Новости от 21 февраля 2019 года из блога, посвященного практике в Европейском суде по правам человека ЕСПЧ
Постановление ЕСПЧ от 10 июля 2018 года по делу "Василевский и Богданов (Vasilevskiy and Bogdanov) против Российской Федерации" (жалобы N 52241/14 и 74222/14).
В 2014 году заявителям была оказана помощь в подготовке жалоб. Впоследствии жалобы были объединены и коммуницированы Российской Федерации.
По делу успешно рассмотрены жалобы на отсутствие надлежащей компенсации лицам, которые по ошибке содержались под стражей властями государства-ответчика. По делу было допущено нарушение требования статьи 5 Конвенции.
ОБСТОЯТЕЛЬСТВА ДЕЛА
Заявители утверждали, что присужденная судами Российской Федерации сумма компенсации за их ошибочное содержание под стражей была настолько незначительной, что нарушала суть их права, гарантированного пунктом 5 статьи 5 Конвенции.
ВОПРОСЫ ПРАВА
По поводу соблюдения пункта 5 статьи 5 Конвенции. Суды Российской Федерации установили, что заявитель Василевский был лишен свободы на протяжении полутора лет в результате серьезной и очевидной ошибки и что незаконное осуждение заявителя Богданова явилось результатом прямого отрицания правосудия, означавшего незаконность длительного содержания заявителя под стражей. Следовательно, пункт 5 статьи 5 Конвенции применим к настоящему делу.
Суды добросовестно и по мере своих возможностей попытались оценить уровень страданий, стресса, беспокойства или иных негативных переживаний, причиненных заявителям их незаконным содержанием под стражей. Такая оценка должна осуществляться в соответствии с требованиями законодательства Российской Федерации и учитывать стандарты уровня жизни в соответствующей стране, даже если это приводит к назначению сумм, которые меньше сумм компенсаций, присуждаемых Европейским Судом в аналогичных случаях. Заявителю Василевскому были присуждены 3 320 евро за 472 дня незаконного содержания под стражей, а заявителю Богданову - 324 евро за 119 дней незаконного содержания под стражей, что соответственно означало семь и 2,7 евро за один день незаконного содержания под стражей. Суммы компенсации были не только значительно ниже, чем присуждает Европейский Суд по аналогичным делам, но и являлись непропорциональными сроку содержания заявителей под стражей и в абсолютном отношении - ничтожными. Присужденные заявителям суммы компенсации были настолько незначительными, что нарушили суть их права на компенсацию.
ПОСТАНОВЛЕНИЕ
По делу было допущено нарушение требования пункта 5 статьи 5 Конвенции (принято единогласно).
КОМПЕНСАЦИЯ
В порядке применения статьи 41 Конвенции. Европейский Суд присудил каждому заявителю по 5 000 евро в качестве компенсации морального вреда. Кроме того, самой уместной формой компенсации в принципе будет возобновление производства по искам о компенсации ущерба, если будет подано такое ходатайство, и новое рассмотрение требований заявителей в соответствии с требованиями указанного положения и прецедентной практики Европейского Суда. Это юридически возможно на внутригосударственном уровне.
Источник публикации: http://espchhelp.ru/blog/1385-vasilevskiy-i-bogdanov-protiv-rossiyskoy-federatsii .
ECHR judgment of July 10, 2018 in the case of Vasilevsky and Bogdanov (Vasilevskiy and Bogdanov) v. Russia (applications No. 52241/14 and 74222/14).
In 2014, complainants were assisted in preparing applications. Subsequently, the applications were merged and communicated to the Russian Federation.
The case was successfully considered applications about the lack of adequate compensation to persons who were mistakenly detained by the authorities of the respondent state. The case was a violation of Article 5 of the Convention.
THE CIRCUMSTANCES OF THE CASE
The applicants claimed that the amount awarded by the courts of the Russian Federation for their erroneous detention was so insignificant that it violated the essence of their rights guaranteed by Article 5 § 5 of the Convention.
QUESTIONS OF LAW
Regarding compliance with paragraph 5 of Article 5 of the Convention. The courts of the Russian Federation established that the applicant Vasilevsky had been deprived of his liberty for one and a half years as a result of a serious and obvious mistake and that the applicant’s illegal conviction of Bogdanov was the result of a direct denial of justice, which meant the illegality of the applicant’s long detention. Therefore, Article 5 § 5 of the Convention applies to the present case.
The courts in good faith and within their means tried to assess the level of suffering, stress, anxiety or other negative experiences caused to the applicants by their unlawful detention. Such an assessment should be carried out in accordance with the requirements of the legislation of the Russian Federation and take into account the standards of living in the respective country, even if this leads to the appointment of sums that are less than the sums awarded by the Court in similar cases. Applicant Vasilevsky was awarded € 3,320 for 472 days of unlawful detention, and to applicant Bogdanov - € 324 for 119 days of illegal detention, which respectively meant seven and 2.7 euros for one day of illegal detention. The amounts of compensation were not only significantly lower than those awarded by the European Court in similar cases, but also disproportionate to the length of the applicants' detention and, in absolute terms, to be insignificant. The amounts awarded to the applicants were so insignificant that they violated the essence of their right to compensation.
