Дополнения от 29.08.2024 к практике в Комитетах ООН
Дело "С.К. против Финляндии". Соображения Комитета по правам инвалидов от 24 марта 2022 года. Сообщение N 46/2018.
В 2018 году автору сообщения была оказана помощь в подготовке жалоб. Впоследствии жалобы была коммуницирована Финляндии.
Тот факт, что национальные власти отклонили ходатайство автора о персональной помощи на основании критериев, являвшихся косвенно дискриминационными для лиц с интеллектуальной инвалидностью, повлек за собой умаление или отрицание реализации или осуществления автором права на самостоятельный образ жизни и вовлеченность в местное сообщество наравне с другими в нарушение его прав, предусмотренных статьей 19 Конвенции о правах инвалидов.
Как усматривалось из текста Соображений, ссылаясь на Замечание общего порядка N 5 (2017) Комитета, автор сообщения в соответствии со статьей 19 Конвенции жаловался на то, что он был лишен возможности делать личный и самостоятельный выбор и осуществлять контроль во всех сферах жизни. Его сочли неспособным жить самостоятельно в своем жилье, пользуясь персональной помощью. Оказываемая ему поддержка на практике привязана к конкретным условиям проживания. Ресурсы направлялись не на индивидуально подбираемые услуги, а скорее на обслуживание на базе специализированных учреждений. Муниципалитет и государство-участник отказались предоставить автору требуемые социальные услуги, которые позволили бы ему самостоятельно жить в обществе, что в его случае привело к зависимости от семьи, изоляции и сегрегации (пункт 3.1 Соображений).
Оценка Комитетом фактических обстоятельств дела: принят к сведению аргумент автора о том, что для самостоятельной жизни в своем жилье ему подойдет только персональная помощь. Комитет также отметил аргумент государства-участника: самостоятельное проживание человека с инвалидностью может быть обеспечено за счет специального жилья с обслуживанием - еще одного вида услуг, определенного в законодательстве о социальной поддержке людей с инвалидностью. Комитет далее указал на разногласия между сторонами относительно соответствия специального жилья с обслуживанием потребностям автора, наличия такого жилья и согласия автора жить в нем. В любом случае Комитет подчеркнул, что государство-участник не продемонстрировало на практике пригодность жилья с обслуживанием для удовлетворения потребностей автора. Напротив, оно отказало ему в просьбе о предоставлении персональной помощи на дому на том основании, что он не способен делать выбор - этот аргумент, по мнению Комитета, по всей видимости, явился проявлением эйблизма и противоречил правозащитной модели инвалидности. Учитывая отсутствие элементов, которые могли бы показать практическое применение этого теоретического вида услуг, Комитет счел, что отклонение ходатайства автора о предоставлении персональной помощи лишило его доступа к практическому варианту, способного содействовать его самостоятельной жизни и включению в местное сообщество. Поэтому Комитет пришел к выводу: права автора в соответствии с пунктом "b" статьи 19 Конвенции были нарушены (пункт 9.3 Соображений).
Комитет отметил, что заявление автора о предоставлении определенного количества часов персональной помощи осталось без удовлетворения, поскольку оно не отвечало ресурсному критерию, предусмотренному статьей 8 Закона о социальной поддержке людей с инвалидностью; то есть заявитель не имел возможности определить содержание помощи, которая ему потребуется для самостоятельной жизни в собственном доме, и способы ее предоставления. Комитет указал, что автору было предоставлено меньшее количество часов персональной помощи, чем он просил, и эта помощь предполагалась для его жизнедеятельности вне дома, а не на дому. Комитет принял к сведению аргумент государства-участника о том, что целью персональной помощи является поддержка личного выбора - другими словами, права на самоопределение - людей с ограниченными возможностями здоровья. Он также отметил заявление государства-участника о том, что эта цель не могла быть достигнута, если человек с инвалидностью не в состоянии сделать свой собственный выбор. Комитет учел довод автора, согласно которому требование о том, чтобы люди с инвалидностью могли определять содержание помощи и способы ее предоставления - без поддержки в принятии решений - является дискриминационным по отношению к лицам с интеллектуальной инвалидностью, поскольку им для этого требуется поддержка (пункт 9.6 Соображений).
