Москва
+7-929-527-81-33
Вологда
+7-921-234-45-78
Вопрос юристу онлайн Юридическая компания ЛЕГАС Вконтакте

Новости от 27 января 2020 года из блога, посвященного практике в Европейском суде по правам человека ЕСПЧ

Обновлено 27.01.2020 05:50

 

Постановление ЕСПЧ от 16 апреля 2019 года по делу "Алпарслан Алтан (Alparslan Altan) против Турции" (жалоба N 12778/17).

В 2017 году заявителю была оказана помощь в подготовке жалобы. Впоследствии жалоба была коммуницирована Турции.

По делу успешно рассмотрена жалоба на заключение заявителя под стражу, основанное лишь на подозрении в участии в деятельности незаконной организации, в отсутствие какого-либо конкретного обвинительного доказательства. По делу допущено нарушение требований пункта 1 статьи 5 Конвенции о защите прав человека и основных свобод.

 

ОБСТОЯТЕЛЬСТВА ДЕЛА

 

15 июля 2016 г., после попытки совершения военного государственного переворота, ответственность за которую власти возложили на подпольную организацию (так называемую FETÖ/PDY), 20 июля 2016 г. было объявлено о введении режима чрезвычайного положения. На следующий день власти Турции проинформировали Совет Европы о применении права на отступление от соблюдения обязательств, предусмотренного статьей 15 Конвенции.

Заявитель в период, относившийся к обстоятельствам дела, являлся судьей Конституционного суда Турции. 16 июля 2016 г. заявитель был задержан и заключен под стражу, как и 3 000 других судей. 20 июля 2016 г. мировой судья вынес решение о заключении заявителя под стражу на основании подозрения в том, что заявитель являлся "членом вооруженной террористической организации" (статья 314 Уголовного кодекса Турции). В августе 2016 года Конституционный суд Турции отстранил заявителя от должности.

В октябре 2017 года Кассационный суд Турции вынес по другому делу руководящее постановление, согласно которому задержание судей, подозреваемых в участии в вооруженной организации, должно рассматриваться как относящееся к ситуации "очевидного преступления", поэтому решение о заключении под стражу может быть принято в соответствии с общеуголовной процедурой без предварительного лишения иммунитета.

Заявитель оспаривал правомерность своего заключения под стражу по двум пунктам: i) в соответствии со специальным законом, связанным с его статусом, Конституционный суд Турции предварительно должен был лишить его судейского иммунитета, однако этого сделано не было, ii) решение о его заключении под стражу было принято на основании материалов дела, в которых на тот момент отсутствовали какие-либо обвинительные доказательства. В январе 2018 года Конституционный суд Турции отклонил жалобу заявителя, сославшись по первому пункту на упомянутое выше постановление Кассационного суда Турции, а по второму - на различные обвинительные доказательства, полученные после его заключения под стражу.

В июле 2018 года чрезвычайное положение было отменено. В марте 2019 года заявитель был осужден.

 

ВОПРОСЫ ПРАВА

 

По поводу соблюдения статьи 15 Конвенции (предварительные соображения). Меры, принятые в отступление от соблюдения обязательств в чрезвычайных ситуациях, не являются предметом настоящей жалобы: решение о заключении заявителя под стражу было принято на основании законодательства, которое уже существовало до введения режима чрезвычайного положения и продолжало действовать впоследствии.

Тем не менее, хотя заключение заявителя под стражу произошло за день до введения властями Турции в действие статьи 15 Конвенции, трудности, с которыми они столкнулись после попытки военного переворота, совершенной несколькими днями ранее, безусловно, представляли собой контекстуальный аспект, который Европейский Суд должен был в полной мере учитывать для толкования и применения в дальнейшем статьи 5 Конвенции.

По поводу соблюдения пункта 1 статьи 5 Конвенции. (a) Соблюдение "порядка, установленного законом", при принятии первоначального решения о заключении под стражу. (i) Соблюдение пункта 1 статьи 5 Конвенции как такового. Принцип правовой определенности может быть поставлен под угрозу, если суды государства-ответчика будут привносить в свою судебную практику исключения, противоречащие формулировке применимых законодательных положений.

Уголовно-процессуальный кодекс Турции содержит классическое определение понятия "очевидное преступление", связанное с текущим характером преступления или с его совершением непосредственно перед обнаружением. Однако согласно позиции судей Турции новое толкование данного понятия о подозрении в участии в деятельности в преступной организации могло быть достаточно для описания очевидности преступления без необходимости установления существующего на текущий момент фактического элемента или иного очевидного признака, свидетельствующего о наличии продолжающегося преступного деяния.

В данном случае имеет место расширительное толкование понятия "очевидное преступление", которое сводит на нет процессуальные гарантии, предоставляемые судьям для их защиты от посягательств со стороны исполнительной власти. Эта форма защиты предоставлена судьям, чтобы позволить им исполнять свои обязанности в условиях полной независимости, без незаконных ограничений со стороны органов, не относящихся к судебной власти, или даже со стороны судей, выполняющих надзорные функции или функции по рассмотрению жалоб. Кроме того, этот иммунитет не означает безнаказанность: заключение под стражу члена Конституционного суда Турции оставалось согласно закону возможным при условии соблюдения гарантий, предусмотренных Конституцией Турции и Законом о Конституционном суде Турции.

