Дополнения от 23.09.2024 к практике в Комитетах ООН
Дело "Й.И. против Финляндии". Мнения Комитета по ликвидации дискриминации в отношении женщин от 5 марта 2018 года. Сообщение N 103/2016.
В 2016 году автору сообщения была оказана помощь в подготовке жалоб. Впоследствии жалоба была коммуницирована Финляндии.
Комитет счел, что при принятии решения об опеке над Е.А. органы власти действовали под влиянием стереотипных и, следовательно, дискриминационных представлений о семейно-бытовом насилии; это выразилось в том, что повторяющиеся факты одностороннего насилия со стороны Й.А. были расценены как разногласия между родителями с указанием на то, что оба родителя совершали насильственные действия; при этом нет никаких свидетельств в пользу такой трактовки, за исключением заявления, сделанного автором на следующий день после того, как она подверглась жестокому нападению; не придав значения уголовному приговору в отношении Й.А., органы власти возложили обязанности по опеке над ребенком на человека, склонного к насилию. Таким образом, органы власти не обеспечили должного контроля в соответствии с их обязательствами по статьям 2, 15, и 16 Конвенции о ликвидации всех форм дискриминации в отношении женщин в исследованных аспектах.
Как усматривалось из текста Мнений, по утверждению автора, непринятие государством-участником мер по предупреждению семейно-бытового насилия затрагивало женщин в большей степени, чем мужчин, что представляло собой нарушение статьи 1 Конвенции. Она заявляла, что государство-участник не считало семейно-бытовое насилие реальной и серьезной угрозой. Законодательство и практика государственных органов, включая судебную систему, не признавали существования гендерного насилия и его последствий (пункт 3.1 Мнений).
Оценка Комитетом фактических обстоятельств дела: перед Комитетом стоял вопрос о том, выполнило ли государство-участник свою обязанность проявлять должную осмотрительность в связи с защитой автора от домашнего насилия со стороны Й.А. и с расследованием случаев проявления такого насилия. Задача Комитета состояла в том, чтобы в свете положений Конвенции проанализировать решения, принятые национальными органами власти в рамках их компетенции, и определить, принимали ли они во внимание при вынесении этих решений обязательства, вытекающие из Конвенции. Следовательно, в данном случае решающим фактором являлось выяснение того, применяли ли эти органы принципы должной осмотрительности и приняли ли они разумные меры для обеспечения защиты автора сообщения и ее сына от возможных рисков в условиях продолжающегося насилия в семье без дискриминации по признаку пола (пункт 8.2 Мнений).
Комитет принял к сведению аргумент государства-участника о том, что оно имеет строгую и всеобъемлющую законодательную базу, призванную обеспечить равенство между мужчинами и женщинами и максимально защитить интересы ребенка, а также о том, что именно в рамках этого законодательства принимались решения о праве на опеку над Е.А. и на общение с ним. Комитет также принял к сведению заявление государства-участника о том, что утверждения автора носят общий характер. Далее Комитет учел утверждение автора о том, что соответствующие законы существуют, но что де-факто лица, принимающие решения в национальных органах, и сотрудники правоохранительных органов не применяют их надлежащим образом: гендерные стереотипы влияют на то, какое значение придается показаниям жертв и лиц, находящихся в уязвимом положении, которыми часто оказываются женщины и дети, при сопоставлении этих показаний со словами лиц, совершающих преступления; кроме того, принято к сведению заявление автора о том, что органы власти государства-участника не обеспечили защиту ей и ее сыну в силу гендерных стереотипов при принятии решений, основанных на принижении степени опасности насилия, исходящего от отца. Комитет счел, что замечания автора о национальном законодательстве и о практике его применения имеют отношение к ее личному делу (пункт 8.3 Мнений).
Комитет с обеспокоенностью отметил - принятое им и затем повторенное ходатайство о принятии временных мер так и не было передано местным органам власти и что не было принято никаких мер для защиты Е.А. от предполагаемого насилия со стороны отца (пункт 8.4 Мнений).
