Москва
+7-929-527-81-33
Вологда
+7-921-234-45-78
Вопрос юристу онлайн Юридическая компания ЛЕГАС Вконтакте

Новости от 27 апреля 2020 года из блога, посвященного практике в Европейском суде по правам человека ЕСПЧ

Обновлено 27.04.2020 03:42

 

Постановление ЕСПЧ от 01 октября 2019 года по делу "Акопджанян (Akopdzhanyan) против Российской Федерации" (жалоба N 32737/16).

В 2016 году заявителю была оказана помощь в подготовке жалобы. Впоследствии жалоба была коммуницирована Российской Федерации.

По делу успешно рассмотрена жалоба на то, что высылка из Российской Федерации с восьмилетним запретом на повторный въезд нарушила право заявителя на уважение семейной жизни, а также отсутствие каких-либо эффективных средств правовой защиты в этой связи. По делу допущено нарушение требований статьи 8 и статьи 13 Конвенции о защите прав человека и основных свобод.

В своей жалобе заявитель жаловался на то, что его высылка из Российской Федерации с восьмилетним запретом на повторный въезд нарушила его право на уважение семейной жизни. Заявитель также жаловался на отсутствие каких-либо эффективных средств правовой защиты в этой связи.

01 октября 2019 года, по жалобе, поданной заявителем, Европейский Суд единогласно постановил, что в данном деле власти Российской Федерации нарушили требование статьи 8 Конвенции (право на уважение частной и семейной жизни) и что отсутствует необходимость рассматривать жалобу на нарушение статьи 13 Конвенции (право на эффективное средство правовой защиты). Поскольку заявитель не представил требований о справедливой компенсации, ему не была присуждена какая-либо сумма по данному основанию.

 

Источник публикации: https://espchhelp.ru/blog/3180-akopdzhanyan-protiv-rossii .

 

The ECHR judgment of October 1, 2019 in the case of Akopdzhanyan v. Russia (application N 32737/16).

In 2016, the applicant was assisted in preparing the application. Subsequently, the application was communicated to the Russian Federation.

The case has successfully examined application that the expulsion from the Russian Federation with an eight-year ban on re-entry violated the applicant's right to respect for family life, as well as the absence of any effective remedies in this regard. The case has violated the requirements of Article 8 and Article 13 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.

In his application, the applicant complained that his expulsion from the Russian Federation with an eight-year ban on re-entry violated his right to respect for family life. The applicant also complained about the lack of any effective remedies in this regard.

On October 1, 2019, in an application lodged by the applicant, the Court unanimously decided that in the present case the Russian authorities had violated the requirement of Article 8 of the Convention (the right to respect for private and family life) and that there was no need to examine a complaint about a violation of Article 13 of the Convention (the right to an effective remedy). Since the applicant did not submit a claim for just satisfaction, he was not awarded any amount under this head.


Source of publication: https://espchhelp.ru/blog/3179-akopdzhanyan-v-russia .

 

 

Постановление ЕСПЧ от 05 сентября 2019 года по делу "Феодору и Цоцору (Theodorou and Tsotsorou) против Греции" (жалоба N 57854/15).

 

В 2015 году заявителям была оказана помощь в подготовке жалобы. Впоследствии жалоба была коммуницирована Греции.

 

По делу успешно рассмотрена жалоба на аннулирование брака заявителей. По делу допущено нарушение требований статьи 12 Конвенции о защите прав человека и основных свобод.

 

 

 

ОБСТОЯТЕЛЬСТВА ДЕЛА

 

 

 

Заявители являются мужем и женой. Заявитель ранее был женат на сестре заявительницы. После расторжения этого брака в 2001 году заявители поженились в 2005 году.

 

В 2006 году бывшая жена заявителя обратилась в прокуратуру, которая в 2007 году возбудила дело об аннулировании нового брака. Гражданский кодекс Греции запрещает брак между родственниками по прямой линии и по косвенной линии до третьей степени родства. Это правило действует даже тогда, когда брак, из которого следует родство, аннулирован или расторгнут.

 

Полагая, что данный запрет преследовал цель поддержания нравственности и уважения по отношению к институту семьи, суды Греции объявили брак недействительным. Брак заявителей был окончательно аннулирован в 2015 году.

 

 

 

ВОПРОСЫ ПРАВА

 

 

 

По поводу соблюдения статьи 12 Конвенции. Между заявителями сложились постоянные и долгосрочные отношения. С момента окончательного аннулирования их брака они продолжают проживать вместе, но их отношения официально не признаны.

 

Если Европейский Суд может допустить ограничения, связанные со способностью заключать брак, с выражением согласия, кровным родством или предупреждением двоеженства, другие запреты, препятствующие браку между совершеннолетними, выражающими согласие и юридически дееспособными лицами, могут вызывать проблемы с точки зрения статьи 12 Конвенции.

 

В результате рассуждений, которые приведены ниже, Европейский Суд пришел к выводу, что признание недействительности брака заявителей несоразмерно ограничило их право на вступление в брак в такой степени, что было затронуто само существо данного права.

