Дополнения от 15.10.2024 к практике в Комитетах ООН
Соображения Комитета по правам инвалидов от 18 августа 2017 г. по делу Х против Объединенной Республики Танзания (сообщение N 22/2014).
В 2014 году автору сообщения была оказана помощь в подготовке жалобы. Впоследствии жалоба была коммуницирована Объединенной Республике Танзании..
Тема сообщения: пытки, бесчеловечное и унижающее достоинство обращение; дискриминация в отношении лица, страдающего альбинизмом.
Вопрос существа: альбинизм; дискриминация по признаку инвалидности; пытки, бесчеловечное и унижающее достоинство обращение; нарушение права на уважение интеллектуальной и психической неприкосновенности.
Правовые позиции Комитета: в соответствии с пунктами 1 и 2 статьи 5 Конвенции о правах инвалидов государства-участники обязаны обеспечить, чтобы все лица были равны перед законом и имели право на равную защиту закона и равное пользование им без всякой дискриминации, а также предпринимать все надлежащие шаги к обеспечению разумного приспособления для поощрения равенства и устранения дискриминации. Комитет считает, что дискриминация может быть результатом дискриминационного эффекта нормы или меры, которые не рассчитаны на дискриминацию, но несоразмерно затрагивают инвалидов (пункт 8.3 Соображений) (См. С.К. против Бразилии, пункт 6.4.).
Комитет...напоминает, что, согласно статье 1 Конвенции против пыток и других жестоких, бесчеловечных или унижающих достоинство видов обращения и наказания, под "пыткой" понимается любое действие, которым какому-либо лицу умышленно причиняется сильная боль или страдание, физическое или нравственное, чтобы получить от него или от третьего лица сведения или признания, наказать его за действие, которое совершило оно или третье лицо или в совершении которого оно подозревается, а также запугать или принудить его или третье лицо, или по любой причине, основанной на дискриминации любого характера, когда такая боль или страдание причиняются государственным должностным лицом или иным лицом, выступающим в официальном качестве, или по их подстрекательству, или с их ведома или молчаливого согласия. Комитет далее напоминает, что насильственные действия, от которых пострадал автор, были совершены частными лицами; как таковые они не являются актами пыток (пункт 8.5 Соображений).
Тем не менее Комитет напоминает, что обязательство государств-участников предотвращать пытки и бесчеловечное и унижающее достоинство обращение и наказывать за них распространяется на действия, совершенные как государственными, так и негосударственными субъектами. При рассмотрении таких дел особенно важны оперативность и эффективность (пункт 8.6 Соображений).
Оценка Комитетом фактических обстоятельств дела: Комитет принимает во внимание...довод [автора] о том, что он подвергся дискриминации по признаку инвалидности, поскольку тип насилия, жертвой которого он стал, является широко распространенным в государстве-участнике и затрагивает только лиц, страдающих альбинизмом. Комитет...принимает во внимание утверждение автора о том, что он стал жертвой дискриминации по признаку инвалидности в результате того, что лица, подвергшие его насилию, по сей день не понесли наказания. В этой связи автор утверждает, что безнаказанность характерна для большинства случаев насилия в отношении лиц, страдающих альбинизмом, поскольку власти государства-участника считают, что эти случаи связаны с колдовством, которое является общепризнанной культурной практикой, в отношении которой в обществе сохраняются многочисленные суеверия...Комитет отмечает, что власти государства-участника не приняли необходимые меры для проведения эффективного, полноценного и беспристрастного расследования и для привлечения преступников к ответственности, а также то, что не были приняты никакие профилактические или защитные меры в отношении насилия над лицами с альбинизмом (пункт 8.2 Соображений).
Комитет отмечает, что автор стал жертвой насильственного преступления, имеющего все признаки практики, затрагивающей исключительно лиц, страдающих альбинизмом: 10 апреля 2010 года он подвергся нападению со стороны двух мужчин, когда собирал хворост; они ударили его по голове дубинками; отрубили левую руку ниже локтя; и забрали ее с собой. С тех пор доступ автора к правосудию был существенно ограничен в том смысле, что после прекращения первого разбирательства компетентные органы, по всей видимости, не проводили никаких следственных действий, и спустя восемь с лишним лет с момента совершения преступного нападения на автора виновные по данному делу так и не понесли наказание (пункт 8.3 Соображений).