Вместе с тем неясно, каким образом сформировавшаяся судебная практика Кассационного суда Турции по вопросу понятия "длящееся преступление" могла оправдать расширение сферы применения понятия "очевидное преступление".

Соответственно, то, как законодательство Турции было применено в настоящем деле, представляется явно необоснованным. Следовательно, заключение заявителя под стражу не осуществлялось "в порядке, установленном законом".

(ii) По поводу влияния статьи 15 Конвенции. Расширительное толкование понятия "очевидное преступление" не может рассматриваться в качестве адекватной реакции на ситуацию чрезвычайного положения, поскольку его правовые последствия в значительной степени превосходят правовые рамки чрезвычайного положения. По этой причине такое толкование является абсолютно необоснованным с учетом особых обстоятельств чрезвычайного положения. В любом случае постановление о заключении под стражу, которое не было вынесено "в порядке, установленном законом", не может рассматриваться как принятое "только в той степени, в какой это обусловлено чрезвычайностью обстоятельств".

 

ПОСТАНОВЛЕНИЕ

 

По делу было допущено нарушение требований пункта 1 статьи 5 Конвенции (принято шестью голосами "за" при одном - "против").

(b) По вопросу наличия обоснованного подозрения в совершении заявителем преступления. (i) По поводу соблюдения пункта 1 статьи 5 Конвенции как такового. Необходимость борьбы с организованной преступностью не может служить оправданием для расширения понятия "обоснованность" вплоть до посягательства на саму суть гарантии, предусмотренной подпунктом "c" пункта 1 статьи 5 Конвенции.

Преступление, о котором шла речь на этапе вынесения постановления о заключении под стражу, состояло в участии в деятельности незаконной организации. Однако то обстоятельство, что заявитель был допрошен по этому вопросу до его заключения под стражу, свидетельствует в лучшем случае о том, что у полиции имелись в отношении него подозрения, но не дает уверенности в том, что он мог совершить указанное преступление.

Постановление о заключении заявителя под стражу не содержит каких-либо свидетельств или иных доказательств либо информации, которые подтверждали бы существование в отношении него серьезных подозрений в участии в деятельности в незаконной организации. Неопределенных и общих ссылок на положения Уголовно-процессуального кодекса Турции о заключении под стражу, а также на материалы дела недостаточно для подтверждения "обоснованности" подозрений, призванных служить основанием для заключения заявителя под стражу, в отсутствие, с одной стороны, индивидуальной и конкретной оценки материалов дела, которое в рассматриваемом случае касалось 14 подозреваемых, и, с другой стороны, в отсутствие информации, которая могла бы являться оправданием для подозрений в отношении заявителя, либо иных видов доказательств или поддающихся проверке фактов.

Что касается доказательств, принятых во внимание Конституционным судом Турции для установления "обоснованности" подозрений в участии заявителя в деятельности незаконной организации, то они были получены намного позже вынесения постановления о заключении под стражу, являющегося единственным предметом настоящей жалобы. Кроме того, тот факт, что заявитель впоследствии был осужден судом, обладающим юрисдикцией для вынесения решения по существу обвинений, также не имеет какого-либо значения для рассмотрения настоящей жалобы. Власти Турции не представили каких-либо других доказательств существования "уважительных причин" подозревать заявителя на момент его заключения под стражу.

(ii) По поводу влияния статьи 15 Конвенции. Из вышеизложенного следует, что оспариваемое постановление о заключении под стражу не может рассматриваться как принятое "только в той степени, в какой это обусловлено чрезвычайностью обстоятельств". Иной вывод свел бы на нет минимальные требования подпункта "c" пункта 1 статьи 5 Конвенции, что касается необходимой обоснованности подозрений, оправдывающих лишение свободы, и противоречил бы цели, преследуемой статьей 5 Конвенции, тем более что оспариваемое постановление о заключении под стражу касалось в настоящем деле члена судейского корпуса, заседающего к тому же в высшей судебной инстанции.

 

ПОСТАНОВЛЕНИЕ

 

По делу было допущено нарушение требований пункта 1 статьи 5 Конвенции (принято шестью голосами "за" при одном - "против").

 

КОМПЕНСАЦИЯ

 

В порядке применения статьи 41 Конвенции. Европейский Суд присудил заявителю 10 000 евро в качестве компенсации морального вреда, требование о компенсации материального ущерба было отклонено.

 

Источник публикации: https://espchhelp.ru/blog/2992-alparslan-altan-protiv-turtsii .

 

 

 

 

 

Alparslan Altan / Türkiye davasında AİHM'nin 16 Nisan 2019 tarihli kararı (şikayet no. 12778/17).

2017 yılında başvurana şikayetin hazırlanmasında yardımcı olunmuştur. Akabinde şikayet Türkiye'ye iletilmiştir.

Durumda, başvuranın, sadece yasadışı bir örgütün faaliyetlerine katılım şüphesiyle, herhangi bir özel iddianame bulunmadığı takdirde, tutuklu yargılanmasına ilişkin şikayet başarıyla incelenmiştir. Dava, İnsan Haklarının ve Temel Özgürlüklerin Korunmasına İlişkin Sözleşme'nin 5. maddesinin 1. paragrafının şartlarını ihlal etmiştir.


Davanın koşulları


15 Temmuz 2016'da, yetkililerin bir yeraltı örgütünü (FETÖ / PDY olarak adlandırılan) suçladığı askeri darbe girişimi sonrasında 20 Temmuz 2016'da olağanüstü hal ilan edildi. Ertesi gün, Türk makamları Avrupa Konseyi'ni, Sözleşme'nin 15. maddesinde belirtilen yükümlülüklerden vazgeçme hakkının uygulanması konusunda bilgilendirmiştir.

