Дополнения от 19.11.2024 к практике в Комитетах ООН
Сообщение: Ольга Козулина против Республики Беларусь. Сообщение N 2000/2010. Соображения приняты Комитетом по правам человека 1 апреля 2015 г.
В 2010 году автору сообщения была оказана помощь в подготовке жалобы. Впоследствии жалоба была коммуницирована Республике Беларусь.
Тема сообщения: жестокое обращение, произвольный арест; условия содержания под стражей; презумпция невиновности; гарантии справедливого суда; право на защиту; свобода собраний.
Вопрос существа: свобода и безопасность человека; условия содержания под стражей; справедливый суд; право на участие в мирных собраниях.
Правовые позиции Комитета: Комитет напоминает, что государство-участник несет ответственность за безопасность любого лица, которое оно поместило под стражу, и что в тех случаях, когда какое-либо лицо заявляет, что во время содержания под стражей ему были причинены телесные повреждения, именно государство-участник должно представить доказательства, опровергающие эти утверждения (См. сообщение N 1412/2005, Бутовенко против Украины, Соображения, принятые 19 июля 2011 г., п. 7.5.). Кроме того, в случае подачи жалобы на жестокое обращение в нарушение ст. 7 государство-участник должно незамедлительно провести беспристрастное расследование (См. сообщение N 1589/2007, Гапирджанов против Узбекистана, Соображения, принятые 18 марта 2010 г., п. 8.3.). Комитет считает, что, учитывая представления государства-участника и решения его судов, а также ограниченный объем информации и документов, представленных автором, и, в частности, ограниченный объем информации, касающейся расследований, проводившихся государством-участником, он не может заключить, что обращение властей государства-участника с г-ном Козулиным, будь то 2 марта 2006 г. или 25 марта 2006 г., противоречило положениям ст. 7 Пакта (п. 9.3 решения).
Комитет напоминает, что решение о заключении под стражу до суда должно приниматься в каждом конкретном случае с учетом того, насколько это необходимо и целесообразно в данных обстоятельствах, в том числе в целях предупреждения побега, недопущения вмешательства в процесс сбора доказательств или предотвращения нового преступления, и что суды должны в каждом конкретном случае определять, существуют ли альтернативы заключению под стражу до суда, делающие эту меру пресечения излишней (п. 9.7 решения) (См. сообщения N 1369/2010, Кулов против Кыргызстана, Соображения, принятые 26 июля 2010 г., п. 8.3; N 1940/2010, Седеньо против Боливарианской Республики Венесуэла, Соображения, принятые 29 октября 2012 г., п. 7.10; N 1178/2003, Сманцер против Беларуси, Соображения, принятые 23 октября 2008 г., п. 10.3.).
Комитет напоминает, что презумпция невиновности, имеющая основополагающее значение для защиты прав человека, означает, что бремя доказывания лежит на стороне обвинения, что вина должна быть безоговорочно доказана и не может быть вменена, что всякие сомнения должны толковаться в пользу обвиняемого, и что с лицами, обвиняемыми в совершении уголовных преступлений, следует обращаться в соответствии с этим принципом. Все государственные органы обязаны воздерживаться от любых действий или заявлений, предрешающих исход судебного разбирательства, в том числе от публичных заявлений о виновности обвиняемого <1>. Во время судебных разбирательств подсудимые, как правило, не должны быть в наручниках или находиться за решеткой, или иным образом представать в суде в обличии, указывающем на то, что они могут быть опасными преступниками (См. сообщения N 1405/2005, Пустовойт против Украины, Соображения, принятые 20 марта 2014 г., пп. 9.2 и 9.3; N 2120/2011, Ковалева и Козяр против Беларуси, Соображения, принятые 29 октября 2012 г., п. 11.4.). Способ подачи новостей в средствах массовой информации также не должен подрывать принцип презумпции невиновности <3> (п. 9.8 решения).
