Новости от 03 июля 2021 года из блога, посвященного практике в Европейском суде по правам человека ЕСПЧ
Постановление ЕСПЧ от 19 ноября 2020 года по делу "Компания "Проджект Трейд д.о.о." против Хорватии (Project-Trade d.o.o. v. Croatia)" (жалоба N 1920/14).
В 2014 году компании-заявительнице была оказана помощь в подготовке жалобы. Впоследствии жалоба была коммуницирована Хорватии.
По делу успешно рассмотрена жалоба на аннулирование и отзыв акций частного банка, что напрямую повлияло на имущественные права акционеров. По делу было допущено нарушение требований статьи 1 Протокола N 1 к Конвенции о защите прав человека и основных свобод.
ОБСТОЯТЕЛЬСТВА ДЕЛА
Компания-заявительница являлась акционером частного банка. После решений властей Хорватии о реструктуризации и финансовом оздоровлении банковского сектора все акции в банке были аннулированы и отозваны, включая акции, принадлежавшие компании-заявительнице, которая безуспешно обжаловала это обстоятельство.
ВОПРОСЫ ПРАВА
По поводу соблюдения статьи 34 Конвенции. Принимая во внимание свою прецедентную практику (см. Постановление Большой Палаты Европейского Суда по делу "Альберт и другие против Венгрии" (Albert and Others v. Hungary) от 7 июля 2020 г., жалоба N 5294/14), Европейский Суд должен был рассмотреть вопрос о том, могла ли компания-заявительница, ранее являвшаяся акционером Банка Хорватии, утверждать, что она стала жертвой предполагаемого нарушения статьи 1 Протокола N 1 к Конвенции.
В отношении жалоб, поданных акционерами компании, исключительно важно проводить различие между жалобами акционеров на меры, влияющие на их права как акционеров (когда их можно считать жертвами), и жалобами на действия, влияющие на компании, акции которых имелись у заявителей (и в этих случаях заявители не могут считаться жертвами нарушения Конвенции по смыслу статьи 34 Конвенции). Чтобы акционеры могли называть себя жертвами нарушения Конвенции, обжалуемые меры или действия должны нарушать их законные права как непосредственно, так и лично, и выходить за пределы нарушения интересов акционеров компании в виде простого изменения их положения в структуре управления компанией.
Обжалуемая мера, а именно упомянутое решение властей Хорватии о реструктуризации и финансовом оздоровлении Банка Хорватии включало требование об отзыве и аннулировании всех акций акционеров банка, включая акции компании-заявительницы. Таким образом, компания-заявительница безусловно утратила свою собственность в результате решения властей Хорватии. Следовательно, права компании-заявительницы, гарантированные статьей 1 Протокола N 1 к Конвенции, были прямо нарушены способом, который выходил за рамки простого изменения позиции компании-заявительницы в структуре управления Банком Хорватии.
С учетом вышеизложенного компания-заявительница может считаться жертвой обжалуемого нарушения Конвенции.
ПОСТАНОВЛЕНИЕ
Статус жертвы нарушения Конвенции оставлен без изменения.
Европейский Суд также постановил пятью голосами "за" при двух - "против", что имело место нарушение статьи 1 Протокола N 1 к Конвенции вследствие незаконного вмешательства в право компании-заявительницы на уважение ее собственности, и установил два нарушения пункта 1 статьи 6 Конвенции из-за недостаточного доступа компании-заявительницы к суду и в связи с чрезмерно длительным судебным разбирательством.
КОМПЕНСАЦИЯ
В порядке применения статьи 41 Конвенции. Европейский Суд отклонил требование компании-заявительницы о компенсации материального ущерба.
Источник публикации: https://espchhelp.ru/blog/3699-kompaniya-prodzhekt-treyd-d-o-o-protiv-khorvatii .
Odluka ECHR-a od 19. studenoga 2020. godine u slučaju "tvrtka" Project Trade d. O. O. "protiv Hrvatske (Project-Trade d.O. O. V. Croatia)" (prigovor N 1920/14).
U 2014. godini, tvrtka za prijavu bila je pomoć pri pripremi žalbe. Nakon toga, pritužbu je prenijela Hrvatska.
Slučaj je Uspješno pregledao pritužbu o ukidanju i opozivu dionica privatne banke, što je izravno utjecalo na vlasnička prava dioničara. Slučaj je prekršio zahtjeve članka 1 N 1 protokola na Konvenciju o zaštiti ljudskih prava i temeljnih sloboda.
OKOLNOSTI SLUČAJA
Tvrtka podnositelja zahtjeva bila je dioničar privatne banke. Nakon odluka hrvatskih vlasti o restrukturiranju i financijskom oporavku bankarskog sektora, sve su dionice u banci otkazane i povučene, uključujući dionice koje su pripadale tvrtki za prijavu koja je bezuspješno žalila na ovu okolnost.
PRAVA PITANJA
O poštivanju članka 34 Konvencije. Uzimajući u obzir svoju praksu presedana (vidi odluku velike komore Europskog suda o slučaju "Albert i drugi protiv Mađarske" (Albert I Others v. Hungary) od 7. srpnja 2020. godine, prigovor N 5294/14), Europski sud je trebao razmotriti je li podnositelj zahtjeva koji je prethodno bio dioničar banke Hrvatske mogao tvrditi da je žrtva navodnog kršenja članka 1.protokola N 1. Konvencije.
U vezi s pritužbama koje su podnijele dioničari tvrtke, iznimno je važno razlikovati pritužbe dioničara o mjerama koje utječu na njihova prava kao dioničare (kada se mogu smatrati žrtvama) i pritužbama na radnje koje utječu na tvrtke čije su dionice bile od podnositelja zahtjeva (au tim slučajevima podnositelji zahtjeva ne mogu se smatrati žrtvama kršenja Konvencije u smislu članka 34. Konvencije). Kako bi se dioničari mogli nazvati žrtvama kršenja Konvencije, žalbe na mjere ili radnje moraju kršiti njihova zakonska prava izravno i osobno, te se proširiti izvan kršenja interesa dioničara tvrtke u obliku jednostavne promjene u njihovom položaju u strukturi upravljanja tvrtkom.
