Дополнения от 21.07.2024 к практике в Комитетах ООН
Мнения Комитета ООН по ликвидации дискриминации в отношении женщин от 5 марта 2018 г. по делу Й.И. против Финляндии (сообщение N 103/2016).
В 2016 году автору сообщения была оказана помощь в подготовке жалобы. Впоследствии жалоба была коммуницирована Финляндии.
Правовые позиции Комитета: Комитет напомнил о том, что в соответствии со статьей 2 a) Конвенции государства-участники обязаны обеспечить с помощью закона и других соответствующих средств практическое осуществление принципа равенства мужчин и женщин и что в соответствии со статьями 2 f) и 5 a) государства-участники обязаны принимать все соответствующие меры для изменения или отмены не только действующих законов и положений, но и обычаев и практик, которые составляют дискриминацию в отношении женщин. Кроме того, в соответствии со статьей 16 (пункт 1) государства-участники берут на себя обязательство принимать все соответствующие меры для ликвидации дискриминации в отношении женщин во всех вопросах, касающихся брака и семейных отношений. В этой связи Комитет подчеркивает, что следование стереотипам затрагивает право женщин на справедливое судебное разбирательство и что судебные органы должны избегать формирования жестких стандартов на основе предвзятых представлений о том, что является семейно-бытовым или гендерным насилием (пункт 6.15 Мнений) (См. "В. К. против Болгарии" (CEDAW/C/49/D/20/2008), пункт 9.11.).
Комитет напоминает, что временные меры, как это предусмотрено статьей 5 Факультативного протокола и правилом 63 его правил процедуры, имеют принципиальное значение для работы по индивидуальным сообщениям, представленным в соответствии с Факультативным протоколом. Пренебрежение этим правилом, особенно в форме непредоставления защиты женщинам и детям при существовании опасности нанесения им серьезного ущерба, что имело место в данном случае, препятствует защите предусмотренных Конвенцией прав с помощью Факультативного протокола (пункт 8.4 Мнений).
Комитет ссылается на пункты 26 и 27 своей [О]бщей рекомендации N 33 (2015), касающейся доступа женщин к правосудию, в которых говорится следующее:
Часто судьи устанавливают жесткие требования в отношении того, что, по их мнению, является надлежащей нормой поведения для женщины, и подвергают наказанию тех, кто не соответствует этим стереотипам. Стереотипы также негативно сказываются на доверии к заявлениям женщин, к приводимым ими аргументам и свидетельским показаниям в качестве сторон и свидетелей в суде. Существование тех или иных стереотипов может стать причиной неверного толкования или применения законов судьями. Оно чревато серьезными последствиями, например в области уголовного права, где преступники могут в результате избежать предусмотренного законом наказания за нарушения прав женщин, что ведет к поощрению культуры безнаказанности. Во всех областях права стереотипы ставят под угрозу беспристрастность и добросовестность судебной системы, что, в свою очередь, может стать причиной судебных ошибок, включая повторную виктимизацию истца.
Судьи, магистраты и третейские судьи не являются единственными действующими лицами в системе правосудия, которые применяют, поддерживают и закрепляют стереотипы. Прокуроры, сотрудники правоохранительных органов и другие участники процесса часто находятся под влиянием стереотипов в ходе следствия и судебного разбирательства, особенно при рассмотрении дел, связанных с гендерным насилием; при этом такие стереотипы подчас дискредитируют аргументы потерпевшей стороны/жертвы и одновременно поддерживают доводы, выдвигаемые защитой обвиняемой стороны. В результате стереотипы могут определять ход расследования и судебного разбирательства, а также характер принимаемых судебных решений (пункт 8.6 Мнений).
Комитет полагает, что слово "преобладающий", упоминаемое в статье 16 (пункт 1) d) и f)) Конвенции, означает, что наилучшие интересы ребенка не могут рассматриваться на равных основаниях с другими соображениями. Комитет также полагает, что для того, чтобы продемонстрировать соблюдение права ребенка на оценку его наилучших интересов и на придание им основного или преобладающего значения, любое решение, касающееся ребенка, должно быть взвешено, обосновано и разъяснено (пункт 8.7 Мнений).
Комитет напоминает о своих [О]бщих рекомендациях N 19 и N 35 (2017) о гендерном насилии в отношении женщин, представляя новую редакцию [О]бщей рекомендации N 19, в соответствии с которой гендерное насилие, мешающее или вообще не позволяющее женщинам пользоваться правами человека и основными свободами в соответствии с общими нормами международного права или положениями конвенций о правах человека, является дискриминацией по смыслу статьи 1 Конвенции. В рамках обязательства проявлять должную осмотрительность государства-участники должны разрабатывать и осуществлять различные меры по борьбе с гендерным насилием в отношении женщин, совершаемым негосударственными субъектами, включая принятие законов и создание учреждений и системы для борьбы с таким насилием, а также обеспечение их реальной эффективности и поддержки со стороны всех государственных должностных лиц и органов, обеспечивающих надлежащее соблюдение законов. Права или требования преступников или подозреваемых в преступлениях в ходе и после судебного разбирательства, в том числе в отношении собственности, неприкосновенности частной жизни, опеки над детьми, права доступа, контактов и посещений, должны определяться с учетом прав женщин и детей на жизнь и на физическую, сексуальную и психологическую неприкосновенность; руководствоваться при этом следует принципом обеспечения наилучших интересов ребенка (См. "Йилдирим против Австрии" (CEDAW/C/39/D/6/2005); "Гекче против Австрии" (CEDAW/C/39/D/5/2005); "Гонсалес Карреньо против Испании" (CEDAW/C/58/D/47/2012); "М.В. против Дании" (CEDAW/C/63/D/46/2012) и "Джаллоу против Болгарии" (CEDAW/C/52/D/32/2011).). Если государство-участник не принимает все необходимые меры для предотвращения актов гендерного насилия в отношении женщин в тех случаях, когда его органы власти знают или должны знать о существовании риска такого насилия, или не проводит расследования, не привлекает к ответственности и не наказывает виновных и не возмещает ущерб жертвам и пострадавшим от таких действий, то оно тем самым дает молчаливое согласие на совершение актов гендерного насилия в отношении женщин или поощряет их. Такая пассивность и такое бездействие составляют нарушение прав человека (пункт 8.8 Мнений).
Комитет напоминает, что в соответствии со статьей 2 a) Конвенции государства-участники обязаны обеспечить с помощью закона и других соответствующих средств практическое осуществление принципа равноправия мужчин и женщин; в соответствии со статьей 2 a) они могут быть признаны ответственными за действия частных лиц, организаций или предприятий, если не выполняют своего обязательства проявлять должную осмотрительность; в соответствии со статьями 2 f) и 5 a) Конвенции государство-участник обязано принять все подобающие меры, чтобы изменить или отменить не только действующие законы и положения, но и обычаи и практику, которые составляют дискриминацию в отношении женщин. Кроме того, в соответствии со статьей 16 (пункт 1) государства-участники берут на себя обязательство принимать все соответствующие меры для ликвидации дискриминации в отношении женщин во всех вопросах, касающихся брака и семейных отношений. В этой связи Комитет подчеркивает, что стереотипы затрагивают право женщин на беспристрастность судебных процессов и что судебные органы не должны применять жесткие стандарты на основе предвзятых представлений о том, что следует считать насилием в семье (пункт 8.9 Мнений).