Комитет считает, что государство-участник не может уклоняться от исполнения своих обязательств по Конвенции в силу лишь того факта, что некоторые из его судебных органов, например окружной суд Морогоро и Конституционный суд, уже рассмотрели или находятся в процессе рассмотрения данного дела, в то время как очевидно, что процедуры правовой защиты государства-участника являются неоправданно длительными и, как представляется, окажутся неэффективными. Кроме того, Комитет отмечает, что власти государства-участника не оказывали автору никакой помощи, с тем чтобы он мог вернуться к самостоятельной жизни после потери руки, и что в целом государство-участник не приняло никаких мер для предотвращения подобных проявлений насилия в отношении лиц, страдающих альбинизмом, и для их защиты. При отсутствии каких-либо объяснений со стороны государства-участника по данным вопросам Комитет считает, что автор стал жертвой насилия, направленного исключительно на лиц, страдающих альбинизмом. Он далее считает, что в результате того, что государство-участник не предотвращает подобные действия и не наказывает за них, автор и другие лица, страдающие альбинизмом, оказались в особо уязвимом положении, не имея возможности жить в обществе наравне с другими...Комитет заключает, что автор стал жертвой прямой дискриминации по признаку инвалидности в нарушение положений статьи 5 Конвенции (пункт 8.4 Соображений).
Что касается утверждений автора, касающихся статьи 15 Конвенции, Комитет принимает во внимание его довод о том, что действия, которым он подвергся, равносильны пыткам и нарушению его физической целостности. Комитет напоминает, что в соответствии с пунктами 1 и 2 статьи 15 Конвенции никто не должен подвергаться пыткам или жестоким, бесчеловечным или унижающим достоинство видам обращения и наказания, и государства-участники принимают все эффективные законодательные, административные, судебные или иные меры к тому, чтобы инвалиды наравне с другими не подвергались пыткам или жестоким, бесчеловечным или унижающим достоинство видам обращения и наказания (пункт 8.5 Соображений).
Комитет считает, что пережитые автором страдания, ставшие результатом бездействия со стороны государства-участника, которое не позволило эффективно привлечь к ответственности подозреваемых в совершении данного преступления, стали причиной повторной виктимизации и равносильны психологическим пыткам и/или неправомерному обращению (См. Комитет по правам человека, сообщение N 1956/2010, Дурич и Дурич против Боснии и Герцеговины, Соображения, принятые 16 июля 2014 года, пункты 9.6 - 9.7; и Ируста и дель Валье Ируста против Аргентины, пункт 10.8.). В силу этих причин Комитет полагает, что с учетом обстоятельств настоящего дела государство-участник нарушило положения статьи 15 Конвенции (пункт 8.6 Соображений).
Что касается жалобы автора по статье 17 Конвенции, Комитет напоминает, что каждый инвалид имеет право на уважение его физической и психической целостности наравне с другими. Право на личную целостность основывается на самом понятии личности; оно связано с идеей человеческого достоинства и с необходимостью защиты физического и психического пространства каждого человека; речь идет о запрете физических и психологических пыток и бесчеловечного и унижающего достоинства обращения и наказания, а также широкого круга менее тяжких посягательств на тело и разум человека. Акты насилия, которым подвергся автор, безусловно, подпадают под категорию действий, ведущих к нарушению физической и психической целостности затрагиваемого лица. Комитет также напоминает, что в соответствии со статьей 4 Конвенции на государствах-участниках лежит общее обязательство принимать все необходимые меры для обеспечения и поощрения полного осуществления всех прав человека, включая право на личную целостность. В рассматриваемом случае государство-участник не приняло никаких мер для предотвращения деяний, которые пришлось пережить автору, и наказания виновных, а также для оказания ему помощи в возвращении к самостоятельной жизни после потери руки. Кроме того, на сегодняшний день виновные остаются абсолютно безнаказанными. Соответственно Комитет считает, что тот факт, что государство-участник не приняло все необходимые меры для предотвращения актов насилия, подобных тем, которым подвергся автор, а также для эффективного расследования этих актов и наказания виновных в деле автора, представляет собой нарушение его прав, закрепленных в статье 17, рассматриваемой в совокупности со статьей 4 Конвенции (пункт 8.7 Соображений).
Выводы Комитета: государство-участник не выполнило своих обязательств по статьям 5, 15 и 17, рассматриваемым в совокупности со статьей 4 Конвенции (пункт 9 Соображений).