Оценка Комитетом фактических обстоятельств дела: автор утверждает, что 2 и 26 марта 2006 г. ее отец был избит и подвергся иному жестокому обращению со стороны сотрудников милиции и представителей сил специального назначения, когда он соответственно пытался зарегистрироваться делегатом Всебелорусского народного собрания и участвовал в митинге в поддержку арестованных участников протестных акций. Она сообщает, что 3 марта 2006 г. ее отец был осмотрен врачом, который обнаружил на его теле ссадины и кровоподтеки. Она утверждает, что все жалобы, поданные в связи с этим от имени ее отца, были отклонены и что в суде сотрудники правоохранительных органов заявили, что он сам нанес себе телесные повреждения. Комитет отмечает, что государство-участник отвергло утверждения автора как безосновательные, заявив, что сотрудники милиции и бойцы спецподразделения применили физическую силу в отношении г-на Козулина законно, поскольку он отказался выполнять их требования. Государство-участник также сообщило, что эти утверждения были проверены его компетентными органами и не нашли подтверждения (п. 9.2 решения).
По тем же причинам Комитет не может заключить, что обстоятельства ареста г-на Козулина свидетельствуют о нарушении его права на мирные собрания согласно ст. 21 Пакта (п. 9.4 решения).
Комитет принимает к сведению утверждения автора, касающиеся условий, в которых содержался г-н Козулин после вынесения приговора. Комитет отмечает, что, хотя государство-участник отвергает некоторые из этих утверждений, оно признает, что администрация колонии отказала г-ну Козулину в доступе к его адвокату и независимым врачам, несмотря на его просьбы, во время его 53-дневной голодовки, когда он особенно нуждался в их помощи. Государство-участник утверждает, что это было связано с состоянием его здоровья, однако не приводит никаких аргументов или фактов в подтверждение этого. С учетом конкретных обстоятельств данного дела Комитет считает, что администрация колонии не обеспечила гуманного обращения с г-ном Козулиным, и в связи с этим заключает, что государство-участник нарушило ст. 10 Пакта (п. 9.5 решения).
Автор утверждает также, что арест г-на Козулина 25 марта 2006 г. был незаконным, что его семье было сообщено о его местонахождении лишь по прошествии 19 часов с момента его ареста вместо положенных по закону 12 часов и что его заключение под стражу до суда было неоправданным и было санкционировано прокурором, тогда как судья подтвердил законность избранной ему меры пресечения лишь спустя 18 дней, что является нарушением пп. 1 и 3 ст. 9 Пакта. Комитет отмечает, что государство-участник сообщило, что 12 апреля 2006 г. суд Центрального района г. Минска подтвердил законность ареста г-на Козулина 25 марта 2006 г., и что оно считает упомянутые выше утверждения автора безосновательными (п. 9.6 решения).
Комитет отмечает, что государство-участник не разъяснило, почему в свете обстоятельств данного дела было необходимо содержать г-на Козулина под стражей до и во время суда. Комитет отмечает также, что г-н Козулин был помещен под стражу 25 марта 2006 г. по решению прокурора и что законность этого решения суд подтвердил лишь 12 апреля 2006 г. Комитет ссылается на свои предыдущие решения, в которых говорится, что согласно п. 3 ст. 9 задержанное лицо, обвиняемое в совершении уголовного преступления, должно быть в срочном порядке доставлено к судье и имеет право на судебный контроль за законностью его заключения под стражу (См. сообщения N 521/1992, Куломин против Венгрии, Соображения, принятые 22 марта 1996 г., п. 11.3; N 1218/2003, Платонов против Российской Федерации, Соображения, принятые 1 ноября 2005 г., п. 7.2; N 1348/2005, Ашуров против Таджикистана, Соображения, принятые 20 марта 2007 г., п. 6.5; N 1769/2008, Исмаилов против Узбекистана, Соображения, принятые 25 марта 2011 г., п. 7.3; и N 1787/2008, Ковш против Беларуси, Соображения, принятые 27 марта 2013 г., п. 7.3.). Надлежащее осуществление судебной власти предполагает ее осуществление независимым, объективным и беспристрастным в части рассматриваемых вопросов органом. Комитет не уверен, что государственного прокурора можно считать должностным лицом, которому присущи институциональная объективность и беспристрастность и которое поэтому правомочно осуществлять судебную власть по смыслу п. 3 ст. 9. В связи с этим Комитет заключает, что представленные факты свидетельствуют о нарушении пп. 1 и 3 ст. 9 Пакта (п. 9.7 решения).