 

Во-первых, спорная мера не служила цели предупреждения, например, возможного кровосмешения или опасности эмоционального потрясения для дочери заявителя от первого брака, или смешения родственных связей или степени родства.

 

Во-вторых, среди государств - членов Совета Европы имеется консенсус в сфере запрета браков между (бывшими) зятьями и свояченицами: по имеющейся информации, только два из 42 государств-членов предусматривают такой запрет, кроме того, данный запрет не является абсолютным. Наличие данного консенсуса является важным элементом для оценки Европейским Судом различных затронутых в деле интересов.

 

В-третьих, вопрос об аннулировании брака заявителей был поднят лишь a posteriori. После выдачи свидетельства о разводе между заявителем и его бывшей женой в июле 2004 года заявители провели религиозную церемонию заключения брака без каких-либо препятствий, и уполномоченные органы власти страны не препятствовали этому.

 

Кроме того, законодательство Греции предусматривает ряд процессуальных требований для заключения брака: объявление о намерении заключить брак должно быть вывешено в мэрии или офисе сообщества, а если супруги проживают в большом городе - опубликовано в ежедневной газете.

 

Однако из материалов дела не следует, что после такой публикации кто-либо возражал против данного брака. Бывшая супруга заявителя сообщила о браке в прокуратуру приблизительно лишь через год и пять месяцев после его заключения. Прокурор же обратился в суд только через семь месяцев, то есть через два года после заключения оспариваемого брака.

 

В соответствии с Гражданским кодексом Греции уполномоченные органы власти проводят проверку соблюдения предусмотренных законом условий заключения брака только в том случае, если они полагают, что данные условия соблюдены, они выдают разрешение на заключение брака. Однако в настоящем деле представляется, что уполномоченные органы власти не выразили каких-либо сомнений по поводу выдачи такого разрешения.

 

В-четвертых, заявители жили в таком браке в течение продолжительного времени. До того, как их кассационная жалоба была оставлена без удовлетворения, их брак был de facto действительным и имевшим юридические последствия. Таким образом, в течение более 10 лет они пользовались не только юридическим и социальным признанием их брачного союза, но и защитой, которая предоставляется только женатым парам.

 

В-пятых, что касается других доводов, власти Греции не объяснили следующие аспекты:

 

- каковы могут быть конкретные проблемы "этического" характера, особенно ввиду того, что ситуация не менялась на протяжении многих лет;

 

- каким образом спорный запрет мог помочь или служить "социальной потребности коммуникации" между членами семьи с внешним миром;

 

- почему "соображения биологического характера" и практический риск "смешения" (родственной связи и степени родства или поколений), которыми руководствовался законодатель, имеют значение для настоящего дела, в котором заявители не являются кровными родственниками и не имеют общих детей.

 

В конечном счете, заявители были лишены всех прав, предоставляемых женатым парам, прав, которыми они, тем не менее, пользовались в течение 10 лет.

 

 

 

ПОСТАНОВЛЕНИЕ

 

 

 

По делу было допущено нарушение требований статьи 12 Конвенции (принято единогласно).

 

 

 

КОМПЕНСАЦИЯ

 

 

 

В порядке применения статьи 41 Конвенции. Европейский Суд присудил выплатить заявителям совместно 10 000 евро в качестве компенсации морального вреда. Властям Греции предписано принять меры, которые им представляются необходимыми для того, чтобы исполнить в соответствии с настоящим Постановлением обязательства, связанные с обеспечением соблюдения прав на вступление в брак заявителей и других лиц, находящихся в аналогичной ситуации.

 

 

 

Источник публикации: https://espchhelp.ru/blog/3178-feodoru-i-tsotsoru-protiv-gretsii .

 

 

 

 

 

Η απόφαση του ΕΔΑΔ της 5ης Σεπτεμβρίου 2019 στην υπόθεση Θεοδώρου και Τσοτσούρου κατά Ελλάδας (καταγγελία αριθ. 57854/15).

 

Το 2015, οι αιτούντες βοηθήθηκαν στην προετοιμασία του παραπόνου. Στη συνέχεια, η καταγγελία κοινοποιήθηκε στην Ελλάδα.

 

Στην υπόθεση, εξετάστηκε επιτυχώς η καταγγελία περί ακύρωσης του γάμου των αιτούντων. Η υπόθεση παραβίασε τις απαιτήσεις του Άρθρου 12 της Σύμβασης για την Προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των Θεμελιωδών Ελευθεριών.

 


Περιπτώσεις της υπόθεσης

 


Οι αιτούντες είναι σύζυγοι. Ο αιτών είχε προηγουμένως παντρευτεί την αδερφή του αιτούντος. Μετά τη διάλυση του γάμου το 2001, οι αιτούντες παντρεύτηκαν το 2005.

 

Το 2006, η πρώην σύζυγος του αιτούντος υπέβαλε αίτηση στο εισαγγελέα, η οποία το 2007 κίνησε υπόθεση για ακύρωση νέου γάμου. Ο ελληνικός αστικός κώδικας απαγορεύει το γάμο μεταξύ συγγενών σε άμεση γραμμή και σε έμμεση γραμμή με τον τρίτο βαθμό συγγένειας. Αυτός ο κανόνας ισχύει ακόμη και όταν ο γάμος από τον οποίο ακολουθεί η συγγένεια ακυρώνεται ή διαλύεται.