Источник публикации: https://espchhelp.ru/koon/blog-koon/5187-18-avgusta-2017-goda-vyigrano-delo-komitete-oon-po-pravam-invalidov .
Views of the Committee on the Rights of Persons with Disabilities dated 18 August 2017 in the case X v. United Republic of Tanzania (communication No. 22/2014).
In 2014, the author of the communication was assisted in preparing a complaint. The complaint was subsequently communicated to the United Republic of Tanzania..
Subject matter: torture, inhuman and degrading treatment; discrimination against a person suffering from albinism.
A matter of substance: albinism; discrimination on the basis of disability; torture, inhuman and degrading treatment; violation of the right to respect for intellectual and mental integrity.
The Committee's legal position: In accordance with article 5, paragraphs 1 and 2, of the Convention on the Rights of Persons with Disabilities, States parties are obliged to ensure that all persons are equal before the law and have the right to equal protection and equal use of the law without discrimination, and to take all appropriate steps to ensure reasonable accommodation to promote equality and eliminate discrimination. The Committee considers that discrimination may result from the discriminatory effect of a norm or measure that is not designed to discriminate but disproportionately affects persons with disabilities (paragraph 8.3 of the Views) (See S.K. v. Brazil, paragraph 6.4.).
The Committee...Recalls that, according to article 1 of the Convention against Torture and Other Cruel, Inhuman or Degrading Treatment or Punishment, "torture" means any act by which severe pain or suffering, physical or moral, is intentionally inflicted on any person in order to obtain information or confessions from him or from a third person, to punish for an act that he or a third person has committed or is suspected of committing, as well as intimidate or coerce him or a third person, or for any reason based on discrimination of any kind, when such pain or suffering is inflicted by a public official or other person acting in an official capacity, or at their instigation, or with their knowledge or acquiescence. The Committee further recalls that the violent acts suffered by the author were committed by private individuals; as such, they do not constitute acts of torture (paragraph 8.5 of the Views).
Nevertheless, the Committee recalls that the obligation of States parties to prevent and punish torture and inhuman and degrading treatment extends to acts committed by both State and non-State actors. In dealing with such cases, speed and efficiency are particularly important (paragraph 8.6 of the Considerations).
The Committee's assessment of the factual circumstances of the case: The Committee takes into account...[the author's] argument that he was discriminated against on the basis of disability, since the type of violence of which he was a victim is widespread in the State party and affects only persons with albinism. The Committee...Takes into account the author's claim that he was the victim of discrimination on the basis of disability as a result of the fact that the persons who subjected him to violence have not been punished to this day. In this regard, the author argues that impunity is typical for most cases of violence against persons suffering from albinism, since the authorities of the State party consider that these cases are related to witchcraft, which is a generally recognized cultural practice against which numerous superstitions persist in society...The Committee notes that the authorities of the State party have not taken the necessary measures to conduct an effective, full and impartial investigation and to bring the perpetrators to justice, as well as that, that no preventive or protective measures have been taken with regard to violence against persons with albinism (paragraph 8.2 of the Considerations).
The Committee notes that the author was the victim of a violent crime that has all the hallmarks of a practice affecting exclusively persons with albinism: On April 10, 2010, he was attacked by two men while gathering firewood; they hit him on the head with batons; severed his left arm below the elbow; and took it with them. Since then, the author's access to justice has been significantly limited in the sense that after the termination of the first trial, the competent authorities apparently did not carry out any investigative actions, and more than eight years after the commission of the criminal attack on the author, the perpetrators in this case have not been punished (paragraph 8.3 of the Considerations).
The Committee considers that the State party cannot evade its obligations under the Convention simply by virtue of the fact that some of its judicial authorities, such as the Morogoro District Court and the Constitutional Court, have already considered or are in the process of considering the case, while it is obvious that the State party's legal protection procedures They are unnecessarily lengthy and appear to be ineffective. In addition, the Committee notes that the authorities of the State party did not provide the author with any assistance so that he could return to an independent life after losing his arm, and that, in general, the State party has not taken any measures to prevent such manifestations of violence against persons with albinism and to protect them. In the absence of any explanation from the State party on these issues, the Committee considers that the author was the victim of violence directed exclusively at persons with albinism. He further considers that as a result of the State party's failure to prevent and punish such acts, the author and other persons with albinism have found themselves in a particularly vulnerable position, unable to live in society on an equal basis with others...The Committee concludes that the author has been the victim of direct discrimination on the basis of disability, in violation of the provisions of article 5 of the Convention (paragraph 8.4 of the Views).