Автор утверждает, что во время суда ее отец находился за решеткой и поэтому не мог свободно общаться со своими адвокатами и что было нарушено его право на презумпцию невиновности, поскольку сразу после его ареста министр внутренних дел, выступая по государственному телевидению, назвал его преступником и аналогичное заявление в тот же день сделала Генеральная прокуратура. Государство-участник затронуло эти вопросы лишь вскользь, ограничившись заявлением о том, что в ходе судебного разбирательства права г-на Козулина на защиту не нарушались. ...С учетом изложенного и ввиду отсутствия в материалах дела какой-либо иной соответствующей информации Комитету не остается ничего иного как с должным вниманием отнестись к утверждениям автора, поэтому он заключает, что представленные ему факты свидетельствуют о нарушении права г-на Козулина на справедливый суд согласно пп. 1 и 2 ст. 14 Пакта. Придя к такому заключению, Комитет постановляет отдельно не рассматривать остальные утверждения автора, касающиеся нарушения пп. 1 и 3 b) ст. 14 Пакта (п. 9.8 решения).
Выводы Комитета: Комитет считает, что государство-участник нарушило права г-на Козулина, предусмотренные пп. 1 и 3 ст. 9, ст. 10 и пп. 1 и 2 ст. 14 Международного пакта о гражданских и политических правах (п. 10 решения).
В соответствии с п. 3 a) ст. 2 Пакта государство-участник обязано обеспечить эффективное восстановление г-на Козулина в правах, в том числе предоставить ему надлежащую компенсацию за установленные нарушения и возместить ему любые понесенные им расходы на юридические услуги. Кроме того, государство-участник обязано не допускать подобных нарушений в будущем (п. 11 решения).
Источник публикации: https://espchhelp.ru/koon/blog-koon/5317-01-aprelya-2015-goda-vyigrano-delo-v-komitete-oon-po-pravam-cheloveka-4 .
Message: Olga Kozulina v. the Republic of Belarus. Message N 2000/2010. The Views were adopted by the Human Rights Committee on April 1, 2015.
In 2010, the author was assisted in preparing a complaint. Subsequently, the complaint was communicated to the Republic of Belarus.
Subject matter: ill-treatment, arbitrary arrest; conditions of detention; presumption of innocence; guarantees of a fair trial; right to defense; freedom of assembly.
Substantive issue: human freedom and security; conditions of detention; fair trial; right to participate in peaceful assemblies.
The Committee's legal position: The Committee recalls that the State party is responsible for the safety of any person it has placed in custody, and that in cases where a person claims to have suffered bodily harm while in custody, it is the State party that must provide evidence to refute these allegations (See communication No. 1412/2005, Butovenko v. Ukraine, Views adopted on July 19, 2011, paragraph 7.5.). In addition, in the case of a complaint of ill-treatment in violation of art. 7 The State party should immediately conduct an impartial investigation (See communication No. 1589/2007, Gapirdzhanov v. Uzbekistan, Views adopted on 18 March 2010, paragraph 8.3.). The Committee considers that, given the submissions of the State party and the decisions of its courts, as well as the limited amount of information and documents submitted by the author, and In particular, given the limited amount of information concerning the investigations conducted by the State party, he cannot conclude that the treatment of Mr. Kozulin by the authorities of the State party, whether on 2 March 2006 or on March 25, 2006, contrary to the provisions of article 7 of the Covenant (paragraph 9.3 of the decision).
