Дополнения от 27.06.2024 к практике в Европейском суде по правам человека (ЕСПЧ)
Постановление ЕСПЧ от 08 июля 2021 года по делу "Тхелидзе против Грузии" (жалоба N 33056/17).
В 2017 году заявительнице была оказана помощь в подготовке жалобы. Впоследствии жалоба была коммуницирована Грузии.
По делу обжалуется неспособность властей Грузии принять превентивные меры для защиты жертвы домашнего насилия и провести расследование бездействия органов внутренних дел в отношении систематических нарушений и дискриминации по признаку половой принадлежности. По делу имело место нарушение статьи 2 Конвенции.
ОБСТОЯТЕЛЬСТВА ДЕЛА
Дочь заявительницы (М.Т.) подвергалась домашнему насилию со стороны своего партнера (L.M.). В итоге он застрелил ее, а затем застрелился сам. Впоследствии заявительница подала ряд заявлений в районную прокуратуру и Генеральную прокуратуру Грузии, требуя возбуждения уголовного дела по факту предполагаемой халатности со стороны сотрудников органов внутренних дел, которые занимались делом ее дочери по жалобам о домашнем насилии. Эти обращения не дали какого-либо результата или остались без ответа.
ВОПРОСЫ ПРАВА
По поводу соблюдения статьи 2 Конвенции (материально-правовой аспект), взятой во взаимосвязи со статьей 14 Конвенции. Европейский Суд считает, что в Грузии в целом существуют надлежащая правовая основа и административная практика защиты женщин от домашнего насилия. Серьезные вопросы в настоящем деле вызывал, скорее, способ применения имеющегося сдерживающего механизма сотрудниками правоохранительных органов Грузии, то есть фактическое исполнение обязательства принять превентивные оперативные меры для защиты жизни дочери заявительницы.
В течение очень короткого периода, около шести месяцев, М.Т. и заявительница просили помощи у сотрудников органов внутренних дел Грузии как минимум 11 раз. В каждом обращении они четко сообщали о степени насилия в поведении L.M. Сотрудники органов внутренних дел знали, что L.M. проявлял патологическую жестокость, имел психические заболевания, не мог управлять гневом, был ранее судим, злоупотреблял наркотиками и алкоголем. Сотрудникам органов внутренних дел также было известно, что М.Т. постоянно носила с собой различные средства для самозащиты и испытывала сильный страх и тревогу, когда ее партнер подходил к ней в квартире или на работе. Все эти доводы подтверждали реальный характер опасности, которую L.M. представлял для М.Т. Кроме того, насилие, которому подвергалась М.Т., не могло рассматриваться как индивидуальные или отдельные эпизоды, а должно было расцениваться как длящаяся ситуация. Если налицо постоянная ситуация домашнего насилия, не может быть каких-либо сомнений относительно непосредственного характера опасности для жертвы. Таким образом, сотрудники органов внутренних дел Грузии знали или обязаны были знать, что дочери заявительницы угрожала реальная и непосредственная опасность.
Что касается требования о проявлении особой тщательности, Европейский Суд установил наличие ряда серьезных нарушений, допущенных правоохранительными органами Грузии. Во-первых, имел место неточный или неполный сбор доказательств сотрудниками органов внутренних дел. При этом нарушения в процедуре сбора доказательств по жалобе на домашнее насилие могут привести к неправильной оценке степени опасности в действительности совершенного насилия, негативно сказаться на перспективах возбуждения уголовного дела и даже удержать жертвы насилия от сообщения властям в будущем о насилии со стороны члена семьи. В этой связи также был важен тот факт, что, принимая заявления об инцидентах, сотрудники органов внутренних дел Грузии, по-видимому, не осуществили независимую, активную и всестороннюю "оценку риска летального исхода" (см. для сравнения Постановление Большой Палаты Европейского Суда по делу "Курт против Австрии" (Kurt v. Austria) (См.: Постановление Большой Палаты Европейского Суда по делу "Курт против Австрии" (Kurt v. Austria) от 15 июня 2021 г., жалоба N 62903/15 // Прецеденты Европейского Суда по правам человека. Специальный выпуск. 2021. N 6.)). Они не придали достаточного значения потенциальным триггерным факторам применения насилия, не приняли во внимание оценку опасности самой жертвой насилия и предпочли свести квалификацию инцидента к "незначительной семейной ссоре". Аналогичные нарушения со стороны сотрудников органов внутренних дел в ответ на первые заявления о домашнем насилии в Грузии были определены Специальным докладчиком Организации Объединенных Наций по вопросу насилия в отношении женщин (далее - Специальный докладчик) как нарушения, имеющие систематический характер.