With regard to the author's allegations concerning article 15 of the Convention, the Committee takes into account his argument that the acts to which he was subjected amounted to torture and violation of his physical integrity. The Committee recalls that, in accordance with paragraphs 1 and 2 of article 15 of the Convention, no one shall be subjected to torture or cruel, inhuman or degrading treatment or punishment, and States parties shall take all effective legislative, administrative, judicial or other measures to ensure that persons with disabilities, on an equal basis with others, are not subjected to torture or cruel, inhuman or degrading treatment or punishment. inhuman or degrading treatment or punishment (paragraph 8.5 of the Views).
The Committee considers that the author's suffering, which resulted from inaction on the part of the State party, which did not effectively bring to justice suspects of this crime, caused repeated victimization and amounted to psychological torture and/or ill-treatment (See Human Rights Committee, communication No. 1956/2010, Duric and Duric v. Bosnia and Herzegovina, Views adopted on 16 July 2014, paragraphs 9.6 - 9.7; and Irusta and del Valle Irusta v. Argentina, paragraph 10.8.). For these reasons, the Committee considers that, in the circumstances of the present case, the State party has violated the provisions of article 15 of the Convention (paragraph 8.6 of the Views).
With regard to the author's complaint under article 17 of the Convention, the Committee recalls that every disabled person has the right to respect for his physical and mental integrity on an equal basis with others. The right to personal integrity is based on the very concept of personality; it is linked to the idea of human dignity and the need to protect the physical and mental space of each person; it is about the prohibition of physical and psychological torture and inhuman and degrading treatment and punishment, as well as a wide range of less serious attacks on the human body and mind. The acts of violence to which the author was subjected certainly fall into the category of actions leading to a violation of the physical and mental integrity of the affected person. The Committee also recalls that, in accordance with article 4 of the Convention, States parties have a general obligation to take all necessary measures to ensure and promote the full enjoyment of all human rights, including the right to personal integrity. In the present case, the State party did not take any measures to prevent the acts that the author had to endure and punish the perpetrators, as well as to assist him in returning to an independent life after losing his arm. In addition, to date, the perpetrators remain completely unpunished. Accordingly, the Committee considers that the fact that the State party has not taken all necessary measures to prevent acts of violence such as those to which the author was subjected, as well as to effectively investigate these acts and punish those responsible in the author's case, constitutes a violation of his rights enshrined in article 17, read in conjunction with article 4 The Convention (paragraph 8.7 of the Views).
The Committee's conclusions: The State party has failed to comply with its obligations under articles 5, 15 and 17, read in conjunction with article 4 of the Convention (paragraph 9 of the Views).
Source of the publication: https://espchhelp.ru/koon/blog-koon/5188-on-august-18-2017-the-case-was-won-by-the-un-committee-on-the-rights-of-persons-with-disabilities .
残疾人权利委员会2017年8月18日在X诉坦桑尼亚联合共和国案中的意见(第22/2014号来文)。
2014年协助来文提交人准备了申诉。 该申诉后来转达坦桑尼亚联合共和国。.
主题:酷刑、不人道和有辱人格的待遇;对白化患者的歧视。
实质性问题:白化病;基于残疾的歧视;酷刑、不人道和有辱人格的待遇;侵犯尊重智力和精神完整的权利。
委员会的法律立场:根据《残疾人权利公约》第5条第1款和第2款,缔约国有义务确保所有人在法律面前一律平等,有权不受歧视地得到平等保护和平等使用法律,并采取一切适当步骤确保合理的便利,以促进平等和消除歧视。 委员会认为,歧视可能是由于一项准则或措施的歧视性影响而产生的(《意见》第8.3段)(见S.K.诉巴西,第6.4段)。).