Комитет установил: окружной суд поставил под сомнение психическое здоровье жертвы семейно-бытового насилия и ее враждебность по отношению к предполагаемому правонарушителю, но не усомнился в психической стабильности лица, обвиняемого в преступлениях, связанных с применением насилия, и не провел оценку его состояния, прежде чем предоставить ему право единоличной опеки над ребенком. Комитет указал, что практически сразу после принятия решения о передаче опеки прокурор выдвинул против Й.А. обвинение в нападении с применением насилия, однако две недели спустя Е.А. был передан отцу без проведения дополнительных проверок. Комитет также отметил, что в связи с рассмотрением дела об опеке и о предоставлении права общения мать ребенка проходила психиатрическую экспертизу, которая не выявила никаких причин для беспокойства; при этом в отношении отца такая проверка не проводилась, несмотря на то что он был осужден по уголовному делу. Комитет обратил внимание: в итоговом решении по делу об опеке, принятом 14 октября 2013 года, практически или даже полностью отсутствовало обоснование причин передачи опеки от матери к отцу ребенка; что ни в решении Апелляционного суда, ни в решении по ходатайству о разрешении на подачу апелляции в Верховный суд не объяснялось, почему в процессе принятия этого решения вопросу о насилии в семье не придавалось первостепенного значения - даже после того, как в промежутке между расследованиями Й.А. был осужден за нападение на автора сообщения; что по заявлениям, поданным в полицию, не были проведены расследования; и что, несмотря на ряд сообщений, полученных от органов опеки, и на обвинительный приговор, вынесенный отцу ребенка, не были проведены ни расследование, ни оценка его способности выполнять родительские обязанности. По мнению Комитета, также было допущено нарушение обязательства проявлять должную осмотрительность, поскольку потребовалось больше года для того, чтобы Й.А. был доставлен на допрос в связи с жалобами на его преступное поведение (пункт 8.5 Мнений).
Комитет отметил, что несоблюдение государством-участником обязательства проявлять должную осмотрительность, выразившееся в отношении полиции и различных судов к жалобам автора, привело к нанесению ущерба наилучшим интересам Е.А. и к ущемлению его права на равное отношение к его матери в ходе рассмотрения вопроса об опеке в соответствии со статьей 16 Конвенции (пункт 8.7 Мнений).
Комитет счел, что при принятии решения об опеке над Е.А. органы власти действовали под влиянием стереотипных и, следовательно, дискриминационных представлений о семейно-бытовом насилии; это выразилось в том, что повторяющиеся факты одностороннего насилия со стороны Й.А. были расценены как разногласия между родителями с указанием на то, что оба родителя совершали насильственные действия; при этом нет никаких свидетельств в пользу такой трактовки, за исключением заявления, сделанного автором на следующий день после того, как она подверглась жестокому нападению; не придав значения уголовному приговору в отношении Й.А., органы власти возложили обязанности по опеке над ребенком на человека, склонного к насилию. Таким образом, органы власти не обеспечили должного контроля в соответствии с их обязательствами по статьям 2, 15, и 16 Конвенции в исследованных аспектах (пункт 8.9 Мнений).
Комитет отметил, что государство-участник взяло на вооружение модель борьбы с семейно-бытовым насилием, отличающуюся широким охватом и включающую меры законодательного характера, повышение уровня осведомленности, образование и наращивание потенциала. Тем не менее Комитет сослался на проблемы, поднятые в его заключительных замечаниях к периодическому докладу, представленному ему государством-участником в 2014 году, в частности, в связи с насилием в отношении женщин. Он отметил, что для того, чтобы женщина, ставшая жертвой бытового насилия, могла на практике воспользоваться принципом недискриминации и фактического равенства, а также осуществлять свои права человека и основные свободы, - политическая воля, которая нашла выражение в принятой модели, должна поддерживаться всеми государственными субъектами, участвующими в исполнении взятых государством-участником обязательств по соблюдению должной осмотрительности. К числу таких обязательств относится расследование сбоев, случаев пренебрежения и упущений со стороны органов государственной власти, в результате которых жертвы могут остаться без защиты. Комитет пришел к заключению, что в данном случае это обязательство не было исполнено в отношении жалоб автора на Й.А., обращения с нею в судах, а также в отношении ходатайства Комитета о принятии временных мер (пункт 8.10 Мнений).