Кроме того, хотя законодательство государства-ответчика предусматривало различные временные ограничительные меры в отношении лица, применяющего насилие, соответствующие органы власти Грузии не использовали их в настоящем деле. Более того, ни заявительнице, ни ее дочери сотрудники органов внутренних дел не разъяснили их процессуальные права и не проинформировали их о различных правовых и административных мерах защиты, доступных им. Наоборот, заявительница и ее дочь были введены в заблуждение, поскольку сотрудники органов внутренних дел сослались на неспособность задержать L.M. или применить к нему ограничительные меры. Несмотря на указанные нарушения, допущенные сотрудниками органов внутренних дел, вследствие многочисленных заявлений, поданных М.Т. и заявительницей, было представлено множество доказательств, обосновывавших возбуждение уголовного дела в отношении L.M., что предоставило бы возможность поместить его под стражу в рамках избранной меры пресечения. К сожалению, правоохранительные органы государства-ответчика этого не сделали. Это обстоятельство было отмечено Специальным докладчиком как еще одна системная проблема в Грузии.
Бездействие правоохранительных органов Грузии, в частности органов внутренних дел, являлось тем более непростительным, если его оценивать в контексте того факта, что в целом насилие по отношению к женщинам, включая домашнее насилие, указывалось в докладах как одна из главных системных общественных проблем в Грузии в рассматриваемое время. Таким образом, уполномоченные органы власти знали или должны были знать о серьезности ситуации, в которой находились многие женщины в стране, и были обязаны проявить особую тщательность и предоставить повышенную защиту этой группе лиц, находящихся в уязвимом положении. В свете вышеизложенного Европейский Суд постановил, что общая и дискриминационная пассивность правоохранительных органов в отношении жалоб на домашнее насилие создала в стране условия, способствующие дальнейшему его распространению в отношении женщин. Соответственно, неспособность властей Грузии принять оперативные превентивные меры нарушила право заявительницы и ее дочери на равную защиту перед законом.
Таким образом, имела место длящаяся неспособность предпринять действия, которые предоставили бы реальный шанс предотвратить трагический исход в настоящем деле или уменьшить причиненный вред, а бездействие сотрудников органов внутренних дел Грузии может быть расценено как системное нарушение.
ПОСТАНОВЛЕНИЕ
По делу имело место нарушение требований статьи 2 Конвенции (принято единогласно).
По поводу соблюдения статьи 2 Конвенции (процессуально-правовой аспект), рассмотренной во взаимосвязи со статьей 14 Конвенции. Европейский Суд также должен был рассмотреть вопрос о том, имели ли власти Грузии позитивную обязанность расследовать какое-либо бездействие любых вовлеченных в дело сотрудников правоохранительных органов и привлечь их к ответственности.
Европейский Суд уже установил, что бездействие правоохранительных органов явилось одной из причин того, что в деле заявительницы домашнее насилие в отношении М.Т. закончилось ее убийством. С учетом того, что власти Грузии знали или должны были знать о высокой степени опасности, в которой оказалась жертва домашнего насилия в случае невыполнения властями своих обязанностей по ее защите, их бездействие выходило за рамки обычного ошибочного суждения или небрежности. Однако органы прокуратуры Грузии проигнорировали многочисленные жалобы заявительницы и не попытались установить личности соответствующих сотрудников органов внутренних дел, допросить их и определить степень их ответственности относительно неспособности надлежащим образом отреагировать на многочисленные инциденты, касавшиеся насилия в отношении женщины, которые завершились убийством жертвы насилия. Кроме того, подавая заявление об инициировании расследования действий сотрудников правоохранительных органов, заявительница неоднократно просила предоставить ей информацию из Генеральной прокуратуры Грузии, но так и не получила ее. Следует отметить, что Генеральной прокуратуре Грузии потребовалось более двух лет для того, чтобы признать факт получения письменных обращений заявительницы, и даже после этого какой-либо дополнительной информации ей предоставлено не было. Не была начата даже дисциплинарная проверка по факту предполагаемого бездействия сотрудников органов внутренних дел, несмотря на то что заявительница подавала жалобу в орган, отвечающий за дисциплинарные расследования в отношении сотрудников органов внутренних дел, а также не было предпринято действий по обучению указанных сотрудников, как надлежащим образом реагировать в будущем на жалобы о домашнем насилии. Вместе с тем с учетом наличия в стране дискриминационных проявлений, связанных с насилием в отношении женщин, существовала настоятельная общественная необходимость проведения эффективной проверки вероятности того, что причинами бездействия сотрудников органов внутренних дел являлись дискриминация по признаку пола и предвзятость.