 

Πιστεύοντας ότι η απαγόρευση είχε ως στόχο τη διατήρηση της ηθικής και του σεβασμού του θεσμού της οικογένειας, τα ελληνικά δικαστήρια κήρυξαν τον γάμο άκυρο. Ο γάμος των αιτούντων ακυρώθηκε τελικά το 2015.

 


ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΔΙΚΑΙΟΥ

 


Όσον αφορά τη συμμόρφωση με το άρθρο 12 της Σύμβασης. Οι αιτούντες έχουν αναπτύξει μια μόνιμη και μακροπρόθεσμη σχέση. Από την τελευταία ακύρωση του γάμου τους, συνεχίζουν να ζουν μαζί, αλλά η σχέση τους δεν αναγνωρίζεται επίσημα.

 

Εάν το Δικαστήριο μπορεί να επιτρέψει περιορισμούς στην ικανότητα γάμου, τη συγκατάθεση, τη συγγένεια ή την πρόληψη της διγαμίας, άλλες απαγορεύσεις που εμποδίζουν το γάμο μεταξύ συγκατάθεσης και νομικά ικανών ατόμων ενδέχεται να προκαλέσουν προβλήματα σύμφωνα με το άρθρο 12 της Σύμβασης.

 

Ως αποτέλεσμα της κατωτέρω συζήτησης, το Δικαστήριο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η αναγνώριση της ακυρότητας του γάμου των προσφευγόντων περιόρισε δυσανάλογα το δικαίωμά τους στο γάμο σε τέτοιο βαθμό ώστε να θίγεται η ίδια η ουσία αυτού του δικαιώματος.

 

Πρώτον, το αμφιλεγόμενο μέτρο δεν εξυπηρετούσε τον σκοπό της αποτροπής, για παράδειγμα, πιθανής αιμομιξίας ή του κινδύνου συναισθηματικής αναταραχής για την κόρη της αιτούσας από τον πρώτο γάμο της, ή την ανάμειξη οικογενειακών δεσμών ή του βαθμού σχέσης.

 

Δεύτερον, μεταξύ των κρατών μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης υπάρχει συναίνεση στον τομέα της απαγόρευσης γάμων μεταξύ (πρώην) γαμπρών και γαμπρού: σύμφωνα με τις διαθέσιμες πληροφορίες, μόνο δύο στα 42 κράτη μέλη προβλέπουν μια τέτοια απαγόρευση, επιπλέον, αυτή η απαγόρευση δεν είναι απόλυτη. Η ύπαρξη αυτής της συναίνεσης είναι ένα σημαντικό στοιχείο για το Δικαστήριο να αξιολογήσει τα διάφορα εμπλεκόμενα συμφέροντα.

 

Τρίτον, το ζήτημα της ακυρώσεως του γάμου των προσφευγουσών τέθηκε εκ των υστέρων. Μετά την έκδοση πιστοποιητικού διαζυγίου μεταξύ του αιτούντος και της πρώην συζύγου του τον Ιούλιο του 2004, οι αιτούντες πραγματοποίησαν θρησκευτική τελετή γάμου χωρίς εμπόδια, και οι εξουσιοδοτημένες αρχές της χώρας δεν το εμπόδισαν.

 

Επιπλέον, ο ελληνικός νόμος προβλέπει ορισμένες διαδικαστικές προϋποθέσεις για το γάμο: μια ανακοίνωση σχετικά με την πρόθεση γάμου θα πρέπει να δημοσιεύεται στο δημαρχείο ή στο κοινοτικό γραφείο και εάν το ζευγάρι ζει σε μια μεγάλη πόλη, που δημοσιεύεται σε μια καθημερινή εφημερίδα.

 

Ωστόσο, δεν προκύπτει από το φάκελο της υπόθεσης ότι, μετά από μια τέτοια δημοσίευση, κάποιος αντιτάχθηκε σε αυτόν τον γάμο. Η πρώην σύζυγος του αιτούντος ανέφερε το γάμο στο εισαγγελέα μόνο περίπου ένα έτος και πέντε μήνες μετά τον γάμο του. Ο εισαγγελέας, ωστόσο, υπέβαλε αίτηση στο δικαστήριο μόνο επτά μήνες αργότερα, δηλαδή δύο χρόνια μετά τη σύναψη του αμφισβητούμενου γάμου.

 

Σύμφωνα με τον Αστικό Κώδικα της Ελλάδας, οι εξουσιοδοτημένες αρχές επαληθεύουν τη συμμόρφωση με τους νόμιμους όρους γάμου μόνο εάν πιστεύουν ότι πληρούνται οι προϋποθέσεις αυτές, εκδίδουν άδεια γάμου. Ωστόσο, στην παρούσα υπόθεση φαίνεται ότι οι εξουσιοδοτημένες αρχές δεν εξέφρασαν αμφιβολίες σχετικά με την έκδοση μιας τέτοιας άδειας.