Выводы Комитета: государство-участник нарушило права автора сообщения и ее сына, предусмотренные статьями 2, 15, и 16 Конвенции в исследованных аспектах (пункт 9 Мнений).
Источник публикации: https://espchhelp.ru/koon/blog-koon/5105-05-marta-2018-goda-vyigrano-delo-v-komitete-oon-po-likvidatsii-diskriminatsii-v-otnoshenii-zhenshchin .
The case of J.I. v. Finland. Opinions of the Committee on the Elimination of Discrimination against Women dated March 5, 2018. Communication No. 103/2016.
In 2016, the author of the communication was assisted in the preparation of complaints. Subsequently, the complaint was communicated to Finland.
The Committee considered that when deciding on custody of E.A., the authorities acted under the influence of stereotypical and, consequently, discriminatory ideas about domestic violence; this was expressed in the fact that repeated facts of unilateral violence on the part of Y.A. were regarded as disagreements between parents, indicating that both parents they committed violent acts; however, there is no evidence in favor of such an interpretation, except for the statement made by the author the day after she was brutally attacked; Without attaching importance to the criminal sentence against Y.A., the authorities assigned custody of the child to a person prone to violence. Thus, the authorities did not ensure proper monitoring in accordance with their obligations under articles 2, 15, and 16 of the Convention on the Elimination of All Forms of Discrimination against Women in the aspects studied.
As seen from the text of the Opinions, according to the author, the failure of the State party to take measures to prevent domestic violence affected women more than men, which constituted a violation of article 1 of the Convention. She stated that the State party did not consider domestic violence to be a real and serious threat. The legislation and practice of State bodies, including the judicial system, did not recognize the existence of gender-based violence and its consequences (paragraph 3.1 of the Opinions).
The Committee's assessment of the factual circumstances of the case: The Committee was faced with the question of whether the State party had fulfilled its duty of due diligence in connection with the protection of the author from domestic violence by Y.A. and with the investigation of cases of such violence. The task of the Committee was, in the light of the provisions of the Convention, to analyze the decisions taken by national authorities within their competence and determine whether they took into account the obligations arising from the Convention in making these decisions. Consequently, in this case, the decisive factor was to determine whether these authorities applied the principles of due diligence and whether they took reasonable measures to ensure that the author and her son were protected from possible risks in the context of ongoing domestic violence without discrimination on the basis of gender (paragraph 8.2 of the Opinions).
The Committee took note of the State party's argument that it has a strict and comprehensive legislative framework designed to ensure equality between men and women and maximize the protection of the interests of the child, as well as that it was within the framework of this legislation that decisions were made on the right to custody of E.A. and to communicate with him. The Committee also took note of the State party's statement that the author's allegations were of a general nature. The Committee further took into account the author's claim that relevant laws exist, but that de facto decision-makers in national authorities and law enforcement officials do not apply them properly: gender stereotypes influence the importance attached to the testimony of victims and vulnerable persons, who often turn out to be women and children, when comparing these testimonies with the words of the perpetrators of crimes; In addition, the author's statement was taken into account that the authorities of the State party did not provide protection to her and her son due to gender stereotypes in making decisions based on belittling the risk of violence emanating from the father. The Committee considered that the author's comments on national legislation and on the practice of its application were relevant to her personal case (paragraph 8.3 of the Opinions).
The Committee noted with concern that the application for interim measures that it had accepted and then repeated had not been forwarded to the local authorities and that no measures had been taken to protect E.A. from alleged violence by his father (paragraph 8.4 of the Opinion).
