Дополнения от 07.07.2024 к практике в Комитетах ООН
Зинаида Мухортова против Республики Казахстан. Соображения Комитета по правам человека от 28 октября 2019 г. по делу Сообщение N 2920/2016.
В 2016 году автору сообщения была оказана помощь в подготовке жалобы. Впоследствии жалоба была коммуницирована Казахстану.
Автор утверждала, что ее принудительная госпитализация и трехкратное задержание для помещения в психиатрическую больницу (12 января 2011 г., 12 декабря 2011 г. и 9 августа 2013 г.) являлись нарушением ее прав по статьям 7, 9 Пакта.
Правовые позиции Комитета: помещение в психиатрическое учреждение и проведение лечения в нем против воли пациента представляет собой одну из форм лишения свободы и подпадает под сферу действия положений статьи 9 Пакта (см. A. v. New Zealand (CCPR/C/66/D/754/1997), para. 7.2; и Фиялковска против Польши (CCPR/C/84/D/1061/2002), пункт 8.2.)... В пункте 1 статьи 9 содержится требование, согласно которому лишение свободы не должно быть произвольным и должно осуществляться при уважении верховенства права. Во втором предложении пункта 1 [статьи 9 Пакта] установлен запрет на произвольный арест или произвольное содержание под стражей, в третьем - на незаконное лишение свободы, т.е. лишение свободы иначе, как на таких основаниях и в соответствии с такой процедурой, которые установлены законом. Эти два запрета накладываются в том смысле, что аресты и содержание под стражей могут быть как произвольными, так и незаконными. Комитет напоминает о том, что понятие "произвольность" не следует приравнивать к понятию "противозаконность", а следует истолковывать более широко, включая в него элементы неприемлемости, несправедливости, непредсказуемости и несоблюдения процессуальных гарантий (пункт 7.3 Соображений) (См, например: М.Дж.К. против Австралии (CCPR/C/113/D/1875/2009), пункт 11.5.).
Поскольку государства могут считать психическое здоровье отдельного лица нарушенным до такой степени, что для избежания ущерба этому лицу или другим принятие постановления о принудительной госпитализации является неизбежным (См.: Фиялковска против Польши, пункт 8.3.), Комитет считает - недобровольная госпитализация может применяться лишь в качестве крайней меры и в течение как можно более короткого... периода времени, и должна подкрепляться надлежащими процессуальными и материальными гарантиями, установленными законом. Процедуры должны обеспечивать уважение мнений лица, а также обеспечивать, чтобы любые его представители действительно представляли и защищали чаяния и интересы данного лица (пункт 7.4 Соображений).
Комитет отмечает, что, хотя право на личную свободу не абсолютно, задержание является столь серьезной мерой, что эта мера оправдана только тогда, когда другие, менее жесткие меры были рассмотрены и признаны недостаточными для защиты личных или общественных интересов, для чего может потребоваться содержание под стражей соответствующего лица (пункт 7.14 Соображений) (См.: Т.В. и А.Г. против Узбекистана, пункт 7.8.).
Комитет подчеркивает, что, хотя принудительная госпитализация может применяться в качестве крайней меры и в ряде случаев может быть оправдана для целей защиты жизни и здоровья человека, незаконное и произвольное помещение в больничный стационар может стать причиной психических и физических страданий и, следовательно, представлять собой бесчеловечное и унижающее достоинство обращение или наказание по смыслу статьи 7 Пакта (пункт 7.15 Соображений).