Başvuran, davanın koşullarıyla ilgili süre zarfında Türk Anayasa Mahkemesi hâkimi olmuştur. 16 Temmuz 2016 tarihinde, diğer 3.000 hakim gibi tutuklanmış ve gözaltında tutulmuştur. 20 Temmuz 2016 tarihinde, barışın adaleti, başvuranın “silahlı bir terör örgütü üyesi” olduğundan (Türk Ceza Kanunu'nun 314. maddesi) şüpheyle başvuranı tutuklamaya karar vermiştir. Ağustos 2016'da, Türk Anayasa Mahkemesi, başvuranı görevinden uzaklaştırmıştır.

Ekim 2017'de, Türk Yargıtay, bir başka davada, silahlı bir örgüte katıldığından şüphelenilen hakimlerin tutuklanmasının “görünür suç” durumu ile ilgili olarak değerlendirilmesi gerektiği kararını vermiştir, bu nedenle, genel suçluya göre tutukluluk kararı alınabilir. bağışıklığın ön yoksunluğu olmadan prosedür.

Başvuran, tutukluluğunun hukuka uygunluğuna iki açıdan itiraz etmiştir: i) statüsü ile ilgili özel bir yasa uyarınca, Anayasa Mahkemesi daha önce kendisini yargı dokunulmazlığından mahrum etmek zorunda kalmıştır, ancak bu yapılmamıştır, ii) onu tutuklama kararı Dava dosyası temelinde kabul edildi, o sırada iddianame kanıtı yoktu. Ocak 2018'de, Türk Anayasa Mahkemesi, Türk Yargıtay'ın yukarıda belirtilen kararının ilk paragrafına ve tutuklandıktan sonra elde edilen çeşitli iddianamelerin ikinci maddesine atıfta bulunarak, başvuranın şikayetini reddetmiştir.

Temmuz 2018'de olağanüstü hal kaldırıldı. Mart 2019'da, başvuran hüküm giymiştir.


HUKUK SORULARI


Sözleşme'nin 15. maddesine uyum konusunda (ön değerlendirmeler). Acil durumlarda yükümlülüklerden istisna olarak alınan önlemler bu şikayetin konusu değildir: başvurucuyu gözaltına alma kararı, olağanüstü hal ilan edilmeden önce mevcut olan ve daha sonra çalışmaya devam eden mevzuat temelinde alınmıştır.

Ancak, başvuranın tutuklanması Türk makamlarının 15. Maddeyi yürürlüğe koymasından bir gün önce yapılmış olmasına rağmen, birkaç gün önce askeri darbe girişiminden sonra karşılaştıkları zorluklar Mahkemenin sahip olması gereken bağlamsal yönü kesinlikle temsil etmiştir. Sözleşme'nin 5. maddesinin yorumlanması ve daha ileri uygulanması için tamamen dikkate alınması.

AİHS'nin 5 § 1. maddesine uyum konusunda. (a) İlk tutukluluk kararını verirken “kanunla belirlenen prosedüre” uygunluk

(i) Sözleşme'nin 5 § 1 maddesine uygunluk. Davalı Devletin mahkemeleri, adli uygulamalarına, yürürlükteki yasal hükümlerin ifadelerine aykırı istisnalar getirirse, yasal kesinlik ilkesinden taviz verilebilir.

Türk Ceza Muhakemesi Kanunu, tespit edilmeden hemen önce, suçun mevcut niteliği veya komisyonu ile ilgili klasik bir “görünür suç” teriminin tanımını içermektedir. Bununla birlikte, Türk hakimlerin konumuna göre, bir suç örgütündeki faaliyetlere katılım şüphesi kavramının yeni bir yorumu, halihazırda var olan olgusal unsuru veya devam eden bir cezai eylemin diğer açık kanıtlarını belirlemeye gerek kalmadan bir suçun kanıtını tanımlamak için yeterli olabilir.

Bu durumda, hâkimlere yürütme organı tarafından tecavüzlerden korunmaları için verilen usule ilişkin garantileri reddeden “görünür suç” kavramının geniş bir yorumu vardır. Bu koruma şekli, yargının dışındaki organlar ve hatta gözetim veya şikâyetleri ele alma işlevlerini yerine getiren hakimler tarafından hukuka aykırı kısıtlamalar olmaksızın görevlerini tam bağımsız olarak yerine getirebilmeleri için verilir. Ayrıca, bu dokunulmazlık cezasızlık anlamına gelmemektedir: Türk Anayasa Mahkemesi üyelerinden birinin tutuklanması, Türk Anayasası ve Türk Anayasa Mahkemesi Kanunu'na verilen güvencelere uyulması şartıyla yasalar çerçevesinde mümkün olmuştur.

Aynı zamanda, Yargıtay'ın “devam eden suç” kavramı üzerine kurulmuş olan adli uygulamasının, “görünür suç” kavramının kapsamının genişlemesini nasıl haklı kılacağı belirsizdir.

Dolayısıyla, mevcut davada Türk hukukunun uygulanma biçimi açıkça dayanaktan yoksundur. Sonuç olarak, başvuranın tutuklanması “yasaların öngördüğü şekilde” gerçekleştirilmemiştir.