 

Τέταρτον, οι αιτούντες ζούσαν σε έναν τέτοιο γάμο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Πριν απορριφθεί η προσφυγή κατάστασης, ο γάμος τους ήταν de facto έγκυρος και είχε νομικές συνέπειες. Έτσι, για περισσότερα από 10 χρόνια, απολαμβάνουν όχι μόνο τη νομική και κοινωνική αναγνώριση του γάμου τους, αλλά και την προστασία που παρέχεται μόνο σε παντρεμένα ζευγάρια.

 

Πέμπτον, όσον αφορά άλλα επιχειρήματα, οι ελληνικές αρχές δεν εξήγησαν τις ακόλουθες πτυχές:

 

- ποια συγκεκριμένα προβλήματα "ηθικής" μπορεί να είναι, ειδικά δεδομένου ότι η κατάσταση δεν έχει αλλάξει εδώ και πολλά χρόνια,

 

- πώς η επίμαχη απαγόρευση θα μπορούσε να βοηθήσει ή να εξυπηρετήσει την «κοινωνική ανάγκη επικοινωνίας» μεταξύ των μελών της οικογένειας με τον έξω κόσμο,

 

- γιατί οι «βιολογικές σκέψεις» και ο πρακτικός κίνδυνος «σύγχυσης» (συγγένεια και βαθμός συγγένειας ή γενιάς) που καθοδήγησαν τον νομοθέτη έχουν σημασία για την παρούσα υπόθεση, στην οποία οι αιτούντες δεν είναι συγγενείς αίματος και δεν έχουν κοινά παιδιά.

 

Τελικά, οι αιτούντες στερήθηκαν όλα τα δικαιώματα που παραχωρήθηκαν στα παντρεμένα ζευγάρια, τα δικαιώματα που ωστόσο απολάμβαναν για 10 χρόνια.

 


ΨΗΦΙΣΜΑ

 


Στην περίπτωση υπήρξε παραβίαση των απαιτήσεων του Άρθρου 12 της Σύμβασης (εγκρίθηκε ομόφωνα).

 


ΠΛΗΡΩΜΗ

 


Σε εφαρμογή του άρθρου 41 της Σύμβασης. Το Δικαστήριο επέβαλε από κοινού στους αιτούντες 10.000 ευρώ (EUR) για μη χρηματική ζημία. Οι ελληνικές αρχές υποχρεούνται να λάβουν τα μέτρα που θεωρούν απαραίτητα για την εκπλήρωση, σύμφωνα με τον παρόντα κανονισμό, υποχρεώσεων που σχετίζονται με τη διασφάλιση της τήρησης του δικαιώματος γάμου των αιτούντων και άλλων προσώπων σε παρόμοια κατάσταση.

 


Πηγή δημοσίευσης: https://espchhelp.ru/blog/3177-theodorou-kai-tsotsourou-kata-elladas .

 

 

 

 

 

The ECHR judgment of 05 September 2019 in the case of Theodorou and Tsotsorou v. Greece (application No. 57854/15).

 

In 2015, the applicants were assisted in preparing the application. Subsequently, the application was communicated to Greece.

 

In the case, the application on annulment of the applicants' marriage was successfully considered. The case has violated the requirements of Article 12 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.

 


Circumstances of the case

 


The applicants are husband and wife. The applicant had previously been married to the applicant's sister. Following the dissolution of the marriage in 2001, the applicants married in 2005.

 

In 2006, the applicant’s ex-wife applied to the prosecutor’s office, which in 2007 initiated a case for annulment of a new marriage. The Greek Civil Code prohibits marriage between relatives in a direct line and in an indirect line to the third degree of kinship. This rule applies even when the marriage from which the kinship follows is annulled or dissolved.

 

Believing that the ban was intended to maintain morality and respect for the institution of the family, Greek courts declared the marriage invalid. The applicants' marriage was finally annulled in 2015.

 


QUESTIONS OF LAW

 


Regarding compliance with article 12 of the Convention. The applicants have developed a permanent and long-term relationship. Since the final annulment of their marriage, they continue to live together, but their relationship is not officially recognized.

 

If the Court can allow restrictions on the ability to marry, consent, consanguinity or the prevention of bigamy, other prohibitions that prevent marriage between consenting and legally capable persons may cause problems under Article 12 of the Convention.

 

As a result of the discussion below, the Court concludes that the recognition of the invalidity of the applicants' marriage disproportionately limited their right to marriage to such an extent that the very essence of this right was affected.

 

Firstly, the controversial measure did not serve the purpose of preventing, for example, possible incest or the risk of emotional upheaval for the applicant’s daughter from her first marriage, or mixing family ties or the degree of relationship.

 

Secondly, among the member states of the Council of Europe there is consensus in the field of the prohibition of marriages between (former) sons-in-law and sister-in-law: according to available information, only two out of 42 member states provide for such a prohibition, in addition, this prohibition is not absolute. The existence of this consensus is an important element for the Court to assess the various interests involved.