В рассматриваемом случае Комитет отметил: автору предоставлена персональная помощь во время нахождения вне дома. Государство-участник не объяснило, на каком основании было сочтено, что автор в состоянии определить содержание необходимой ему помощи на улице, но не имеет такой же способности в отношении помощи, предоставляемой в помещении. Государство-участник также не пояснило, каким образом такое требование с интеллектуальным компонентом - возможностью определять содержание помощи и способы ее предоставления - позволяет людям, нуждающимся в поддержке, иметь возможность выразить свой выбор наравне с другими. Поэтому Комитет пришел к выводу: в данном случае, в отсутствие объективного и разумного обоснования со стороны государства-участника, применение ресурсного критерия на основании статьи 8 Закона о социальной поддержке инвалидов непропорционально затронуло автора как лицо, которому требуется поддержка для соответствия этому критерию, и привело к тому, что он подвергся косвенной дискриминации (пункт 9.7 Соображений).
Комитет резюмировал: тот факт, что национальные власти отклонили ходатайство автора о персональной помощи на основании критериев, являющихся косвенно дискриминационными для лиц с интеллектуальной инвалидностью, повлек за собой умаление или отрицание реализации или осуществления автором права на самостоятельный образ жизни и вовлеченность в местное сообщество наравне с другими в нарушение его прав, предусмотренных пунктами 1 и 2 статьи 5, рассматриваемыми отдельно и в совокупности со статьей 19 Конвенции (пункт 9.8 Соображений).
Выводы Комитета: государство-участник не выполнило своих обязательств, содержащихся в статье 5, рассматриваемых отдельно и в совокупности со статьей 19 Конвенции. См. также нижеприведенное дело "Х.М. против Швеции". Соображения Комитета по правам инвалидов от 19 апреля 2012 года. Сообщение N 3/2011.
Источник публикации: https://espchhelp.ru/koon/blog-koon/5009-24-marta-2022-goda-vyigrano-delo-v-komitete-oon-po-pravam-invalidov-3 .
The case of S.K. v. Finland. Views of the Committee on the Rights of Persons with Disabilities dated March 24, 2022. Communication No. 46/2018.
In 2018, the author of the communication was assisted in the preparation of complaints. Subsequently, the complaint was communicated to Finland.
The fact that the national authorities rejected the author's request for personal assistance on the basis of criteria that were indirectly discriminatory for persons with intellectual disabilities led to a diminution or denial of the author's realization or exercise of the right to an independent lifestyle and involvement in the local community on an equal basis with others in violation of his rights under article 19 of the Convention on the Rights of Persons with Disabilities.
As could be seen from the text of the Views, referring to the Committee's general comment No. 5 (2017), the author complained, in accordance with article 19 of the Convention, that he was deprived of the opportunity to make personal and independent choices and exercise control in all spheres of life. He was considered unable to live independently in his home, using personal help. In practice, the support provided to him is tied to specific living conditions. Resources were not allocated to individually tailored services, but rather to services based on specialized institutions. The municipality and the State party refused to provide the author with the required social services that would allow him to live independently in society, which in his case led to family dependence, isolation and segregation (paragraph 3.1 of the Considerations).
The Committee's assessment of the factual circumstances of the case: the author's argument is taken into account that only personal assistance is suitable for him to live independently in his home. The Committee also noted the State party's argument: independent living for a person with a disability can be provided through special serviced housing, another type of service defined in legislation on social support for people with disabilities. The Committee further pointed out the differences between the parties regarding the suitability of special serviced housing for the author's needs, the availability of such housing and the author's consent to live in it. In any case, the Committee stressed that the State party had not demonstrated in practice the suitability of serviced housing to meet the author's needs. On the contrary, it refused his request for personal assistance at home on the grounds that he was unable to make a choice - an argument that, in the Committee's opinion, appeared to be a manifestation of abelism and contradicted the human rights model of disability. Given the lack of elements that could demonstrate the practical application of this theoretical type of service, the Committee considered that the rejection of the author's application for personal assistance deprived him of access to a practical option that could promote his independent life and inclusion in the local community. The Committee therefore concluded that the author's rights under article 19 (b) of the Convention had been violated (paragraph 9.3 of the Views).
The Committee noted that the author's application for a certain number of hours of personal assistance was not satisfied, since it did not meet the resource criterion provided for in article 8 of the Law on Social Support for People with Disabilities; that is, the applicant was unable to determine the content of the assistance that he would need to live independently in his own home and how to provide it. The Committee pointed out that the author had been provided with fewer hours of personal assistance than he had requested, and this assistance was intended for his activities outside the home, and not at home. The Committee took note of the State party's argument that the purpose of personal assistance is to support the personal choice - in other words, the right to self-determination - of people with disabilities. It also noted the State party's statement that this goal could not be achieved if a person with a disability is unable to make his own choice. The Committee took into account the author's argument that the requirement that people with disabilities be able to determine the content of assistance and how it is provided - without support in decision-making - is discriminatory against persons with intellectual disabilities, since they require support for this (paragraph 9.6 of the Views).