(ii) Sözleşme'nin 15. maddesinin etkisi ile ilgili olarak. “Görünür suç” kavramının geniş bir yorumu, olağanüstü hal durumuna yeterli bir yanıt olarak düşünülemez, çünkü yasal sonuçları olağanüstü hal durumunun yasal çerçevesini aşar. Bu nedenle, olağanüstü halin özel koşulları göz önüne alındığında, böyle bir yorum tamamen temelsizdir. Her halükarda, “yasaların öngördüğü şekilde” verilmeyen bir gözaltı emri, “bunun yalnızca aşırı koşullardan kaynaklandığı ölçüde” kabul edilmiş sayılamaz.


KARAR


Bu durumda, AİHS'nin 5. maddesinin 1. fıkrasının şartlarına aykırı hareket etmiştir (aleyhine olmak üzere altı oyla kabul edilir).

(b) Başvuranın bir suç işlemiş olduğuna dair makul bir şüphenin varlığına ilişkin. (i) Sözleşme'nin 5 § 1 maddesine uygunluk ile ilgili olarak. Organize suçla mücadele ihtiyacı, “mantıklılık” kavramının, Sözleşme'nin 5. maddesi, paragraf 1, alt-paragrafında öngörülen garantinin özü üzerinde bir ihlale kadar genişletilmesini haklı gösteremez.

Gözaltı emri aşamasında atıfta bulunulan suç, yasadışı bir örgütün faaliyetlerine katılımdan oluşuyordu. Ancak, başvuranın tutuklanmasından önce bu konuda sorgulanması, en iyi ihtimalle, polisin kendisine karşı şüpheleri olduğunu, ancak suçu işleyebileceğine dair herhangi bir güven vermediğini göstermektedir.

Başvurucuyu gözaltına alma kararı, yasadışı bir örgütte ciddi katılım şüpheleri olduğunu doğrulayacak herhangi bir kanıt veya başka kanıt veya bilgi içermemektedir. Türk Ceza Muhakemeleri Usulü Kanununun ve ayrıca dava dosyasının hükümlerine belirsiz ve genel atıflar, başvuru sahibinin tutuklanmasına temel teşkil edecek şekilde tasarlanan şüphelerin “bir yandan, bir yandan, malzemelerin bireysel ve özel bir değerlendirmesi” için geçerliliğini doğrulamak için yeterli değildir. mevcut davada 14 şüpheliyi ve diğer taraftan, başvuranın veya diğer türlerin şüphelerini haklı kılabilecek bilgi yokluğu ile ilgili dava okazatelstv veya doğrulanabilir gerçekleri.

Başvuranın yasadışı örgütün faaliyetlerine katılımıyla ilgili şüphelerinin “makul olup olmadığını” tespit etmek amacıyla Türk Anayasa Mahkemesi tarafından dikkate alınan deliller ile ilgili olarak, bu şikayetin tek konusu olan tutuklama kararından çok daha sonra elde edilmiştir. Ayrıca, başvuranın daha sonra suçlamaların esası hakkında karar verme yetkisine sahip bir mahkeme tarafından mahkum edilmesi de bu şikayetin değerlendirilmesinde herhangi bir fark yaratmamaktadır. Hükümet, tutuklandığı sırada başvurandan şüphelenilmesi için “iyi bir neden” olduğuna dair başka bir kanıt sunmamıştır.

(ii) Sözleşme'nin 15. maddesinin etkisi ile ilgili olarak. Yukarıdakilerden yola çıkılarak, itiraz edilen tutukluluk emrinin “yalnızca bunun aşırı koşullardan kaynaklandığı ölçüde” kabul edildiği kabul edilemez. Farklı bir sonuç, özgürlüğün mahrumiyetini haklı çıkaran şüphelerin gerekçelendirilmesine ilişkin olarak, AİHS'nin 5. maddesinin 1. paragrafının “c” alt paragrafının asgari gerekliliklerini ortadan kaldıracak ve bu davada atıfta bulunulan alıkonulma kararı gereği daha fazla olacaktır. en yüksek yargı örneğine ek olarak oturan bir yargı mensupunun davası.


KARAR

 

Bu durumda, AİHS'nin 5. maddesinin 1. fıkrasının şartlarına aykırı hareket etmiştir (aleyhine olmak üzere altı oyla kabul edilir).


TAZMİNAT


Sözleşmenin 41. maddesinin uygulanmasında. Mahkeme, başvurana manevi tazminat olarak 10.000 Euro vermiştir; maddi tazminat talebi reddedilmiştir.


Yayının kaynağı: https://espchhelp.ru/blog/2991-alparslan-altan-turkiye-davasinda .

 

 

ECHR judgment of April 16, 2019 in the case of Alparslan Altan v. Turkey (application No. 12778/17).

In 2017, the applicant was assisted in preparing the application. Subsequently, the application was communicated to Turkey.

In the case, the application on the applicant’s detention on remand, based only on suspicion of participation in the activities of an illegal organization, in the absence of any specific indictment, was successfully examined. The case has violated the requirements of paragraph 1 of Article 5 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.


Circumstances of the case


On July 15, 2016, after an attempted military coup d'etat, for which the authorities blamed an underground organization (the so-called FETÖ / PDY), a state of emergency was announced on July 20, 2016. The next day, the Turkish authorities informed the Council of Europe of the application of the right to derogation from the obligations provided for in Article 15 of the Convention.