Žalbena mjera, odnosno navedena odluka hrvatskih vlasti o restrukturiranju i financijskom oporavku banke Hrvatske, uključivala je zahtjev za opoziv i poništenje svih dionica dioničara banke, uključujući dionice tvrtke podnositelja zahtjeva. Dakle, tvrtka podnositelja zahtjeva zasigurno je izgubila svoju imovinu kao rezultat odluke hrvatskih vlasti. Slijedom toga, prava podnositelja zahtjeva, zajamčena člankom 1 protokola N 1 na Konvenciju, izravno su prekršena na način koji je nadilazio jednostavnu promjenu položaja podnositelja zahtjeva u strukturi upravljanja Hrvatskom bankom.
S obzirom na gore navedeno, podnositelj zahtjeva može se smatrati žrtvom žalbe na kršenje Konvencije.
Uredba
Status žrtve kršenja Konvencije ostaje nepromijenjen.
Europski sud je također presudio pet glasova " za "na dva - "protiv", što je kršenje članka 1 N 1 protokola Konvencije zbog nezakonitog uplitanja u pravo podnositelja zahtjeva na poštivanje svoje imovine, te je utvrdio dva kršenja stavka 1 članka 6 Konvencije zbog nedovoljnog pristupa podnositelja zahtjeva na sudu i zbog pretjerano dugog suđenja.
Naknada
Prema primjeni članka 41 Konvencije. Europski sud odbio je zahtjev podnositelja zahtjeva za naknadu materijalne štete.
Izvor objavljivanja: https://espchhelp.ru/blog/3698-project-trade-d-o-o-protiv-hrvatske .
ECHR ruling of November 19, 2020 in the case "Project Trade D. o. o." v. Croatia (Project-Trade d. o. o. v. Croatia)" (aplication No. 1920/14).
In 2014, the applicant company was assisted in the preparation of the aplication. Subsequently, the aplication was communicated to Croatia.
In the case, an aplication was successfully considered against the cancellation and revocation of shares of a private bank, which directly affected the property rights of shareholders. The case involved a violation of the requirements of article 1 of Protocol No. 1 to the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.
THE CIRCUMSTANCES OF THE CASE
The applicant company was a shareholder of a private bank. Following the decisions of the Croatian authorities on the restructuring and financial recovery of the banking sector, all shares in the bank were canceled and withdrawn, including shares owned by the applicant company, which unsuccessfully appealed against this circumstance.
LEGAL ISSUES
Regarding compliance with article 34 of the Convention. Taking into account its case-law (see the Judgment of the Grand Chamber of the European Court of Justice in the case "Albert and Others v. Hungary" (Albert and Others v. Hungary) of 7 July 2020, complaint No. 5294/14), the European Court had to consider whether the applicant company, previously a shareholder of the Bank of Croatia, could claim that it was a victim of an alleged violation of Article 1 of Protocol No. 1 to the Convention.
With regard to complaints filed by shareholders of a company, it is extremely important to distinguish between complaints by shareholders about measures affecting their rights as shareholders (when they can be considered victims) and complaints about actions affecting companies whose shares the applicants had (and in these cases, the applicants cannot be considered victims of a violation of the Convention within the meaning of article 34 of the Convention). In order for shareholders to be able to call themselves victims of a violation of the Convention, the measures or actions complained of must violate their legal rights both directly and personally, and go beyond the violation of the interests of the company's shareholders in the form of a simple change in their position in the company's management structure.
The appealed measure, namely the aforementioned decision of the Croatian authorities on the restructuring and financial rehabilitation of the Bank of Croatia, included a requirement to revoke and cancel all shares of the bank's shareholders, including shares of the applicant company. Thus, the applicant company certainly lost its property as a result of the decision of the Croatian authorities. Consequently, the applicant company's rights guaranteed by article 1 of Protocol No. 1 to the Convention were directly violated in a way that went beyond simply changing the applicant company's position in the management structure of the Bank of Croatia.
In view of the above, the applicant company may be considered a victim of the alleged violation of the Convention.
RESOLUTION
The status of a victim of a violation of the Convention has been left unchanged.
The European Court also ruled by five votes in favor and two against that there had been a violation of Article 1 of Protocol No. 1 to the Convention due to unlawful interference with the applicant company's right to respect for its property, and found two violations of Article 6, paragraph 1, of the Convention due to insufficient access of the applicant company to the court and due to excessively long court proceedings.
COMPENSATION
In the application of article 41 of the Convention. The European Court rejected the applicant company's claim for compensation for material damage.
Source of the publication: https://espchhelp.ru/blog/3697-project-trade-d-o-o-v-croatia .
Постановление ЕСПЧ от 10 ноября 2020 года по делу "Сабунджу и другие против Турции (Sabuncu and Others v. Turkey)" (жалоба N 23199/17).
В 2017 году заявителям была оказана помощь в подготовке жалобы. Впоследствии жалоба была коммуницирована Турции.
По делу успешно рассмотрена жалоба на длительное содержание под стражей журналистов (издателей) в связи с необоснованным приравниванием политики их редакции, на которую распространяется принцип свободы прессы, к пропаганде деятельности террористических организаций. По делу было допущено нарушение требований подпункта "c" пункта 1 статьи 5, статьи 10 Конвенции о защите прав человека и основных свобод.
ОБСТОЯТЕЛЬСТВА ДЕЛА
Заявители являются журналистами ведущей государственной ежедневной газеты "Республика" (Cumhuriyet) или менеджерами фонда, который является главным акционером компании, издающей газету.
Через несколько недель после введения в стране чрезвычайного положения в июле 2016 года заявители были задержаны и заключены под стражу на несколько месяцев по подозрению в "пособничестве" организациям, признанным террористическими, или в распространении "пропаганды" от лица указанных организаций. Подозрения были основаны главным образом на статьях, опубликованных в газете, на редакционную политику которой заявители предположительно оказывали влияние как менеджеры этой организации, а также на репостах материалов заявителями в социальных сетях.
Заявители обвинялись в совершении "асимметричных военных действий" и попытке манипулировать общественным мнением для того, чтобы сделать ситуацию в стране неуправляемой.
ВОПРОСЫ ПРАВА
По поводу соблюдения статьи 15 Конвенции. Европейский Суд отметил, что содержание заявителей под стражей было основано на законодательстве Турции, которое действовало после введения в стране чрезвычайного положения.