RESOLUTION
In the case of a violation of the requirements of paragraph 5 of Article 5 of the Convention (adopted unanimously).
COMPENSATION
In application of Article 41 of the Convention. The Court awarded each applicant EUR 5,000 in respect of non-pecuniary damage. In addition, the most appropriate form of compensation will in principle be the resumption of proceedings for damages, if such an application is submitted, and a new consideration of the applicants' claims in accordance with the requirements of this provision and the case-law of the European Court. This is legally possible at the domestic level.
Publication source: http://espchhelp.ru/blog/1384-vasilevskiy-and-bogdanov-v-russia-2 .
Постановление ЕСПЧ от 28 июня 2018 года по делу "Чохонелидзе (Tchokhonelidze) против Грузии" (жалоба N 31536/07).
В 2007 году заявителю была оказана помощь в подготовке жалобы. Впоследствии жалоба была коммуницирована Грузии.
По делу успешно рассмотрена жалоба на недостаток судебного контроля за рассмотрением вопроса о защите прав заявителя, утверждавшего о провокации со стороны правоохранительных органов. По делу было допущено нарушение требований статьи 6 Конвенции.
ОБСТОЯТЕЛЬСТВА ДЕЛА
Сотрудник правоохранительных органов, действовавший "под прикрытием", предупредил Департамент конституционной безопасности Министерства внутренних дел Грузии о том, что заявитель, который в рассматриваемое время являлся заместителем главы местной исполнительной власти, потребовал от него взятку в размере 30 000 долларов США в обмен на содействие в получении разрешения на строительство. На основании санкции суда дальнейшие встречи агента "под прикрытием" с заявителем записывались на пленку, а его телефонные разговоры прослушивались. После передачи суммы взятки в помеченных банкнотах заявителя задержали. Впоследствии ему было предъявлено обвинение в вымогательстве взятки в крупном размере. Его жалобы на провокацию суды Грузии не рассматривали.
ВОПРОСЫ ПРАВА
По поводу соблюдения пункта 1 статьи 6 Конвенции. Во-первых, Европейский Суд должен был рассмотреть вопрос о том, ограничился ли Департамент конституционной безопасности Министерства внутренних дел Грузии "расследованием уголовной деятельности пассивным способом", и, во-вторых, если результаты этой проверки были неопределенными, оценить процедуру, в рамках которой внутригосударственные суды рассматривали жалобу на провокацию со стороны правоохранительных органов (процессуальная проверка).
В деле отсутствуют какие-либо доказательства того, что до рассматриваемого случая заявитель совершал преступления, связанные с коррупцией. Нижеприведенные факты ставили под сомнение законность операции, проведенной сотрудниками правоохранительных органов против заявителя. Агент "под прикрытием" являлся обычным информатором Департамента конституционной безопасности Министерства внутренних дел в ряде иных уголовных дел, и когда он связался с заявителем, то он уже действовал по указаниям этого департамента. Однако не агент предложил взятку, скорее, наоборот, заявитель первым потребовал выплаты денег. При таких обстоятельствах нельзя определить с достаточной степенью точности, что агент сыграл активную и решающую роль в создании ситуации, которая способствовала совершению рассматриваемого коррупционного преступления. Проверка по существу этого вопроса не дала точных результатов.
Что касается процессуальной проверки, законодательство предусматривало возможность исключения из дела доказательств, полученных в результате рассматриваемых следственных действий. Вместе с тем, когда заявитель подал в прокуратуру жалобу на провокацию со стороны сотрудников правоохранительных органов, прокуратура ничего не предприняла для опровержения этих утверждений. Это могло быть объяснено объективным отсутствием возможности преуспеть в доказывании в связи с отсутствием санкции суда или надзора, поскольку внутригосударственное законодательство не требовало их наличия для проведения операций по скрытому наблюдению, как в настоящем деле. Следовательно, внутригосударственное законодательство не обеспечивало надлежащего регулирования проведения операций по скрытому наблюдению.
Суды Грузии, столкнувшись с надлежащим образом обоснованными жалобами заявителя, не привели в своих решениях ни одного основания для их отклонения. Они также не обеспечили присутствие и допрос в суде ключевого свидетеля, вероятно, другого агента "под прикрытием", назначенного Департаментом конституционной безопасности Министерства внутренних дел для провокации заявителя. Судебное рассмотрение жалоб на провокацию не было осуществлено с надлежащим уважением принципа состязательности процесса.