Оценка Комитетом фактических обстоятельств дела: перед Комитетом стоит вопрос о том, выполнило ли государство-участник свою обязанность проявлять должную осмотрительность в связи с защитой автора от домашнего насилия со стороны Й.А. и с расследованием случаев проявления такого насилия. Задача Комитета состоит в том, чтобы в свете положений Конвенции пересмотреть решения, принятые национальными органами власти в рамках их компетенции, и определить, принимали ли они во внимание при вынесении этих решений обязательства, вытекающие из Конвенции. Следовательно, в данном случае решающим фактором является выяснение того, применяли ли эти органы принципы должной осмотрительности и приняли ли они разумные меры для обеспечения защиты автора сообщения и ее сына от возможных рисков в условиях продолжающегося насилия в семье без дискриминации по признаку пола (пункт 8.2 Мнений).
Комитет принимает к сведению аргумент государства-участника о том, что оно имеет строгую и всеобъемлющую законодательную базу, призванную обеспечить равенство между мужчинами и женщинами и максимально защитить интересы ребенка, а также о том, что именно в рамках этого законодательства принимались решения о праве на опеку над Е.А. и на общение с ним. Комитет также принимает к сведению заявление государства-участника о том, что утверждения автора носят общий характер. Далее, Комитет принимает к сведению утверждение автора о том, что соответствующие законы существуют, но что де-факто лица, принимающие решения в национальных органах, и сотрудники правоохранительных органов не применяют их надлежащим образом: гендерные стереотипы влияют на то, какое значение придается показаниям жертв и лиц, находящихся в уязвимом положении, которыми часто оказываются женщины и дети, при сопоставлении этих показаний со словами лиц, совершающих преступления; кроме того, принимается к сведению заявление автора о том, что органы власти государства-участника не обеспечили защиту ей и ее сыну в силу гендерных стереотипов при принятии решений, основанных на принижении степени опасности насилия, исходящего от отца. Комитет считает, что замечания автора о национальном законодательстве и о практике его применения имеют отношение к ее личному делу (пункт 8.3 Мнений).
Комитет с обеспокоенностью отмечает, что поданное им и затем повторенное ходатайство о принятии временных мер так и не было передано местным органам власти и что не было принято никаких мер для защиты Е.А. от предполагаемого насилия со стороны отца (пункт 8.4 Мнений).
Комитет отмечает, что окружной суд Варсинайс-Суоми поставил под сомнение психическое здоровье жертвы семейно-бытового насилия и ее враждебность по отношению к предполагаемому правонарушителю, но не усомнился в психической стабильности лица, обвиняемого в преступлениях, связанных с применением насилия, и не провел оценку его состояния, прежде чем предоставить ему право единоличной опеки над ребенком. Комитет отмечает, что практически сразу после принятия решения о передаче опеки прокурор выдвинул против Й.А. обвинение в нападении с применением насилия, однако две недели спустя Е.А. был передан отцу без проведения дополнительных проверок. Комитет также отмечает, что в связи с рассмотрением дела об опеке и о предоставлении права общения мать ребенка проходила психиатрическую экспертизу, которая не выявила никаких причин для беспокойства; при этом в отношении отца такая проверка не проводилась, несмотря на то что он был осужден по уголовному делу. Комитет также отмечает, что в итоговом решении по делу об опеке, принятом 14 октября 2013 года, практически или даже полностью отсутствует обоснование причин передачи опеки от матери к отцу ребенка; что ни в решении Апелляционного суда, ни в решении по ходатайству о разрешении на подачу апелляции в Верховный суд не объясняется, почему в процессе принятия этого решения вопросу о насилии в семье не придавалось первостепенного значения - даже после того, как в промежутке между расследованиями Й.А. был осужден за нападение на автора сообщения; что по заявлениям, поданным в полицию, не были проведены расследования; и что, несмотря на ряд сообщений, полученных от органов опеки, и на обвинительный приговор, вынесенный отцу ребенка, не были проведены ни расследование, ни оценка его способности выполнять родительские обязанности. Комитет также убежден в том, что имело место нарушение обязательства проявлять должную осмотрительность, поскольку потребовалось больше года для того, чтобы Й.А. был доставлен на допрос в связи с жалобами на его преступное поведение (пункт 8.5 Мнений).
Комитет отмечает, что несоблюдение государством-участником обязательства проявлять должную осмотрительность, выразившееся в отношении полиции и различных судов к жалобам автора, привело к нанесению ущерба наилучшим интересам Е.А. и к ущемлению его права на равное отношение к его матери в ходе рассмотрения вопроса об опеке в соответствии со статьей 16 Конвенции (пункт 8.7 Мнений).
Комитет считает, что при принятии решения об опеке над Е.А. органы власти действовали под влиянием стереотипных и, следовательно, дискриминационных представлений о семейно-бытовом насилии; это выразилось в том, что повторяющиеся факты одностороннего насилия со стороны Й.А. были расценены как разногласия между родителями с указанием на то, что оба родителя совершали насильственные действия; при этом нет никаких свидетельств в пользу такой трактовки, за исключением заявления, сделанного автором на следующий день после того, как она подверглась жестокому нападению; не придав значения уголовному приговору в отношении Й.А., органы власти возложили обязанности по опеке над ребенком на человека, склонного к насилию. Таким образом, органы власти не обеспечили должного контроля в соответствии с их обязательствами по статьям 2 a), c), d), e) и f), 15 a) и 16 (пункт 1) d) и f)) Конвенции (пункт 8.9 Мнений).
Комитет с удовлетворением отмечает, что государство-участник взяло на вооружение модель борьбы с семейно-бытовым насилием, отличающуюся широким охватом и включающую меры законодательного характера, повышение уровня осведомленности, образование и наращивание потенциала. Тем не менее Комитет ссылается на проблемы, поднятые в его заключительных замечаниях к периодическому докладу, представленному ему государством-участником в 2014 году, в частности в связи с насилием в отношении женщин. Он отмечает, что для того чтобы женщина, ставшая жертвой бытового насилия, могла на практике воспользоваться принципом недискриминации и фактического равенства, а также осуществлять свои права человека и основные свободы, - политическая воля, которая нашла выражение в принятой модели, должна поддерживаться всеми государственными субъектами, участвующими в исполнении взятых государством-участником обязательств по соблюдению должной осмотрительности. К числу таких обязательств относится расследование сбоев, случаев пренебрежения и упущений со стороны органов государственной власти, в результате которых жертвы могут остаться без защиты. Комитет считает, что в данном случае это обязательство не было исполнено в отношении жалоб автора на Й.А., обращения с нею в судах, а также в отношении ходатайства Комитета о принятии временных мер (пункт 8.10 Мнений).