 

Thirdly, the question of annulment of the applicants' marriage was raised only a posteriori. Following the issuance of a divorce certificate between the applicant and his ex-wife in July 2004, the applicants held a religious marriage ceremony without any obstacles, and the country's authorized authorities did not prevent this.

 

In addition, Greek law provides for a number of procedural requirements for marriage: an announcement of the intention to marry should be posted in the city hall or community office, and if the couple live in a big city - published in a daily newspaper.

 

However, it does not follow from the case file that, after such publication, anyone objected to this marriage. The applicant’s ex-wife reported the marriage to the prosecutor’s office only about a year and five months after his marriage. The prosecutor, however, applied to the court only seven months later, that is, two years after the conclusion of the contested marriage.

 

In accordance with the Civil Code of Greece, the authorized authorities verify compliance with statutory conditions for marriage only if they believe that these conditions are met, they issue a permit for marriage. However, in the present case it appears that the authorized authorities did not express any doubt about the issuance of such a permit.

 

Fourthly, the applicants lived in such a marriage for a long time. Before their cassation appeal was dismissed, their marriage was de facto valid and had legal consequences. Thus, for more than 10 years, they have enjoyed not only the legal and social recognition of their marriage, but also the protection that is provided only to married couples.

 

Fifth, with regard to other arguments, the Greek authorities did not explain the following aspects:

 

- what specific problems of an "ethical" nature can be, especially in view of the fact that the situation has not changed for many years;

 

- how the disputed ban could help or serve the "social need of communication" between family members with the outside world;

 

- why the “biological considerations” and the practical risk of “confusion” (kinship and degree of kinship or generation) that guided the legislator are relevant to the present case, in which the applicants are not blood relatives and have no children in common.

 

Ultimately, the applicants were deprived of all the rights granted to married couples, the rights that they nonetheless enjoyed for 10 years.

 


RESOLUTION

 


In the case there was a violation of the requirements of Article 12 of the Convention (adopted unanimously).

 


COMPENSATION

 


In application of Article 41 of the Convention. The Court awarded the applicants jointly 10,000 euros (EUR) in respect of non-pecuniary damage. The Greek authorities are ordered to take the measures that they consider necessary in order to fulfill, in accordance with this Regulation, obligations related to ensuring the observance of the right to marriage of applicants and other persons in a similar situation.

 


Source of publication: https://espchhelp.ru/blog/3176-theodorou-and-tsotsorou-v-greece .

 

 

Постановление ЕСПЧ от 05 сентября 2019 года по делу "Олевник-Чеплиньска и Олевник (Olewnik-Cieplinska and Olewnik) против Польши" (жалоба N 20147/15).

 

В 2015 году заявителям была оказана помощь в подготовке жалобы. Впоследствии жалоба была коммуницирована Польше.

 

По делу успешно рассмотрена жалоба на ненадлежащая реакция органов власти на похищение человека, а также ситуация, когда обстоятельства похищения и смерти человека оставались не выясненным в течение 17 лет после произошедших событий. По делу было допущено нарушение требований статьи 2 Конвенции о защите прав человека и основных свобод.

 

 

 

ОБСТОЯТЕЛЬСТВА ДЕЛА

 

 

 

В октябре 2001 года брат заявительницы, который являлся сыном заявителя, был похищен, и за его возвращение потребовали выкуп. Он находился в плену почти два года, а затем был убит после того, как заявительница передала за его освобождение выкуп в 2003 году. Обстоятельства похищения и убийства брата заявительницы были установлены в ноябре 2005 года, когда на похитителей указал свидетель. Место, где было спрятано тело погибшего, было обнаружено в октябре 2006 года. В марте 2008 года 10 человек были осуждены за участие в преступной группе, созданной с целью похищения жертвы. Двое из них были осуждены за убийство и приговорены к пожизненному лишению свободы. Данные приговоры были основаны главным образом на признательных показаниях. Расследование причастности к преступлению других неустановленных лиц еще продолжалось.

 

 

 

ВОПРОСЫ ПРАВА

 

 

 

По поводу соблюдения статьи 2 Конвенции. (a) Материально-правовой аспект. В делах о похищении для получения выкупа следовало предполагать, что жизнь и здоровье жертвы подвергались опасности. В письмах, полученных от похитителей семьей и полицией, ясно указывалось на то, что жизнь родственника заявителей находилась в опасности. Непосредственный характер риска для жизни следовало понимать как ссылку в основном на тяжесть ситуации и особую уязвимость жертвы похищения. Риск не уменьшался с течением времени. Наоборот, тот факт, что ситуация не менялась годами, усилил страдания жертвы и риск для его жизни и здоровья. Реальный риск для его жизни, таким образом, оставался непосредственным в течение всего периода, когда он находился в плену. Таким образом, власти знали или должны были знать о наличии реальной и непосредственной угрозы для жизни и здоровья жертвы с момента ее исчезновения. В сложившейся ситуации позитивные обязательства властей государства-ответчика, предусмотренные статьей 2 Конвенции, заключались в том, что власти Польши должны были сделать все, что от них можно было разумно ожидать, с целью найти похищенного человека настолько быстро, насколько это было возможно, и установить личности похитителей.