ПОСТАНОВЛЕНИЕ
По делу имело место нарушение требований статьи 2 Конвенции (в ее процессуально-правовом аспекте), взятой во взаимосвязи со статьей 14 Конвенции (принято единогласно).
КОМПЕНСАЦИЯ
В порядке применения статьи 41 Конвенции. Европейский Суд присудил заявительнице 35 000 евро в качестве компенсации морального вреда, требование о компенсации материального ущерба было отклонено.
Источник публикации: https://espchhelp.ru/blog/4740-tkhelidze-protiv-gruzii .
The ECHR ruling of July 08, 2021 in the case of "Tkhelidze v. Georgia" (complaint No. 33056/17).
In 2017, the applicant was assisted in preparing the complaint. Subsequently, the complaint was communicated to Georgia.
The case appeals against the failure of the Georgian authorities to take preventive measures to protect the victim of domestic violence and to investigate the inaction of the internal affairs bodies in relation to systematic violations and discrimination based on gender. There has been a violation of article 2 of the Convention in the case.
THE CIRCUMSTANCES OF THE CASE
The applicant's daughter (M.T.) was subjected to domestic violence by her partner (L.M.). As a result, he shot her and then shot himself. Subsequently, the applicant filed a number of applications with the District Prosecutor's Office and the Prosecutor General's Office of Georgia, demanding that a criminal case be opened on the alleged negligence on the part of law enforcement officers who dealt with her daughter's case on complaints of domestic violence. These appeals did not give any result or remained unanswered.
LEGAL ISSUES
Regarding compliance with article 2 of the Convention (substantive aspect), taken in conjunction with article 14 of the Convention. The European Court considers that in Georgia, in general, there is an appropriate legal framework and administrative practice for protecting women from domestic violence. Rather, serious questions in the present case were raised by the way in which the existing deterrent mechanism was used by law enforcement officers of Georgia, that is, the actual fulfillment of the obligation to take preventive operational measures to protect the life of the applicant's daughter.
During a very short period of about six months, M.T. and the applicant requested assistance from the Georgian internal affairs officers at least 11 times. In each appeal, they clearly reported the degree of violence in L.M.'s behavior. Law enforcement officers knew that L.M. showed pathological cruelty, had mental illnesses, could not control anger, had a previous criminal record, and abused drugs and alcohol. The employees of the internal affairs bodies also knew that M.T. She constantly carried various means of self-defense with her and experienced intense fear and anxiety when her partner approached her in her apartment or at work. All these arguments confirmed the real nature of the danger that L.M. posed to M.T. In addition, the violence to which M.T. was subjected could not be considered as individual or separate episodes, but should have been regarded as a continuing situation. If there is a constant situation of domestic violence, there can be no doubt about the immediate nature of the danger to the victim. Thus, the staff of the Georgian internal affairs bodies knew or should have known that the applicant's daughter was in real and immediate danger.