Комитет считает, что государство-участник нарушило права автора сообщения и ее сына, предусмотренные статьями 2 a), c), d), e) и f), 15 a) и 16 (пункт 1) d) и f)) Конвенции, а также общей рекомендацией N 35 Комитета (пункт 9 Мнений).
Источник публикации: https://espchhelp.ru/koon/blog-koon/4873-5-marta-2018-goda-vyigrano-delo-v-komitete-oon-po-likvidatsii-diskriminatsii-v-otnoshenii-zhenshchin .
Opinions of the UN Committee on the Elimination of Discrimination against Women dated March 5, 2018 in the case of J.I. v. Finland (communication No. 103/2016).
In 2016, the author of the communication was assisted in preparing a complaint. Subsequently, the complaint was communicated to Finland.
Legal positions of the Committee: The Committee recalled that, in accordance with article 2 (a) of the Convention, States parties are obliged to ensure, through law and other appropriate means, the practical implementation of the principle of equality between men and women and that, in accordance with articles 2 (f) and 5 (a), States parties are obliged to take all appropriate measures to change or the abolition of not only existing laws and regulations, but also customs and practices that discriminate against women. In addition, in accordance with article 16 (paragraph 1), States parties undertake to take all appropriate measures to eliminate discrimination against women in all matters relating to marriage and family relations. In this regard, the Committee emphasizes that following stereotypes affects women's right to a fair trial and that judicial authorities should avoid setting rigid standards based on preconceived notions of what constitutes domestic or gender-based violence (paragraph 6.15 of the Opinions) (See "V. K. v. Bulgaria" (CEDAW/C/49/D/20/2008), paragraph 9.11.).
The Committee recalls that interim measures, as provided for in article 5 of the Optional Protocol and rule 63 of its rules of procedure, are essential for the work on individual communications submitted under the Optional Protocol. Disregard for this rule, especially in the form of failure to protect women and children when there is a risk of serious harm to them, which occurred in this case, prevents the protection of the rights provided for by the Convention through the Optional Protocol (paragraph 8.4 of the Opinions).
The Committee refers to paragraphs 26 and 27 of its general recommendation No. 33 (2015) on women's access to justice, which states the following:
Judges often set strict requirements regarding what they consider to be the appropriate standard of behavior for a woman, and punish those who do not conform to these stereotypes. Stereotypes also negatively affect the credibility of women's statements, their arguments and testimony as parties and witnesses in court. The existence of certain stereotypes can lead to misinterpretation or application of laws by judges. It is fraught with serious consequences, for example in the field of criminal law, where criminals may as a result escape the punishment prescribed by law for violations of women's rights, which leads to the promotion of a culture of impunity. In all areas of law, stereotypes threaten the impartiality and integrity of the judicial system, which, in turn, can lead to judicial errors, including repeated victimization of the plaintiff.
Judges, magistrates and arbitrators are not the only actors in the justice system who apply, maintain and perpetuate stereotypes. Prosecutors, law enforcement officers and other participants in the process are often influenced by stereotypes during the investigation and trial, especially in cases involving gender-based violence; however, such stereotypes sometimes discredit the arguments of the injured party/victim and at the same time support the arguments put forward by the defense of the accused party. As a result, stereotypes can determine the course of investigations and court proceedings, as well as the nature of court decisions (paragraph 8.6 of the Opinions).
The Committee considers that the word "predominant" referred to in article 16 (paragraph 1) (d) and (f)) The Convention means that the best interests of the child cannot be considered on an equal basis with other considerations. The Committee also believes that, in order to demonstrate respect for the child's right to assess his or her best interests and to give them primary or predominant importance, any decision concerning the child must be weighed, justified and explained (paragraph 8.7 of the Opinions).
The Committee recalls its general recommendations No. 19 and No. 35 (2017) on gender-based violence against women, introducing a new version of general recommendation No. 19, according to which gender-based violence that prevents or does not allow women to enjoy human rights and fundamental freedoms in accordance with general international standards the rights or provisions of human rights conventions constitute discrimination within the meaning of article 1 of the Convention. As part of the obligation to exercise due diligence, States parties should develop and implement various measures to combat gender-based violence against women committed by non-State actors, including the adoption of laws and the establishment of institutions and systems to combat such violence, as well as ensuring their real effectiveness and support from all public officials and bodies ensuring proper compliance with the laws. The rights or demands of criminals or suspects of crimes during and after the trial, including in relation to property, privacy, custody of children, access rights, contacts and visits, should be determined taking into account the rights of women and children to life and to physical, sexual and psychological integrity; this should be guided by the principle of ensuring the best interests of the child (See Yildirim v. Austria (CEDAW/C/39/D/6/2005); Gokce v. Austria (CEDAW/C/39/D/5/2005); "Gonzalez Carreno v. Spain" (CEDAW/C/58/D/47/2012); "MV v. Denmark" (CEDAW/C/63/D/46/2012) and "Jallow v. Bulgaria" (CEDAW/C/52/D/32/2011).). If the State party does not take all necessary measures to prevent acts of gender-based violence against women in cases where its authorities know or should know about the risk of such violence, or does not investigate, prosecute and punish the perpetrators and does not compensate the victims and victims of such actions, then it thereby gives tacit consent to the commission of acts of gender-based violence against women or encourages them. Such passivity and inaction constitute a violation of human rights (paragraph 8.8 of the Opinion).
The Committee recalls that, in accordance with article 2 (a) of the Convention, States parties are obliged to ensure, through law and other appropriate means, the practical implementation of the principle of equality between men and women; in accordance with article 2 (a), they may be held responsible for the actions of individuals, organizations or enterprises if they fail to comply with their obligation to exercise due diligence discretion; In accordance with articles 2 (f) and 5 (a) of the Convention, the State party is obliged to take all appropriate measures to amend or repeal not only existing laws and regulations, but also customs and practices that discriminate against women. In addition, in accordance with article 16 (paragraph 1), States parties undertake to take all appropriate measures to eliminate discrimination against women in all matters relating to marriage and family relations. In this regard, the Committee emphasizes that stereotypes affect women's right to judicial impartiality and that judicial authorities should not apply strict standards based on preconceived notions of what should be considered domestic violence (paragraph 8.9 of the Opinion).
The Committee's assessment of the factual circumstances of the case: The Committee is faced with the question of whether the State party has fulfilled its obligation to exercise due diligence in connection with the protection of the author from domestic violence by Y.A. and with the investigation of cases of such violence. The task of the Committee is to review, in the light of the provisions of the Convention, the decisions taken by national authorities within their competence and to determine whether they took into account the obligations arising from the Convention in making these decisions. Consequently, in this case, the decisive factor is to determine whether these authorities applied the principles of due diligence and whether they took reasonable measures to ensure that the author and her son were protected from possible risks in the context of ongoing domestic violence without discrimination on the basis of gender (paragraph 8.2 of the Opinions).