The Committee recalls that the decision on pretrial detention should be taken on a case-by-case basis, taking into account how necessary and appropriate it is in the circumstances, including in order to prevent escape, prevent interference with the collection of evidence or prevent a new crime, and that the courts should determine on a case-by-case basis whether there are whether there are alternatives to pretrial detention that make this measure of restraint unnecessary (paragraph 9.7 of the decision) (See communications No. 1369/2010, Kulov v. Kyrgyzstan, Views adopted on July 26, 2010, para. 8.3; N 1940/2010, Cedeno v. Bolivarian Republic of Venezuela, Views adopted on October 29, 2012, paragraph 7.10; N 1178/2003, Smanzer v. Belarus, Views adopted on October 23, 2008, paragraph 10.3.).
The Committee recalls that the presumption of innocence, which is fundamental to the protection of human rights, means that the burden of proof lies with the prosecution, that guilt must be unconditionally proven and cannot be imputed, that all doubts must be interpreted in favor of the accused, and that persons accused of committing criminal offences should be treated in court according to this principle. All State bodies are obliged to refrain from any actions or statements prejudging the outcome of the trial, including public statements about the guilt of the accused <1>. During court proceedings, defendants, as a rule, should not be handcuffed or behind bars, or otherwise appear in court in an appearance indicating that they may be dangerous criminals (See communications No. 1405/2005, Pustovoit v. Ukraine, Considerations adopted on March 20, 2014, paragraph 9.2 and 9.3; No. 2120/2011, Kovaleva and Kozyar v. Belarus, Views adopted on October 29, 2012, paragraph 11.4.). The way news is presented in the media should also not undermine the principle of presumption of innocence <3> (paragraph 9.8 of the decision).
The Committee's assessment of the factual circumstances of the case: the author claims that on March 2 and 26, 2006, her father was beaten and otherwise ill-treated by police officers and representatives of special forces when, respectively, he tried to register as a delegate of the All-Belarusian People's Assembly and participated in a rally in support of arrested protesters. She reports that on March 3, 2006, her father was examined by a doctor, who found abrasions and bruises on his body. She claims that all complaints filed in this regard on behalf of her father were rejected and that law enforcement officials stated in court that he had inflicted bodily injuries on himself. The Committee notes that the State party has rejected the author's allegations as unfounded, stating that police officers and special forces soldiers used physical force against Mr. Kazulin lawfully because he refused to comply with their demands. The State party also reported that these allegations had been verified by its competent authorities and had not been confirmed (paragraph 9.2 of the decision).
For the same reasons, the Committee cannot conclude that the circumstances of Mr. Kazulin's arrest indicate a violation of his right to peaceful assembly under article 21 of the Covenant (paragraph 9.4 of the decision).
The Committee takes note of the author's allegations regarding the conditions in which Mr. Kozulin was held after the sentencing. The Committee notes that, although the State party rejects some of these allegations, it acknowledges that the prison administration denied Mr. Kazulin access to his lawyer and independent doctors, despite his requests, during his 53-day hunger strike, when he was in particular need of their help. The State party claims that this was due to his state of health, but does not provide any arguments or facts to support this. In the light of the specific circumstances of the case, the Committee considers that the administration of the colony did not ensure humane treatment of Mr. Kozulin, and therefore concludes that the State party violated article 10 of the Covenant (paragraph 9.5 of the decision).
The author also claims that Mr. Kazulin's arrest on 25 March 2006 was unlawful, that his family was informed of his whereabouts only 19 hours after his arrest instead of the 12 hours required by law, and that his detention pending trial was unjustified and was authorized by the prosecutor, while the judge confirmed the legality the preventive measure chosen for him only 18 days later, which is a violation of paragraphs 1 and 3 of article 9 of the Covenant. The Committee notes that the State party reported that on 12 April 2006, the Court of the Central District of Minsk confirmed the legality of Mr. Kazulin's arrest on March 25, 2006, and that it considers the above-mentioned author's allegations to be baseless (paragraph 9.6 of the decision).
