminal case in relation to the issue of the theft of the property of the External Debt Service Fund by him.

 


QUESTIONS OF LAW

 


Regarding compliance with paragraph 1 of Article 6 of the Convention. (a) Court created by law. The findings of the courts of second instance took into account the fact that the composition of the court of first instance in the applicants' case, as far as it included Judge AK, did not meet the requirements of domestic law. However, the courts came to the conclusion that the temporary appointment of judge AK to the court of first instance did not have a negative impact on the content of the decision of the court of first instance, and dismissed the applicants' complaints as unfounded. As a result, the initial violation committed when Judge AK The composition of the court has not been corrected. Consequently, the court of first instance, which considered the applicants' case, could not be considered “a court established by law”.

 

(b) Lack of impartiality. As regards the subjective criterion of impartiality, the European Court thoroughly examined the statement of Judge AK, made at the beginning of the trial, and the extract from the reasoning part of the court decision, appealed by the applicants. Regarding the interview given to the newspaper, in which Judge AK stated that "unfortunately, we succeeded in making the criminals sure that they [could] go unpunished", the Court considers it would be desirable for the judge to refrain from expressing his opinion through the media. However, this statement or others could not be considered as indicating a personal prejudice or prejudice of judge AK As regards the objective criterion of impartiality, the applicants are concerned about the insufficient impartiality of Judge AK due to his temporary appointment to the court, they were not objectively justified. As for the alleged participation of A.K. in amending the Criminal Code, the amendment entered into force after the court of first instance decided the sentence, and the relevant legal norms could only be applied to the proceedings in the courts of second instance. Therefore, judge A.K. I could not apply the amendment to the applicants' case. Even assuming that judge A.K. participated in parliamentary debates as an adviser, he did not simultaneously perform advisory and judicial functions. Nothing in the case file indicated that Judge AK participated in the preparation of the draft law. Fears of the applicants related to the alleged participation of Judge AK in the adoption of amendments to the Criminal Code, also could not be considered objectively justified.

 

(c) Legislative interference in the course of criminal proceedings. The European Court examined the question whether the criminal proceedings were unfair as a result of the statutory interference only with respect to the second applicant. The amendment to the Criminal Code contained a guarantee that criminal prosecution was impossible for crimes for which the statute of limitations for criminal prosecution was already in force in accordance with the norms established before the amendment came into force. The amendment could not be considered a statutory intervention in the second applicant’s case, since the relevant regulatory act did not affect the court hearing of the case on the merits, but only expanded the timeframe for criminal liability for crimes that did not previously have a statutory limitation period. The rules on the statute of limitations for criminal prosecution, which could be interpreted as simply establishing a preliminary condition for the consideration of the case, did not have any relation to the exercise of the right to a fair trial. Thus, the application of the amendment extending the statute of limitations for the criminal prosecution to the case of the second applicant could not be considered as a violation of the right to a fair trial.

 


RESOLUTION

 


The case of violation of the requirements of paragraph 1 of Article 6 of the Convention in relation to the requirement of the presence of "the court established on the basis of the law" (adopted unanimously).

 

The case did not violate the requirements of Article 6 § 1 of the Convention regarding the requirement of impartiality of the judge of the court of first instance (adopted unanimously).

 

The case did not violate the requirements of Article 6 § 1 of the Convention regarding the issue of statutory interference in the course of a criminal case (adopted unanimously).

 


COMPENSATION

 


In application of Article 41 of the Convention. The claim for compensation for non-pecuniary damage to the first applicant was dismissed, the finding of a violation of the Convention was in itself sufficient fair compensation in respect of any non-pecuniary damage caused to the second applicant. The first and second applicants' claims for pecuniary damage were rejected.

 


Source of publication: http://espchhelp.ru/blog/1178-chem-and-przyvierski-v-poland .