По поводу соблюдения подпункта "c" пункта 1 статьи 5 Конвенции. Европейский Суд пришел к выводу, что в рассматриваемое время отсутствовало "разумное подозрение" в том, что заявители совершили упомянутые тяжкие преступления (наказуемые лишением свободы). В частности, действия, в совершении которых их обвиняли, являлись осуществлением конвенционных свобод и не свидетельствовали о каком-либо намерении заявителей содействовать незаконным целям террористических организаций, а именно использовать насилие и террор в политических целях.
(a) Что касается фактов: насколько они относятся к заявителям, и их правдоподобность. Имели ли отношение к заявителям газетные статьи, являвшиеся предметом спора, которые предположительно указывали на изменение редакторской политики заявителей. Заявители не являлись авторами многочисленных обжалуемых статей, которые были перечислены в постановлениях о заключении заявителей под стражу. В формулировках данных постановлений власти Турции не указали каких-либо конкретных или особых обстоятельств, позволяющих предположить, что заявители навязали авторам газетных статей содержание этих публикаций применительно либо к вопросам фактов, либо к изложенным в статьях мнениям, преследуя при этом скрытую цель оказания помощи незаконным организациям. Вместо этого заявители считались связанными со статьями исключительно на основании предположений, обусловленных должностями, которые они занимали в органах, связанных с управлением и финансированием издательства.
Не рассматривая конкретно этот вопрос, Европейский Суд выразил сомнение в том, что заявителей можно было бы связать с опубликованными статьями.
(ii) Имели ли заявители отношение к деятельности незаконных организаций. Власти Турции не смогли привести каких-либо фактов или данных, которые позволили бы предположить, что упомянутые в деле незаконные организации направляли бы требования или давали указания менеджерам или журналистам газеты "Республика" с целью, чтобы газета публиковала конкретные материалы или следовала бы определенной политике редакции для того, чтобы оказать помощь в подготовке и совершении актов насилия или чтобы узаконить такие действия.
(iii) Правдоподобность определенных действий, не касавшихся редакционной политики. Принимая во внимание иные действия, ответственность за которые была возложена на заявителей (например, телефонные звонки лицам, которые впоследствии были привлечены к уголовной ответственности), Европейский Суд решил, что логические рассуждения, примененные для приравнивания этих действий к помощи террористической организации, не могут рассматриваться как приемлемая оценка фактов.
(b) Уголовно-правовая классификация деяний заявителей. Что касается опубликованных материалов, в которых обвинялись заявители, то они имели некоторые общие характеристики. Во-первых, данные материалы представляли собой высказывания журналистов газеты "Республика" в ходе различных публичных дебатов по вопросам, представлявшим общественный интерес. Они содержали журналистскую оценку текущих политических изменений, их анализ, критику различных действий властей Турции, а также мнений журналистов относительно законности и соответствия принципу верховенства права административных и судебных мер, принятых против предполагаемых членов незаконных организаций или лиц, симпатизирующих этим организациям.
Во-вторых, в указанных статьях или материалах не содержалось каких-либо высказываний, которые бы подстрекали к совершению актов терроризма, оправдывали бы применение насилия и поощряли бы восстание против законных властей.
В-третьих, изложенная в статьях и материалах позиция в широком смысле являлась оппозицией политике правящих кругов.
Подробное рассмотрение предполагаемых деяний заявителей демонстрирует, что на первый взгляд они не отличались от законных действий политической оппозиции и находились в пределах осуществления свобод заявителей, гарантированных законодательством Турции и Конвенцией. В материалах дела ничто не указывает на то, что действия заявителей являлись частью общего плана и преследовали цель, противоречащую законным ограничениям, применимым к указанным свободам.
В связи с этим Европейский Суд счел, что на рассматриваемые действия должна распространяться презумпция соответствия требованиям законодательства Турции и положениям Конвенции, и они не могут служить основанием для "разумного подозрения" в том, что заявители совершили уголовные преступления.
Суды Турции смешали рассмотрение двух вопросов: с одной стороны, критику в адрес правительства в контексте публичных дебатов и, с другой стороны, предлоги, используемые террористическими организациями для оправдания своих действий. Суды Турции квалифицировали упомянутую критику властей, которая относилась к сфере свободы прессы, как пособничество террористическим организациям или как пропаганду деятельности указанных организаций.
Такое толкование норм уголовного закона не только сложно соотнести с положениями законодательства Турции (которые признают общественные свободы), но и оно представляет собой значительную угрозу плюралистической демократии, что может привести к тому, что любое лицо, высказывающее мнение, расходящееся с официальной позицией властей, будет считаться террористом или лицом, оказывающим помощь террористам.
По мнению Европейского Суда, ссылка органов обвинения на "асимметричные военные действия" (имея в виду контрпропаганду в военное время) следовала той же логике и несла в себе тот же риск.
Следовательно, подозрения в отношении заявителей на момент их задержания и заключения под стражу не достигли требуемого минимального уровня соразмерности. Доказательства, приобщенные к материалам дела позднее, в частности, обвинительное заключение, также не могли являться доказательством для наличия разумного подозрения. Тот факт, что суды Турции признали заявителей виновными, никак не влияет на указанный вывод.
ПОСТАНОВЛЕНИЕ
По делу было допущено нарушение требований подпункта "c" пункта 1 статьи 5 Конвенции (принято единогласно).
По поводу соблюдения пункта 4 статьи 5 Конвенции. Поскольку заявители были освобождены после рассмотрения их жалоб Конституционным судом Турции, периоды, которые следует принимать во внимание при оценке соблюдения требования "безотлагательности", соответствуют времени, проведенному ими под стражей. Эти периоды продолжались от шести до 16 месяцев и полностью относились к действию в стране режима чрезвычайного положения.
Хотя 16 месяцев являлись предельным сроком, период, который потребовался Конституционному суду Турции для принятия решений по жалобам заявителей, а этот процесс, безусловно, нельзя назвать "безотлагательным" при обычных обстоятельствах, можно считать допустимым в особом контексте настоящего дела по тем же причинам, что были изложены Европейским Судом в постановлениях по делам "Мехмет Хасан против Турции" ((Mehmet Hasan v. Turkey) от 20 марта 2018 г., жалоба N 13237/17) и "Шахин Алпай против Турции" (Sahin Alpay v. Turkey) от 20 марта 2018 г., жалоба N 16538/17). Настоящее дело также следует отличать от дела "Кавала против Турции" (Kavala v. Turkey) (Постановление Европейского Суда от 19 декабря 2019 г., жалоба N 28749/18), в котором заявитель содержался под стражей в рамках избранной меры пресечения на протяжении 11 месяцев между отменой чрезвычайного положения в стране и принятием постановления Конституционным судом Турции.