Ввиду отсутствия достаточной законодательной основы для проведения операции скрытого наблюдения в отношении заявителя, неспособность агента "под прикрытием" оставаться полностью пассивным, а органов прокуратуры осуществить необходимое доказывание, и учитывая недостаточность судебного рассмотрения обоснованных жалоб заявителя на провокацию со стороны сотрудников правоохранительных органов, проведение уголовного судебного разбирательства в отношении заявителя не соответствовало понятию справедливого суда.
ПОСТАНОВЛЕНИЕ
По делу было допущено нарушение требований пункта 1 статьи 6 Конвенции (принято единогласно).
КОМПЕНСАЦИЯ
В порядке применения статьи 41 Конвенции. Европейский Суд присудил заявителю 2 500 евро в качестве компенсации морального вреда, требование о компенсации материального ущерба было отклонено.
Источник публикации: http://espchhelp.ru/blog/1383-chokhonelidze-protiv-gruzii .
ჩოხონელიძის საქმეში (ჭოხონელიძე) საქართველოს წინააღმდეგ (პრეტენდენტი N 31536/07) საქმეზე ევროპის ადამიანის უფლებათა სასამართლოს გადაწყვეტილება 2018 წლის 28 ივნისს.
2007 წელს, მომჩივანი დაეხმარა საჩივრის მომზადებაში. მოგვიანებით, საჩივარი საქართველოსთვის მიეწოდა.
საქმე წარმატებით განიხილებოდა მომჩივნის უფლებების დაცვის საკითხის განხილვის შესახებ სასამართლო კონტროლის არარსებობის შესახებ, რომელმაც სამართალდამცავი ორგანოების მიერ პროვოკაცია მოითხოვა. საქმე იყო კონვენციის მე -6 მუხლის დარღვევა.
საქმის გარემოებები
სამართალდამცავმა, რომელიც მოქმედებდა "საფარქვეშ", საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს კონსტიტუციური უსაფრთხოების დეპარტამენტმა გააფრთხილა, რომ განმცხადებელმა, რომელიც დროულად იყო ადგილობრივი აღმასრულებელი ხელისუფლების ხელმძღვანელის მოადგილე, მოითხოვა ქრთამის სახით 30 000 აშშ დოლარი ქრთამის სახით შენობის ნებართვის მოპოვება. სასამართლოს სანქციის საფუძველზე, უფრო საიდუმლო აგენტის შეხვედრები განმცხადებელთან იყო სატელეფონო საუბრები და სატელეფონო საუბრები ჩაურთეს. ქრთამის ოდენობის თანხის გადარიცხვის შემდეგ განმცხადებლის დაკავების ბანკნოტებზე. მოგვიანებით მას ბრალი წაუყენეს დიდი რაოდენობით ქრთამის აღებაში. საქართველოს სასამართლოებმა პროვოკაციის საჩივარი არ განიხილეს.
კანონის მოთხოვნები
კონვენციის მე -6 მუხლის პირველი პუნქტის შესაბამისად. პირველ რიგში, ევროპულმა სასამართლომ უნდა განიხილოს თუ არა საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს კონსტიტუციური უსაფრთხოების დეპარტამენტი "დანაშაულებრივი ქმედების სისხლისსამართლებრივი გამოძიება", მეორეც, თუ ამ შემოწმების შედეგები გაურკვეველია, შეაფასოს პროცედურა, სასამართლოებმა განიხილეს სამართალდამცავი ორგანოების მხრიდან პროვოკაციული სარჩელი (პროცედურული შემოწმება).
არ არსებობს მტკიცებულება იმ შემთხვევაში, თუ განმცხადებელმა ჩაიდინა დანაშაული დაკავშირებული საქმეში საქმის წინაშე. სამართალდამცავების მიერ განმცხადებლის წინააღმდეგ განხორციელებული ოპერაციის კანონიერების შემდეგ ეჭვქვეშ დააყენა შემდეგი ფაქტები. საიდუმლო აგენტი შინაგან საქმეთა სამინისტროს კონსტიტუციური უსაფრთხოების დეპარტამენტში რიგი სხვა სისხლის სამართლის საქმეებში ჩვეულებრივი ინფორმირებული იყო და როდესაც განმცხადებელს დაუკავშირდა, იგი უკვე მოქმედებს ამ დეპარტამენტის მითითებებზე. თუმცა, ეს არ იყო აგენტი, რომელიც ქრთამს შესთავაზეს, პირიქით, განმცხადებელმა პირველად მოითხოვა ფულის გადახდა. ასეთ ვითარებაში შეუძლებელია ზუსტი სიზუსტის განსაზღვრა, რომ აგენტი აქტიურად და გადამწყვეტ როლს ასრულებდა იმ სიტუაციის შექმნაში, რომელიც ხელს უწყობდა კორუფციის დანაშაულის ჩადენის საკითხს. ამ კითხვის არსებითად შემოწმება არ იძლევა ზუსტ შედეგებს.