In the case under consideration, the Committee noted that the author had been provided with personal assistance while away from home. The State party did not explain on what basis it was considered that the author was able to determine the content of the assistance he needed on the street, but did not have the same ability with regard to the assistance provided indoors. The State party also did not explain how such a requirement with an intellectual component - the ability to determine the content of assistance and how it is provided - allows people in need of support to be able to express their choice on an equal basis with others. The Committee therefore concluded that in the present case, in the absence of an objective and reasonable justification by the State party, the application of the resource criterion under article 8 of the Law on Social Support for Persons with Disabilities disproportionately affected the author as a person who needs support to meet this criterion and led to him being subjected to indirect discrimination (para. 9.7 Considerations).
The Committee summarized: The fact that the national authorities rejected the author's request for personal assistance on the basis of criteria that are indirectly discriminatory for persons with intellectual disabilities, led to a diminution or denial of the author's realization or exercise of the right to an independent lifestyle and involvement in the local community on an equal basis with others in violation of his rights provided for in paragraphs 1 and 2 of article 5 considered separately and in conjunction with article 19 of the Convention (paragraph 9.8 of the Views).
The Committee's conclusions: The State party has failed to comply with its obligations contained in article 5, considered separately and in conjunction with article 19 of the Convention. See also the case "H.M. v. Sweden" below. Views of the Committee on the Rights of Persons with Disabilities dated April 19, 2012. Message No. 3/2011.
Source of the publication: https://espchhelp.ru/koon/blog-koon/5010-on-march-24-2022-the-case-was-won-in-the-un-committee-on-the-rights-of-persons-with-disabilities-3 .
S.K.诉芬兰案。 2022年3月24日残疾人权利委员会的意见。 第46/2018号来文。
2018年，来文提交人得到了投诉准备工作的协助。 随后，将申诉转达芬兰。
国家当局根据间接歧视智障人士的标准拒绝了提交人的个人援助请求，这一事实导致减少或剥夺了提交人实现或行使独立生活方式的权利，并侵犯了他根据《残疾人权利公约》第十九条所享有的权利。
从意见案文中可以看出提交人提到委员会第5号一般性意见(2017年)根据《公约》第19条申诉他被剥夺了在生活的所有领域作出个人和独立选择和行使控 他被认为无法在家中独立生活，使用个人帮助。 在实践中，向他提供的支持与具体的生活条件有关。 资源不是分配给个别的服务,而是分配给以专门机构为基础的服务。 市政当局和缔约国拒绝向提交人提供必要的社会服务，使他能够在社会中独立生活，这导致了家庭依赖、孤立和隔离(考虑因素第3.1段)。
委员会对案件事实情况的评估：考虑到提交人的论点，只有个人协助才适合他在家中独立生活。 委员会还注意到缔约国的论点：残疾人的独立生活可以通过特殊服务住房提供，这是关于残疾人社会支助的立法所界定的另一类服务。 委员会进一步指出，双方在特别服务住房是否适合提交人的需要、是否有这种住房以及提交人同意住在这种住房方面存在分歧。 无论如何，委员会强调，缔约国没有在实践中证明服务性住房是否适合满足提交人的需要。 相反，它以他无法做出选择为由拒绝了他在家中提供个人援助的请求--委员会认为，这一论点似乎是阿贝尔主义的表现，与残疾的人权模式相矛盾。 鉴于缺乏能够证明这种理论类型服务的实际适用的因素，委员会认为，拒绝提交人的个人援助申请使他无法获得一个可以促进他独立生活和融入当地社区的实际选择。 因此，委员会得出结论认为，提交人根据《公约》第十九条(乙)项享有的权利受到侵犯(《意见》第9.3段)。
委员会注意到，提交人要求提供一定小时的个人援助的申请没有得到满足，因为它不符合《残疾人社会支助法》第8条规定的资源标准；也就是说，申请人无法确定他需要在自己家中独立生活的援助的内容以及如何提供援助。 委员会指出，向提交人提供的个人援助时间少于他所要求的时间，这种援助是为他在家以外而不是在家活动而提供的。 委员会注意到缔约国的论点，即个人援助的目的是支持残疾人的个人选择，即自决权。 委员会还注意到缔约国说，如果残疾人无法做出自己的选择，这一目标就无法实现。 委员会考虑到提交人的论点,即要求残疾人能够确定援助的内容和如何提供援助--在决策方面没有支助--是对智力残疾人的歧视,因为他们需要这方面的支助(《意见》第9.6段)。