ПОСТАНОВЛЕНИЕ
По делу не было допущено нарушения требований пункта 4 статьи 5 Конвенции (принято единогласно).
По поводу соблюдения статьи 10 Конвенции. Заявителям было предъявлено обвинение на основании фактов, которые заключались в политике редакции ежедневного газетного издания, в котором работали заявители, в отношении изложения и оценки текущих политических изменений.
Учитывая продолжительность содержания заявителей под стражей (от восьми до 16 месяцев), их содержание под стражей в контексте возбужденных в отношении них уголовных дел за преступления, влекущие тяжкие наказания и непосредственно связанные с работой заявителей как журналистов, являлось действенным и эффективным ограничением, нарушившим их право на свободу выражения мнения.
Мера в виде заключения под стражу, которая не является законной постольку, поскольку вмешивается в одну из конвенционных свобод, в принципе не может считаться ограничением такой свободы, предусмотренным законодательством Турции.
ПОСТАНОВЛЕНИЕ
По делу было допущено нарушение требований статьи 10 Конвенции (принято единогласно).
По поводу соблюдения статьи 18 Конвенции. Основная жалоба заявителей заключалась в том, что они стали жертвами особого внимания вследствие политики редакции газеты, в которой они работали. Заявители настаивали на том, что их содержание под стражей преследовало скрытую цель, а именно не допустить критику в адрес властей Турции.
Официально цели примененных к заявителям мер заключались в проведении расследований кампаний, которые бы привели к попытке военного переворота в 2016 году, и о применении насилия со стороны членов сепаратистских или левых движений, а также в установлении того, совершили ли заявители вменяемые им в вину деяния. Проводить расследования этих серьезных и трагических инцидентов было абсолютно законным требованием с учетом того, в Турции было введено чрезвычайное положение.
Хронология событий не выявила чрезмерных временных промежутков между событиями, в совершении которых обвинялись заявители (которые имели место в 2015 и 2016 годах), и началом расследования (конец 2016 года), в рамках которого заявители были заключены под стражу.
Что касается обжалуемых заявителями высказываний Президента Турции, то они касались конкретного дела и были направлены не непосредственно на заявителей, а, скорее, на газету в целом, которой на тот момент руководил главный редактор C.D.
Более того, Конституционный суд Турции вынес решение в пользу C.D. и еще нескольких лиц, работавших в соответствующее время менеджерами в газете, признав, что подозрения в отношении них являлись неконституционными. Действительно, высказывание Президента Турции о том, что он не подчинится решению Конституционного суда Турции, не связан этим решением и не будет его исполнять, явно противоречило принципу верховенства права. Однако такое проявление несогласия само по себе не являлось подтверждением цели, для которой достижения заявителей заключили под стражу.
Что касается того, что прокурору по делу заявителей самому было предъявлено обвинение в членстве в одной из упомянутых в их деле незаконных организаций и что этот прокурор принимал участие в производстве по делу заявителей (включая составление обвинительного заключения), Европейский Суд решил, что данные факты сами по себе не являлись решающими. Во-первых, заявители содержались под стражей в рамках избранной им меры пресечения на основании постановлений магистратов и судов ассизов, а не органов прокуратуры. Во-вторых, когда об этих обстоятельствах стало известно, указанного прокурора отстранили от участия в деле еще до предъявления заявителям обвинительного заключения.
В заключение Конституционный суд Турции тщательно рассмотрел жалобы заявителей, что подтверждается большим количеством особых мнений судей этого суда по делу.
По мнению Европейского Суда, вопросы, на которые ссылались заявители, даже рассмотренные в совокупности, не формировали достаточно однородного массива, чтобы он счел установленным вне всякого разумного сомнения, что содержание заявителей под стражей преследовало цель, не предусмотренную Конвенцией.
ПОСТАНОВЛЕНИЕ
По делу не было допущено нарушения требований статьи 18 Конвенции (принято единогласно).
КОМПЕНСАЦИЯ
В порядке применения статьи 41 Конвенции. Европейский Суд присудил каждому из заявителей по 16 000 евро в качестве компенсации морального вреда.
Источник публикации: https://espchhelp.ru/blog/3696-sabundzhu-i-drugiye-protiv-turtsii .
10 Kasım 2020 tarihli AİHM kararı "Sabuncu ve diğerleri vs Türkiye (Sabuncu ve diğerleri V. Türkiye)" davasında (şikayet N 23199/17).
2017 yılında başvuru sahiplerine şikayetin hazırlanmasında yardımcı oldu. Daha sonra şikayet Türkiye tarafından komünize edildi.
Dava başarıyla terör örgütlerinin faaliyetlerini teşvik etmek, basın özgürlüğü ilkesine tabidir onların editoryal politikaları, mantıksız denkleştirme ile bağlantılı olarak gazetecilerin (yayıncılar) uzun süreli gözaltı şikayeti ele aldı. Davada, insan hakları ve temel özgürlüklerin Korunmasına İlişkin Sözleşmenin 5.maddesinin 1. maddesinin "c" maddesinin 10. maddesinin ihlal edildiği iddia edildi.
DAVANIN KOŞULLARI
Başvuru sahipleri, gazeteyi yayınlayan şirketin ana hissedarı olan Cumhuriyet gazetesinin (Cumhuriyet) önde gelen devlet günlük gazetesinin gazetecileri veya fon yöneticileridir.
Ülkenin Temmuz 2016'daki acil durumundan birkaç hafta sonra, başvuranlar terörist olarak tanınan örgütlere "yardım" ya da söz konusu kuruluşlar adına "propaganda" yayma şüphesiyle birkaç ay boyunca gözaltına alındı ve gözaltına alındı. Şüpheler esas olarak Gazetede yayınlanan makalelere dayanıyordu, editoryal politikaları, başvuranların hem örgütün yöneticileri hem de sosyal medyadaki başvuranların materyal repostları tarafından etkilendiği iddia edildi.