The Committee found that the District court questioned the mental health of the victim of domestic violence and her hostility towards the alleged offender, but did not doubt the mental stability of the person accused of violent crimes and did not assess his condition before granting him sole custody of the child. The Committee pointed out that almost immediately after the decision was made to transfer custody, the prosecutor brought charges of assault with violence against Y.A., but two weeks later E.A. He was handed over to his father without additional checks. The Committee also noted that in connection with the consideration of the custody case and the granting of the right of communication, the child's mother underwent a psychiatric examination, which did not reveal any reason for concern; however, no such check was carried out against the father, despite the fact that he was convicted in a criminal case. The Committee drew attention to the fact that in the final decision on the custody case, adopted on October 14, 2013, there was practically or even completely no justification for the transfer of custody from the mother to the father of the child; That neither the decision of the Court of Appeal nor the decision on the application for leave to appeal to the Supreme Court explained why the issue of domestic violence was not given priority in the decision-making process, even after Y.A. was convicted of assaulting the author in the interval between investigations; That no investigations have been conducted into the allegations filed with the police; and that, despite a number of reports received from the guardianship authorities and the conviction of the child's father, neither an investigation nor an assessment of his ability to perform parental duties were carried out. In the Committee's opinion, there was also a violation of the obligation to exercise due diligence, since it took more than a year for Y.A. to be brought in for questioning in connection with complaints about his criminal behavior (paragraph 8.5 of the Opinion).
The Committee noted that the State party's failure to comply with the obligation to exercise due diligence, expressed in relation to the police and various courts to the author's complaints, led to damage to the best interests of E.A. and to the infringement of his right to equal treatment of his mother during the custody review under article 16 of the Convention (paragraph 8.7 of the Opinions).
The Committee considered that when deciding on custody of E.A., the authorities acted under the influence of stereotypical and, consequently, discriminatory ideas about domestic violence; this was expressed in the fact that repeated facts of unilateral violence on the part of Y.A. were regarded as disagreements between parents, indicating that both parents they committed violent acts; however, there is no evidence in favor of such an interpretation, except for the statement made by the author the day after she was brutally attacked; Without attaching importance to the criminal sentence against Y.A., the authorities assigned custody of the child to a person prone to violence. Thus, the authorities did not ensure proper control in accordance with their obligations under articles 2, 15, and 16 of the Convention in the aspects studied (paragraph 8.9 of the Opinions).
The Committee noted that the State party has adopted a broad-based model of combating domestic violence, including legislative measures, awareness-raising, education and capacity-building. Nevertheless, the Committee referred to the concerns raised in its concluding observations to the periodic report submitted to it by the State party in 2014, in particular with regard to violence against women. He noted that in order for a woman who is a victim of domestic violence to be able to take advantage of the principle of non-discrimination and de facto equality in practice, as well as to exercise her human rights and fundamental freedoms, the political will expressed in the adopted model must be supported by all State actors involved in the fulfillment of the obligations assumed by the State party due diligence. Such obligations include the investigation of failures, neglect and omissions by public authorities, as a result of which victims may be left without protection. The Committee concluded that in the present case this obligation had not been fulfilled in relation to the author's complaints against Y.A., her treatment in the courts, as well as in relation to the Committee's request for interim measures (paragraph 8.10 of the Opinions).
The Committee's conclusions: The State party violated the rights of the author and her son under articles 2, 15, and 16 of the Convention in the aspects examined (paragraph 9 of the Opinions).
Source of the publication: https://espchhelp.ru/koon/blog-koon/5106-on-march-05-2018-the-case-was-won-in-the-un-committee-on-the-elimination-of-discrimination-against-women .