Оценка Комитетом фактических обстоятельств дела: государство-участник не представило достаточных доказательств, которые бы подтверждали - недобровольная госпитализация была необходима и служила цели защиты автора от серьезного вреда или недопущения причинения вреда другим. Он также отметил, что, даже если диагноз, поставленный государством-участником автору сообщения, был принят, существование умственной и психосоциальной инвалидности само по себе не может служить оправданием для лишения свободы. Напротив, любое лишение свободы в государствах-участниках, которые прибегают к принудительной госпитализации, должно быть необходимым и соразмерным для цели защиты данного лица от серьезного ущерба или предотвращения нанесения ущерба другим лицам (пункт 7.13 Соображений) (См.: Т.В. и А.Г. против Узбекистана (CCPR/C/116/D/2044/2011), пункт 7.7; Фиялковска против Польши, пункт 8.3; Фардон против Австралии (CCPR/C/98/D/1629/2007), пункт 7.3. См. также: CCPR/C/RUS/CO/6, пункт 19.).
Комитет подчеркнул следующее - информация и доказательства, представленные сторонами, не свидетельств[овали] о том, что автор представляла угрозу для себя или для других лиц. Кроме того, Комитет выразил обеспокоенность тем, что автор несколько раз помещалась в психиатрическую больницу несмотря на то, что она не представляла никакой опасности для себя или других лиц, и что, хотя этот факт был установлен решением городского суда от 26 июля 2012 г., автор была вновь принудительно госпитализирована. По этим причинам Комитет посчитал - помещение автора в психиатрическую больницу в период с 12 января по 22 сентября 2011 г., с 12 по 29 декабря 2011 г. и с 9 августа по 1 ноября 2013 г., а также ее помещение туда на срок, составляющий в общей сложности более 15 месяцев, было произвольным в соответствии со статьей 9 Пакта (пункт 7.14 Соображений). Как было отмечено выше, "...хотя право на личную свободу не абсолютно [См.: Замечание общего порядка N 35, пункт 10], задержание является столь серьезной мерой, что эта мера оправдана только тогда, когда другие, менее жесткие меры были рассмотрены и признаны недостаточными для защиты личных или общественных интересов, для чего может потребоваться содержание под стражей соответствующего лица [Т.В. и А.Г. против Узбекистана, пункт 7.8]" (пункт 7.14 Соображений).
Комитет вновь повторил свой вывод о том, что три принудительных направления автора в психиатрические больницы (12 января 2011 г., 12 декабря 2011 г. и 9 августа 2013 г.) явились результатом произвольных решений и не имели надлежащего медицинского обоснования. На основе имеющейся информации Комитет.... пришел к выводу - неоднократное вынесение решений о помещении автора в психиатрические больницы, сопровождавшиеся ее задержанием в месте жительства, причинили ей сильные переживания и душевные страдания, в том числе по причине постоянного страха за свое здоровье и свободу (пункт 7.16 Соображений).
Комитет посчитал, что в данном случае недобровольные задержания и госпитализация автора в общей сложности более чем на 15 месяцев и применение к ней лечения, несмотря на ее возражения, с учетом того, что она не представляла опасности причинения вреда себе или другим лицам, равносильны бесчеловечному и унижающему достоинство обращению и наказанию по смыслу статьи 7 Пакта (пункт 7.15 Соображений).
Выводы Комитета: представленная информация свидетельствует о нарушении государством-участником статей 7 и 9 Пакта (пункт 8 Соображений).
Источник публикации: https://espchhelp.ru/koon/blog-koon/4806-28-oktyabrya-2019-goda-vyigrano-delo-v-komitete-oon-po-pravam-cheloveka .
Zinaida Mukhortova v. the Republic of Kazakhstan. Views of the Human Rights Committee dated October 28, 2019 in the case of Communication No. 2920/2016.
In 2016, the author of the communication was assisted in preparing a complaint. Subsequently, the complaint was communicated to Kazakhstan.
The author claimed that her forced hospitalization and three times detention for placement in a psychiatric hospital (12 January 2011, 12 December 2011 and 9 August 2013) violated her rights under articles 7, 9 of the Covenant.