The Committee takes note of the State party's argument that it has a strict and comprehensive legislative framework designed to ensure equality between men and women and maximize the protection of the interests of the child, as well as that it was within the framework of this legislation that decisions were made on the right to custody of E.A. and to communicate with him. The Committee also takes note of the State party's statement that the author's allegations are of a general nature. Furthermore, the Committee takes note of the author's claim that relevant laws exist, but that de facto decision-makers in national authorities and law enforcement officials do not apply them properly: gender stereotypes influence the importance attached to the testimony of victims and vulnerable persons, who are often women and children turn out to be, when comparing these testimonies with the words of the perpetrators of crimes; In addition, the author's statement is taken into account that the authorities of the State party did not provide protection to her and her son due to gender stereotypes in making decisions based on belittling the risk of violence emanating from the father. The Committee considers that the author's comments on national legislation and on the practice of its application are relevant to her personal case (paragraph 8.3 of the Opinions).
The Committee notes with concern that the application for interim measures submitted by him and then repeated was never forwarded to the local authorities and that no measures were taken to protect E.A. from alleged violence by his father (paragraph 8.4 of the Opinion).
The Committee notes that the Varsinais-Suomi District Court questioned the mental health of the victim of domestic violence and her hostility towards the alleged offender, but did not doubt the mental stability of the person accused of violent crimes and did not assess his condition before granting him sole custody of a child. The Committee notes that almost immediately after the decision to transfer custody was made, the prosecutor brought charges of assault with violence against Y.A., but two weeks later E.A. He was handed over to his father without additional checks. The Committee also notes that in connection with the custody and communication case, the child's mother underwent a psychiatric examination, which did not reveal any cause for concern; however, no such examination was carried out against the father, despite the fact that he was convicted in a criminal case. The Committee also notes that the final decision in the custody case, adopted on October 14, 2013, practically or even completely lacks justification for the transfer of custody from the mother to the father of the child; That neither the decision of the Court of Appeal nor the decision on the application for leave to appeal to the Supreme Court explains why the issue of domestic violence was not given priority in the decision-making process, even after Y.A. was convicted of assaulting the author in the interval between investigations; That no investigations have been conducted into the allegations filed with the police; and that, despite a number of reports received from the guardianship authorities and the conviction of the child's father, neither an investigation nor an assessment of his ability to perform parental duties were carried out. The Committee is also convinced that there has been a violation of the obligation to exercise due diligence, since it took more than a year for Y.A. to be brought in for questioning in connection with complaints about his criminal conduct (paragraph 8.5 of the Opinions).
The Committee notes that the State party's failure to comply with the obligation to exercise due diligence, expressed in relation to the police and various courts to the author's complaints, led to damage to the best interests of E.A. and to the infringement of his right to equal treatment of his mother during the custody review under article 16 of the Convention (paragraph 8.7 of the Opinions).
The Committee considers that when deciding on custody of E.A., the authorities acted under the influence of stereotypical and, consequently, discriminatory ideas about domestic violence; this was expressed in the fact that repeated facts of unilateral violence on the part of Y.A. were regarded as disagreements between parents, indicating that both parents they committed violent acts; however, there is no evidence in favor of such an interpretation, except for the statement made by the author the day after she was brutally attacked; Without attaching importance to the criminal sentence against Y.A., the authorities assigned custody of the child to a person prone to violence. Thus, the authorities failed to ensure proper control in accordance with their obligations under articles 2 (a), (c), (d), (e) and (f), 15 (a) and 16 (paragraph 1) (d) and (f)) The Convention (paragraph 8.9 of the Opinions).
The Committee notes with satisfaction that the State party has adopted a broad-based model to combat domestic violence, including legislative measures, awareness-raising, education and capacity-building. Nevertheless, the Committee refers to the concerns raised in its concluding observations to the periodic report submitted to it by the State party in 2014, in particular with regard to violence against women. He notes that in order for a woman who has been a victim of domestic violence to be able to take advantage of the principle of non-discrimination and de facto equality in practice, as well as to exercise her human rights and fundamental freedoms, the political will expressed in the adopted model must be supported by all State actors involved in fulfilling the obligations assumed by the State party to due diligence. Such obligations include the investigation of failures, neglect and omissions by public authorities, as a result of which victims may be left without protection. The Committee considers that in the present case this obligation has not been fulfilled in relation to the author's complaints against Y.A., her treatment in the courts, as well as in relation to the Committee's request for interim measures (paragraph 8.10 of the Opinions).
The Committee considers that the State party has violated the rights of the author and her son under articles 2 (a), (c), (d), (e) and (f), 15 (a) and 16 (paragraph 1) (d) and (f)) The Convention, as well as the Committee's general recommendation No. 35 (paragraph 9 of the Opinions).
Source of the publication: https://espchhelp.ru/koon/blog-koon/4874-on-march-5-2018-the-case-was-won-in-the-un-committee-on-the-elimination-of-discrimination-against-women .
联合国消除对妇女歧视委员会2018年3月5日在J.I.诉芬兰案中的意见(第103/2016号来文)。
2016年，来文提交人得到了协助准备投诉。 随后，将申诉转达芬兰。
委员会的法律立场：委员会回顾，根据《公约》第2条(a)款，缔约国有义务通过法律和其他适当手段确保切实执行男女平等原则，而且根据第2条(f)款和第5条(a)款，缔约国有义务采取一切适当措施，不仅改变或废除现有的法律和条例，而且废除歧视妇女的习俗和惯例。 此外,根据第16条(第1款),缔约国承诺采取一切适当措施,消除在与婚姻和家庭关系有关的一切事项上对妇女的歧视。 在这方面,委员会强调,遵循陈规定型观念影响到妇女获得公平审判的权利,司法当局应避免根据对家庭暴力或基于性别的暴力构成的先入为主的观念制定严格的标准(《意见》第6.15段)(见"V.K.)。 诉保加利亚"(CEDAW/C/49/D/20/2008)，第9.11段。).