With regard to the requirement of special care, the European Court found the existence of a number of serious violations committed by law enforcement agencies of Georgia. Firstly, there was an inaccurate or incomplete collection of evidence by law enforcement officers. At the same time, violations in the procedure for collecting evidence on a complaint of domestic violence can lead to an incorrect assessment of the degree of danger of the actual violence committed, negatively affect the prospects of initiating criminal proceedings and even deter victims of violence from reporting violence by a family member to the authorities in the future. In this regard, it was also important that, when accepting statements about incidents, the staff of the Georgian internal affairs bodies apparently did not carry out an independent, active and comprehensive "risk assessment of a fatal outcome" (see for comparison, the Ruling of the Grand Chamber of the European Court in the case "Kurt v. Austria" (Kurt v. Austria) (See: The Ruling of the Grand Chamber of the European Court in the case "Kurt v. Austria" (Kurt v. Austria) of June 15, 2021, complaint No. 62903/15 // Precedents of the European Court of Human Rights. Special issue. 2021. N 6.)). They did not attach sufficient importance to the potential trigger factors of violence, did not take into account the assessment of the danger by the victim of violence himself and preferred to reduce the qualification of the incident to a "minor family quarrel". Similar violations by law enforcement officials in response to the first allegations of domestic violence in Georgia were identified by the United Nations Special Rapporteur on violence against women (hereinafter referred to as the Special Rapporteur) as violations of a systematic nature.
Moreover, although the legislation of the respondent State provided for various temporary restrictive measures against a person who uses violence, the relevant Georgian authorities did not use them in the present case. Moreover, neither the applicant nor her daughter were explained their procedural rights by the officers of the internal affairs bodies and were not informed about the various legal and administrative protection measures available to them. On the contrary, the applicant and her daughter were misled because the officers of the internal affairs bodies referred to the inability to detain L.M. or apply restrictive measures to it. Despite these violations committed by the employees of the internal affairs bodies, as a result of the numerous statements submitted by M.T. and the applicant, a lot of evidence was presented justifying the initiation of criminal proceedings against L.M., which would have provided an opportunity to place him in custody as part of the chosen preventive measure. Unfortunately, the law enforcement agencies of the respondent State did not do this. This fact was noted by the Special Rapporteur as another systemic problem in Georgia.
The inaction of the Georgian law enforcement agencies, in particular the internal affairs agencies, was all the more inexcusable if assessed in the context of the fact that, in general, violence against women, including domestic violence, was indicated in reports as one of the main systemic social problems in Georgia at the time under review. Thus, the authorized authorities knew or should have known about the seriousness of the situation in which many women were in the country, and were obliged to show special care and provide increased protection to this group of people in a vulnerable position. In the light of the above, the European Court ruled that the general and discriminatory passivity of law enforcement agencies in relation to complaints of domestic violence created conditions in the country conducive to its further spread against women. Accordingly, the failure of the Georgian authorities to take prompt preventive measures violated the applicant and her daughter's right to equal protection before the law.
Thus, there was a continuing inability to take actions that would have provided a real chance to prevent a tragic outcome in the present case or reduce the harm caused, and the inaction of employees of the internal affairs bodies of Georgia can be regarded as a systemic violation.
RESOLUTION
There was a violation of the requirements of article 2 of the Convention in the case (adopted unanimously).
Regarding compliance with article 2 of the Convention (procedural and legal aspect), considered in conjunction with article 14 of the Convention. The European Court also had to consider whether the Georgian authorities had a positive obligation to investigate any inaction by any law enforcement officers involved in the case and bring them to justice.
The European Court has already established that the inaction of law enforcement agencies was one of the reasons that in the applicant's case domestic violence against M.T. ended with her murder. Given that the Georgian authorities knew or should have known about the high degree of danger faced by a victim of domestic violence if the authorities failed to fulfill their duties to protect her, their inaction went beyond the usual erroneous judgment or negligence. However, the Georgian Prosecutor's Office ignored the applicant's numerous complaints and did not attempt to identify the relevant officers of the internal affairs bodies, interrogate them and determine their degree of responsibility for their failure to respond appropriately to numerous incidents of violence against a woman, which ended in the murder of a victim of violence. In addition, when submitting an application to initiate an investigation into the actions of law enforcement officers, the applicant repeatedly asked for information from the Prosecutor General's Office of Georgia, but never received it. It should be noted that it took the Prosecutor General's Office of Georgia more than two years to acknowledge the fact of receiving the applicant's written requests, and even after that, no additional information was provided to her. Even a disciplinary investigation was not initiated into the alleged inaction of the employees of the internal affairs bodies, despite the fact that the applicant filed a complaint with the body responsible for disciplinary investigations against employees of the internal affairs bodies, and no action was taken to train these employees how to respond appropriately in the future to complaints of domestic violence. However, given the existence of discriminatory manifestations related to violence against women in the country, there was an urgent public need to conduct an effective check of the likelihood that gender discrimination and bias were the reasons for the inaction of law enforcement officers.