 

Полиция допустила ряд серьезных ошибок, что привело к тому, что все попытки расследования по факту похищения оказались безуспешными. К ним относились нарушения при сборе доказательств в доме жертвы сразу после похищения, непроведение допросов свидетелей и невыяснение их действий в связи с получением анонимного письма, в котором были указаны лица, причастные к похищению, длительный анализ звонков, поступивших от похитителей, отсутствие наблюдения за передачей выкупа, за которым похитители приехали сами. Более того, серийные номера банкнот, несмотря на то, что семья передала их полиции, были направлены для регистрации в банковском центральном надзорном органе лишь через 17 месяцев.

 

Власти Польши не отреагировали на ситуацию таким образом, который требовался от них в деле о похищении и продолжительном похищении. Несмотря на то, что Европейский Суд не может строить предположения относительно того, чем бы завершилось дело, если бы власти проявили больше усердия, существует явная причинно-следственная связь между большим перечнем ошибок и недостатков, которые были допущены и имели место в течение нескольких лет, и отсутствием прогресса в расследовании, пока родственник заявителей еще был жив.

 

 

 

ПОСТАНОВЛЕНИЕ

 

 

 

По делу было допущено нарушение требований статьи 2 Конвенции в ее материально-правовом аспекте (принято единогласно).

 

(b) Процессуально-правовой аспект. В дополнение к производству по делу в отношении членов преступной группы, которые похитили и убили родственника заявителей, Сейм Польши (нижняя палата Парламента Польши) создал парламентский комитет для рассмотрения, помимо прочего, действий полиции и органов прокуратуры. Сам по себе масштаб выявленных недостатков был таковым, что комитет рассматривал версию об умышленных и целенаправленных действиях должностных лиц, направленных на сокрытие улик, уничтожение доказательств, создание ложных оперативных версий, и, как следствие, о том, что некоторые из них сотрудничали с преступной группой. Европейский Суд отметил действия органов прокуратуры при расследовании ответственности некоторых сотрудников полиции и прокуроров. Производства по уголовным делам в отношении двух сотрудников полиции завершились, поскольку истек срок давности их привлечения к ответственности. Производства по другим делам не привели к привлечению к ответственности отдельных сотрудников полиции или прокуроров. Тем не менее постановления о прекращении расследований содержали важную информацию о действиях органов власти. Прокуратура пришла к выводу, что государство "не создало надлежащих юридических и финансовых структур для прокуратуры" с целью эффективного расследования таких преступлений, как похищение.

 

Несмотря на позитивные изменения, нацеленные на расследование смерти родственника заявителей, производство по делу о его убийстве по-прежнему не было завершено. В ходе недавних производств его тело было эксгумировано, и была проведена новая экспертиза post-mortem. Кроме того, рассматривалась возможность причастности к делу других лиц. Через 17 лет после похищения обстоятельства дела по-прежнему не были полностью выяснены.

 

 

 

ПОСТАНОВЛЕНИЕ

 

 

 

По делу было допущено нарушение требований статьи 2 Конвенции в ее процессуально-правовом аспекте (принято единогласно).

 

 

 

КОМПЕНСАЦИЯ

 

 

 

В порядке применения статьи 41 Конвенции. Европейский Суд присудил заявителям совместно 100 000 евро в качестве компенсации морального вреда, требования о возмещении материального ущерба были отклонены.

 

 

 

Источник публикации: https://espchhelp.ru/blog/3175-olevnik-cheplinska-i-olevnik-protiv-polshi .

 

 

 

 

 

Wyrok ETPC z dnia 5 września 2019 r. W sprawie Olewnik-Cieplinska i Olewnik przeciwko Polsce (skarga nr 20147/15).

 

W 2015 r. Wnioskodawcom udzielono pomocy w przygotowaniu skargi. Następnie skarga została zakomunikowana Polsce.

 

W sprawie skutecznie rozpatrzono skargę dotyczącą niewłaściwej reakcji władz na uprowadzenie osoby, a także sytuacji, w której okoliczności porwania i śmierci osoby pozostawały niejasne przez 17 lat po wydarzeniach. Sprawa dotyczyła naruszenia art. 2 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.

 


Okoliczności sprawy

 


W październiku 2001 r. Brat skarżącego, który był synem skarżącego, został uprowadzony i zażądał jego powrotu. Był przetrzymywany w niewoli przez prawie dwa lata, a następnie został zabity po tym, jak skarżący przekazał okup za jego zwolnienie w 2003 roku. Okoliczności porwania i zabójstwa brata skarżącego zostały ustalone w listopadzie 2005 r., Kiedy świadek wskazał porywaczy. Miejsce, w którym ukryto ciało zmarłego, zostało odkryte w październiku 2006 roku. W marcu 2008 r. 10 osób zostało skazanych za udział w grupie przestępczej utworzonej w celu porwania ofiary. Dwóch z nich zostało skazanych za morderstwo i skazanych na dożywocie. Zdania te opierały się głównie na spowiedzi. Dochodzenie w sprawie zaangażowania innych niezidentyfikowanych osób w przestępstwo było nadal w toku.