委员会。..1.回顾根据《禁止酷刑和其他残忍、不人道或有辱人格的待遇或处罚公约》第1条,"酷刑"是指为了从任何人或第三人那里获得信息或供词、惩罚他或第三人已经或涉嫌犯下的行为、恐吓或胁迫他或第三人或基于任何歧视的任何理由而故意对任何人造成身体或精神上的严重痛苦或痛苦的任何行为, 当这种痛苦或痛苦是由公职人员或以官方身份行事的其他人,或在他们的怂恿下,或在他们的知情或默许下造成的。 委员会还回顾,提交人所遭受的暴力行为是由个人犯下的;因此,这些行为不构成酷刑行为(《意见》第8.5段)。
然而,委员会回顾,缔约国防止和惩处酷刑和不人道及有辱人格待遇的义务延伸到国家和非国家行为者所犯的行为。 在处理这种情况时,速度和效率尤其重要(考虑因素第8.6段)。
委员会对案件事实情况的评估:委员会考虑到。..[提交人]的论点是,他因残疾而受到歧视,因为他是受害者的暴力类型在缔约国很普遍,只影响白化病患者。 委员会。..考虑到提交人声称他是残疾歧视的受害者,因为对他施暴的人至今仍未受到惩罚。 在这方面,提交人辩称,在大多数针对白化病患者的暴力案件中,有罪不罚现象是典型的,因为缔约国当局认为这些案件与巫术有关,巫术是一种普遍公认的文化习俗,社会上仍然存在许多迷信。..委员会注意到缔约国当局没有采取必要措施进行有效、充分和公正的调查并将肇事者绳之以法以及, 关于对白化病患者的暴力行为没有采取预防或保护措施(《考虑》第8.2段)。
委员会注意到,提交人是暴力犯罪的受害者,这种暴力犯罪具有专门影响白化病患者的所有特征:2010年4月10日,他在拾柴时遭到两名男子的袭击;他们用警棍打他的头部;切断他的左臂肘部以下;并随身携带。 从那时起,提交人诉诸司法的机会受到了很大的限制,因为在第一次审判结束后,主管当局显然没有采取任何调查行动,而且在对提交人进行刑事攻击八年多后,本案的肇事者没有受到惩罚(《考虑》第8.3段)。
委员会认为,缔约国不能仅仅因为它的一些司法当局,如莫罗戈罗地区法院和宪法法院,已经审议或正在审议该案而逃避其根据《公约》承担的义务,而很明显,缔约国的法律保护程序不必要地冗长,似乎无效。 此外,委员会注意到,缔约国当局没有向提交人提供任何援助,使他在失去手臂后能够恢复独立生活,而且,总的来说,缔约国没有采取任何措施,防止对白化病患者的这种暴力行为,并保护他们。 由于缔约国没有就这些问题作出任何解释,委员会认为提交人是专门针对白化病患者的暴力的受害者。 他还认为,由于缔约国未能预防和惩罚这种行为,提交人和其他白化病患者处于特别脆弱的地位,无法在与他人平等的基础上生活在社会中。..委员会的结论是,提交人是基于残疾的直接歧视的受害者,违反了《公约》第五条的规定(《意见》第8.4段)。
关于提交人关于《公约》第15条的指控,委员会考虑到他的论点,即他所遭受的行为相当于酷刑和侵犯他的人身完整。 委员会回顾,根据《公约》第15条第1和第2款,任何人不得遭受酷刑或残忍、不人道或有辱人格的待遇或处罚,缔约国应采取一切有效的立法、行政、司法或其他措施,确保残疾人在与其他人平等的基础上不遭受酷刑或残忍、不人道或有辱人格的待遇或处罚。 不人道或有辱人格的待遇或处罚(《意见》第8.5段)。
委员会认为,提交人的痛苦是由于缔约国不作为而造成的,而缔约国并没有有效地将这一罪行的嫌疑犯绳之以法,造成了反复的受害,构成了心理上的酷刑和/或虐待(见人权事务委员会,第1956/2010号来文,Duric和Duric诉波斯尼亚和黑塞哥维那,2014年7月16日通过的意见,第9.6至9.7段;以及Irusta和del Valle Irusta诉阿根廷,第10.8段。). 出于这些原因,委员会认为,在本案的情况下,缔约国违反了《公约》第15条的规定(《意见》第8.6段)。
关于提交人根据《公约》第十七条提出的申诉,委员会回顾,每个残疾人都有权在与其他人平等的基础上尊重其身心健全。 人格完整权是基于人格的概念;它与人的尊严和保护每个人的身心空间的必要性有关;它是关于禁止身心酷刑和不人道和有辱人格的待遇和处罚,以及对人的身心的各种不太严重的攻击。 提交人所遭受的暴力行为当然属于导致侵犯受影响者身心完整的行为类别。 委员会还回顾,根据《公约》第4条,缔约国一般有义务采取一切必要措施,确保和促进充分享有所有人权,包括人身完整权。 在本案中,缔约国没有采取任何措施防止提交人不得不忍受的行为和惩罚肇事者,也没有帮助他在失去手臂后恢复独立生活。 此外,迄今为止,肇事者仍然完全没有受到惩罚。 因此,委员会认为,缔约国没有采取一切必要措施防止提交人所遭受的暴力行为,并没有有效调查这些行为和惩罚提交人案件中的责任人,这一事实构成了对与《公约》第4条一并解读的第17条所规定的他的权利的侵犯(《意见》第8.7段)。
委员会的结论:缔约国没有遵守与《公约》第4条一并解读的第5、15和17条所规定的义务(《意见》第9段)。
出版物的来源: https://espchhelp.ru/koon/blog-koon/5189-2017-8-20 .