Başvuru sahipleri, "asimetrik düşmanlıklar" işlemekle ve ülkedeki durumu yönetilemez hale getirmek için kamuoyunu manipüle etmeye çalışmakla suçlandı.
HUKUK SORULARI
Sözleşmenin 15. maddesine uymakla ilgili. Avrupa Adalet Divanı, gözaltı başvuru sahiplerinin, ülkede olağanüstü hal uygulandıktan sonra yürürlükte olan Türkiye yasalarına dayandığını belirtti.
Sözleşmenin 5. maddesinin 1. maddesinin "c" alt maddesine uyulması üzerine. Avrupa Mahkemesi, söz konusu zamanda, başvuru sahiplerinin söz konusu ağır suçları işledikleri (hapis cezasına çarptırılan) "makul bir şüphe" olmadığı sonucuna vardı. Özellikle, suçlandıkları eylemler, Kongre özgürlüklerinin uygulanmasıydı ve başvuranların terör örgütlerinin yasadışı hedeflerine katkıda bulunma niyetine, yani şiddet ve terörün siyasi amaçlar için kullanılmasına tanıklık etmedi.
(a) gerçeklerle ilgili olarak: başvuru sahipleri ile ne kadar ilgili olduklarını ve bunların makul olduğunu. Başvuranların editöryal politikalarında bir değişikliğe işaret ettiği iddia edilen bir anlaşmazlık konusu olan gazete makalelerinin başvuranlarla ilgili olup olmadığı. Başvuru sahipleri, tutuklu başvuru kararlarında listelenen çok sayıda temyiz makalesinin yazarları değildi. Bu yönetmeliklerin ifadesinde, Türk makamları, başvuranların, bu yayınların içeriğini ya gerçek meselelerle ilgili olarak ya da makalelerde belirtilen görüşlerle ilgili olarak, yasadışı örgütlere yardım etmenin gizli amacını takip ederek, gazete makalelerinin yazarlarına empoze ettiklerini öne süren herhangi bir özel veya özel koşul belirtmemiştir. Bunun yerine, başvuru sahipleri, yalnızca yayınevinin yönetimi ve finansmanı ile ilgili organlarda tuttukları pozisyonlardan kaynaklanan varsayımlara dayanarak makalelere bağlı olarak kabul edildi.
Bu konuyu özellikle dikkate almadan, Avrupa Mahkemesi, başvuru sahiplerinin yayınlanmış makalelerle ilişkilendirilebileceğinden şüphe duyduğunu dile getirdi.
(ii) başvuranların yasadışı Kuruluşların Faaliyetleri ile ilgili olup olmadığı. Türk makamları, söz konusu yasadışı örgütlerin, Cumhuriyet gazetesinin yöneticilerine veya gazetecilerine, gazetenin belirli materyalleri yayınlaması veya şiddet eylemlerinin hazırlanmasına ve işlenmesine yardımcı olmak veya bu tür eylemleri yasallaştırmak için belirli bir editoryal politikaya uyması amacıyla talepler göndereceğini veya talimat vereceğini öne süren herhangi bir gerçek veya veri getiremedi.
(iii) editoryal Politika ile ilgili olmayan belirli eylemlerin inandırıcılığı. Dikkate alarak, diğer eylemler, sorumlu olan atanmış adaylar (örneğin, telefon görüşmeleri bir tarafa, sonradan getirilen cezai sorumluluk), Avrupa Aihm, mantıksal akıl yürütme, uygulanan приравнивания bu eylemlerin yardım terör örgütü olarak kabul edilemez kabul edilebilir bir puan gerçekler.
(b) başvuranların eylemlerinin cezai yasal Sınıflandırması. Başvuru sahiplerini suçlayan yayınlanmış materyallere gelince, bazı ortak özellikleri vardı. İlk olarak, bu materyaller, kamu yararına olan konularda çeşitli kamu tartışmaları sırasında "Cumhuriyet" gazetesinin gazetecilerinin ifadeleriydi. Bunlar, mevcut siyasi değişikliklerin gazetecilik değerlendirmesini, analizlerini, Türk makamlarının çeşitli eylemlerinin eleştirilerini ve gazetecilerin meşruiyet ve hukukun üstünlüğü ilkesine uyma konusundaki görüşlerini içeriyordu. yasadışı örgütlerin veya bu örgütlere sempati duyan kişilerin iddia edilen üyelerine karşı alınan idari ve adli önlemler.
İkincisi, bu makaleler veya materyaller, terör eylemlerini teşvik edecek, şiddet kullanımını haklı çıkaracak ve meşru yetkililere karşı isyanı teşvik edecek herhangi bir açıklama içermiyordu.
Üçüncüsü, makalelerde ve materyallerde belirtilen pozisyon, iktidar çevrelerinin politikalarına karşı geniş anlamda bir muhalefetti.
Başvuru sahiplerinin iddia edilen eylemlerinin ayrıntılı bir incelemesi, ilk bakışta siyasi muhalefetin meşru eylemlerinden farklı olmadığını ve Türkiye hukuku ve Sözleşmesi tarafından garanti edilen başvuru sahiplerinin özgürlüklerinin uygulanması içinde olduğunu göstermektedir. Dava dosyalarında, hiçbir şey, başvuranların eylemlerinin genel planın bir parçası olduğunu ve söz konusu özgürlükler için geçerli olan yasal kısıtlamalarla çelişen bir hedefi takip ettiğini göstermez.
Bu bağlamda, Avrupa Adalet Divanı, söz konusu eylemlerin Türkiye mevzuatının gerekliliklerine ve Sözleşmenin hükümlerine uygunluğunun karinesinin geçerli olması gerektiğini ve başvuranların suç işlediğine dair "makul bir şüphe" için bir temel oluşturamayacağını düşünmüştür.
Türk Mahkemeleri iki meselenin incelenmesini karıştırdı: bir yandan kamu tartışması bağlamında hükümete yönelik eleştiriler ve diğer yandan terör örgütlerinin eylemlerini haklı çıkarmak için kullandıkları bahaneler. Türk Mahkemeleri, basın özgürlüğü alanında terör örgütlerine yardım olarak ya da söz konusu kuruluşların faaliyetlerinin propagandası olarak nitelendirilen yetkililerin eleştirisini nitelendirdi.