RESOLUTION
In the case, there was a violation of the requirements of article 2 of the Convention (in its procedural and legal aspect), taken in conjunction with article 14 of the Convention (adopted unanimously).
COMPENSATION
In the application of article 41 of the Convention. The European Court awarded the applicant 35,000 euros in compensation for non-pecuniary damage, the claim for compensation for material damage was rejected.
Source of the publication: https://espchhelp.ru/blog/4741-tkhelidze-v-georgia-1 .
ECHR-ის 2021 წლის 08 ივლისის განჩინება "თხელიძე საქართველოს წინააღმდეგ" საქმეზე (საჩივარი no 33056/17).
2017 წელს განმცხადებელს დაეხმარა საჩივრის მომზადებაში. შემდგომში, საჩივარი საქართველოს ეცნობოდა.
საქმე ეხება საქართველოს ხელისუფლების მიერ ოჯახში ძალადობის მსხვერპლის დასაცავად პრევენციული ღონისძიებების გატარებას და შინაგან საქმეთა ორგანოების უმოქმედობის გამოძიებას გენდერის საფუძველზე სისტემატურ დარღვევებთან და დისკრიმინაციასთან დაკავშირებით. საქმეში კონვენციის მე-2 მუხლის დარღვევა დაფიქსირდა.
საქმის გარემოებები
განმცხადებლის ქალიშვილი (მ.თ.) დაექვემდებარა ოჯახურ ძალადობას მისი პარტნიორის (ლ. მ.) მიერ. შედეგად, მან ესროლა მას და შემდეგ თავი მოიკლა. ამის შემდეგ, განმცხადებელმა არაერთი განცხადება შეიტანა საქართველოს საოლქო პროკურატურასა და გენერალურ პროკურატურაში, სადაც მოითხოვა სისხლის სამართლის საქმის გახსნა სამართალდამცავების მხრიდან სავარაუდო დაუდევრობის გამო, რომლებიც მისი ქალიშვილის საქმეს ოჯახური ძალადობის საჩივრებზე განიხილავდნენ. ამ მიმართვებმა შედეგი არ გამოიღო და უპასუხოდ დარჩა.
სამართლებრივი საკითხები
კონვენციის მე-2 მუხლის (არსებითი ასპექტი) შესაბამისობასთან დაკავშირებით, მიღებული კონვენციის მე-14 მუხლთან ერთად. ევროპული სასამართლო მიიჩნევს, რომ საქართველოში, ზოგადად, არსებობს შესაბამისი სამართლებრივი ჩარჩო და ადმინისტრაციული პრაქტიკა ქალთა ოჯახში ძალადობისგან დასაცავად. პირიქით, მოცემულ შემთხვევაში სერიოზული კითხვები დაისვა იმ გზამ, რომლითაც არსებული შემაკავებელი მექანიზმი გამოიყენეს საქართველოს სამართალდამცავებმა, ანუ განმცხადებლის ქალიშვილის სიცოცხლის დასაცავად პრევენციული ოპერატიული ღონისძიებების გატარების ვალდებულების ფაქტობრივმა შესრულებამ.