Maoni Ya Kamati Ya Haki za Watu Wenye Ulemavu ya tarehe 18 agosti 2017 katika kesi Ya X v. Jamhuri ya Muungano Wa Tanzania (mawasiliano Na.22/2014).
Mwaka 2014, mwandishi wa mawasiliano alisaidiwa katika kuandaa malalamiko. Baadaye malalamiko hayo yaliwasilishwa Kwa Jamhuri ya Muungano wa Tanzania..
Mada: mateso, matibabu yasiyo ya kibinadamu na ya kudhalilisha; ubaguzi dhidi ya mtu anayesumbuliwa na ualbino.
Suala la dutu: ualbino; ubaguzi kwa msingi wa ulemavu; mateso, matibabu yasiyo ya kibinadamu na ya kudhalilisha; ukiukaji wa haki ya kuheshimu uadilifu wa kiakili na kiakili.
Msimamo wa Kisheria Wa Kamati: kwa mujibu wa kifungu cha 5, aya ya 1 na 2, Ya Mkataba wa Haki za Watu wenye Ulemavu, nchi wanachama zinalazimika kuhakikisha kwamba watu wote ni sawa mbele ya sheria na wana haki ya ulinzi sawa na matumizi sawa ya sheria bila ubaguzi, na kuchukua hatua zote zinazofaa ili kuhakikisha malazi ya busara ili kukuza usawa na kuondoa ubaguzi. Kamati inaona kuwa ubaguzi unaweza kutokea kutokana na athari ya ubaguzi wa kawaida au kipimo ambacho hakijaundwa kubagua lakini huathiri watu wenye ulemavu (kifungu cha 8.3 Cha Maoni) (Tazama S. K. dhidi Ya Brazil, kifungu cha 6.4.).
Kamati...Anakumbuka kwamba, kulingana na kifungu cha 1 cha Mkataba dhidi ya Mateso na Matibabu Mengine Ya Kikatili, Ya Kinyama au Ya Kudhalilisha Au Adhabu, "mateso" inamaanisha kitendo chochote ambacho maumivu makali au mateso, ya mwili au ya maadili, husababishwa kwa makusudi kwa mtu yeyote ili kupata habari au maungamo kutoka kwake au kutoka kwa mtu wa tatu, kuadhibu kwa kitendo ambacho yeye au mtu wa tatu amefanya au anashukiwa kufanya, na vile vile kumtisha au kumlazimisha au mtu wa tatu, au kwa sababu yoyote kulingana na ubaguzi wa aina yoyote, wakati maumivu au mateso kama hayo yanasababishwa na afisa wa umma au mtu mwingine anayefanya kazi kwa uwezo rasmi, au kwa uchochezi wao, au kwa maarifa yao au kukubaliana. Kamati hiyo inakumbuka zaidi kwamba matendo ya jeuri yaliyotendwa na mwandishi yalifanywa na watu binafsi; kwa hivyo, hayafanyi vitendo vya mateso (kifungu cha 8.5 cha Maoni).
Hata hivyo, Kamati hiyo inakumbuka kwamba wajibu wa nchi wanachama kuzuia na kuadhibu mateso na matibabu ya kinyama na ya kudhalilisha huenea kwa vitendo vilivyofanywa na watendaji wa Serikali na wasio Wa Serikali. Katika kushughulika na kesi kama hizo, kasi na ufanisi ni muhimu sana (aya ya 8.6 ya Mazingatio).