在审议中的案件中，委员会注意到，提交人在离家时得到了个人援助。 缔约国没有解释根据何种依据认为提交人能够确定他在街头需要的援助的内容但对于在室内提供的援助却没有同样的能力。 缔约国也没有解释这种具有智力成分的要求--确定援助内容的能力及其提供方式--如何使需要支助的人能够在与其他人平等的基础上表达自己的选择。 因此，委员会得出结论认为，在本案中，在缔约国没有客观和合理的理由的情况下，适用《残疾人社会支助法》第8条所规定的资源标准对提交人产生了不成比例的影响，因为提交人需要得到支助才能达到这一标准，并使他受到间接歧视(第2段)。 9.7注意事项)。
委员会总结说：国家当局根据间接歧视智障人士的标准拒绝了提交人的个人援助请求，这一事实导致减少或剥夺了提交人实现或行使独立生活方式的权利，并在与其他人平等的基础上参与当地社区的权利，侵犯了他在单独审议的第5条第1款和第2款中并结合《公约》第19条所规定的权利(《意见》第9.8段)。
委员会的结论：缔约国没有履行第5条所载的义务，这是单独审议并与《公约》第19条一并审议的。 另见下文"H.M.诉瑞典"一案。 残疾人权利委员会2012年4月19日的意见。 第3/2011号电文。
出版物的来源: https://espchhelp.ru/koon/blog-koon/5011-2022-3-26 .
S. K. V. Suomen tapaus. Vammaisten henkilöiden oikeuksien valiokunnan näkemykset 24.3.2022. Tiedonanto Nro 46/2018.
Vuonna 2018 tiedonannon kirjoittajaa avustettiin kantelujen valmistelussa. Myöhemmin kantelusta tiedotettiin Suomelle.
Se, että kansalliset viranomaiset hylkäsivät tekijän henkilökohtaisen avunpyynnön kehitysvammaisia epäsuorasti syrjivillä perusteilla, johti siihen, että tekijä vähensi tai kielsi toteuttamasta tai käyttämästä oikeutta itsenäiseen elämäntapaan ja osallisuuteen paikallisyhteisössä yhdenvertaisesti muiden kanssa, mikä rikkoi hänen vammaisten henkilöiden oikeuksia koskevan yleissopimuksen 19 artiklan mukaisia oikeuksiaan.
Kuten näkemysten tekstistä voidaan nähdä viitaten komitean yleiseen kommenttiin nro 5 (2017), kirjoittaja valitti yleissopimuksen 19 artiklan mukaisesti, että häneltä riistettiin mahdollisuus tehdä henkilökohtaisia ja itsenäisiä valintoja ja harjoittaa valvontaa kaikilla elämänaloilla. Hänen katsottiin olevan kykenemätön asumaan itsenäisesti kotonaan henkilökohtaisen avun turvin. Käytännössä hänelle annettava tuki on sidottu tiettyihin elinoloihin. Resursseja ei kohdennettu yksilöllisesti räätälöityihin palveluihin, vaan erikoistuneisiin laitoksiin perustuviin palveluihin. Kunta ja sopimusvaltio kieltäytyivät tarjoamasta tekijälle vaadittuja sosiaalipalveluja, joiden avulla hän voisi elää itsenäisesti yhteiskunnassa, mikä hänen tapauksessaan johti perheen riippuvuuteen, eristäytymiseen ja erotteluun (perustelujen 3.1 kohta).
Lautakunnan arvio tapauksen tosiasiallisista olosuhteista: tekijän perustelu otetaan huomioon, että vain henkilökohtainen apu sopii hänelle itsenäiseen asumiseen kotonaan. Komitea pani myös merkille sopimusvaltion väitteen: vammaiselle henkilölle voidaan tarjota itsenäistä asumista erityisellä palveluasumisella, joka on toinen vammaisten sosiaalista tukea koskevassa lainsäädännössä määritelty palvelu. Lisäksi valiokunta toi esiin osapuolten väliset erimielisyydet koskien erityisen palveluasumisen soveltuvuutta tekijän tarpeisiin, sen saatavuutta ja tekijän suostumusta asua siinä. Valiokunta korosti joka tapauksessa, että sopimusvaltio ei ole osoittanut käytännössä palveluasumisen soveltuvuutta tekijän tarpeisiin. Se päinvastoin hylkäsi hänen henkilökohtaisen avunpyyntönsä kotona sillä perusteella, että hän ei voinut tehdä valintaa.tämä väite vaikutti valiokunnan mielestä abelismin ilmentymältä ja oli ristiriidassa vammaisuuden ihmisoikeusmallin kanssa. Koska ei ole elementtejä, jotka voisivat osoittaa tämän teoreettisen palvelun käytännön soveltamista, komitea katsoi, että tekijän henkilökohtaisen avun hakemuksen hylkääminen vei häneltä mahdollisuuden käyttää käytännön vaihtoehtoa, joka voisi edistää hänen itsenäistä elämäänsä ja osallisuutta paikallisyhteisössä. Näin ollen komitea katsoi, että yleissopimuksen 19 artiklan b kohdan mukaisia tekijän oikeuksia on loukattu (näkökantojen kohta 9.3).