The applicant, during the period relevant to the circumstances of the case, was a judge of the Turkish Constitutional Court. On 16 July 2016 the applicant was arrested and detained, as were 3,000 other judges. On July 20, 2016, the justice of the peace decided to detain the applicant on the basis of suspicion that the applicant was “a member of an armed terrorist organization” (Article 314 of the Turkish Criminal Code). In August 2016, the Turkish Constitutional Court removed the applicant from office.

In October 2017, the Turkish Court of Cassation issued a ruling in another case, according to which the detention of judges suspected of participating in an armed organization should be considered as related to the situation of “apparent crime”, therefore, a decision on detention can be taken in accordance with the general criminal procedure without preliminary deprivation of immunity.

The applicant challenged the lawfulness of his detention on two counts: i) in accordance with a special law related to his status, the Turkish Constitutional Court had previously had to deprive him of judicial immunity, but this was not done, ii) the decision to detain him adopted on the basis of the case file, in which at that time there was no evidence of indictment. In January 2018, the Turkish Constitutional Court dismissed the applicant’s complaint, citing the first paragraph of the decision of the Turkish Court of Cassation as mentioned above, and the second point of various indictment obtained after his detention.

In July 2018, the state of emergency was lifted. In March 2019, the applicant was convicted.


QUESTIONS OF LAW


Concerning compliance with article 15 of the Convention (preliminary considerations). Measures taken in derogation from obligations in emergency situations are not the subject of this complaint: the decision to detain the applicant was taken on the basis of legislation that already existed before the introduction of the state of emergency and continued to operate subsequently.

However, although the applicant’s detention took place the day before the Turkish authorities brought Article 15 into effect, the difficulties they encountered after the attempted military coup a few days earlier certainly represented the contextual aspect that the Court should have to take fully into account for the interpretation and further application of Article 5 of the Convention.

Regarding compliance with Article 5 § 1 of the Convention. (a) Compliance with the “procedure established by law” when making the initial decision on detention.

(i) Compliance with Article 5 § 1 of the Convention as such. The principle of legal certainty may be compromised if the courts of the respondent State introduce exceptions to their judicial practice that are contrary to the wording of the applicable legal provisions.

The Turkish Code of Criminal Procedure contains a classic definition of the term “apparent crime” related to the current nature of the crime or its commission immediately before detection. However, according to the position of the Turkish judges, a new interpretation of this concept of suspicion of participation in activities in a criminal organization could be sufficient to describe the evidence of a crime without the need to establish the currently existing factual element or other obvious evidence of a continuing criminal act.

In this case, there is a broad interpretation of the concept of “apparent crime”, which negates the procedural guarantees provided to judges to protect them from encroachments by the executive branch. This form of protection is provided to judges in order to allow them to fulfill their duties in full independence, without unlawful restrictions on the part of bodies other than the judiciary, or even on the part of judges exercising oversight or complaints handling functions. Moreover, this immunity does not mean impunity: the detention of a member of the Turkish Constitutional Court remained possible under the law, provided that the guarantees provided by the Turkish Constitution and the Law on the Turkish Constitutional Court were respected.

At the same time, it is unclear how the established judicial practice of the Court of Cassation of Turkey on the issue of the concept of “continuing crime” could justify the expansion of the scope of the concept of “apparent crime”.

Accordingly, the manner in which the Turkish law was applied in the present case is manifestly ill-founded. Consequently, the applicant’s detention was not carried out “in the manner prescribed by law”.

(ii) Concerning the effect of Article 15 of the Convention. A broad interpretation of the concept of “apparent crime” cannot be considered as an adequate response to a state of emergency, since its legal consequences far exceed the legal framework of a state of emergency. For this reason, such an interpretation is completely unfounded given the special circumstances of the state of emergency. In any case, a detention order that was not issued “in the manner prescribed by law” cannot be considered as adopted “only to the extent that this is due to the extreme circumstances”.


RESOLUTION


In the case there was a violation of the requirements of paragraph 1 of Article 5 of the Convention (adopted by six votes in favor, with one - against).

(b) Regarding the existence of a reasonable suspicion that the applicant has committed a crime. (i) Concerning compliance with Article 5 § 1 of the Convention as such. The need to combat organized crime cannot justify the extension of the concept of “reasonableness” up to an encroachment on the very essence of the guarantee provided for in article 5, paragraph 1, subparagraph c of the Convention.

The crime referred to at the stage of the detention order consisted of participation in the activities of an illegal organization. However, the fact that the applicant was questioned on this matter prior to his detention shows, at best, that the police had suspicions against him, but did not give him any confidence that he could have committed the crime.

The decision to detain the applicant does not contain any evidence or other evidence or information that would confirm that he had serious suspicions of involvement in an illegal organization. Uncertain and general references to the provisions of the Turkish Code of Criminal Procedure on detention, as well as to the case file, are not enough to confirm the “validity” of suspicions designed to serve as the basis for the applicant's detention, in the absence, on the one hand, of an individual and specific assessment of the materials case, which in the present case concerned 14 suspects, and, on the other hand, in the absence of information that could justify suspicions of the applicant, or of other types okazatelstv or verifiable facts.

As regards the evidence taken into account by the Turkish Constitutional Court in order to establish the “reasonableness” of the suspicions of the applicant’s participation in the activities of an illegal organization, they were obtained much later than the detention order, which is the sole subject of this complaint. Furthermore, the fact that the applicant was subsequently convicted by a court having jurisdiction to decide on the merits of the charges also does not make any difference in the consideration of this complaint. The Government did not provide any other evidence of a “good reason” for suspecting the applicant at the time of his detention.