Böyle bir yorum normları, bir ceza kanunu değil, sadece zor ile ilgili mevzuat hükümleri Türkiye (kabul eden toplumsal özgürlük), ama bu temsil önemli bir tehdit çoğulcu demokrasi, bu neden olabilir ne herhangi bir kişi, высказывающее görüş, расходящееся resmi tutumunu yetkililerin kabul edilecektir terörist ya da bir yüz, değişik yardım teröristlere.
Avrupa Mahkemesine göre, savcılık makamlarının "asimetrik askeri eylem" e (savaş zamanında karşı propagandaya atıfta bulunarak) atıfta bulunması aynı mantığı izledi ve aynı riski taşıdı.
Sonuç olarak, başvuru sahiplerine gözaltı ve gözaltı sırasındaki şüpheler, gerekli minimum orantı seviyesine ulaşmamıştır. Daha sonraki bir tarihte, özellikle de iddianamede yer alan kanıtlar, makul bir şüphenin varlığının kanıtı olamazdı. Türk mahkemelerinin başvuru sahiplerini suçlu bulduğu gerçeği, bu sonuca hiçbir şekilde etki etmez.
KARAR
Davada, Sözleşmenin 5. maddesinin 1. maddesinin (oybirliğiyle kabul edilen) "c" alt maddesinin ihlal edildiği kabul edildi.
Sözleşmenin 4. maddesinin 5. fıkrasına uymakla ilgili. Başvuranlar, Türkiye Anayasa Mahkemesi tarafından şikayetlerini inceledikten sonra serbest bırakıldıkları için, "aciliyet" gerekliliğine uyumun değerlendirilmesinde dikkate alınması gereken dönemler, gözaltında geçirdikleri zamana karşılık gelmektedir. Bu dönemler altı ila 16 ay sürdü ve acil durum rejiminin ülkesindeki eylemle tamamen ilgiliydi.
Rağmen 16 ay oldu, son bir süre, bir dönem sürdü Anayasa mahkemesi Türkiye kararları için başvuranların, bu süreç ise, kesinlikle kabul edilemez "безотлагательным" normal şartlar altında, kabul edilebilir, geçerli bir özel bağlamda, işbu davanın aynı nedenlerle, bu konulan, Avrupa Mahkemesi kararları ve işleri "Mehmet, Hasan, Türkiye'ye karşı" ((Mehmet Hasan v. Turkey) 20 mart 2018'de şikayet N 13237/17) ve "Şahin Алпай Türkiye'ye karşı" (Şahin Alpay v. Turkey) 20 mart 2018'de şikayet N 16538/17). Bu dava aynı zamanda Kavala V. Türkiye davasından (Kavala V. Turkey) (Avrupa Adalet Divanı'nın 19 Aralık 2019 tarihli kararı, şikayet N 28749/18), başvuru sahibinin ülkedeki acil durumun kaldırılması ile Türkiye Anayasa Mahkemesi tarafından kararın kabul edilmesi arasında 11 ay boyunca seçilmiş bir önleyici tedbir kapsamında gözaltında tutulmalıdır.
KARAR
Davada, Sözleşmenin 4. maddesinin 5. maddesinin ihlal edilmesine izin verilmedi (oybirliğiyle kabul edildi).
Sözleşmenin 10. maddesine uymakla ilgili. Başvuru sahipleri, mevcut siyasi değişikliklerin sunumu ve değerlendirilmesi ile ilgili olarak, başvuranların çalıştığı günlük gazete baskısının editöryal politikasında yer alan gerçeklere dayanarak suçlandı.
Başvuranların gözaltında tutulma süresi göz önüne alındığında (sekiz ila 16 ay arasında), ağır cezalara yol açan ve doğrudan gazeteciler olarak başvuranların çalışmalarına ilişkin suçlar için kendilerine getirilen ceza davaları bağlamında gözaltında tutulmaları, ifade özgürlüğü haklarını ihlal eden etkili ve etkili bir kısıtlamadır.
Geleneksel özgürlüklerden birine müdahale ettiği için yasal olmayan velayet şeklinde bir önlem, prensip olarak, Türkiye mevzuatının öngördüğü özgürlük için bir sınırlama olarak kabul edilemez.
KARAR
Davada, Sözleşmenin 10 maddesinin (oybirliğiyle kabul edilen) gerekliliklerinin ihlali kabul edildi.
Sözleşmenin 18. maddesine uymakla ilgili. Başvuru sahiplerinin ana şikayeti, çalıştıkları gazetenin editoryal politikaları nedeniyle özel ilgi kurbanı olmalarıydı. Başvuranlar, gözaltına Alınmalarının gizli bir amaç peşinde olduğunu, yani Türk makamlarına yönelik eleştirilerin önlenmesinde ısrar ettiler.
Resmi olarak, başvuranlara uygulanan önlemlerin amaçları, 2016 yılında Askeri bir darbe girişimine yol açacak kampanyalar ve ayrılıkçı ya da solcu hareketlerin üyeleri tarafından şiddet kullanımı ile ilgili soruşturmalar yürütmenin yanı sıra, başvuru sahiplerinin suçlamada bulunup bulunmadığının tespit edilmesiydi. Bu ciddi ve trajik olaylarla ilgili soruşturmalar yapmak, Türkiye'de olağanüstü hal uygulanıp uygulanmadığı göz önüne alındığında kesinlikle yasal bir gereklilikti.
Olayların kronolojisi, başvuru sahiplerinin (2015 ve 2016'da gerçekleşen) suçlandığı olaylar ile başvuranların gözaltına alındığı soruşturmanın başlangıcı (2016'nın sonu) arasında aşırı bir zaman aralığı ortaya koymamıştır.
Türkiye Cumhurbaşkanının başvuru ifadelerine itiraz gelince, onlar belirli bir dava ile ilgili ve doğrudan başvuru sahiplerine değil, genel olarak gazeteye yönlendirildi, o zaman C. D. Genel Yayın Yönetmeni tarafından yönetildi.
Dahası, Türkiye Anayasa Mahkemesi, C. D. ve gazetedeki yöneticiler tarafından uygun zamanda çalışan birkaç kişinin lehine karar verdi ve onlara karşı şüphelerin anayasaya aykırı olduğunu kabul etti. Gerçekten de, Türkiye Cumhurbaşkanının Türkiye Anayasa Mahkemesi'nin kararına uymayacağını, bu karara bağlı olmadığını ve bunu yerine getirmeyeceğini söylemesi, hukukun üstünlüğü ilkesine açıkça aykırıydı. Ancak, böyle bir anlaşmazlık tezahürü, başvuranların başarılarının gözaltına alındığı hedefin bir kanıtı değildi.