委员会回顾，《任择议定书》第5条和议事规则第63条规定的临时措施对于根据《任择议定书》提交的个人来文的工作至关重要。 无视这一规则，特别是在妇女和儿童面临严重伤害危险时未能保护她们，这种情况发生，妨碍了通过《任择议定书》保护《公约》规定的权利（《意见》第8.4段）。
委员会提及其关于妇女诉诸司法的第33(2015)号一般性建议第26和27段其中指出以下:
法官经常对他们认为适合女性的行为标准提出严格的要求，并惩罚那些不符合这些刻板印象的人。 陈规定型观念也对妇女的陈述、她们的论点和作为当事方和证人在法庭上的证词的可信度产生负面影响。 某些陈规定型观念的存在可能导致法官误解或适用法律。 它具有严重后果，例如在刑法领域，犯罪分子可能因此而逃避对侵犯妇女权利的法律惩罚，从而导致促进有罪不罚的文化。 在所有法律领域，陈规定型观念都威胁到司法制度的公正性和完整性，而这反过来又可能导致司法错误，包括反复使原告受害。
法官、治安法官和仲裁员并不是司法系统中适用、维持和延续陈规定型观念的唯一行为者。 检察官、执法人员和这一进程的其他参与者在调查和审判过程中经常受到陈规定型观念的影响，特别是在涉及基于性别的暴力的案件中；然而，这种陈规定型观念有时会使受害方/受害者的论点失去信誉，并支持被告方辩护所提出的论点。 因此，陈规定型观念可以决定调查和法院诉讼的过程，以及法院判决的性质（意见第8.6段）。
委员会认为，《公约》第16条第1款(d)项和(f)项中提到的"主要"一词意味着儿童的最大利益不能与其他考虑在平等的基础上得到考虑。 委员会还认为，为了表明尊重儿童评估其最大利益的权利，并使其具有首要或主要的重要性，任何有关儿童的决定都必须加以权衡、论证和解释(《意见》第8.7段)。
委员会回顾其关于基于性别的暴力侵害妇女行为的第19号和第35号一般性建议(2017年)介绍了新版第19号一般性建议根据该建议妨碍或不允许妇女享有人权和基本自由的基于性别的暴力根据一般国际标准人权公约的权利或规定构成《公约》第1条意义上的歧视。 作为尽责义务的一部分，缔约国应制定和执行各种措施，打击非国家行为者对妇女实施的基于性别的暴力行为，包括通过法律和建立打击这种暴力行为的机构和制度，并确保这些行为的真正效力和得到所有公职人员和机构的支持，确保适当遵守法律。 罪犯或犯罪嫌疑人在审判期间和审判后的权利或要求，包括在财产、隐私、儿童监护权、接触权、接触权和探望权方面的权利或要求，应考虑到妇女和儿童的生命权以及身体、性和心理完整权；这应以确保儿童最大利益的原则为指导（见Yildirim诉奥地利（CEDAW/C/39/D/6/2005）；Gokce诉奥地利（CEDAW/C/39/D/5/2005）; "Gonzalez Carreno诉西班牙"(CEDAW/C/58/D/47/2012)；"MV诉丹麦"(CEDAW/C/63/D/46/2012)和"Jallow诉保加利亚"(CEDAW/C/52/D/32/2011)。). 如果缔约国没有采取一切必要措施，在其当局知道或应该知道发生基于性别的暴力侵害妇女行为的情况下，防止发生基于性别的暴力侵害妇女行为，或者没有调查、起诉和惩罚犯罪者，也没有赔偿这种行为的受害者和受害者，那么缔约国就默认同意发生基于性别的暴力侵害妇女行为或鼓励他们。 这种被动和不作为构成对人权的侵犯(意见第8.8段)。
委员会回顾，根据《公约》第2条(a)款，缔约国有义务通过法律和其他适当手段确保切实执行男女平等原则；根据第2条(a)款，如果个人、组织或企业不履行行使适当注意权的义务，缔约国可对其行为负责; 根据《公约》第2条(f)款和第5条(a)款，缔约国有义务采取一切适当措施，不仅修订或废除现行法律和条例，而且修订或废除歧视妇女的习俗和做法。 此外,根据第16条(第1款),缔约国承诺采取一切适当措施,消除在与婚姻和家庭关系有关的一切事项上对妇女的歧视。 在这方面，委员会强调，陈规定型观念影响到妇女享有司法公正的权利，司法当局不应基于对应被视为家庭暴力的先入为主的观念来实施严格的标准(《意见》第8.9段)。
委员会对案件事实情况的评估：委员会面临的问题是，缔约国是否在Y.A.保护提交人不受家庭暴力和调查这种暴力案件方面履行了应有的义务。 委员会的任务是根据《公约》的规定审查国家当局在其职权范围内作出的决定,并确定它们在作出这些决定时是否考虑到《公约》所规定的义务。 因此，在本案中，决定性因素是确定这些当局是否适用了应有注意的原则，以及它们是否采取了合理措施，确保提交人及其儿子不受基于性别歧视的持续家庭暴力的可能风险的保护(《意见》第8.2段)。
委员会注意到缔约国的论点,即它有一个严格和全面的立法框架,旨在确保男女平等和最大限度地保护儿童的利益,并注意到,正是在这项立法的框架内,就E.A.的监护权和与他联系的权利作出了决定。 委员会还注意到缔约国的声明，即提交人的指控属于一般性质。 此外，委员会注意到提交人声称存在相关法律，但国家当局事实上的决策者和执法官员没有适当地适用这些法律：在将这些证词与犯罪者的话进行比较时，性别陈规定型观念影响到对受害者和脆弱者的证词的重视，而受害者和脆弱者往往是妇女和儿童; 此外，考虑到提交人的陈述，缔约国当局没有为她和她的儿子提供保护，原因是在作出基于贬低父亲的暴力风险的决定时存在性别陈规定型观念。 委员会认为，提交人对国家立法及其适用实践的评论与她的个人案件有关(《意见》第8.3段)。
委员会关切地注意到，他提出的临时措施申请后来又被重复，从未转交地方当局，也没有采取任何措施保护E.a.免遭其父亲指称的暴力(意见第8.4段)。
委员会注意到，Varsinais-Suomi地区法院对家庭暴力受害者的心理健康及其对被指控罪犯的敌意提出了质疑，但没有怀疑被指控犯有暴力犯罪者的心理稳定性，也没有在给予他唯一监护权之前评估他的状况。 委员会注意到，在作出移交拘留的决定后，检察官几乎立即提出了对Y.A.的暴力攻击指控，但两周后E.A.。 他被移交给他的父亲，没有额外的检查。 委员会还注意到，关于监护和通讯案件，儿童的母亲接受了精神病检查，但没有发现任何令人关切的原因；然而，没有对父亲进行这种检查，尽管他在刑事案件中被定罪。 委员会还注意到2013年10月14日通过的监护权案的最终决定实际上甚至完全缺乏将监护权从母亲转移给孩子父亲的理由; 上诉法院的决定和关于向最高法院上诉许可申请的决定都没有解释为什么在决策过程中没有优先考虑家庭暴力问题，即使在Y.A.被判在调查间隔期间殴打提交人之后；没有对向警方提出的指控进行调查; 尽管从监护当局收到了一些报告,并对儿童的父亲定罪,但既没有对其履行父母职责的能力进行调查,也没有对其履行父母职责的能力进行评估。 委员会还相信，由于Y.A.因对其犯罪行为的控诉而被带到法庭接受讯问(《意见》第8.5段)，因此违反了行使适当注意的义务。
委员会注意到，缔约国没有履行警察和各法院对提交人的申诉所表示的尽职调查义务，导致E.A.的最大利益受到损害，并侵犯了他在根据《公约》第十六条进行监护审查期间对其母亲享有平等待遇的权利(《意见》第8.7段)。
委员会认为，在决定E.A.的监护权时，当局是在对家庭暴力的陈规定型观念和歧视性观念的影响下采取行动的；这表现在以下事实：Y.A.一再单方面暴力的事实被视为父母之间的分歧，表明父母双方都犯有暴力行为；然而，除了提交人在她遭到残酷攻击后的第二天所作的声明外，没有证据支持这种解释; 在不重视对Y.A.的刑事判决的情况下，当局将儿童的监护权指定给一个容易遭受暴力的人。 因此，当局未能确保根据《公约》第2条(a)、(c)、(d)、(e)和(f)、第15条(a)和第16条(第1款)(d)和(f))所规定的义务进行适当的控制(《意见》第8.9段)。
委员会满意地注意到，缔约国采取了一个基础广泛的模式来打击家庭暴力，包括立法措施、提高认识、教育和能力建设。 尽管如此委员会还是提到在其对缔约国2014年提交给它的定期报告的结论性意见中提出的关切特别是关于暴力侵害妇女行为的关切。 他指出，为了使成为家庭暴力受害者的妇女能够在实践中利用不歧视和事实上平等的原则，并行使其人权和基本自由，所采用的模式所表达的政治意愿必须得到参与履行缔约国所承担的义务的所有国家行为者的支持。 这种义务包括对公共当局的过失、疏忽和疏忽进行调查,因此受害者可能得不到保护。 委员会认为，在本案中，就提交人对Y.A.的申诉、她在法院的待遇以及委员会要求采取临时措施而言，这项义务没有得到履行(《意见》第8.10段)。
委员会认为，缔约国侵犯了提交人及其儿子根据《公约》第二条(甲)、(丙)、(丁)、(戊)和(f)、第十五条(甲)和第十六条(第一款)(丁)和(f))以及委员会第35号一般性建议(《意见》第9段)所享有的权利。