პროცედურული გადამოწმების კუთხით, კანონმდებლობით გათვალისწინებული საგამოძიებო მოქმედებების შედეგად მიღებული მტკიცებულების გამორიცხვა. ამავე დროს, როდესაც განმცხადებელმა პროკურატურაში საჩივარი შეიტანა სამართალდამცავების მიერ პროვოკაციის შესახებ, პროკურატურამ არაფერი გააკეთა ამ ბრალდებების უარყოფა. ეს შეიძლება განისაზღვროს ობიექტური შესაძლებლობებით, რათა წარმატების მიღწევა სასამართლოს სანქციის ან ზედამხედველობის არარსებობის გამო, რადგან შიდა კანონმდებლობა არ მოითხოვდა მათი ხელმისაწვდომობას ფარული სათვალთვალო ოპერაციების ჩატარებისათვის, როგორც მოცემულ საქმეში. აქედან გამომდინარე, შიდა კანონმდებლობა არ უზრუნველყოფდა ფარული სათვალთვალო ოპერაციების სათანადო რეგულირებას.
საქართველოს სასამართლოებმა, რომლებიც განმცხადებლის სათანადოდ დასაბუთებული საჩივრების წინაშე აღმოჩნდნენ, არ მიიღებდნენ გადაწყვეტილებებს მათი უარყოფისთვის ერთი საფუძვლით. მათ ასევე არ წარმოუდგენიათ საკასაციო საჩივრის სასამართლოში დაკითხვა, შესაძლოა, კიდევ ერთი "საიდუმლო" აგენტი, რომელიც დანიშნულია შინაგან საქმეთა სამინისტროს კონსტიტუციური უსაფრთხოების დეპარტამენტის მიერ განმცხადებლის პროვოცირებისთვის. პროვოკაციული საჩივრების სასამართლო ექსპერტიზის ჩატარება არ განხორციელებულა შეჯიბრებითობის პრინციპის გათვალისწინებით.
განმცხადებლის ფარული სათვალთვალო ოპერაციისათვის საკმარისი საკანონმდებლო საფუძვლის არარსებობის გამო აგენტის "საიდუმლო" უუნარობა რჩება სრულიად პასიური და პროკურატურის ორგანოები, რათა უზრუნველყონ აუცილებელი მტკიცებულება და მისცეს სამართალდამცავების პროვოკაციის საჩივრის დასაბუთებული საჩივრების არასაკმარისი სასამართლო განხილვა, სამართალწარმოება განმცხადებლის წინააღმდეგ არ შეესაბამებოდა სამართლიანი სასამართლოს კონცეფციას.
რეზოლუცია
საქმე იყო კონვენციის მე -6 მუხლის 1-ლი პუნქტის დარღვევა (მიღებული ერთხმად).
გადახდა
კონვენციის 41-ე მუხლის გამოყენებისას. სასამართლომ არ დააკმაყოფილა განმცხადებელი 2,500 ევრო არამატერიალური ზიანისათვის, უარყო მატერიალური ზიანის მოთხოვნა.
გამოცემის წყარო: http://espchhelp.ru/blog/1382-chokhonelidzis-sakmeshi-sakartvelos .
ECHR ruling of June 28, 2018 in the case of Chokhonelidze (Tchokhonelidze) v. Georgia (application N 31536/07).
In 2007, the complainant was assisted in preparing a application. Subsequently, the application was communicated to Georgia.
The case was successfully considered a application about the lack of judicial control over the consideration of the issue of protecting the rights of the applicant, who claimed a provocation by law enforcement agencies. The case was a violation of Article 6 of the Convention.
THE CIRCUMSTANCES OF THE CASE
A law enforcement officer who acted "under cover" warned the Department of Constitutional Security of the Ministry of Internal Affairs of Georgia that the applicant, who was the deputy head of the local executive authority at the material time, demanded a bribe of $ 30,000 in exchange for assistance in obtaining a building permit. On the basis of the court’s sanction, further undercover agent’s meetings with the applicant were taped and his telephone conversations were intercepted. After the transfer of the amount of bribe in the banknotes marked the applicant was detained. Subsequently, he was charged with extortion of bribes on a large scale. The courts of Georgia did not consider his complaints of provocation.
QUESTIONS OF LAW
Regarding compliance with paragraph 1 of Article 6 of the Convention. First, the European Court had to consider whether the Department of Constitutional Security of the Ministry of Internal Affairs of Georgia confined itself to a “criminal investigation of a criminal activity”, and secondly, if the results of this check were uncertain, evaluate the procedure by which the domestic courts considered a complaint of provocation by law enforcement (procedural check).