(ii) Concerning the effect of Article 15 of the Convention. It follows from the foregoing that the impugned detention order cannot be regarded as adopted “only to the extent that this is due to the extreme circumstances”. A different conclusion would negate the minimum requirements of subparagraph “c” of paragraph 1 of Article 5 of the Convention, as regards the necessary justification of suspicions justifying deprivation of liberty, and would be contrary to the purpose pursued by Article 5 of the Convention, all the more so since the impugned detention order referred to in this case of a member of the judiciary, sitting in addition to the highest judicial instance.


RESOLUTION

 

In the case there was a violation of the requirements of paragraph 1 of Article 5 of the Convention (adopted by six votes in favor, with one - against).


COMPENSATION


In application of Article 41 of the Convention. The Court awarded the applicant EUR 10,000 in respect of non-pecuniary damage; the claim for pecuniary damage was rejected.


Source of publication: https://espchhelp.ru/blog/2990-alparslan-altan-v-turkey .

 

 

Постановление ЕСПЧ от 09 апреля 2019 года по делу "Тарак и Депе (Tarak and Depe) против Турции" (жалоба N 70472/12).

 

В 2012 году заявителям была оказана помощь в подготовке жалобы. Впоследствии жалоба была коммуницирована Турции.

 

По делу успешно рассмотрена жалоба на содержание ребенка заявительницы в полицейском участке без какого-либо сопровождения и без уведомления органов по защите несовершеннолетних. По делу допущено нарушение требований пункта 1 статьи 5 Конвенции о защите прав человека и основных свобод.

 

 

 

ОБСТОЯТЕЛЬСТВА ДЕЛА

 

 

 

Заявителями по настоящему делу являются мать и сын, которому на момент рассматриваемых событий было восемь лет.

 

Поздно вечером 26 октября 2001 г. сотрудники полиции, занимавшиеся расследованием кражи из помещения, прибыли для производства обыска в жилище соседа заявителей. Разыскивая подозреваемого, сотрудники полиции также пришли в дом заявительницы. Отлучившись из дома, заявительница оставила своего ребенка под присмотром соседа. Однако по завершении обыска сосед был задержан и доставлен в полицейский участок. После дачи показаний он был освобожден, и ему не пришлось провести ночь в полицейском участке.

 

По утверждению заявительницы, сотрудники полиции, задержавшие соседа, также забрали с собой и ее ребенка. Ранним утром 28 октября мать ребенка также была задержана. По ее словам, ребенок спал на столе, когда ее доставили в полицейский участок. После допроса она ушла вместе с ним.

 

По жалобе матери, в том числе на неправомерное заключение ребенка под стражу, прокурор провел расследование и предъявил обвинение нескольким сотрудникам полиции, вместе с тем суд прекратил дело в 2009 году в связи с истечением срока давности привлечения к ответственности.

 

 

 

ВОПРОСЫ ПРАВА

 

 

 

По поводу соблюдения пункта 1 статьи 5 Конвенции. (a) Установление фактов. Европейским Судом не было установлено каких-либо свидетельств, опровергающих, с одной стороны, показания соседа, согласно которым ребенок был доставлен в полицейский участок в первую ночь, и, с другой стороны, показания адвоката заявительницы, утверждавшей, что она видела ребенка в полицейском участке 28 октября 2001 г.

 

Отсутствуют также какие-либо основания полагать, что ребенок тем временем покинул полицейский участок, как могло бы произойти, например, если бы ребенок оказался под присмотром освобожденного соседа, другого несущего за него ответственность соседа или родителя либо родственника.

 

Власти Турции не представили каких-либо доказательств, которые могли бы свидетельствовать, например, о том, что ребенок в разумный срок после своего прибытия в полицейский участок был переведен в детское учреждение, либо аналогичный довод о том, что о нахождении несовершеннолетнего в полицейском участке был проинформирован дежурный прокурор.

 

Материалы дела также не позволяют установить, заслушал ли суд показания прокурора, с которым, как заявила адвокат, у нее состоялся на следующий день разговор о нахождении ребенка в полицейском участке.

 

Таким образом, вышеупомянутые согласующиеся между собой и точные доказательства позволяют сделать вывод, что ребенок, которому на момент рассматриваемых событий было восемь лет, был доставлен сотрудниками полиции в полицейский участок и содержался там один по крайней мере с 27 по 28 октября 2001 г., до прибытия его матери.

 

(b) Мнение Европейского Суда. Принимая во внимание, что после своего прибытия в полицейский участок ребенок находился без какого-либо сопровождения, с учетом его очень юного возраста он был предоставлен в отделении полиции самому себе. Таким образом, он находился в уязвимом положении. При данных обстоятельствах не имеет значения, находился ли ребенок в закрытом и охраняемом здании, любой несанкционированный выход из которого был запрещен. Действительно, от маленького ребенка нельзя было ожидать, что он самостоятельно покинет полицейский участок.

 

По мнению Европейского Суда, ситуация, характеризующаяся подобной совокупностью элементов, может рассматриваться как "лишение свободы" по смыслу пункта 1 статьи 5 Конвенции.