The Committee's legal position is that placement in a psychiatric institution and treatment in it against the will of the patient constitutes a form of deprivation of liberty and falls within the scope of the provisions of article 9 of the Covenant (see A. v. New Zealand (CCPR/C/66/D/754/1997), para. 7.2; and Fialkovska v. Poland (CCPR/C/84/D/1061/2002), paragraph 8.2.) ... Article 9, paragraph 1, requires that deprivation of liberty should not be arbitrary and should be carried out with respect for the rule of law. The second sentence of paragraph 1 [of article 9 of the Covenant] prohibits arbitrary arrest or arbitrary detention, and the third sentence prohibits unlawful deprivation of liberty, i.e. deprivation of liberty except on such grounds and in accordance with such procedure as are established by law. These two prohibitions are imposed in the sense that arrests and detention can be both arbitrary and illegal. The Committee recalls that the concept of "arbitrariness" should not be equated with the concept of "illegality", but should be interpreted more broadly, including elements of unacceptability, injustice, unpredictability and non-observance of procedural guarantees (paragraph 7.3 of the Views) (See, for example: M.J.K. v. Australia (CCPR/C/113/D/1875/2009), paragraph 11.5.).
Since States may consider the mental health of an individual to be impaired to such an extent that, in order to avoid harm to that person or others, the adoption of a compulsory hospitalization order is inevitable (See: Fijalkowska v. Poland, paragraph 8.3.), the Committee considers that involuntary hospitalization can only be used as a last resort and for as short a time as possible... a period of time, and must be supported by due process and material guarantees established by law. Procedures should ensure that the views of the person are respected, as well as ensure that any of his representatives truly represent and protect the aspirations and interests of the person (paragraph 7.4 of the Considerations).
The Committee notes that, although the right to personal liberty is not absolute, detention is such a serious measure that this measure is justified only when other, less stringent measures have been considered and found insufficient to protect personal or public interests, which may require the detention of the person concerned (paragraph 7.14 of the Views) (See.: T.V. and A.G. v. Uzbekistan, paragraph 7.8.).
The Committee emphasizes that, although forced hospitalization may be used as a last resort and in some cases may be justified for the purpose of protecting human life and health, illegal and arbitrary placement in a hospital may cause mental and physical suffering and therefore constitute inhuman and degrading treatment or punishment within the meaning of article 7 The Covenant (paragraph 7.15 of the Views).
The Committee's assessment of the factual circumstances of the case: the State party has not provided sufficient evidence to confirm that involuntary hospitalization was necessary and served the purpose of protecting the author from serious harm or preventing harm to others. It also noted that, even if the diagnosis made by the State party to the author of the communication was accepted, the existence of mental and psychosocial disability in itself cannot serve as a justification for deprivation of liberty. On the contrary, any deprivation of liberty in States parties that resort to involuntary hospitalization must be necessary and proportionate for the purpose of protecting the person concerned from serious harm or preventing harm to others (paragraph 7.13 of the Views) (See: T.V. and A.G. v. Uzbekistan (CCPR/C/116/D/2044/2011), paragraph 7.7; Fijalkowska v. Poland, paragraph 8.3; Fardon v. Australia (CCPR/C/98/D/1629/2007), paragraph 7.3. See also: CCPR/C/RUS/CO/6, paragraph 19.).
The Committee stressed the following - the information and evidence provided by the parties did not indicate that the author posed a threat to herself or others. In addition, the Committee expressed concern that the author was placed in a psychiatric hospital several times despite the fact that she posed no danger to herself or others, and that, although this fact was established by the decision of the City court of 26 July 2012, the author was again forcibly hospitalized. For these reasons, the Committee considered that the author's placement in a psychiatric hospital in the period from January 12 to September 22, 2011, from December 12 to December 29, 2011 and from August 9 to November 1, 2013, as well as her placement there for a total of more than 15 months, was arbitrary in accordance with the article 9 of the Covenant (paragraph 7.14 of the Views). As noted above, "...Although the right to personal freedom is not absolute [See: General comment No. 35, paragraph 10], detention is such a serious measure that this measure is justified only when other, less stringent measures have been considered and found insufficient to protect personal or public interests, which may require the detention of the relevant person persons [T.V. and A.G. v. Uzbekistan, paragraph 7.8]" (paragraph 7.14 of the Views).