出版物的来源: https://espchhelp.ru/koon/blog-koon/4875-2018-3-5 .
YK: n naisten syrjinnän poistamista käsittelevän komitean lausunnot 5.maaliskuuta 2018 J. I. V. Suomen tapauksessa (tiedonanto nro 103/2016).
Vuonna 2016 tiedonannon kirjoittajaa avustettiin kantelun valmistelussa. Myöhemmin kantelusta tiedotettiin Suomelle.
Komitean oikeudelliset kannat: komitea muistutti, että yleissopimuksen 2 artiklan a alakohdan mukaisesti sopimusvaltiot ovat velvollisia varmistamaan lain ja muiden asianmukaisten keinojen avulla miesten ja naisten tasa-arvon periaatteen käytännön toteutuksen ja että 2 artiklan f alakohdan ja 5 artiklan a alakohdan mukaisesti sopimusvaltiot ovat velvollisia ryhtymään kaikkiin asianmukaisiin toimiin paitsi voimassa olevien lakien ja asetusten myös naisia syrjivien tapojen ja käytäntöjen muuttamiseksi tai poistamiseksi. Lisäksi sopimusvaltiot sitoutuvat 16 artiklan 1 kohdan mukaisesti toteuttamaan kaikki asianmukaiset toimenpiteet naisten syrjinnän poistamiseksi kaikissa avioliittoon ja perhesuhteisiin liittyvissä asioissa. Komitea korostaa, että stereotypioiden noudattaminen vaikuttaa naisten oikeuteen saada oikeudenmukainen oikeudenkäynti ja että oikeusviranomaisten olisi vältettävä asettamasta tiukkoja normeja, jotka perustuvat ennakkokäsityksiin siitä, mitä on perheväkivalta tai sukupuoleen perustuva väkivalta (lausuntojen kohta 6.15) (KS. v. Bulgaria" (cedaw/C/49/D/20 / 2008), 9.11 kohta.).
Komitea muistuttaa, että valinnaisen pöytäkirjan 5 artiklassa ja sen työjärjestyksen 63 artiklassa määrätyt väliaikaiset toimenpiteet ovat välttämättömiä valinnaisen pöytäkirjan nojalla toimitettavia yksittäisiä tiedonantoja koskevan työn kannalta. Piittaamattomuus tästä säännöstä erityisesti siten, että naisia ja lapsia ei suojella silloin, kun heille on olemassa vaara, että heille aiheutuu vakavaa haittaa, mikä tässä tapauksessa on tapahtunut, estää yleissopimuksen vapaaehtoisen pöytäkirjan mukaisten oikeuksien suojelun (lausuntojen 8.4 kohta).
Komitea viittaa naisten oikeussuojaa koskevan yleisen suosituksensa nro 33 (2015) 26 ja 27 kohtaan, joissa todetaan seuraavaa:
Tuomarit asettavat usein tiukkoja vaatimuksia siitä, mitä he pitävät sopivana käyttäytymisstandardina naiselle, ja rankaisevat niitä, jotka eivät noudata näitä stereotypioita. Stereotypiat vaikuttavat kielteisesti myös naisten lausuntojen, heidän väitteidensä ja todistajanlausuntojen uskottavuuteen asianosaisina ja todistajina oikeudessa. Tiettyjen stereotypioiden olemassaolo voi johtaa siihen, että tuomarit tulkitsevat lakeja väärin tai soveltavat niitä. Sillä on vakavia seurauksia esimerkiksi rikosoikeuden alalla, jossa rikolliset voivat välttyä oikeudelliselta rangaistukselta Naisten oikeuksien loukkauksista, mikä johtaa rankaisemattomuuden kulttuurin edistämiseen. Kaikilla oikeudenaloilla stereotypiat uhkaavat oikeusjärjestelmän puolueettomuutta ja eheyttä, mikä puolestaan voi johtaa oikeudellisiin virheisiin, mukaan lukien kantajan toistuva uhriksi joutuminen.
Tuomarit, tuomarit ja välimiehet eivät ole ainoita oikeusjärjestelmän toimijoita, jotka soveltavat, ylläpitävät ja ylläpitävät stereotypioita. Syyttäjiin, lainvalvontaviranomaisiin ja muihin prosessiin osallistuviin vaikuttavat usein stereotypiat tutkinnan ja oikeudenkäynnin aikana, erityisesti sukupuoleen perustuvaa väkivaltaa koskevissa tapauksissa; tällaiset stereotypiat saattavat kuitenkin joskus loukatun osapuolen/uhrin väitteet huonoon valoon ja tukevat samalla syytetyn osapuolen puolustuksen esittämiä väitteitä. Tämän seurauksena stereotypiat voivat määrittää tutkimusten ja tuomioistuinkäsittelyjen kulkua sekä tuomioistuimen päätösten luonnetta (lausuntojen kohta 8.6).