დაახლოებით ექვსი თვის განმავლობაში მ.თ. - მ და განმცხადებელმა საქართველოს შინაგან საქმეთა ოფიცრებისგან დახმარება სულ მცირე 11-ჯერ მოითხოვეს. თითოეულ მიმართვაში ისინი ნათლად აფიქსირებდნენ ძალადობის ხარისხს ლ. მ. - ს ქცევაში. სამართალდამცველებმა იცოდნენ, რომ ლ.მ. - მ გამოავლინა პათოლოგიური სისასტიკე, ჰქონდა ფსიქიკური დაავადებები, ვერ აკონტროლებდა რისხვას, ჰქონდა წინა ნასამართლეობა და ბოროტად იყენებდა ნარკოტიკებსა და ალკოჰოლს. შინაგან საქმეთა ორგანოების თანამშრომლებმა ასევე იცოდნენ, რომ მ. თ. მას მუდმივად თან ჰქონდა თავდაცვის სხვადასხვა საშუალება და განიცდიდა ძლიერ შიშს და შფოთვას, როდესაც მისი პარტნიორი მიუახლოვდა მას ბინაში ან სამსახურში. ყველა ამ არგუმენტმა დაადასტურა იმ საფრთხის რეალური ხასიათი, რომელსაც ლ.მ. წარმოადგენდა მ. თ. - სთვის გარდა ამისა, ძალადობა, რომელსაც მ. თ. დაექვემდებარა, არ შეიძლება ჩაითვალოს ინდივიდუალურ ან ცალკეულ ეპიზოდებად, მაგრამ უნდა განიხილებოდეს, როგორც განგრძობითი სიტუაცია. თუ ოჯახში ძალადობის მუდმივი მდგომარეობაა, მსხვერპლის საფრთხის უშუალო ხასიათში ეჭვი არ შეიძლება იყოს. ამდენად, საქართველოს შინაგან საქმეთა ორგანოების თანამშრომლებმა იცოდნენ ან უნდა სცოდნოდათ, რომ განმცხადებლის ქალიშვილს რეალური და უშუალო საფრთხე ემუქრებოდა.
განსაკუთრებული ზრუნვის მოთხოვნასთან დაკავშირებით, ევროპულმა სასამართლომ საქართველოს სამართალდამცავი ორგანოების მიერ ჩადენილი არაერთი სერიოზული დარღვევის არსებობა დაადგინა. ჯერ ერთი, იყო სამართალდამცველების მიერ მტკიცებულებების არაზუსტი ან არასრული შეგროვება. ამავე დროს, ოჯახში ძალადობის საჩივარზე მტკიცებულებების შეგროვების პროცედურის დარღვევამ შეიძლება გამოიწვიოს ჩადენილი რეალური ძალადობის საფრთხის ხარისხის არასწორი შეფასება, უარყოფითად იმოქმედოს სისხლის სამართლის საქმის წარმოების დაწყების პერსპექტივებზე და ძალადობის მსხვერპლსაც კი შეუშალოს ხელი მომავალში ოჯახის წევრის მიერ ხელისუფლებისთვის ძალადობის შესახებ. ამ მხრივ, მნიშვნელოვანი იყო ისიც, რომ ინციდენტების შესახებ განცხადებების მიღებისას საქართველოს შინაგან საქმეთა ორგანოების თანამშრომლებმა, როგორც ჩანს, არ განახორციელეს დამოუკიდებელი, აქტიური და ყოვლისმომცველი "ფატალური შედეგის რისკის შეფასება" (იხ. შედარებისთვის, ევროპული სასამართლოს დიდი პალატის გადაწყვეტილება საქმეზე "კურტი ავსტრიის წინააღმდეგ" (Kurt V. Austria) (იხ.: ევროპის სასამართლოს დიდი პალატის გადაწყვეტილება საქმეზე "კურტი ავსტრიის წინააღმდეგ" (Kurt V. Austria) 2021 წლის 15 ივნისი, საჩივარი No 62903/15 // ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტები. სპეციალური საკითხი. 2021. N 6.)). მათ არ მიანიჭეს საკმარისი მნიშვნელობა ძალადობის პოტენციურ გამომწვევ ფაქტორებს, არ გაითვალისწინეს თავად ძალადობის მსხვერპლის მიერ საფრთხის შეფასება და ამჯობინეს ინციდენტის კვალიფიკაციის შემცირება "მცირე ოჯახურ ჩხუბამდე". საქართველოში ოჯახში ძალადობის შესახებ პირველი ბრალდებების საპასუხოდ სამართალდამცავთა მხრიდან მსგავსი დარღვევები გაეროს ქალთა მიმართ ძალადობის სპეციალურმა მომხსენებელმა (შემდგომში-სპეციალურმა მომხსენებელმა) სისტემური ხასიათის დარღვევებად დაასახელა.