Komitea totesi, että kirjoittajan hakemusta tietyn tuntimäärän henkilökohtaisesta avusta ei täytetty, koska se ei täyttänyt vammaisten sosiaalisesta tuesta annetun lain 8§: ssä säädettyä resurssikriteeriä; toisin sanoen hakija ei pystynyt määrittämään avun sisältöä, jota hän tarvitsisi itsenäiseen asumiseen omassa kodissaan ja sen tarjoamiseen. Komitea huomautti, että kirjoittajalle oli annettu vähemmän henkilökohtaisia avustustunteja kuin hän oli pyytänyt, ja tämä apu oli tarkoitettu hänen toimintaansa kodin ulkopuolella, ei kotona. Komitea pani merkille sopimusvaltion väitteen, jonka mukaan henkilökohtaisen avun tarkoituksena on tukea vammaisten henkilöiden henkilökohtaista valintaa - toisin sanoen itsemääräämisoikeutta. Se pani myös merkille puoluehallituksen lausunnon, jonka mukaan tätä tavoitetta ei voida saavuttaa, jos vammainen henkilö ei pysty tekemään omaa valintaansa. Valiokunta otti huomioon kirjoittajan perustelun, jonka mukaan vaatimus siitä, että vammaisten on voitava päättää avun sisällöstä ja sen tarjoamisesta - ilman tukea päätöksenteossa-syrjii kehitysvammaisia henkilöitä, koska he tarvitsevat siihen tukea (näkökantojen kohta 9.6).
Valiokunta totesi käsiteltävänä olevassa tapauksessa, että tekijä oli saanut henkilökohtaista apua ollessaan poissa kotoa. Valtakunnansovittelija ei kertonut, millä perusteella tekijän katsottiin kykenevän määrittelemään kadulla tarvitsemansa avun sisällön, mutta hänellä ei ollut samaa kykyä sisätiloissa annettavan avun suhteen. Sopimusvaltio ei myöskään selittänyt, miten tällainen vaatimus, jossa on älyllinen komponentti - kyky määrittää avun sisältö ja miten sitä tarjotaan - antaa tukea tarvitseville ihmisille mahdollisuuden ilmaista valintansa tasavertaisesti muiden kanssa. Tämän vuoksi komitea totesi, että tässä tapauksessa vammaisille myönnettävästä sosiaalisesta tuesta annetun lain 8§: n mukaisen resurssikriteerin soveltaminen vaikutti kohtuuttomasti tekijään henkilönä, joka tarvitsee tukea tämän kriteerin täyttämiseksi, ja johti välilliseen syrjintään (kohta. 9.7 huomioita).
Komitea teki yhteenvedon: se, että kansalliset viranomaiset hylkäsivät tekijän henkilökohtaisen avunpyynnön kehitysvammaisia epäsuorasti syrjivillä perusteilla, johti siihen, että tekijä vähensi tai kielsi toteuttamasta tai käyttämästä oikeutta itsenäiseen elämäntapaan ja osallisuuteen paikallisyhteisössä tasavertaisesti muiden kanssa, mikä rikkoi hänen 5 artiklan 1 ja 2 kohdassa määrättyjä oikeuksiaan, tarkasteltiin erikseen ja yhdessä yleissopimuksen 19 artiklan kanssa (näkökantojen 9.8 kohta).
Komitean päätelmät: sopimusvaltio ei ole noudattanut 5 artiklan mukaisia velvoitteitaan, joita tarkastellaan erikseen ja yhdessä yleissopimuksen 19 artiklan kanssa. Katso myös juttu" H. M. V. Sweden " alla. Vammaisten henkilöiden oikeuksien komitean näkemykset, päivätty 19. huhtikuuta 2012. Viesti Nro 3/2011.
Julkaisun lähde: https://espchhelp.ru/koon/blog-koon/5012-maaliskuuta-2022-asia-voitti-yk-n-vammaisten-henkil-iden-oikeuksien-komiteassa-2 .