Davacıların davasındaki savcının, davalarında belirtilen yasadışı örgütlerden birine üye olmakla suçlandığı ve bu savcının davacıların davasında (iddianamenin hazırlanması da dahil olmak üzere) üretimde yer aldığı gerçeği ile ilgili olarak, Avrupa Mahkemesi bu gerçeklerin kendi içinde belirleyici olmadığına karar verdi. İlk olarak, başvuru tutuldu gözaltında bir parçası olarak seçilmiş bir önleyici tedbir temelinde sulh hakimleri ve mahkemeler assis, değil, savcılık. İkinci olarak, ne zaman bu koşullar tanındı, belirtilen savcı askıya alındı katılım davasında daha önce sunulması, başvuru iddianamede.
Sonuç olarak, Türkiye Anayasa Mahkemesi, davadaki yargıçların çok sayıda özel görüşünün kanıtladığı gibi, başvuru sahiplerinin şikayetlerini dikkatlice değerlendirdi.
Avrupa Adalet Divanı'na göre, başvuranların atıfta bulunduğu konular, hatta toplu olarak ele alınsa bile, başvuranların gözaltında tutulmasının Sözleşmenin öngörmediği bir amaca hizmet ettiğine dair makul bir şüphenin ötesinde kurulmuş olarak kabul edilecek kadar homojen bir dizi oluşturmamıştır.
KARAR
Davada, Sözleşmenin 18. maddesinin (oybirliğiyle kabul edilen) ihlal edilmesine izin verilmedi.
TAZMİNAT
Sözleşmenin 41. maddesinin uygulanması sırasına göre. Avrupa Mahkemesi, başvuranların her birine ahlaki zarar için tazminat olarak 16 000 Euro verdi.
Yayın kaynağı: https://espchhelp.ru/blog/3695-sabuncu-ve-digerleri-vs-turkiye .
The ECHR decision of November 10, 2020 in the case "Sabuncu and Others v. Turkey" (aplication No. 23199/17).
In 2017, the applicants were assisted in preparing the aplication. Subsequently, the aplication was communicated to Turkey.
In the case, an aplication was successfully considered about the prolonged detention of journalists (publishers) in connection with the unjustified equating of the policy of their editorial office, which is subject to the principle of freedom of the press, with the propaganda of the activities of terrorist organizations. The case involved a violation of the requirements of subparagraph " c " of paragraph 1 of article 5, article 10 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.
THE CIRCUMSTANCES OF THE CASE
The applicants are journalists of the leading state daily newspaper "Republic" (Cumhuriyet) or managers of the fund, which is the main shareholder of the company publishing the newspaper.
A few weeks after the state of emergency was introduced in the country in July 2016, the applicants were detained and detained for several months on suspicion of "aiding" organizations recognized as terrorist, or spreading "propaganda" on behalf of these organizations. The suspicions were based mainly on articles published in the newspaper, the editorial policy of which the applicants allegedly influenced as managers of this organization, as well as on the reposts of materials by the applicants on social networks.
The applicants were accused of committing "asymmetric military actions" and attempting to manipulate public opinion in order to make the situation in the country unmanageable.
LEGAL ISSUES
Regarding compliance with article 15 of the Convention. The Court noted that the applicants ' detention was based on Turkish legislation, which was in force after the introduction of a state of emergency in the country.
Regarding compliance with subparagraph " c " of paragraph 1 of Article 5 of the Convention. The Court concluded that at the time under review there was no "reasonable suspicion" that the applicants had committed the aforementioned serious crimes (punishable by imprisonment). In particular, the actions they were accused of committing were an exercise of convention freedoms and did not indicate any intention of the applicants to promote the illegal goals of terrorist organizations, namely, to use violence and terror for political purposes.
(a) As for the facts: how they relate to the applicants, and their plausibility. Whether the newspaper articles that were the subject of the dispute, which allegedly indicated a change in the applicants ' editorial policy, were related to the applicants. The applicants were not the authors of the numerous articles complained of, which were listed in the decisions on the applicants ' detention. In the wording of these decisions, the Turkish authorities did not indicate any specific or special circumstances that suggest that the applicants imposed on the authors of newspaper articles the content of these publications in relation either to questions of facts or to the opinions expressed in the articles, while pursuing the hidden goal of assisting illegal organizations. Instead, the applicants were considered related to the articles solely on the basis of assumptions based on the positions they held in the bodies related to the management and financing of the publishing house.
Without considering this issue specifically, the Court expressed doubt that the applicants could be linked to the published articles.
(ii) Whether the applicants were involved in the activities of illegal organizations. The Turkish authorities were unable to provide any facts or data that would suggest that the illegal organizations mentioned in the case would have sent demands or given instructions to the managers or journalists of the newspaper "Republic" in order for the newspaper to publish specific materials or follow a certain editorial policy in order to assist in the preparation and commission of acts of violence or to legitimize such actions.
(iii) The plausibility of certain actions that did not concern editorial policy. Taking into account other actions for which the applicants were held responsible (for example, telephone calls to persons who were subsequently brought to criminal responsibility), the European Court decided that the logical reasoning applied to equate these actions with assistance to a terrorist organization cannot be considered as an acceptable assessment of the facts.
(b) The criminal law classification of the applicants ' acts. As for the published materials in which the applicants were accused, they had some common characteristics. Firstly, these materials were statements made by journalists of the newspaper "Republic" during various public debates on issues of public interest. They contained a journalistic assessment of the current political changes, their analysis, criticism of various actions of the Turkish authorities, as well as the opinions of journalists regarding the legality and compliance with the rule of law of administrative and judicial measures taken against alleged members of illegal organizations or persons sympathetic to these organizations.
Secondly, these articles or materials did not contain any statements that would incite acts of terrorism, justify the use of violence and encourage rebellion against the legitimate authorities.
Thirdly, the position stated in the articles and materials in a broad sense was an opposition to the policy of the ruling circles.