უფრო მეტიც, მიუხედავად იმისა, რომ მოპასუხე სახელმწიფოს კანონმდებლობა ითვალისწინებდა სხვადასხვა დროებით შემზღუდველ ზომებს იმ პირის მიმართ, რომელიც იყენებს ძალადობას, საქართველოს შესაბამისმა ორგანოებმა ისინი მოცემულ შემთხვევაში არ გამოიყენეს. უფრო მეტიც, არც განმცხადებელს და არც მის ქალიშვილს არ განუმარტავთ საპროცესო უფლებები შინაგან საქმეთა ორგანოების თანამშრომლებმა და არ იყვნენ ინფორმირებული მათთვის ხელმისაწვდომი სხვადასხვა სამართლებრივი და ადმინისტრაციული დაცვის ზომების შესახებ. პირიქით, განმცხადებელი და მისი ქალიშვილი შეცდომაში შეიყვანეს, რადგან შინაგან საქმეთა ორგანოების თანამშრომლებმა ლ. მ. - ს დაკავების შეუძლებლობა მოიხსენიეს. ან გამოიყენეთ მასზე შემზღუდველი ზომები. შინაგან საქმეთა ორგანოების თანამშრომლების მიერ ჩადენილი ამ დარღვევების მიუხედავად, მ.თ. - სა და განმცხადებლის მიერ წარდგენილი არაერთი განცხადების შედეგად, წარმოდგენილი იქნა უამრავი მტკიცებულება, რომელიც ამართლებდა ლ. მ. - ს მიმართ სისხლის სამართლის საქმის აღძვრას, რაც შესაძლებლობას მისცემდა მას განესაზღვრა აღკვეთის ღონისძიების ფარგლებში. სამწუხაროდ, მოპასუხე სახელმწიფოს სამართალდამცავმა ორგანოებმა ეს არ გააკეთეს. ეს ფაქტი სპეციალურმა მომხსენებელმა აღნიშნა, როგორც კიდევ ერთი სისტემური პრობლემა საქართველოში.
საქართველოს სამართალდამცავი ორგანოების, კერძოდ, შინაგან საქმეთა უწყებების უმოქმედობა მით უფრო დაუსაბუთებელი იყო, თუ შეფასდებოდა იმ კონტექსტში, რომ ზოგადად, ქალთა მიმართ ძალადობა, მათ შორის ოჯახში ძალადობა, მოხსენებებში მითითებული იყო, როგორც ერთ-ერთი მთავარი სისტემური სოციალური პრობლემა საქართველოში განხილვის დროს. ამრიგად, უფლებამოსილმა ხელისუფლებამ იცოდა ან უნდა სცოდნოდა იმ სიტუაციის სერიოზულობის შესახებ, რომელშიც ბევრი ქალი იმყოფებოდა ქვეყანაში და ვალდებული იყო განსაკუთრებული ზრუნვა გამოეჩინა და დაუცველი მდგომარეობის მქონე ადამიანთა ამ ჯგუფს გაზრდილი დაცვა მიეცა. ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, ევროპულმა სასამართლომ დაადგინა, რომ სამართალდამცავი ორგანოების ზოგადი და დისკრიმინაციული პასიურობა ოჯახში ძალადობის საჩივრებთან დაკავშირებით ქმნიდა პირობებს ქვეყანაში, რაც ხელს უწყობდა მის შემდგომ გავრცელებას ქალების მიმართ. შესაბამისად, მარცხი, საქართველოს ხელისუფლებამ უნდა მიიღოს დროული პრევენციული ზომები დაირღვა განმცხადებლის და მისი შვილის უფლების თანაბარი დაცვა, კანონის წინაშე.
ამდენად, იყო უწყვეტი უუნარობა უნდა მიიღოს ზომები, რომ უზრუნველყოფილი რეალური შანსი, რომ თავიდან ავიცილოთ ტრაგიკული შედეგი მოცემულ შემთხვევაში ან შეამციროს ზიანი გამოიწვია, და უმოქმედობა თანამშრომელი შინაგან საქმეთა ორგანოები, საქართველოს შეიძლება ჩაითვალოს სისტემურ დარღვევას.
რეზოლუცია
იყო მოთხოვნების დარღვევა-ე მუხლის მე-2 კონვენციის შემთხვევაში (მიღებულია ერთხმად).