Komitea katsoo, että yleissopimuksen 16 artiklan 1 kohdan d ja f alakohdassa tarkoitettu sana" hallitseva " tarkoittaa, että lapsen etua ei voida tarkastella yhdenvertaisesti muiden näkökohtien kanssa. Komitea katsoo myös, että lapsen oikeutta arvioida etuaan ja antaa sille ensisijainen tai ensisijainen merkitys on kunnioitettava, jotta lasta koskevia päätöksiä on punnittava, perusteltava ja selitettävä (lausuntojen kohta 8.7).
Komitea palauttaa mieliin yleiset suosituksensa nro 19 ja nro 35 (2017) naisiin kohdistuvasta sukupuoleen perustuvasta väkivallasta ja esittelee uuden version yleisestä suosituksesta nro 19, jonka mukaan sukupuoleen perustuva väkivalta, joka estää tai ei salli naisten nauttia ihmisoikeuksista ja perusvapauksista yleisten kansainvälisten standardien mukaisesti, ihmisoikeussopimusten oikeudet tai määräykset ovat yleissopimuksen artiklassa 1 tarkoitettua syrjintää. Osana velvollisuuttaan noudattaa asianmukaista huolellisuutta sopimusvaltioiden olisi kehitettävä ja pantava täytäntöön erilaisia toimenpiteitä, joilla torjutaan valtiosta riippumattomien toimijoiden naisiin kohdistuvaa sukupuoleen perustuvaa väkivaltaa, mukaan lukien lakien hyväksyminen ja tällaisen väkivallan torjumiseksi perustettujen instituutioiden ja järjestelmien perustaminen sekä niiden todellisen tehokkuuden ja tuen varmistaminen kaikilta viranomaisilta ja laitoksilta, jotka varmistavat lakien asianmukaisen noudattamisen. Rikollisten tai rikoksista epäiltyjen oikeudet tai vaatimukset oikeudenkäynnin aikana ja sen jälkeen, mukaan lukien omaisuus, Yksityisyys, lasten huoltajuus, tapaamisoikeudet, yhteydenpito ja vierailut, olisi määritettävä ottaen huomioon naisten ja lasten oikeus elämään sekä fyysiseen, seksuaaliseen ja psykologiseen koskemattomuuteen; tässä olisi noudatettava lapsen edun varmistamisen periaatetta (KS. Yildirim v. Itävalta (Cedaw/C/39/D/6/2005); Gokce v. Itävalta (CEDAW/C/39/D/5/2005).; "Gonzalez Carreno v. Espanja "(CEDAW/C/58/D/47/2012);" MV v. Tanska "(CEDAW/C/63/D/46/2012) ja" Jallow v. Bulgaria " (CEDAW/C/52/D/32/2011).). Jos sopimusvaltio ei toteuta kaikkia tarvittavia toimenpiteitä naisiin kohdistuvan sukupuoleen perustuvan väkivallan estämiseksi tapauksissa, joissa sen viranomaiset tietävät tai niiden pitäisi tietää tällaisen väkivallan vaarasta, tai ei tutki, aseta syytteeseen ja rankaise tekijöitä eikä maksa korvauksia tällaisten toimien uhreille ja uhreille, se antaa hiljaisen suostumuksen naisiin kohdistuvan sukupuoleen perustuvan väkivallan toteuttamiselle tai rohkaisee heitä. Tällainen passiivisuus ja toimimattomuus loukkaavat ihmisoikeuksia (lausunnon kohta 8.8).
Komitea muistuttaa, että yleissopimuksen 2 artiklan a alakohdan mukaisesti sopimusvaltiot ovat velvollisia varmistamaan lain ja muiden asianmukaisten keinojen avulla miesten ja naisten tasa-arvon periaatteen käytännön toteutuksen; 2 artiklan a alakohdan mukaan niitä voidaan pitää vastuullisina yksilöiden, järjestöjen tai yritysten toimista, jos ne eivät noudata velvollisuuttaan noudattaa due diligence-harkintavaltaa.; Yleissopimuksen 2 artiklan f alakohdan ja 5 artiklan a alakohdan mukaisesti sopimusvaltio on velvollinen ryhtymään kaikkiin tarvittaviin toimenpiteisiin muuttaakseen tai kumotakseen paitsi voimassa olevat lait ja asetukset myös naisia syrjivät tavat ja käytännöt. Lisäksi sopimusvaltiot sitoutuvat 16 artiklan 1 kohdan mukaisesti toteuttamaan kaikki asianmukaiset toimenpiteet naisten syrjinnän poistamiseksi kaikissa avioliittoon ja perhesuhteisiin liittyvissä asioissa. Tältä osin Komitea korostaa, että stereotypiat vaikuttavat naisten oikeuteen oikeudellisesta puolueettomuudesta ja että oikeusviranomaisten ei pitäisi soveltaa tiukkoja normeja, jotka perustuvat ennakkokäsityksiin siitä, mitä on pidettävä perheväkivaltana (lausunnon kohta 8.9).
Komitean arvio tapauksen tosiasiallisista olosuhteista: komitean on pohdittava, onko sopimusvaltio täyttänyt velvollisuutensa noudattaa asianmukaista huolellisuutta, joka liittyy tekijän suojelemiseen Ya: n perheväkivallalta ja tällaisen väkivallan tapausten tutkimiseen. Komitean tehtävänä on tarkastella yleissopimuksen määräysten valossa kansallisten viranomaisten toimivaltaansa kuuluvia päätöksiä ja selvittää, ottivatko ne huomioon yleissopimuksesta johtuvat velvoitteet näitä päätöksiä tehdessään. Näin ollen tässä tapauksessa ratkaisevaa on selvittää, sovelsivatko nämä viranomaiset asianmukaisen huolellisuuden periaatteita ja toteuttivatko ne kohtuulliset toimenpiteet varmistaakseen, että tekijä ja hänen poikansa suojattiin mahdollisilta riskeiltä jatkuvan perheväkivallan yhteydessä ilman sukupuoleen perustuvaa syrjintää (lausuntojen 8.2 kohta).
Komitea panee merkille sopimusvaltion väitteen, jonka mukaan sillä on tiukka ja kattava lainsäädäntökehys, jonka tarkoituksena on varmistaa miesten ja naisten tasa-arvo ja maksimoida lapsen etujen suojelu, sekä että tämän lainsäädännön puitteissa tehtiin päätökset EA: n oikeudesta huoltajuuteen ja yhteydenpitoon hänen kanssaan. Komitea panee merkille myös puoluehallituksen lausunnon, jonka mukaan kirjoittajan väitteet ovat yleisluonteisia. Lisäksi Komitea panee merkille kirjoittajan väitteen, jonka mukaan asiaankuuluvia lakeja on olemassa, mutta tosiasialliset päättäjät kansallisissa viranomaisissa ja lainvalvontaviranomaiset eivät sovella niitä asianmukaisesti: sukupuolistereotypiat vaikuttavat uhrien ja haavoittuvassa asemassa olevien henkilöiden, jotka ovat usein naisia ja lapsia, todistusten merkitykseen verrattaessa näitä todistuksia rikosten tekijöiden sanoihin. ; Lisäksi kirjoittajan lausunnossa otetaan huomioon, että puoluehallituksen viranomaiset eivät antaneet suojaa hänelle ja hänen pojalleen sukupuolistereotypioiden vuoksi tehdessään päätöksiä, jotka perustuivat isästä kumpuavan väkivallan riskin vähättelyyn. Komitea katsoo, että kirjoittajan huomautukset kansallisesta lainsäädännöstä ja sen soveltamiskäytännöstä ovat merkityksellisiä hänen henkilökohtaisen asiansa kannalta (lausuntojen kohta 8.3).