J.I.诉芬兰案。 2018年3月5日消除对妇女歧视委员会的意见。 第103/2016号来文。
2016年，来文提交人在准备投诉方面得到了协助。 随后，将申诉转达芬兰。
委员会认为，在决定E.A.的监护权时，当局是在对家庭暴力的陈规定型观念和歧视性观念的影响下采取行动的；这表现在以下事实：Y.A.一再单方面暴力的事实被视为父母之间的分歧，表明父母双方都犯有暴力行为；然而，除了提交人在她遭到残酷攻击后的第二天所作的声明外，没有证据支持这种解释; 在不重视对Y.A.的刑事判决的情况下，当局将儿童的监护权指定给一个容易遭受暴力的人。 因此，当局没有根据《消除对妇女一切形式歧视公约》第2条、第15条和第16条所规定的义务确保在所研究的方面进行适当的监测。
从意见案文中可以看出，据提交人说，缔约国没有采取措施防止家庭暴力对妇女的影响大于对男子的影响，这构成了对《公约》第一条的违反。 她说，缔约国不认为家庭暴力是真正的严重威胁。 包括司法系统在内的国家机构的立法和实践没有承认基于性别的暴力的存在及其后果（《意见》第3.1段）。
委员会对案件事实情况的评估：委员会面临的问题是，缔约国是否在Y.A.保护提交人不受家庭暴力和调查这种暴力案件方面履行了应有的责任。 委员会的任务是根据《公约》的规定，分析国家当局在其职权范围内作出的决定，并确定它们在作出这些决定时是否考虑到《公约》规定的义务。 因此，在本案中，决定性因素是确定这些当局是否适用了应有注意的原则，是否采取了合理措施，确保提交人及其儿子不受基于性别歧视的持续家庭暴力的可能风险的保护(《意见》第8.2段)。
委员会注意到缔约国的论点,即它有一个严格和全面的立法框架,旨在确保男女平等和最大限度地保护儿童的利益,并注意到,正是在这项立法的框架内,就E.A.的监护权和与他联系的权利作出了决定。 委员会还注意到缔约国的声明，即提交人的指控属于一般性质。 委员会还考虑到提交人声称存在有关法律，但国家当局事实上的决策者和执法官员没有适当地适用这些法律：在将这些证词与犯罪者的话进行比较时，性别陈规定型观念影响到对受害者和脆弱者的证词的重视，而受害者和脆弱者往往是妇女和儿童; 此外，考虑到提交人的陈述，缔约国当局没有为她和她的儿子提供保护，原因是在做出基于贬低父亲所产生的暴力风险的决定时存在性别陈规定型观念。 委员会认为，提交人对国家立法及其适用实践的评论与她的个人案件有关(《意见》第8.3段)。
委员会关切地注意到，它已经接受并随后重复的临时措施申请没有转交地方当局，也没有采取任何措施保护E.A.免遭其父亲据称的暴力(意见第8.4段)。
委员会认为，地区法院质疑家庭暴力受害者的心理健康状况以及她对被指控罪犯的敌意，但不怀疑被指控犯有暴力犯罪的人的心理稳定性，也没有评估他的状况，然后才给予他对孩子的唯一监护权。 委员会指出，在决定移交拘留后，检察官几乎立即提出了对Y.A.的暴力攻击指控，但两周后E.A.。 他被移交给他的父亲，没有额外的检查。 委员会还注意到，在审议监护权案件和给予通信权方面，儿童的母亲接受了精神病检查，但没有显示任何令人担忧的理由；然而，没有对父亲进行这种检查，尽管他在刑事案件中被定罪。 委员会提请注意在2013年10月14日通过的关于监护权案的最后决定中实际上甚至完全没有理由将监护权从母亲转移到孩子的父亲; 上诉法院的决定和关于向最高法院上诉许可申请的决定都没有解释为什么在决策过程中没有优先考虑家庭暴力问题，即使在Y.A.被判在调查间隔期间殴打提交人之后；没有对向警方提出的指控进行调查; 尽管从监护当局收到了一些报告,并对儿童的父亲定罪,但既没有对其履行父母职责的能力进行调查,也没有对其履行父母职责的能力进行评估。 委员会认为，这也违反了行使适当注意的义务，因为Y.A.因对其犯罪行为的投诉而被带到法庭接受讯问需要一年多的时间(《意见》第8.5段)。
委员会注意到，缔约国没有履行警察和各法院对提交人的申诉所表示的尽职调查义务，导致E.A.的最大利益受到损害，并侵犯了他在根据《公约》第十六条进行监护审查期间对其母亲平等待遇的权利(《意见》第8.7段)。
委员会认为，在决定E.A.的监护权时，当局是在对家庭暴力的陈规定型观念和歧视性观念的影响下采取行动的；这表现在以下事实：Y.A.一再单方面暴力的事实被视为父母之间的分歧，表明父母双方都犯有暴力行为；然而，除了提交人在她遭到残酷攻击后的第二天所作的声明外，没有证据支持这种解释; 在不重视对Y.A.的刑事判决的情况下，当局将儿童的监护权指定给一个容易遭受暴力的人。 因此，当局没有根据《公约》第2条、第15条和第16条所规定的义务确保对所研究的方面进行适当的控制（《意见》第8.9段）。
委员会注意到，缔约国采取了一个基础广泛的打击家庭暴力的模式，包括立法措施、提高认识、教育和能力建设。 尽管如此委员会还是提到了在其对缔约国2014年提交给它的定期报告的结论性意见中提出的关切特别是关于暴力侵害妇女行为的关切。 他指出，为了使成为家庭暴力受害者的妇女能够在实践中利用不歧视和事实上平等的原则，并行使其人权和基本自由，所采用的模式所表达的政治意愿必须得到参与履行缔约国所承担义务的所有国家行为者的支持。 这种义务包括对公共当局的过失、疏忽和疏忽进行调查,因此受害者可能得不到保护。 委员会的结论是，在本案中，就提交人对Y.A.的申诉、她在法庭上的待遇以及委员会要求采取临时措施而言，这项义务没有得到履行(《意见》第8.10段)。
委员会的结论：缔约国在所研究的方面侵犯了提交人及其儿子根据《公约》第二条、第十五条和第十六条所享有的权利(意见第9段)。
出版物的来源: https://espchhelp.ru/koon/blog-koon/5107-2018-3-05 .