 

Тем не менее власти Турции не указали, преследовало ли такое лишение свободы одну из целей, предусмотренных этим положением Конвенции, а материалы дела не содержат каких-либо доказательств, позволяющих утверждать, что это действительно имело место. Соответственно, следует признать, что лишение заявителя свободы являлось произвольным.

 

 

 

ПОСТАНОВЛЕНИЕ

 

 

 

По делу было допущено нарушение требований пункта 1 статьи 5 Конвенции в отношении заявителя (принято единогласно).

 

Кроме того, Европейский Суд объявил неприемлемой для рассмотрения по существу как явно необоснованную жалобу на нарушение статьи 3 Конвенции, решив, что факт предположительного нанесения пощечины ребенку в полицейском участке не был установлен, а страдания матери не достигли требуемого уровня суровости.

 

 

 

КОМПЕНСАЦИЯ

 

 

 

В порядке применения статьи 41 Конвенции. Европейский Суд присудил заявителю 7 500 евро в качестве компенсации морального вреда.

 

 

 

Источник публикации: https://espchhelp.ru/blog/2989-tarak-i-depe-protiv-turtsii .

 

 

 

 

 

Tarak ve Depe / Türkiye davasında AİHM'nin 9 Nisan 2019 tarihli kararı (şikayet No. 70472/12).

 

2012 yılında başvuranlara şikayetin hazırlanmasında yardımcı olunmuştur. Akabinde şikayet Türkiye'ye iletilmiştir.

 

Davada, başvuranın çocuğunun, refakatçi olmadan ve reşit olmayanların koruma yetkililerine bildirilmeden polis karakolunda alıkonulmasına ilişkin şikayet başarıyla incelenmiştir. Dava, İnsan Haklarının ve Temel Özgürlüklerin Korunmasına İlişkin Sözleşme'nin 5. maddesinin 1. paragrafının şartlarını ihlal etmiştir.

 


Davanın koşulları

 


Bu davadaki başvuranlar, söz konusu olaylar sırasında sekiz yaşında olan anne ve oğuldur.

 

26 Ekim 2001 akşamı geç saatlerde, binadan hırsızlığı araştıran polis memurları, başvuranların komşusunun evini aramaya geldi. Şüpheliyi ararken, polis memurları da başvuranın evine gelmişlerdir. Evden ayrılan başvuran, çocuğunu bir komşunun gözetiminde bırakmıştır. Ancak aramanın sonunda komşu alıkonuldu ve polis karakoluna götürüldü. İfadeden sonra serbest bırakıldı ve geceyi karakolda geçirmek zorunda değildi.

 

Başvurana göre, komşusunu gözaltına alan polis memurları da çocuğunu yanına almışlardır. 28 Ekim sabahın erken saatlerinde çocuğun annesi de gözaltına alındı. Ona göre, çocuk karakola götürüldüğünde masada uyuyordu. Sorgulamadan sonra onunla ayrıldı.

 

Annenin şikayeti üzerine, bir çocuğun yasadışı bir şekilde tutuklanması da dahil olmak üzere, savcı bir soruşturma yürüttü ve birkaç polis memuruna işaret etti, ancak mahkeme, zamanaşımı süresinin sona ermesi nedeniyle davayı 2009 yılında reddetmiştir.

 


HUKUK SORULARI

 


AİHS'nin 5 § 1. maddesine uyum konusunda. (a) Olgu bulma. Mahkeme, bir yandan, komşunun çocuğun ilk gece polis karakoluna götürüldüğüne dair ifadesini ve diğer yandan, çocuğu polis karakolunda gördüğünü belirten avukatını reddeden herhangi bir kanıt belirlememiştir. 28 Ekim 2001.

 

Bu arada çocuğun polis karakolundan ayrıldığına, örneğin çocuğun serbest bırakılmış bir komşu, başka bir sorumlu komşu veya ebeveyn ya da akraba tarafından denetlenmesi durumunda olduğuna inanmak için bir neden yoktur.

 

Hükümet, örneğin, bir çocuğun polis karakoluna geldikten sonra makul bir süre içinde bir çocuk bakım tesisine transfer edildiğini veya reşit olmayanın polis karakolunda olduğunu gösteren benzer bir kanıt sunmamıştır. nöbetçi savcı.

 

Davanın materyalleri ayrıca, mahkemenin ertesi gün çocuğun karakoldaki varlığı hakkında konuştuğu savcının ifadesini dinleyip dinlemediğinin belirlenmesine izin vermiyor.

 

Bu nedenle, yukarıda belirtilen tutarlı ve doğru kanıtlar, söz konusu olaylar sırasında sekiz yaşında bir çocuğun polis tarafından polis karakoluna götürüldüğü ve en az 27 Ekim'den 28 Ekim 2001'e kadar orada tutulduğu sonucuna varmamıza izin vermektedir. annesinin gelişi.

 

(b) Mahkemenin değerlendirmesi. Karakola geldikten sonra çocuğun refakatsiz olduğunu ve çok küçük yaşını dikkate alarak, karakolun kendisine bırakıldığını dikkate alarak. Böylece savunmasız bir pozisyondaydı. Bu koşullar altında, çocuğun kapalı ve korunan bir binada olması, izinsiz herhangi bir çıkışın yasaklanmış olması önemli değildir. Gerçekten de, küçük bir çocuğun polis karakolunu kendi başına bırakması beklenemezdi.