The Committee reiterated its conclusion that the author's three involuntary referrals to psychiatric hospitals (January 12, 2011, December 12, 2011 and August 9, 2013) were the result of arbitrary decisions and lacked proper medical justification. Based on the available information, the Committee.... He concluded that the repeated decisions to place the author in psychiatric hospitals, accompanied by her detention at her place of residence, caused her severe distress and mental suffering, including due to constant fear for her health and freedom (paragraph 7.16 of the Considerations).
The Committee considered that in the present case, the author's involuntary detention and hospitalization for a total of more than 15 months and the application of treatment to her, despite her objections, given that she did not pose a risk of harm to herself or others, amounted to inhuman and degrading treatment and punishment within the meaning of article 7 of the Covenant (paragraph 7.15 of the Considerations).
The Committee's conclusions: The information provided indicates a violation by the State party of articles 7 and 9 of the Covenant (paragraph 8 of the Views).
Source of the publication: https://espchhelp.ru/koon/blog-koon/4807-on-october-28-2019-the-case-was-won-in-the-un-human-rights-committee .
Zinaida Mukhortova诉哈萨克斯坦共和国。 人权事务委员会2019年10月28日关于第2920/2016号来文的意见。
2016年，来文提交人得到了协助准备投诉。 随后，将投诉通知哈萨克斯坦。
提交人声称她因安置在精神病院而被迫住院治疗和三次拘留(2011年1月12日、2011年12月12日和2013年8月9日)侵犯了她根据《公约》第七条和第九条享有的
委员会的法律立场是，违反病人的意愿将其安置在精神病院和治疗，构成剥夺自由的一种形式，属于《公约》第九条规定的范围(见a.诉新西兰(CCPR/C/66/D/754/1997)，第10段)。 7.2；和Fialkovska诉波兰(CCPR/C/84/D/1061/2002)，第8.2段。) ... 第9条第1款要求剥夺自由不应是任意的，应在尊重法治的情况下进行。 [《公约》第九条]第1款第二句禁止任意逮捕或任意拘留,第三句禁止非法剥夺自由,即剥夺自由,除非基于法律规定的理由和程序。 实施这两项禁令的意义是逮捕和拘留既可以是任意的，也可以是非法的。 委员会回顾，"任意性"的概念不应等同于"非法性"的概念，而应作更广泛的解释，包括不可接受、不公正、不可预测和不遵守程序保证的因素(《意见》第7.3段)(例如，见：M.J.K.诉澳大利亚(CCPR/C/113/D/1875/2009)，第11.5段。).
由于各国可能认为个人的心理健康受到损害，为避免对该人或其他人造成伤害，必须采取强制性住院令（见：Fijalkowska诉波兰，第8.3段）。),委员会认为非自愿住院治疗只能作为最后的手段和尽可能短的时间。.. 一段时间，并且必须得到法律规定的正当程序和物质保证的支持。 程序应确保该人的意见得到尊重，并确保其任何代表真正代表和保护该人的愿望和利益（考虑因素第7.4段）。
委员会注意到，虽然人身自由权不是绝对的，但拘留是一项非常严重的措施，只有在考虑了其他不太严格的措施并认为不足以保护个人或公共利益时，才有理由采取这项措施，因为这可能需要拘留有关人员(《意见》第7.14段)(见《意见》)。：T.V.和A.G.v.乌兹别克斯坦，第7.8段。).