 


PYTANIA PRAWNE

 


W odniesieniu do zgodności z art. 2 Konwencji. (a) Aspekt merytoryczny. W przypadkach okupu założono, że życie i zdrowie ofiary były zagrożone. Pisma otrzymane od porywaczy przez rodzinę i policję wyraźnie wskazywały, że życie krewnego skarżących było zagrożone. Bezpośredni charakter zagrożenia życia należy rozumieć jako odniesienie głównie do powagi sytuacji i szczególnej wrażliwości ofiary uprowadzenia. Ryzyko nie zmniejszyło się z czasem. Przeciwnie, fakt, że sytuacja nie uległa zmianie od lat, zwiększył cierpienie ofiary oraz ryzyko dla jej życia i zdrowia. Prawdziwe ryzyko dla jego życia pozostawało zatem bezpośrednie przez cały okres, gdy był w niewoli. Tak więc władze wiedziały lub powinny były wiedzieć o istnieniu rzeczywistego i bezpośredniego zagrożenia dla życia i zdrowia ofiary od momentu jej zniknięcia. W tej sytuacji pozytywne obowiązki pozwanego Rządu wynikające z art. 2 Konwencji polegały na tym, że polskie władze powinny były zrobić wszystko, czego można było się po nich spodziewać, aby jak najszybciej znaleźć osobę porwaną i ustalić tożsamość porywaczy.

 

Policja popełniła szereg poważnych błędów, które doprowadziły do ​​tego, że wszystkie próby przeprowadzenia śledztwa w sprawie porwania zakończyły się niepowodzeniem. Obejmowały one naruszenia podczas zbierania dowodów w domu ofiary natychmiast po uprowadzeniu, nie przesłuchanie świadków i nie wyjaśnienie ich działań w związku z otrzymaniem anonimowego listu wskazującego osoby zaangażowane w uprowadzenie, długotrwałą analizę połączeń od porywaczy, brak monitorowania przeniesienia okup, za który przyszli sami porywacze. Co więcej, numery seryjne banknotów, mimo że rodzina przekazała je policji, zostały wysłane do centralnej instytucji nadzoru bankowego dopiero po 17 miesiącach.

 

Polskie władze nie zareagowały na sytuację w sposób wymagany od nich w sprawie o porwanie i długotrwałe uprowadzenie. Pomimo faktu, że Trybunał nie może poczynić założeń co do zakończenia sprawy, gdyby władze wykazały więcej zapału, istnieje wyraźny związek przyczynowy między dużą listą błędów i niedociągnięć, które zostały popełnione i miały miejsce przez kilka lat, oraz brak postępów w dochodzeniu, gdy krewny skarżących wciąż żył.

 


UCHWAŁA

 


W sprawie doszło do naruszenia wymagań art. 2 Konwencji w aspekcie merytorycznym (przyjętym jednogłośnie).

 

(b) Proces prawny. Oprócz postępowania przeciwko członkom grupy przestępczej, którzy porwali i zabili krewnych skarżących, polski Sejm (izba niższa polskiego parlamentu) powołał komisję parlamentarną, której zadaniem będzie m.in. rozpatrzenie działań policji i prokuratury. Skala wykrytych niedociągnięć była sama w sobie taka, że ​​komisja rozważyła wersję umyślnych i umyślnych działań urzędników mających na celu ukrywanie dowodów, niszczenie dowodów, tworzenie fałszywych wersji operacyjnych, w wyniku czego niektórzy z nich współpracowali z grupą przestępczą . Trybunał Europejski odnotował działania prokuratury w dochodzeniu w sprawie odpowiedzialności niektórych funkcjonariuszy policji i prokuratorów. Postępowanie karne przeciwko dwóm funkcjonariuszom policji zakończyło się, ponieważ wygasł ich termin przedawnienia. Inne postępowania nie doprowadziły do ​​ścigania poszczególnych funkcjonariuszy policji lub prokuratorów. Niemniej jednak nakazy zakończenia dochodzenia zawierały ważne informacje o działaniach władz. Prokuratura doszła do wniosku, że państwo „nie stworzyło odpowiednich struktur prawnych i finansowych dla prokuratury” w celu skutecznego prowadzenia dochodzeń w sprawie przestępstw takich jak porwanie.

 

Pomimo pozytywnych zmian mających na celu zbadanie śmierci członka rodziny skarżących, postępowanie o zabójstwo było nadal w toku. W ostatnich produkcjach jego ciało zostało ekshumowane i przeprowadzono nowe badanie poubojowe. Ponadto wzięto pod uwagę możliwość zaangażowania w przypadku innych osób. 17 lat po uprowadzeniu okoliczności sprawy nadal nie zostały w pełni wyjaśnione.

 


UCHWAŁA

 


W sprawie doszło do naruszenia wymogów art. 2 Konwencji w aspekcie proceduralnym i prawnym (przyjętym jednogłośnie).