 

Mahkeme'ye göre, bu tür unsurların bir kombinasyonu ile karakterize edilen bir durum, AİHS'nin 5 § 1. maddesi anlamında “özgürlüğün yoksunluğu” olarak değerlendirilebilir.

 

Bununla birlikte, Türk makamları, böyle bir özgürlükten yoksun bırakmanın, Sözleşmenin bu hükmünün öngördüğü hedeflerden birini takip edip etmediğini belirtmemişlerdir ve dava dosyasında, bunun gerçekten gerçekleştiği iddiasını destekleyecek herhangi bir kanıt bulunmamıştır. Buna göre, başvurucunun özgürlükten yoksun bırakılmasının keyfi olduğu kabul edilmelidir.

 


KARAR

 


Dava ile ilgili olarak (oy birliğiyle kabul edilmiştir), AİHS'nin 5. maddesinin 1. paragrafının şartlarının ihlali söz konusudur.

 

Ayrıca Mahkeme, çocuğun karakolda tokatlandığı iddiasının tespit edilmediğini ve annenin acısının gerekli şiddet seviyesine ulaşmadığını tespit ederek, AİHS'nin 3. maddesinin ihlal edildiğine ilişkin açıkça dayanaktan yoksun bir şikayet olarak kabul edilemez olduğuna karar vermiştir.

 


TAZMİNAT

 

 

 

Sözleşmenin 41. maddesinin uygulanmasında. Mahkeme, başvurana manevi tazminat olarak 7.500 Euro ödenmesine karar vermiştir.

 


Yayının kaynağı: https://espchhelp.ru/blog/2988-tarak-ve-depe-turkiye-davasinda .

 

 

 

 

 

ECHR judgment of April 9, 2019 in the case of Tarak and Depe v. Turkey (application No. 70472/12).

 

In 2012, the applicants were assisted in preparing the application. Subsequently, the application was communicated to Turkey.

 

In the case, the application about the detention of the applicant’s child in the police station without any escort and without notice to the minors protection authorities was successfully examined. The case has violated the requirements of paragraph 1 of Article 5 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.

 


Circumstances of the case

 


The applicants in this case are the mother and son, who was eight years old at the time of the events in question.

 

Late in the evening of October 26, 2001, police officers investigating the theft from the premises arrived to search the applicants' neighbor’s home. While searching for the suspect, police officers also came to the applicant's house. Having gone away from home, the applicant left her child under the supervision of a neighbor. However, at the end of the search, the neighbor was detained and taken to the police station. After testifying, he was released and did not have to spend the night at the police station.

 

According to the applicant, the police officers who had detained her neighbor also took her child with them. In the early morning hours of October 28, the mother of the child was also detained. According to her, the child was sleeping on the table when she was taken to the police station. After the interrogation, she left with him.

 

On the mother’s complaint, including the unlawful detention of a child, the prosecutor investigated and indicted several police officers, however, the court dismissed the case in 2009 due to the expiration of the statute of limitations.

 


QUESTIONS OF LAW

 


Regarding compliance with Article 5 § 1 of the Convention. (a) Fact-finding. The Court did not establish any evidence refuting, on the one hand, the neighbor’s testimony according to which the child was taken to the police station on the first night, and, on the other hand, the applicant’s lawyer, who stated that she had seen the child at the police station October 28, 2001.

 

There is also no reason to believe that the child, meanwhile, left the police station, as might have happened, for example, if the child had been supervised by a freed neighbor, another responsible neighbor or parent or relative.

 

The Government did not provide any evidence that could indicate, for example, that a child was transferred to a child care center within a reasonable time after arriving at the police station, or a similar argument that the minor was in the police station informed on-duty prosecutor.

 

The case file also does not allow establishing whether the court heard the testimony of the prosecutor, with whom, according to the lawyer, the next day she had a conversation about the child’s presence in the police station.

 

Thus, the aforementioned consistent and accurate evidence suggests that the child, who was eight years old at the time of the events in question, was taken by police to the police station and kept there at least from October 27 to October 28, 2001, until the arrival of his mother.

 

(b) The Court's assessment. Taking into account that after his arrival at the police station the child was unaccompanied, taking into account his very young age, he was left to the police station himself. Thus, he was in a vulnerable position. Under these circumstances, it does not matter if the child was in a closed and guarded building, any unauthorized exit from which was forbidden. Indeed, a young child could not be expected to leave the police station on his own.

 

In the Court's view, a situation characterized by such a combination of elements may be considered as “deprivation of liberty” within the meaning of Article 5 § 1 of the Convention.

 

Nevertheless, the Turkish authorities did not indicate whether such deprivation of liberty pursued one of the objectives provided for by this provision of the Convention, and the case file did not contain any evidence to support the assertion that this had indeed taken place. Accordingly, it should be recognized that the applicant’s deprivation of liberty was arbitrary.

 


RESOLUTION

 


In the case there was a violation of the requirements of paragraph 1 of Article 5 of the Convention in respect of the applicant (accepted unanimously).

 

In addition, the Court declared inadmissible as a manifestly ill-founded complaint of a violation of Article 3 of the Convention, finding that the fact of the alleged slapping of the child in the police station had not been established and that the suffering of the mother had not reached the required level of severity.

 


COMPENSATION

 

 

 

In application of Article 41 of the Convention. The Court awarded the applicant EUR 7,500 in respect of non-pecuniary damage.

 


Source of publication: https://espchhelp.ru/blog/2987-tarak-and-depe-v-turkey .