委员会强调，虽然强迫住院治疗可能是最后的手段，在某些情况下可能是为了保护人的生命和健康而正当的，但非法和任意安置在医院可能造成精神和身体上的痛苦，因此构成《公约》第七条意义上的不人道和有辱人格的待遇或处罚(《意见》第7.15段)。
委员会对案件事实情况的评估：缔约国没有提供足够的证据证实非自愿住院治疗是必要的，其目的是保护提交人不受严重伤害或防止对他人造成伤害。 委员会还指出，即使缔约国对来文提交人作出的诊断得到接受，精神和心理社会残疾的存在本身也不能作为剥夺自由的理由。 相反，缔约国中采取非自愿住院治疗的任何剥夺自由都必须是必要和相称的，以保护有关人员免受严重伤害或防止对他人的伤害(《意见》第7.13段)(见：T.V.和A.G.v.乌兹别克斯坦(CCPR/C/116/D/2044/2011)，第7.7段；Fijalkowska诉波兰，第8.3段；Fardon诉澳大利亚(CCPR/C/98/D/1629/2007)，第7.3段。 另见：CCPR/C/RUS/CO/6，第19段。).
委员会强调如下--当事各方提供的资料和证据没有表明提交人对自己或他人构成威胁。 此外委员会表示关切的是尽管提交人没有对自己或他人构成危险但仍多次被关在精神病院尽管这一事实是市法院2012年7月26日的裁决所证实的但 出于这些原因委员会认为提交人在2011年1月12日至9月22日、2011年12月12日至12月29日和2013年8月9日至11月1日期间被安置在精神病院以及在那里共 如上所述，"。..虽然人身自由权不是绝对的[见：第35号一般性意见，第10段]，但拘留是一项非常严重的措施，只有在其他不太严格的措施被考虑并被认为不足以保护个人或公共利益时，才有理由采取这种措施，这可能需要拘留有关人员[T.V.和A.G.v.乌兹别克斯坦，第7.8段]"(《意见》第7.14段)。
委员会重申其结论即提交人三次非自愿转诊精神病医院(2011年1月12日、2011年12月12日和2013年8月9日)是武断决定的结果缺乏适当的医疗理由。 根据现有资料，委员会。... 他的结论是，一再决定将提交人安置在精神病院，同时将她拘留在她的居住地，造成了她的严重痛苦和精神痛苦，包括由于对她的健康和自由的持续恐惧(考虑因素第7.16段)。
委员会认为，在本案中，提交人被非自愿拘留和住院治疗总共超过15个月，尽管她反对，但由于她没有对自己或他人造成伤害的危险，对她实行的待遇相当于《公约》第七条意义上的不人道和有辱人格的待遇和处罚(考虑因素第7.15段)。
委员会的结论：所提供的资料表明缔约国违反了《公约》第七条和第九条(《意见》第8段)。
出版物的来源: https://espchhelp.ru/koon/blog-koon/4808-2019-10-28 .
Зинаида Мухортова Қазақстан Республикасына қарсы. Адам құқықтары жөніндегі комитеттің 2019 жылғы 28 қазандағы іс бойынша пікірлері хабарлама N 2920/2016.
2016 жылы хабарламаның авторына шағымды дайындауға көмек көрсетілді. Кейіннен шағым Қазақстанға хабарланды.
Автор оны мәжбүрлі түрде ауруханаға жатқызу және психиатриялық ауруханаға жатқызу үшін үш рет ұстау (2011 жылғы 12 қаңтар, 2011 жылғы 12 желтоқсан және 2013 жылғы 9 тамыз) оның Пактінің 7, 9-баптары бойынша құқықтарын бұзу деп мәлімдеді.