There is no evidence in the case that the applicant had committed crimes related to corruption before the case in question. The following facts questioned the legality of the operation conducted by law enforcement officers against the applicant. The undercover agent was an ordinary informant in the Department of Constitutional Security of the Ministry of the Interior in a number of other criminal cases, and when he contacted the applicant, he was already acting on instructions from that department. However, it was not the agent who offered a bribe, rather, on the contrary, the applicant first demanded payment of money. Under such circumstances, it is impossible to determine with a sufficient degree of accuracy that the agent played an active and decisive role in creating the situation that contributed to the commission of the corruption offense in question. The check on the merits of this question did not give accurate results.
With regard to procedural verification, the legislation provided for the possibility of exclusion from the case of evidence obtained as a result of the investigative actions in question. At the same time, when the applicant filed a complaint with the prosecutor’s office about a provocation by law enforcement officers, the prosecutor’s office did nothing to refute these allegations. This could be explained by the objective lack of ability to succeed in proving due to the lack of court sanction or supervision, since the domestic legislation did not require their availability for conducting covert surveillance operations, as in the present case. Therefore, domestic legislation did not ensure proper regulation of covert surveillance operations.
The courts of Georgia, faced with the applicant’s properly substantiated complaints, did not lead in their decisions to a single ground for their rejection. They also did not provide for the presence and questioning in court of a key witness, probably another “undercover” agent, appointed by the Department of Constitutional Security of the Ministry of the Interior to provoke the applicant. Judicial examination of provocation complaints was not carried out with due respect for the adversarial principle.
Due to the lack of a sufficient legislative basis for the operation of covert surveillance of the applicant, the agent’s "undercover" inability to remain completely passive, and the prosecution authorities to carry out the necessary proof, and given the insufficient judicial review of the complainant’s substantiated complaints of provocation by law enforcement officers, a criminal The proceedings against the applicant did not correspond to the concept of a fair trial.
RESOLUTION
The case was a violation of Article 6 § 1 of the Convention (adopted unanimously).
COMPENSATION
In application of Article 41 of the Convention. The Court awarded the applicant EUR 2,500 in respect of non-pecuniary damage, the claim for pecuniary damage was rejected.
Publication source: http://espchhelp.ru/blog/1381-chokhonelidze-v-georgia .
Постановление ЕСПЧ от 26 июня 2018 года по делу "Гырляну (Girleanu) против Румынии" (жалоба N 50376/09).
В 2009 году заявителю была оказана помощь в подготовке жалобы. Впоследствии жалоба была коммуницирована Румынии.
По делу успешно рассмотрена жалоба на применение административного штрафа за разглашение военной тайны в ходе проведения журналистского расследования. По делу было допущено нарушение требований статьи 10 Конвенции.
ОБСТОЯТЕЛЬСТВА ДЕЛА
В 2005 году заявитель, который являлся журналистом, получил от коллеги CD-диск с копиями секретных документов, которые были по небрежности вывезены (утечка информации) из румынской военной части в Афганистане за год до этого. Впоследствии заявитель обсуждал содержание диска с представителями Вооруженных сил Румынии и разведки и поделился данными с диска с некоторыми друзьями-журналистами и с иными лицами.
В 2006 году, после того, как средства массовой информации привлекли внимание общественности к утечке информации, в отношении нескольких лиц были возбуждены уголовные дела. Заявителя задержали, и он два дня провел под стражей в отделении полиции. Дом заявителя обыскали, а с компьютера изъяли жесткий диск.
В 2007 году, когда с разглашенных документов был снят гриф секретности, прокуратура установила, что допущенное заявителем нарушение Закона о государственной безопасности не было достаточно серьезным, чтобы потребовать серьезного уголовного наказания, однако постановила, что заявитель должен выплатить административный штраф в размере примерно 240 евро и компенсировать судебные расходы в сумме 600 евро. Заявитель безуспешно обжаловал указанное постановление.
ВОПРОСЫ ПРАВА
По поводу соблюдения статьи 10 Конвенции. (i) Применимость статьи 10 Конвенции и наличие вмешательства. Именно действуя в качестве журналиста, работающего в зоне действий вооруженных сил и полиции, заявитель получил указанные документы и связался с властями, которые приняли эти документы, а также со своими коллегами и иными лицами, которые, как полагал заявитель, могли знать о вопросе, обозначенном в документах. Все данные действия могли рассматриваться как часть журналистского расследования. Заявителя поместили под стражу, в отношении него провели расследование, и на него наложили штраф за то, что он собрал и распространил секретную информацию. Следовательно, статья 10 Конвенции была применима к делу, а назначенное наказание являлось вмешательством в право заявителя на свободу выражения мнения.
(ii) Соответствовала ли мера закону, и преследовала ли она законную цель. Вмешательство было предусмотрено законом и преследовало законную цель защиты государственной безопасности.