A detailed examination of the applicants 'alleged acts demonstrates that at first glance they did not differ from the legitimate actions of the political opposition and were within the scope of the applicants' freedoms guaranteed by Turkish law and the Convention. There is nothing in the case file to indicate that the applicants ' actions were part of a general plan and pursued a goal contrary to the legal restrictions applicable to these freedoms.
In this regard, the European Court considered that the actions in question should be subject to the presumption of compliance with the requirements of Turkish legislation and the provisions of the Convention, and they cannot serve as a basis for a "reasonable suspicion" that the applicants committed criminal offenses.
The Turkish courts have mixed the consideration of two issues: on the one hand, criticism of the Government in the context of public debates and, on the other hand, the pretexts used by terrorist organizations to justify their actions. The Turkish courts qualified the above-mentioned criticism of the authorities, which related to the sphere of press freedom, as aiding terrorist organizations or as propaganda of the activities of these organizations.
This interpretation of the norms of the criminal law is not only difficult to correlate with the provisions of Turkish legislation (which recognize public freedoms), but it also poses a significant threat to pluralistic democracy, which can lead to the fact that any person who expresses an opinion that differs from the official position of the authorities will be considered a terrorist or a person who provides assistance to terrorists.
According to the European Court, the reference of the prosecution authorities to " asymmetric military actions "(meaning counter-propaganda in wartime) followed the same logic and carried the same risk.
Consequently, the suspicions against the applicants at the time of their detention and detention did not reach the required minimum level of proportionality. The evidence attached to the case file later, in particular, the indictment, also could not be evidence for the existence of reasonable suspicion. The fact that the Turkish courts found the applicants guilty does not affect this conclusion in any way.
RESOLUTION
The case involved a violation of the requirements of subparagraph " c " of paragraph 1 of Article 5 of the Convention (adopted unanimously).
Regarding compliance with article 5, paragraph 4, of the Convention. Since the applicants were released after their complaints were examined by the Turkish Constitutional Court, the periods that should be taken into account when assessing compliance with the "urgency" requirement correspond to the time they spent in custody. These periods lasted from six to 16 months and were completely related to the operation of the state of emergency in the country.
Although 16 months was the deadline, the period that the Turkish Constitutional Court took to make decisions on the applicants ' complaints, and this process certainly cannot be called "urgent" under normal circumstances, can be considered permissible in the special context of the present case for the same reasons that were set out by the European Court in the decisions in the cases "Mehmet Hasan v. Turkey" ((Mehmet Hasan v. Turkey) of March 20, 2018, complaint No. 13237/17) and "Sahin Alpay v. Turkey" (Sahin Alpay v. Turkey) dated March 20, 2018, complaint No. 16538/17). The present case should also be distinguished from the case "Kavala v. Turkey" (Judgment of the European Court of 19 December 2019, complaint No. 28749/18), in which the applicant was held in custody as part of the chosen preventive measure for 11 months between the lifting of the state of emergency in the country and the adoption of the decision by the Constitutional Court of Turkey.
RESOLUTION
There was no violation of the requirements of paragraph 4 of Article 5 of the Convention in the case (adopted unanimously).
Regarding compliance with article 10 of the Convention. The applicants were charged on the basis of the facts that consisted in the policy of the editorial office of the daily newspaper in which the applicants worked, with respect to the presentation and assessment of current political changes.
Given the length of the applicants 'detention (from eight to 16 months), their detention in the context of criminal cases initiated against them for crimes entailing serious penalties and directly related to the applicants' work as journalists was an effective and effective restriction that violated their right to freedom of expression.
A measure in the form of detention, which is not lawful insofar as it interferes with one of the convention freedoms, in principle cannot be considered a restriction of such freedom provided for by Turkish law.
RESOLUTION
The case involved a violation of the requirements of article 10 of the Convention (adopted unanimously).
Regarding compliance with article 18 of the Convention. The main complaint of the applicants was that they were victims of special attention due to the policy of the editorial office of the newspaper in which they worked. The applicants insisted that their detention had a hidden purpose, namely, to prevent criticism of the Turkish authorities.
The official objectives of the measures applied to the applicants were to investigate campaigns that would have led to an attempted military coup in 2016, and the use of violence by members of separatist or leftist movements, as well as to establish whether the applicants committed the acts they were accused of. It was absolutely legal to investigate these serious and tragic incidents, given that a state of emergency was imposed in Turkey.
The chronology of events did not reveal excessive time intervals between the events of which the applicants were accused (which took place in 2015 and 2016) and the beginning of the investigation (end of 2016), within the framework of which the applicants were detained.
As for the statements of the Turkish President appealed by the applicants, they related to a specific case and were not directed directly at the applicants, but rather at the newspaper as a whole, which at that time was headed by the editor-in-chief C. D.
Moreover, the Constitutional Court of Turkey ruled in favor of C. D. and several other persons who worked as managers at the newspaper at the relevant time, recognizing that the suspicions against them were unconstitutional. Indeed, the statement of the Turkish President that he would not obey the decision of the Constitutional Court of Turkey, was not bound by this decision and would not implement it, clearly contradicted the principle of the rule of law. However, such a manifestation of disagreement was not in itself a confirmation of the purpose for which the two applicants were detained.
As to the fact that the prosecutor in the applicants 'case was himself charged with membership in one of the illegal organizations mentioned in their case and that this prosecutor took part in the proceedings in the applicants' case (including the preparation of the indictment), the European Court decided that these facts were not decisive in themselves. Firstly, the applicants were held in custody within the framework of the preventive measure chosen by them on the basis of decisions of magistrates and assize courts, and not by the prosecutor's office. Secondly, when these circumstances became known, the prosecutor was suspended from participating in the case even before the indictment was presented to the applicants.
In conclusion, the Constitutional Court of Turkey carefully considered the applicants ' complaints, which is confirmed by the large number of dissenting opinions of the judges of this court on the case.
In the Court's opinion, the issues referred to by the applicants, even considered in aggregate, did not form a sufficiently homogeneous array for it to consider it established beyond any reasonable doubt that the applicants ' detention pursued a purpose not provided for by the Convention.
RESOLUTION
There was no violation of the requirements of article 18 of the Convention in the case (adopted unanimously).
COMPENSATION
In the application of article 41 of the Convention. The European Court awarded each of the applicants 16,000 euros in compensation for non-pecuniary damage.
Source of the publication: https://espchhelp.ru/blog/3694-sabuncu-and-others-v-turkey .