Tathmini Ya Kamati ya hali halisi ya kesi: Kamati inazingatia...hoja [ya mwandishi] kwamba alibaguliwa kwa msingi wa ulemavu, kwani aina ya vurugu ambayo alikuwa mwathirika imeenea katika chama cha Serikali na inaathiri watu tu wenye ualbino. Kamati...Anazingatia madai ya mwandishi kwamba alikuwa mwathirika wa ubaguzi kwa misingi ya ulemavu kutokana na ukweli kwamba watu waliomtendea vurugu hawajaadhibiwa hadi leo. Katika suala hili, mwandishi anasema kuwa kutokujali ni tabia ya visa vingi vya vurugu dhidi ya watu wanaougua ualbino, kwani mamlaka ya chama cha Serikali inazingatia kuwa kesi hizi zinahusiana na uchawi, ambayo ni mazoezi ya kitamaduni yanayotambulika ambayo ushirikina mwingi unaendelea katika jamii...Kamati hiyo inabainisha kuwa mamlaka ya Chama Cha Serikali haijachukua hatua zinazohitajika kufanya uchunguzi mzuri, kamili na usio na upendeleo na kuwafikisha wahusika mbele ya haki, pamoja na kwamba, kwamba hakuna hatua za kuzuia au za kinga zimechukuliwa kuhusiana na vurugu dhidi ya watu wenye ualbino (aya ya 8.2 ya Mazingatio).
Kamati inabainisha kuwa mwandishi alikuwa mwathirika wa uhalifu wa vurugu ambao una sifa zote za mazoezi yanayoathiri watu pekee wenye ualbino: mnamo aprili 10, 2010, alishambuliwa na wanaume wawili alipokuwa akikusanya kuni; walimpiga kichwani kwa fimbo; wakakata mkono wake wa kushoto chini ya kiwiko; na kuuchukua pamoja nao. Tangu wakati huo, ufikiaji wa mwandishi wa haki umepunguzwa sana kwa maana kwamba baada ya kukomeshwa kwa kesi ya kwanza, mamlaka yenye uwezo inaonekana haikufanya vitendo vyovyote vya uchunguzi, na zaidi ya miaka nane baada ya tume ya shambulio la jinai kwa mwandishi, wahusika katika kesi hii hawajaadhibiwa (aya ya 8.3 ya Mazingatio).
Kamati inazingatia kuwa Chama Cha Serikali hakiwezi kukwepa majukumu yake Chini ya Mkataba kwa sababu tu ya ukweli kwamba baadhi ya mamlaka yake ya kimahakama, Kama Vile Mahakama Ya Wilaya Ya Morogoro na Mahakama ya Katiba, tayari wamezingatia au wako katika mchakato wa kuzingatia kesi hiyo, wakati ni dhahiri kwamba taratibu za ulinzi wa kisheria Za chama Cha Serikali ni ndefu isivyo lazima na zinaonekana kuwa hazifanyi kazi. Kwa kuongezea, Kamati hiyo inabainisha kuwa mamlaka ya chama Cha Serikali haikumpa mwandishi msaada wowote ili aweze kurudi kwenye maisha ya kujitegemea baada ya kupoteza mkono wake, na kwamba, kwa ujumla, chama cha Serikali hakijachukua hatua zozote za kuzuia udhihirisho kama huo wa vurugu dhidi ya watu wenye ualbino na kuwalinda. Kwa kukosekana kwa maelezo yoyote kutoka kwa chama Cha Serikali juu ya maswala haya, Kamati inazingatia kuwa mwandishi alikuwa mwathirika wa vurugu iliyoelekezwa kwa watu wenye ualbino pekee. Zaidi ya hayo, anafikiria kuwa kutokana na kushindwa kwa Chama Cha Serikali kuzuia na kuadhibu vitendo hivyo, mwandishi na watu wengine wenye ualbino wamejikuta katika mazingira magumu hasa, kushindwa kuishi katika jamii kwa usawa na wengine...Kamati hiyo inahitimisha kwamba mwandishi amekuwa mwathirika wa ubaguzi wa moja kwa moja kwa misingi ya ulemavu, kwa kukiuka masharti ya kifungu cha 5 cha Mkataba (kifungu cha 8.4 Cha Maoni).