(iii) Была ли мера необходима в демократическом обществе. Принимая во внимание затронутые интересы, обжалуемые документы и факт их утечки, которая вызвала значительные споры в средствах массовой информации и стала причиной для проведения внутренней проверки в Министерстве обороны, то они, по-видимому, затрагивали вопросы, представлявшие общественный интерес. Однако как признал прокурор, информация была устаревшей, и маловероятно, что ее разглашение нанесло бы ущерб государственной безопасности. Более того, с документов был снят гриф секретности. Таким образом, власти государства-ответчика не доказали, что действия заявителя могли бы причинить значительный ущерб государственной безопасности.
Оценивая поведение заявителя, необходимо учитывать, что он не являлся военнослужащим, на которого распространялись бы особые "обязанности и ответственность". Он не получил информацию незаконным способом и не пытался активно ее получить. Более того, до того, как информация поступила к заявителю, с ней ознакомился ряд других лиц. Кроме того, сразу после получения заявителем материалов, о которых идет речь в деле, он обсудил ее с ведомством, ответственным за утечку данных. Из материалов расследования не следовало, что указанное ведомство пыталось бы вернуть материалы или предупреждало бы о возможном риске в случае разглашения их содержания.
Что касается судебного рассмотрения примененной к заявителю меры, суды не приняли во внимание какие-либо из особенностей его действий. Они также не проверили, могла ли указанная информация действительно представлять угрозу для военных подразделений в Афганистане и, таким образом, не сопоставили интерес в виде сохранения конфиденциальности документов с целью журналистского расследования и с интересом общества быть информированным об утечке документов и, возможно, о содержании документов.
В делах, касающихся уголовного наказания за разглашение военной информации, имеющей гриф секретности, Европейский Суд отмечал, что в вопросах государственной безопасности внутригосударственным властям должны быть предоставлены пределы усмотрения. Однако в настоящем деле заявитель являлся журналистом, который утверждал, что разгласил данные в рамках журналистского расследования и что он не являлся военнослужащим, который собрал и передал секретные военные сведения иностранным гражданам или частным компаниям.
Хотя примененный штраф был относительно небольшим и было неясно, были ли заявителем оплачены судебные расходы, внутригосударственные суды посчитали установленным, что заявитель умышленно совершил уголовное преступление в сфере государственной безопасности. Факт осуждения при некоторых обстоятельствах мог иметь значение, чем небольшой размер наказания. Кроме того, наказание было направлено на то, чтобы заявитель в будущем воздерживался бы от публикации и распространения информации, имеющей гриф секретности. Однако после того, как гриф секретности с документов был снят, следовало более тщательно рассмотреть вопрос о том, применять ли к заявителю какое-либо наказание.
В итоге примененные меры не были разумно пропорциональны поставленной законной цели ввиду интересов демократического общества по обеспечению и поддержанию свободы прессы.
ПОСТАНОВЛЕНИЕ
По делу было допущено нарушение требований статьи 10 Конвенции (принято единогласно).
КОМПЕНСАЦИЯ
В порядке применения статьи 41 Конвенции. Европейский Суд присудил заявителю 4 500 евро в качестве компенсации морального вреда.
Источник публикации: http://espchhelp.ru/blog/1380-gyrlyanu-protiv-rumynii .
Rezoluția Curții Europene a Drepturilor Omului din 26 iunie 2018 în cauza Girleanu c. României (plângerea nr. 50376/09).
În 2009, reclamantul a fost asistat în pregătirea unei plângeri. Ulterior, plângerea a fost comunicată României.
Cazul a fost considerat cu succes o plângere împotriva utilizării unei amenzi administrative pentru dezvăluirea de secrete militare în timpul unei investigații jurnalistice. Cazul a fost o încălcare a articolului 10 al Convenției.
CIRCUMSTANȚELE CAUZEI
În 2005, reclamantul, jurnalist, a primit de la colegul său un CD cu copii ale documentelor secrete care au fost scoase din cauza unei neglijențe (scurgere de informații) de la o unitate militară românească din Afganistan cu un an înainte. Ulterior, reclamantul a discutat conținutul discului cu reprezentanți ai Forțelor Armate ale României și informații și a împărtășit datele de pe disc cu niște prieteni jurnaliști și alte persoane.
În 2006, după ce mass-media a atras atenția publicului asupra scurgerii de informații, au fost inițiate proceduri penale împotriva mai multor persoane. Reclamantul a fost arestat și a petrecut două zile în arest la secția de poliție. Casa casei reclamantului a fost căutată și un hard disk a fost eliminat de pe computer.
În 2007, când clasificarea de securitate a fost eliminată din documentele dezvăluite, procuratura a constatat că încălcarea Legii securității statului comisă de reclamant nu era suficient de gravă pentru a impune o sancțiune penală gravă, dar a decis ca reclamantul să plătească o amendă administrativă de aproximativ 240 de euro și Compensați pentru cheltuielile de judecată în valoare de 600 de euro. Reclamantul a căzut fără recurs împotriva deciziei.