დაკავშირებით, დაცვით, მე-2 მუხლი კონვენციის (პროცესუალური და სამართლებრივი ასპექტი), განიხილება ერთად კონვენციის მე-14 მუხლი. ევროპის სასამართლომ ასევე უნდა განიხილოს თუ არა საქართველოს ხელისუფლებას ჰქონდა პოზიტიური ვალდებულება, გამოიძიოს ნებისმიერი უმოქმედობა ნებისმიერი სამართალდამცავები ჩართული ამ საქმეში და მოუტანს მათ სამართლიანობა.
ევროპულმა სასამართლომ უკვე დაადგინა, რომ სამართალდამცავი ორგანოების უმოქმედობა იყო ერთ-ერთი მიზეზი იმისა, რომ განმცხადებლის შემთხვევაში მ.თ. - ს მიმართ ოჯახში ძალადობა მისი მკვლელობით დასრულდა. იმის გათვალისწინებით, რომ საქართველოს ხელისუფლებამ იცოდა ან უნდა სცოდნოდა ოჯახში ძალადობის მსხვერპლის წინაშე არსებული საფრთხის მაღალი ხარისხის შესახებ, თუ ხელისუფლებამ ვერ შეასრულა მისი დაცვის მოვალეობა, მათი უმოქმედობა სცილდებოდა ჩვეულებრივ მცდარ განსჯას ან დაუდევრობას. ამასთან, საქართველოს პროკურატურამ უგულებელყო განმცხადებლის მრავალი საჩივარი და არ სცადა შინაგან საქმეთა ორგანოების შესაბამისი ოფიცრების იდენტიფიცირება, მათი დაკითხვა და პასუხისმგებლობის ხარისხის დადგენა ქალის მიმართ ძალადობის მრავალრიცხოვან შემთხვევებზე სათანადო რეაგირების გამო, რაც დასრულდა ძალადობის მსხვერპლის მკვლელობით. გარდა ამისა, სამართალდამცავების ქმედებებზე გამოძიების დაწყების შესახებ განცხადების წარდგენისას განმცხადებელმა არაერთხელ მოითხოვა ინფორმაცია საქართველოს გენერალური პროკურატურისგან, მაგრამ არასოდეს მიუღია იგი. აღსანიშნავია, რომ განმცხადებლის წერილობითი მოთხოვნის მიღების ფაქტის აღიარებას საქართველოს გენერალურ პროკურატურას ორ წელზე მეტი დასჭირდა და ამის შემდეგაც მას დამატებითი ინფორმაცია არ მიუწოდებია. შინაგან საქმეთა ორგანოების თანამშრომლების სავარაუდო უმოქმედობის გამო დისციპლინური გამოძიებაც კი არ დაწყებულა, მიუხედავად იმისა, რომ განმცხადებელმა საჩივარი შეიტანა შინაგან საქმეთა ორგანოების თანამშრომლების მიმართ დისციპლინურ გამოძიებაზე პასუხისმგებელ ორგანოში და არ იქნა მიღებული ზომები ამ თანამშრომლების მოსამზადებლად, თუ როგორ უნდა მოახდინონ სათანადო რეაგირება მომავალში ოჯახში ძალადობის საჩივრებზე. ამასთან, ქვეყანაში ქალთა მიმართ ძალადობასთან დაკავშირებული დისკრიმინაციული მანიფესტაციების არსებობის გათვალისწინებით, სასწრაფო იყო საზოგადოების საჭიროება, რომ ჩატარებულიყო ეფექტური შემოწმება იმის ალბათობისა, რომ გენდერული დისკრიმინაცია და მიკერძოება იყო სამართალდამცავების უმოქმედობის მიზეზი.
რეზოლუცია
საქმეში ადგილი ჰქონდა კონვენციის მე-2 მუხლის (მისი პროცედურული და სამართლებრივი ასპექტით) მოთხოვნების დარღვევას, რომელიც კონვენციის მე-14 მუხლთან ერთად იქნა მიღებული (მიღებულია ერთხმად).
კომპენსაცია
კონვენციის 41-ე მუხლის განაცხადში. ევროპულმა სასამართლომ განმცხადებელს მიანიჭა 35,000 ევრო კომპენსაციის სახით არაფინანსური ზიანისთვის, მატერიალური ზიანის ანაზღაურების მოთხოვნა უარყო.
გამოცემის წყარო: https://espchhelp.ru/blog/4742-tkhelidze-sakartvelos-tsinaaghmdeg .