Kuhusu madai ya mwandishi kuhusu kifungu cha 15 cha Mkataba, Kamati inazingatia hoja yake kwamba vitendo ambavyo alifanyiwa vilifikia mateso na ukiukaji wa uadilifu wake wa mwili. Kamati inakumbuka kwamba, kwa mujibu wa aya ya 1 na 2 ya kifungu cha 15 cha Mkataba, hakuna mtu atakayeteswa au kuteswa kikatili, kinyama au kudhalilisha matibabu au adhabu, na Nchi wanachama zitachukua hatua zote madhubuti za kisheria, kiutawala, kimahakama au nyinginezo ili kuhakikisha kuwa watu wenye ulemavu, kwa usawa na wengine, hawatateswa au kuteswa kikatili, kinyama au kudhalilisha matibabu au adhabu. matibabu au adhabu isiyo ya kibinadamu au ya kudhalilisha (aya ya 8.5 Ya Maoni).
Kamati inazingatia kuwa mateso ya mwandishi, ambayo yalitokana na kutochukua hatua kwa upande wa chama Cha Serikali, ambacho hakikuleta kwa haki watuhumiwa wa uhalifu huu, yalisababisha unyanyasaji wa mara kwa mara na ilifikia mateso ya kisaikolojia na/au matibabu mabaya (Angalia Kamati Ya Haki za Binadamu, mawasiliano No. 1956/2010, Duric Na Duric dhidi Ya Bosnia Na Herzegovina, Maoni yaliyopitishwa mnamo 16 julai 2014, aya 9.6-9.7; Na Irusta na del Valle Irusta v. argentina, aya ya 10.8.). Kwa sababu hizi, Kamati inazingatia kwamba, katika hali ya kesi ya sasa, chama Cha Serikali kimekiuka masharti ya kifungu cha 15 cha Mkataba (kifungu cha 8.6 Cha Maoni).
Kuhusu malalamiko ya mwandishi chini ya kifungu cha 17 cha Mkataba, Kamati hiyo inakumbuka kwamba Kila mtu mlemavu ana haki ya kuheshimu uadilifu wake wa kimwili na kiakili kwa usawa na wengine. Haki ya uadilifu wa kibinafsi inategemea dhana ya utu; imeunganishwa na wazo la hadhi ya mwanadamu na hitaji la kulinda nafasi ya mwili na akili ya kila mtu; ni juu ya kukataza mateso ya mwili na kisaikolojia na matibabu na adhabu isiyo ya kibinadamu na ya kudhalilisha, na vile vile anuwai ya mashambulio mabaya kwa mwili na akili ya mwanadamu. Vitendo vya vurugu ambavyo mwandishi alifanyiwa hakika huanguka katika kitengo cha vitendo vinavyoongoza kwa ukiukaji wa uadilifu wa mwili na akili wa mtu aliyeathiriwa. Kamati hiyo pia inakumbuka kwamba, kwa mujibu wa kifungu cha 4 cha Mkataba, nchi wanachama zina wajibu wa jumla wa kuchukua hatua zote muhimu ili kuhakikisha na kukuza furaha kamili ya haki zote za binadamu, ikiwa ni pamoja na haki ya uadilifu wa kibinafsi. Katika kesi ya sasa, chama Cha Serikali hakikuchukua hatua zozote za kuzuia vitendo ambavyo mwandishi alilazimika kuvumilia na kuwaadhibu wahusika, na pia kumsaidia kurudi kwenye maisha ya kujitegemea baada ya kupoteza mkono wake. Kwa kuongezea, hadi leo, wahalifu wanabaki bila kuadhibiwa kabisa. Ipasavyo, Kamati inazingatia kuwa ukweli kwamba chama Cha Serikali hakijachukua hatua zote muhimu kuzuia vitendo vya vurugu kama vile ambavyo mwandishi alifanyiwa, na pia kuchunguza kwa ufanisi vitendo hivi na kuwaadhibu wale waliohusika katika kesi ya mwandishi, ni ukiukaji wa haki zake zilizowekwa katika kifungu cha 17, soma kwa kushirikiana na kifungu Cha 4 Mkataba (aya ya 8.7 Ya Maoni).
Hitimisho La Kamati: Chama Cha Serikali kimeshindwa kutekeleza majukumu yake chini ya vifungu vya 5, 15 na 17, vilivyosomwa kwa kushirikiana na kifungu cha 4 cha Mkataba (aya ya 9 Ya Maoni).
Chanzo cha kuchapishwa: https://espchhelp.ru/koon/blog-koon/5190-mnamo-agosti-18-2017-kesi-hiyo-ilishindwa-na-kamati-ya-umoja-wa-mataifa-ya-haki-za-watu-wenye-ulemavu .