ÎNTREBĂRI LEGATE
În ceea ce privește respectarea articolului 10 al Convenției. (i) Aplicabilitatea articolului 10 al Convenției și existența unei intervenții. Exact a acționat ca jurnalist care lucra în zona de operațiuni a forțelor armate și a poliției că reclamantul a obținut documentele menționate și a contactat autoritățile care au acceptat aceste documente, precum și colegii săi și alte persoane pe care reclamantul a crezut că le-ar fi putut ști despre problema indicată în documente. Toate aceste acțiuni ar putea fi considerate ca parte a unei investigații jurnalistice. Solicitantul a fost plasat în custodie, a fost intentată o investigație împotriva lui și ia fost amendată pentru colectarea și difuzarea informațiilor clasificate. În consecință, articolul 10 al Convenției era aplicabil, iar pedeapsa impusă era o ingerință în dreptul reclamantului la libertatea de exprimare.
(ii) dacă măsura a respectat legea și dacă urmărea un scop legitim. Intervenția a fost prevăzută de lege și a urmărit scopul legitim de a proteja securitatea statului.
(iii) dacă măsura era necesară într-o societate democratică. Ținând cont de interesele afectate, de documentele plâns și de scurgerea acestora, care au provocat controverse considerabile în mass-media și au devenit motivul pentru efectuarea unui audit intern la Ministerul Apărării, acestea păreau să ridice probleme de interes public. Cu toate acestea, după cum a recunoscut procurorul, informațiile au fost depășite și este puțin probabil ca divulgarea lor să fie în detrimentul securității statului. În plus, eticheta de securitate a fost eliminată din documente. Astfel, Guvernul nu a demonstrat că acțiunile reclamantului ar fi putut cauza prejudicii semnificative securității statului.
Atunci când se evaluează comportamentul solicitantului, trebuie să se țină seama de faptul că el nu era un militar militar căruia i-ar fi aplicat "îndatoriri și responsabilități" speciale. El nu a primit informații într-un mod ilegal și nu a încercat în mod activ să-l primească. În plus, înainte de primirea informațiilor de către reclamant, o serie de alte persoane s-au familiarizat cu aceasta. În plus, imediat după ce solicitantul a primit materialele vizate în cauză, acesta a discutat-o cu biroul responsabil pentru scurgerea datelor. Din materialele de investigație nu rezultă că departamentul indicat va încerca să returneze materialele sau ar avertiza asupra posibilelor riscuri în cazul dezvăluirii conținutului acestora.
În ceea ce privește controlul jurisdicțional al măsurii aplicate reclamantului, instanțele nu au luat în considerare nici una dintre particularitățile acțiunilor sale. De asemenea, aceștia nu au verificat dacă informațiile ar putea reprezenta o amenințare pentru unitățile militare din Afganistan și, prin urmare, nu corespundeau interesului de a păstra confidențialitatea documentelor în scopul jurnalismului de investigație și de a fi conștienți de scurgerea documentelor și, eventual, de conținutul documentelor.
În cazurile în care sunt implicate sancțiuni penale pentru divulgarea informațiilor militare clasificate ca fiind secretive, Curtea Europeană a observat că, în materia siguranței statului, autoritățile interne ar trebui să primească limite discreționare. Cu toate acestea, în cazul de față, reclamantul a fost un jurnalist care a susținut că a divulgat datele în cadrul unei investigații jurnalistice și că nu era un soldat care a colectat și a transmis informații militare secrete cetățenilor străini sau companiilor private.
Deși pedeapsa aplicată era relativ mică și nu era clar dacă reclamantul plătea costurile de judecată, instanțele naționale au constatat că a stabilit că reclamantul a săvârșit în mod intenționat o infracțiune penală în domeniul securității statului. Faptul de convingere în anumite circumstanțe ar putea conteza, decât o mică pedeapsă. În plus, pedeapsa a avut drept scop să se asigure că, în viitor, reclamantul se va abține de la publicarea și difuzarea informațiilor care sunt clasificate drept secret. Cu toate acestea, după eliminarea secretului documentelor, a fost necesar să se analizeze cu mai multă atenție dacă aplicarea pedepsei către reclamant.
Ca urmare, măsurile aplicate nu au fost în mod rezonabil proporționale cu obiectivul legitim declarat, având în vedere interesele unei societăți democratice de a asigura și menține libertatea presei.
DECIZIE
Cazul a constituit o încălcare a articolului 10 al Convenției (adoptat în unanimitate).
COMPENSARE
În aplicarea articolului 41 al Convenției. Curtea a acordat reclamantului suma de 4500 EUR cu titlu de prejudiciu moral.