Komitea panee huolestuneena merkille, että hänen esittämäänsä ja sittemmin toistettua välitoimihakemusta ei koskaan toimitettu paikallisille viranomaisille eikä E. A: ta suojeltu millään tavoin hänen isänsä väitetyltä väkivallalta (lausuntojen 8.4 kohta).
Valiokunta toteaa, että Varsinais-Suomen käräjäoikeus kyseenalaisti lähisuhdeväkivallan uhrin mielenterveyden ja vihamielisyyden väitettyä tekijää kohtaan, mutta ei epäillyt väkivaltarikoksista syytetyn henkistä vakautta eikä arvioinut hänen tilaansa ennen lapsen yksinhuoltajuuden myöntämistä. Komitea toteaa, että lähes heti huostaanoton siirtopäätöksen jälkeen syyttäjä nosti syytteen väkivallanteosta ya: ta vastaan, mutta kaksi viikkoa myöhemmin EA: ta vastaan. Hänet luovutettiin isälleen ilman lisätarkastuksia. Valiokunta toteaa myös, että lapsen äidille tehtiin huostaanotto-ja viestintäasian yhteydessä psykiatrinen tutkimus, jossa ei ilmennyt syytä huoleen; isää vastaan ei kuitenkaan tehty tällaista tutkimusta, vaikka hänet oli tuomittu rikosasiassa. Komitea toteaa myös, että 14. lokakuuta 2013 annettu lopullinen päätös huoltajuusasiassa ei käytännössä tai edes täysin perustele huostaanoton siirtämistä äidiltä lapsen isälle; Että hovioikeuden päätös tai päätös Valituslupahakemuksesta korkeimpaan oikeuteen ei selitä, miksi perheväkivaltaa ei asetettu etusijalle päätöksenteossa, vaikka Ya tuomittiin tekijän pahoinpitelystä tutkimusten välisenä aikana; että poliisille jätettyjä väitteitä ei ole tutkittu; ja että huolimatta useista holhousviranomaisilta saaduista raporteista ja lapsen isän vakaumuksesta, ei suoritettu tutkimusta eikä arviointia hänen kyvystään suorittaa vanhempien tehtäviä. Komitea on myös vakuuttunut siitä, että huolellisuusvelvoitetta on rikottu, koska kesti yli vuoden, ennen kuin Y. A. tuotiin kuulusteltavaksi hänen rikollista toimintaansa koskevien valitusten yhteydessä (lausuntojen kohta 8.5).
Komitea toteaa, että sopimusvaltion laiminlyönti noudattaa due diligence-velvollisuutta, joka on ilmaistu poliisille ja eri tuomioistuimille tekijän valituksista, johti E. A: n edun vahingoittamiseen ja hänen oikeutensa äitinsä yhdenvertaiseen kohteluun yleissopimuksen 16 artiklan mukaisen huostaanottotarkastuksen aikana (lausuntojen 8.7 kohta).
Komitea katsoo, että päättäessään EA: n huoltajuudesta viranomaiset toimivat stereotyyppisten ja siten syrjivien käsitysten vaikutuksen alaisena perheväkivallasta; tämä ilmaistiin siinä, että Ya: n toistuvia yksipuolisen väkivallan tosiseikkoja pidettiin vanhempien välisinä erimielisyyksinä, mikä osoittaa, että molemmat vanhemmat tekivät väkivaltaisia tekoja; tällaisesta tulkinnasta ei kuitenkaan ole todisteita, lukuun ottamatta kirjoittajan lausuntoa päivä sen jälkeen, kun hänet hyökättiin raa ' asti.; Ya: n saamaa rikostuomiota painottamatta viranomaiset määräsivät lapsen huostaanoton väkivallalle alttiille henkilölle. Viranomaiset eivät näin ollen varmistaneet asianmukaista valvontaa yleissopimuksen 2 artiklan a, c, d, e ja f alakohdan, 15 artiklan a alakohdan ja 16 artiklan 1 kohdan d ja f alakohdan mukaisten velvollisuuksiensa mukaisesti (lausuntojen 8.9 kohta).
Komitea panee tyytyväisenä merkille, että puoluevaltio on ottanut käyttöön laaja-alaisen mallin perheväkivallan torjumiseksi, mukaan lukien lainsäädäntötoimet, tietoisuuden lisääminen, koulutus ja valmiuksien kehittäminen. Komitea viittaa kuitenkin huoliin, joita se esitti loppuhuomautuksissaan sopimusvaltion sille vuonna 2014 toimittamassa määräaikaiskertomuksessa erityisesti naisiin kohdistuvan väkivallan osalta. Hän toteaa, että jotta perheväkivallan uhriksi joutunut nainen voisi hyödyntää syrjimättömyyden ja tosiasiallisen tasa-arvon periaatetta käytännössä sekä käyttää ihmisoikeuksiaan ja perusvapauksiaan, hyväksytyn mallin mukaista poliittista tahtoa on tuettava kaikilla valtiollisilla toimijoilla, jotka osallistuvat due diligence-sopimuksen osapuolena olevan valtion velvollisuuksien täyttämiseen. Tällaisia velvollisuuksia ovat esimerkiksi viranomaisten laiminlyöntien, laiminlyöntien ja laiminlyöntien selvittäminen, joiden seurauksena uhrit voivat jäädä ilman suojelua. Komitea katsoo, että tässä tapauksessa tätä velvollisuutta ei ole täytetty tekijän ya: ta vastaan tekemien valitusten, hänen tuomioistuinkäsittelynsä eikä valiokunnan välitoimia koskevan pyynnön osalta (lausuntojen kohta 8.10).
Komitea katsoo, että sopimusvaltio on loukannut tekijän ja hänen poikansa oikeuksia yleissopimuksen 2 artiklan a, c, d, e ja f kohdan, 15 artiklan a kohdan ja 16 artiklan (1 kohdan d ja f alakohta) sekä komitean yleisen suosituksen nro 35 (lausuntojen 9 kohta) nojalla.
Julkaisun lähde: https://espchhelp.ru/koon/blog-koon/4876-maaliskuuta-2018-asian-voitti-yk-n-naisten-syrjinn-n-poistamista-k-sittelev-komitea .