J. I. V. Suomen tapaus. Naisten syrjinnän poistamista käsittelevän komitean lausunnot, päivätty 5. maaliskuuta 2018. Tiedonanto Nro 103/2016.
Vuonna 2016 tiedonannon kirjoittajaa avustettiin kantelujen valmistelussa. Myöhemmin kantelusta tiedotettiin Suomelle.
Komitea katsoi, että päättäessään EA: n huoltajuudesta viranomaiset toimivat stereotyyppisten ja siten syrjivien käsitysten vaikutuksen alaisena perheväkivallasta; tämä ilmaistiin siinä, että Ya: n toistuvia yksipuolisen väkivallan tosiseikkoja pidettiin vanhempien välisinä erimielisyyksinä, mikä osoittaa, että molemmat vanhemmat tekivät väkivaltaisia tekoja; tällaisesta tulkinnasta ei kuitenkaan ole todisteita, lukuun ottamatta kirjoittajan lausuntoa päivä sen jälkeen, kun hänet hyökättiin raa ' asti.; Ya: n saamaa rikostuomiota painottamatta viranomaiset määräsivät lapsen huostaanoton väkivallalle alttiille henkilölle. Viranomaiset eivät näin ollen varmistaneet asianmukaista valvontaa kaikkien naisten syrjinnän muotojen poistamista tutkittujen näkökohtien osalta koskevan yleissopimuksen 2, 15 ja 16 artiklan mukaisten velvollisuuksiensa mukaisesti.
Kuten lausuntojen tekstistä käy ilmi, sopimusvaltion epäonnistuminen perheväkivallan ehkäisemisessä vaikutti kirjoittajan mukaan enemmän naisiin kuin miehiin, mikä oli yleissopimuksen 1 artiklan vastaista. Hänen mukaansa puolue ei pidä perheväkivaltaa todellisena ja vakavana uhkana. Valtion elinten Lainsäädäntö ja käytäntö, mukaan lukien oikeuslaitos, eivät tunnustaneet sukupuoleen perustuvan väkivallan olemassaoloa ja sen seurauksia (lausuntojen kohta 3.1).
Komitean arvio tapauksen tosiasiallisista olosuhteista: komitealla oli edessään kysymys siitä, oliko sopimusvaltio täyttänyt huolellisuusvelvollisuutensa, joka liittyi tekijän suojeluun Ya: n perheväkivallalta ja tällaisen väkivallan tapausten tutkimiseen. Komitean tehtävänä oli yleissopimuksen määräysten valossa analysoida toimivaltaansa kuuluvien kansallisten viranomaisten tekemiä päätöksiä ja selvittää, ottivatko ne huomioon yleissopimuksesta johtuvat velvoitteet näitä päätöksiä tehdessään. Näin ollen tässä tapauksessa ratkaisevaa oli selvittää, sovelsivatko nämä viranomaiset asianmukaisen huolellisuuden periaatteita ja toteuttivatko ne kohtuulliset toimenpiteet varmistaakseen, että tekijä ja hänen poikansa suojattiin mahdollisilta riskeiltä jatkuvan perheväkivallan yhteydessä ilman sukupuoleen perustuvaa syrjintää (lausuntojen 8.2 kohta).