Sursa publicării: http://espchhelp.ru/blog/1379-girleanu-c-romaniei .
Resolution of the European Court of Human Rights dated June 26, 2018 in the case of Girleanu v. Romania (application No. 50376/09).
In 2009, the complainant was assisted in preparing a application. Subsequently, the application was communicated to Romania.
The case was successfully considered a application against the use of an administrative fine for disclosing military secrets during a journalistic investigation. The case was a violation of Article 10 of the Convention.
THE CIRCUMSTANCES OF THE CASE
In 2005, the complainant, who was a journalist, received from his colleague a CD with copies of secret documents that were due to carelessness taken out (information leakage) from a Romanian military unit in Afghanistan the year before. Subsequently, the complainant discussed the contents of the disc with representatives of the Armed Forces of Romania and intelligence and shared the data from the disc with some journalist friends and other persons.
In 2006, after the media attracted the attention of the public to the leakage of information, criminal proceedings were initiated against several individuals. The applicant was arrested and he spent two days in custody at the police station. The applicant’s house was searched and a hard disk was removed from the computer.
In 2007, when the security classification was removed from the disclosed documents, the prosecutor's office found that the violation of the State Security Act committed by the applicant was not serious enough to require a serious criminal penalty, but decided that the applicant should pay an administrative fine of approximately 240 euros and Compensate for court costs in the amount of 600 euros. The applicant unsuccessfully appealed against the decision.
QUESTIONS OF LAW
Regarding compliance with Article 10 of the Convention. (i) Applicability of Article 10 of the Convention and the existence of an intervention. It was precisely acting as a journalist working in the zone of operations of the armed forces and the police that the applicant obtained the said documents and contacted the authorities, who accepted these documents, as well as his colleagues and other persons who the applicant believed could have known about the issue indicated in documents. All these actions could be considered as part of a journalistic investigation. The applicant was placed in custody, an investigation was carried out against him, and a fine was imposed on him for collecting and disseminating classified information. Consequently, Article 10 of the Convention was applicable, and the punishment imposed was an interference with the applicant's right to freedom of expression.
(ii) Whether the measure complied with the law and whether it pursued a legitimate aim. The intervention was prescribed by law and pursued the legitimate aim of protecting state security.
(iii) Whether the measure was necessary in a democratic society. Taking into account the interests affected, the documents complained of and the fact of their leakage, which caused considerable controversy in the media and became the reason for conducting an internal audit at the Ministry of Defense, they seemed to raise issues of public interest. However, as the prosecutor admitted, the information was outdated and it is unlikely that its disclosure would be detrimental to state security. Moreover, the security label was removed from the documents. Thus, the Government did not prove that the applicant’s actions could have caused significant damage to State security.
When evaluating the behavior of the applicant, it must be borne in mind that he was not a military serviceman to whom special “duties and responsibilities” would apply. He did not receive information in an illegal way and did not actively try to get it. Moreover, before the information was received by the applicant, a number of other persons got acquainted with it. In addition, immediately after the applicant received the materials referred to in the case, he discussed it with the office responsible for the leakage of data. It did not follow from the investigation materials that the indicated department would try to return the materials or would warn about the possible risk in the event of the disclosure of their contents.
As for the judicial review of the measure applied to the applicant, the courts did not take into account any of the peculiarities of his actions. They also did not check whether the information could actually pose a threat to the military units in Afghanistan and, thus, did not match the interest in the form of maintaining the confidentiality of documents for the purpose of investigative journalism and to be informed by the public about the leakage of documents and, possibly, the content of documents.
In cases involving criminal penalties for disclosing military information classified as secretive, the European Court noted that, in matters of state security, domestic authorities should be given discretionary limits. However, in the present case, the applicant was a journalist who claimed that he had disclosed the data as part of a journalistic investigation and that he was not a soldier who collected and transmitted secret military information to foreign nationals or private companies.
Although the penalty applied was relatively small and it was unclear whether the applicant had paid court costs, the domestic courts found it established that the applicant had intentionally committed a criminal offense in the field of state security. The fact of conviction in some circumstances could matter, than a small amount of punishment. In addition, the punishment was intended to ensure that the applicant in the future would refrain from publishing and disseminating information that is classified as secrecy. However, after the secrecy of documents was removed, it was necessary to more carefully consider whether to apply any punishment to the applicant.
As a result, the measures applied were not reasonably proportional to the stated legitimate goal in view of the interests of a democratic society in ensuring and maintaining freedom of the press.
RESOLUTION
The case was a violation of Article 10 of the Convention (adopted unanimously).
COMPENSATION
In application of Article 41 of the Convention. The Court awarded the applicant EUR 4,500 in respect of non-pecuniary damage.
Publication source: http://espchhelp.ru/blog/1378-girleanu-v-romania .