 


PŁATNOŚĆ

 


W zastosowaniu art. 41 Konwencji. Trybunał przyznał skarżącym łącznie 100 000 EUR z tytułu szkody niemajątkowej, a roszczenia z tytułu szkody majątkowej zostały odrzucone.

 


Źródło publikacji: https://espchhelp.ru/blog/3174-olewnik-cieplinska-i-olewnik-przeciwko-polsce .

 

 

 

 

 

ECHR judgment of September 5, 2019 in the case of Olewnik-Cieplinska and Olewnik v. Poland (application No. 20147/15).

 

In 2015, the applicants were assisted in preparing the application. Subsequently, the application was communicated to Poland.

 

In the case, an application was successfully considered regarding the inappropriate reaction of the authorities to the abduction of a person, as well as a situation where the circumstances of the abduction and death of a person remained unclear for 17 years after the events. The case contained a violation of Article 2 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.

 


Circumstances of the case

 


In October 2001 the applicant’s brother, who was the applicant’s son, was abducted and demanded for his return. He was held captive for almost two years, and then was killed after the applicant handed over a ransom for his release in 2003. The circumstances of the abduction and murder of the applicant’s brother were established in November 2005, when a witness pointed to the abductors. The place where the body of the deceased was hidden was discovered in October 2006. In March 2008, 10 people were convicted of participating in a criminal group created to kidnap a victim. Two of them were convicted of murder and sentenced to life imprisonment. These sentences were based mainly on confessions. An investigation into the involvement of other unidentified persons in the crime was still ongoing.

 


QUESTIONS OF LAW

 


Regarding compliance with article 2 of the Convention. (a) Substantive aspect. In ransom cases, it was assumed that the life and health of the victim were in danger. The letters received from the abductors by the family and the police clearly indicated that the applicants' relative's life was in danger. The immediate nature of the risk to life should be understood as a reference mainly to the severity of the situation and the particular vulnerability of the victim of the abduction. The risk did not decrease over time. On the contrary, the fact that the situation has not changed for years has increased the victim's suffering and the risk to his life and health. The real risk to his life, therefore, remained immediate for the entire period when he was in captivity. Thus, the authorities knew or should have known about the existence of a real and immediate threat to the life and health of the victim from the moment of her disappearance. In this situation, the positive obligations of the respondent Government under Article 2 of the Convention were that the Polish authorities should have done everything that could reasonably be expected of them in order to find the abducted person as quickly as possible and establish the identity of the abductors.

 

The police made a number of serious mistakes, which led to the fact that all attempts to investigate the abduction were unsuccessful. These included violations when collecting evidence in the victim’s house immediately after the abduction, failure to interrogate witnesses and not clarifying their actions in connection with receiving an anonymous letter indicating the persons involved in the abduction, lengthy analysis of calls from the abductors, lack of monitoring of the transfer ransom, for which the kidnappers came themselves. Moreover, serial numbers of banknotes, despite the fact that the family handed them over to the police, were sent for registration with the central banking supervisor only after 17 months.

 

The Polish authorities did not respond to the situation in the manner required of them in the abduction and lengthy abduction case. Despite the fact that the Court cannot make assumptions as to how the case would end if the authorities showed more zeal, there is a clear causal link between the large list of errors and shortcomings that have been made and have taken place over several years, and the lack of progress in the investigation while the applicants' relative was still alive.

 


RESOLUTION

 


In the case there was a violation of the requirements of Article 2 of the Convention in its substantive aspect (adopted unanimously).

 

(b) The legal process. In addition to the proceedings against members of a criminal group who kidnapped and killed a relative of the applicants, the Polish Sejm (lower house of the Parliament of Poland) created a parliamentary committee to consider, inter alia, the actions of the police and prosecution authorities. In itself, the scale of the identified shortcomings was such that the committee considered the version of the willful and deliberate actions of officials aimed at concealing evidence, destroying evidence, creating false operational versions, and, as a result, that some of them collaborated with a criminal group . The European Court noted the actions of the prosecution authorities in investigating the liability of some police officers and prosecutors. Criminal proceedings against two police officers ended because their statute of limitations had expired. Other proceedings have not led to the prosecution of individual police officers or prosecutors. Nevertheless, orders to terminate investigations contained important information about the actions of the authorities. The prosecutor’s office concluded that the state “did not create the proper legal and financial structures for the prosecutor’s office” to effectively investigate crimes such as kidnapping.

 

Despite the positive changes aimed at investigating the death of the applicants' relative, the murder proceedings were still pending. In recent productions, his body was exhumed, and a new post-mortem examination was conducted. In addition, the possibility of involvement in the case of other persons was considered. 17 years after the abduction, the circumstances of the case were still not fully clarified.

 


RESOLUTION

 


In the case there was a violation of the requirements of Article 2 of the Convention in its procedural and legal aspect (adopted unanimously).

 


COMPENSATION

 


In application of Article 41 of the Convention. The Court awarded the applicants jointly EUR 100,000 in respect of non-pecuniary damage, and claims for pecuniary damage were rejected.

 


Source of publication: https://espchhelp.ru/blog/3173-olewnik-cieplinska-and-olewnik-v-poland .