Komitea pani merkille sopimusvaltion väitteen, jonka mukaan sillä on tiukka ja kattava lainsäädäntökehys, jonka tarkoituksena on varmistaa miesten ja naisten tasa-arvo ja maksimoida lapsen etujen suojelu, sekä että tämän lainsäädännön puitteissa tehtiin päätökset EA: n oikeudesta huoltajuuteen ja yhteydenpitoon hänen kanssaan. Komitea pani merkille myös puoluehallituksen lausunnon, jonka mukaan kirjoittajan väitteet olivat yleisluonteisia. Komitea otti lisäksi huomioon kirjoittajan väitteen, että asiaankuuluvia lakeja on olemassa, mutta että tosiasialliset päättäjät kansallisissa viranomaisissa ja lainvalvontaviranomaiset eivät sovella niitä asianmukaisesti: sukupuolistereotypiat vaikuttavat uhrien ja haavoittuvassa asemassa olevien henkilöiden, jotka usein osoittautuvat naisiksi ja lapsiksi, todistusten merkitykseen verrattaessa näitä todistuksia rikosten tekijöiden sanoihin. ; Lisäksi kirjoittajan lausunto otettiin huomioon, että puoluehallituksen viranomaiset eivät antaneet suojaa hänelle ja hänen pojalleen sukupuolistereotypioiden vuoksi tehdessään päätöksiä, jotka perustuvat isästä lähtevän väkivallan riskin vähättelyyn. Komitea katsoi, että kirjoittajan huomautukset kansallisesta lainsäädännöstä ja sen soveltamiskäytännöstä olivat merkityksellisiä hänen henkilökohtaisen asiansa kannalta (lausuntojen 8.3 kohta).
Komitea pani huolestuneena merkille, että sen hyväksymää ja sittemmin toistettua välitoimihakemusta ei ollut toimitettu paikallisille viranomaisille eikä E. A: ta ollut suojeltu väitetyltä isänsä harjoittamalta väkivallalta (lausunnon 8.4 kohta).
Valiokunta katsoi, että käräjäoikeus kyseenalaisti lähisuhdeväkivallan uhrin mielenterveyden ja vihamielisyyden väitettyä tekijää kohtaan, mutta ei epäillyt väkivaltarikoksista syytetyn henkistä vakautta eikä arvioinut hänen tilaansa ennen lapsen yksinhuoltajuuden myöntämistä. Komitea huomautti, että lähes heti huostaanoton siirtopäätöksen jälkeen syyttäjä nosti syytteen väkivallanteosta ya: ta vastaan, mutta kaksi viikkoa myöhemmin EA: ta vastaan. Hänet luovutettiin isälleen ilman lisätarkastuksia. Komitea totesi myös, että huoltajuusasian käsittelyn ja tiedonanto-oikeuden myöntämisen yhteydessä lapsen äidille tehtiin psykiatrinen tutkimus, josta ei ilmennyt syytä huoleen; isää vastaan ei kuitenkaan tehty tällaista tarkastusta, vaikka hänet oli tuomittu rikosasiassa. Valiokunta kiinnitti huomiota siihen, että 14. lokakuuta 2013 annetussa lopullisessa päätöksessä huoltajuusasiasta ei ollut käytännössä tai edes täysin perusteltua huoltajuuden siirtämiselle äidiltä lapsen isälle; Että hovioikeuden päätös tai päätös Valituslupahakemuksesta korkeimpaan oikeuteen ei selittänyt, miksi perheväkivaltaa ei asetettu etusijalle päätöksenteossa, vaikka Ya tuomittiin tekijän pahoinpitelystä tutkimusten välisenä aikana; että poliisille jätettyjä väitteitä ei ole tutkittu; ja että huolimatta useista holhousviranomaisilta saaduista raporteista ja lapsen isän vakaumuksesta, ei suoritettu tutkimusta eikä arviointia hänen kyvystään suorittaa vanhempien tehtäviä. Valiokunnan mukaan myös huolellisuusvelvoitetta rikottiin, sillä Y. A.: n tuomitseminen kuulusteltavaksi hänen rikollista käyttäytymistään koskevien valitusten yhteydessä kesti yli vuoden (lausunnon kohta 8.5).