Комитеттің құқықтық ұстанымдары: психиатриялық мекемеге орналастыру және онда емделушінің еркіне қарсы емдеу жүргізу бас бостандығынан айырудың бір түрі болып табылады және Пактінің 9-бабының ережелерінің қолданылу аясына жатады (A. V. New Zealand (ccpr/C/66/D/754/1997), para. 7.2; және Фиалковска Польшаға қарсы (CCPR/C/84/D/1061/2002), 8.2-тармақ.)... 9-баптың 1-тармағында бас бостандығынан айыру ерікті болмауы тиіс және құқық үстемдігін құрметтеу кезінде жүзеге асырылуы тиіс талап қамтылады. Пактінің [9-бабының] 1-тармағының екінші сөйлемінде ерікті қамауға алуға немесе ерікті түрде қамауда ұстауға тыйым салу, үшіншісінде - заңсыз бас бостандығынан айыруға, яғни бас бостандығынан айыруға заңда белгіленген негіздер мен рәсімдерге сәйкес басқаша тыйым салу белгіленді. Бұл екі тыйым қамауға алу және қамауда ұстау ерікті де, заңсыз да болуы мүмкін деген мағынада қолданылады. Комитет "озбырлық" ұғымын "заңсыздық" ұғымымен теңестірмеу керек, бірақ оған қолайсыздық, әділетсіздік, болжау мүмкін элементыстігі және іс жүргізу кепілдіктерін сақтамау элементтерін қоса алғанда, кеңірек түсіндіру керек екенін еске салады (7.3-тармақ) (қараңыз, мысалы: М.Дж.Австралияға қарсы (CCPR/C/113/D/1875/2009), 11.5-тармақ.).
Мемлекеттер жеке тұлғаның психикалық денсаулығын осы адамға немесе басқаларға зиян келтірмеу үшін еріксіз госпитализация туралы қаулы қабылдау сөзсіз болатындай дәрежеде бұзылған деп санауы мүмкін (қараңыз: Фиалковска Польшаға қарсы, 8.3-тармақ.), Комитет еріксіз ауруханаға жатқызуды тек соңғы шара ретінде және мүмкіндігінше қысқа мерзімде қолдануға болады деп санайды... және заңмен белгіленген тиісті процедуралық және материалдық кепілдіктермен қамтамасыз етілуі керек. Рәсімдер адамның пікірін құрметтеуді қамтамасыз етуі керек, сондай-ақ оның кез-келген өкілдерінің осы адамның ұмтылыстары мен мүдделерін білдіруін және қорғауын қамтамасыз етуі керек (7.4-тармақ).
Комитет жеке бас бостандығына құқық мүлдем болмаса да, ұстау соншалықты маңызды шара болып табылады, бұл шара басқа, онша қатаң емес шаралар қаралып, жеке немесе қоғамдық мүдделерді қорғау үшін жеткіліксіз деп танылған кезде ғана ақталады, ол үшін тиісті адамды қамауда ұстау қажет болуы мүмкін (7.14-тармақты қараңыз)..: Т. В. және А. Г. Өзбекстанға қарсы, 7.8-тармақ.).
Комитет мәжбүрлі ауруханаға жатқызу соңғы шара ретінде қолданылуы мүмкін және кейбір жағдайларда адамның өмірі мен денсаулығын қорғау мақсатында ақталуы мүмкін болса да, ауруханалық ауруханаға заңсыз және ерікті түрде орналастыру психикалық және физикалық азапты тудыруы мүмкін, сондықтан адамгершілікке жатпайтын және қадір-қасиетін төмендететін емдеу немесе жазаны білдіреді 7-баптың мағынасында Пакт (7.15-тармақ).
Комитеттің істің нақты мән-жайларын бағалауы: қатысушы мемлекет растайтын жеткілікті дәлелдер келтірмеді - еріксіз ауруханаға жатқызу қажет болды және авторды ауыр зияннан қорғау немесе басқаларға зиян келтірмеу мақсатына қызмет етті. Ол сондай-ақ хабарламаның авторына қатысушы мемлекет қойған диагноз қабылданса да, психикалық және психоәлеуметтік мүгедектіктің болуы бас бостандығынан айыру үшін ақтау бола алмайтынын атап өтті. Керісінше, мәжбүрлі ауруханаға жатқызуға жүгінетін қатысушы мемлекеттердегі кез-келген бас бостандығынан айыру осы адамды Елеулі залалдан қорғау немесе басқа адамдарға зиян келтірмеу үшін қажет және пропорционалды болуы керек (7.13-тармақ) (қараңыз: Т. В. және А. Г. Өзбекстанға қарсы (CCPR/C / 116 / D/2044/2011), 7.7-тармақ; Фиалковска Польшаға қарсы, 8.3-тармақ; Фардон Австралияға қарсы (CCPR/C/98/D/1629/2007), 7.3-тармақ. Сондай-ақ қараңыз: CCPR/C/RUS/CO/6, 19-тармақ.).
Комитет мынаны атап өтті - тараптар ұсынған ақпарат пен дәлелдер автордың өзіне немесе басқа адамдарға қауіп төндіргені туралы[сопақша] дәлелдер емес. сонымен қатар, Комитет автордың өзіне немесе басқаларға ешқандай қауіп төндірмегеніне қарамастан, психиатриялық ауруханаға бірнеше рет орналастырылғанына алаңдаушылық білдірді. бұл факт қалалық соттың 2012 жылғы 26 шілдедегі шешімімен анықталғанымен, автор қайтадан ауруханаға жатқызылды. Осы себептерге байланысты Комитет санады-авторды психиатриялық ауруханаға 2011 жылдың 12 қаңтары мен 22 қыркүйегі аралығында, 2011 жылдың 12-29 желтоқсаны аралығында және 2013 жылдың 9 тамызы мен 1 қарашасы аралығында орналастыру, сондай-ақ оны 15 айдан астам уақытқа орналастыру, сәйкесінше ерікті болды Пактінің 9-бабы (7.14-тармағы). Жоғарыда айтылғандай,"...жеке бас бостандығына құқық мүлдем болмаса да [қараңыз: N 35 жалпы тәртіптің ескертуі, 10-тармақ], ұстау соншалықты маңызды шара болып табылады, бұл шара басқа, онша қатаң емес шаралар қаралып, жеке немесе қоғамдық мүдделерді қорғау үшін жеткіліксіз деп танылған кезде ғана ақталады, ол үшін тиісті қамауда ұстау қажет болуы мүмкін адамдар [Т. В. және А. Г. Өзбекстанға қарсы, 7.8-тармақ]" (7.14-тармақ).
Комитет автордың психиатриялық ауруханаларға үш мәжбүрлі жолдамасы (2011 жылғы 12 қаңтар, 2011 жылғы 12 желтоқсан және 2013 жылғы 9 тамыз) ерікті шешімдердің нәтижесі болды және тиісті медициналық негіздемесі жоқ деген қорытындысын тағы да қайталады. Қолда бар ақпарат негізінде Комитет.... қорытындыға келді-авторды тұрғылықты жерінде ұстаумен бірге психиатриялық ауруханаларға орналастыру туралы бірнеше рет шешім қабылдау оған қатты алаңдаушылық пен психикалық азап әкелді, оның ішінде оның денсаулығы мен бостандығы үшін үнемі қорқу себебінен (7.16-тармақ).
Комитет бұл жағдайда авторды еріксіз ұстау және ауруханаға жатқызу, жалпы алғанда, 15 айдан астам уақытқа және оның қарсылықтарына қарамастан, өзіне немесе басқа адамдарға зиян келтіру қаупін тудырмайтындығын ескере отырып, оған емдеуді қолдану адамгершілікке жатпайтын және ар-намысты қорлайтын қарым-қатынас пен жазаға тең деп санады. Пактінің 7-бабының мәні бойынша (7.15-тармақ).
Комитеттің қорытындылары: ұсынылған ақпарат қатысушы мемлекеттің Пактінің 7 және 9-баптарын бұзғанын куәландырады(8-тармақ).
Жарияланым көзі: https://espchhelp.ru/koon/blog-koon/4809-2019-zhyldy-28-azanynda-b-ny-adam-y-tary-zh-nindegi-komitetinde-is-zhe-iske-zhetti .