Komitea totesi, että sopimusvaltion laiminlyönti noudattaa due diligence-velvollisuutta, joka on ilmaistu poliisille ja eri tuomioistuimille tekijän valituksista, johti E. A: n edun vahingoittamiseen ja hänen oikeutensa äitinsä yhdenvertaiseen kohteluun yleissopimuksen 16 artiklan mukaisen huostaanottotarkastuksen aikana (lausuntojen 8.7 kohta).
Komitea katsoi, että päättäessään EA: n huoltajuudesta viranomaiset toimivat stereotyyppisten ja siten syrjivien käsitysten vaikutuksen alaisena perheväkivallasta; tämä ilmaistiin siinä, että Ya: n toistuvia yksipuolisen väkivallan tosiseikkoja pidettiin vanhempien välisinä erimielisyyksinä, mikä osoittaa, että molemmat vanhemmat tekivät väkivaltaisia tekoja; tällaisesta tulkinnasta ei kuitenkaan ole todisteita, lukuun ottamatta kirjoittajan lausuntoa päivä sen jälkeen, kun hänet hyökättiin julmasti.; Ya: n saamaa rikostuomiota painottamatta viranomaiset määräsivät lapsen huostaanoton väkivallalle alttiille henkilölle. Viranomaiset eivät näin ollen varmistaneet yleissopimuksen 2, 15 ja 16 artiklan mukaisten velvollisuuksiensa mukaista asianmukaista valvontaa tutkittujen näkökohtien osalta (lausuntojen 8.9 kohta).
Komitea toteaa, että puoluevaltio on omaksunut perheväkivallan torjunnassa laaja-alaisen mallin, johon kuuluu lainsäädäntötoimia, valistusta, koulutusta ja valmiuksien kehittämistä. Komitea viittasi kuitenkin loppuhuomautuksissaan esitettyihin huolenaiheisiin sopimusvaltion sille vuonna 2014 toimittamassa määräaikaiskertomuksessa, joka koski erityisesti naisiin kohdistuvaa väkivaltaa. Hän totesi, että jotta perheväkivallan uhriksi joutunut nainen voisi hyödyntää syrjimättömyyden ja tosiasiallisen tasa-arvon periaatetta käytännössä sekä käyttää ihmisoikeuksiaan ja perusvapauksiaan, hyväksytyn mallin mukaista poliittista tahtoa on tuettava kaikilla valtiollisilla toimijoilla, jotka osallistuvat sopimusvaltion due diligence-velvoitteiden täyttämiseen. Tällaisia velvollisuuksia ovat esimerkiksi viranomaisten laiminlyöntien, laiminlyöntien ja laiminlyöntien selvittäminen, joiden seurauksena uhrit voivat jäädä ilman suojelua. Komitea totesi, että tässä tapauksessa tätä velvollisuutta ei ollut täytetty tekijän ya: ta vastaan tekemien valitusten, hänen tuomioistuinkäsittelynsä sekä komitean välitoimia koskevan pyynnön osalta (lausuntojen kohta 8.10).
Komitean päätelmät: sopimusvaltio loukkasi tutkituilta osin tekijän ja hänen poikansa oikeuksia yleissopimuksen 2, 15 ja 16 artiklan nojalla (lausuntojen 9 kohta).
Julkaisun lähde: https://espchhelp.ru/koon/blog-koon/5108-maaliskuuta-2018-asia-voitti-yk-n-naisten-syrjinn-n-poistamista-k-sittelev-ss-komiteassa .