The Committee notes that the State party has not explained why, in the light of the circumstances of the present case, it was necessary to detain Mr. Kazulin before and during the trial. The Committee also notes that Mr. Kozulin was placed in custody on March 25, 2006 by a decision of the prosecutor and that the legality of this decision was confirmed by the court only on April 12, 2006. The Committee refers to its previous decisions, which state that according to paragraph 3 of art. 9 A detained person accused of committing a criminal offence must be urgently brought before a judge and has the right to judicial control over the legality of his detention (See communications No. 521/1992, Kulomin v. Hungary, Views adopted on March 22, 1996, paragraph 11.3; No. 1218/2003, Platonov v. the Russian Federation, Views adopted on November 1, 2005, paragraph 7.2; N 1348/2005, Ashurov v. Tajikistan, Views adopted on March 20, 2007, paragraph 6.5; N 1769/2008, Ismailov v. Uzbekistan, Views adopted on March 25, 2011, paragraph 7.3; and No. 1787/2008, Kovsh v. Belarus, Views adopted on March 27, 2013, paragraph 7.3.). The proper exercise of judicial power presupposes its exercise by an independent, objective and impartial body in terms of the issues under consideration. The Committee is not convinced that the Public Prosecutor can be considered an official who is characterized by institutional objectivity and impartiality and who is therefore competent to exercise judicial power within the meaning of paragraph 3 of article 9. In this regard, the Committee concludes that the facts presented indicate a violation of paragraphs 1 and 3 of articles 9 of the Covenant (paragraph 9.7 decisions).
The author claims that her father was behind bars during the trial and therefore could not communicate freely with his lawyers, and that his right to the presumption of innocence was violated, since immediately after his arrest, the Minister of the Interior, speaking on State television, called him a criminal and the Prosecutor General's Office made a similar statement on the same day. The State party raised these issues only in passing, confining itself to stating that Mr. Kazulin's rights to defense were not violated during the trial. ...In view of the above and in view of the absence of any other relevant information in the case file, the Committee has no choice but to pay due attention to the author's allegations, therefore it concludes that the facts presented to it indicate a violation of Mr. Kazulin's right to a fair trial under paragraphs 1 and 2 of article 14 of the Covenant. Having reached this conclusion, the Committee decides not to consider separately the author's remaining allegations concerning violations of paragraphs 1 and 3 (b) of article 14 of the Covenant (paragraph 9.8 of the decision).
In accordance with article 2, paragraph 3 (a), of the Covenant, the State party is obliged to ensure the effective restoration of Mr. Kazulin's rights, including providing him with adequate compensation for the violations found and reimbursing him for any legal expenses he incurred. In addition, the State party is obliged to prevent similar violations in the future (paragraph 11 of the decision).
Source of the publication: https://espchhelp.ru/koon/blog-koon/5318-on-april-01-2015-the-case-was-won-in-the-un-human-rights-committee-4 .
信息：Olga Kozulina诉白俄罗斯共和国。 消息N2000/2010. 《意见》于2015年4月1日经人权事务委员会通过。
2010年协助提交人准备了申诉。 随后，该申诉转达白俄罗斯共和国。
事由：虐待、任意逮捕；拘留条件；无罪推定；保证公平审判；辩护权；集会自由。
实质性问题：人的自由和安全；拘留条件；公平审判；参加和平集会的权利。
委员会的法律立场：委员会回顾，缔约国对其拘留的任何人的安全负责，如果有人声称在拘留期间遭受身体伤害，缔约国必须提供证据反驳这些指控(见第1412/2005号来文，Butovenko诉乌克兰，2011年7月19日通过的意见，第7.5段)。). 此外，在违反art的虐待投诉的情况下。 7缔约国应立即进行公正调查(见第1589/2007号来文Gapirdzhanov诉乌兹别克斯坦2010年3月18日通过的意见第8.3段。). 委员会认为，鉴于缔约国提交的材料及其法院的裁决，以及提交人提交的资料和文件数量有限，特别是鉴于有关缔约国进行的调查的资料数量有限，他不能得出结论，缔约国当局对Kozulin先生的待遇，无论是2006年3月2日 或2006年3月25日，违反《公约》第七条的规定(决定第9.3段)。
委员会回顾，关于审前拘留的决定应逐案作出，同时考虑到审前拘留在具体情况下是多么必要和适当，包括为了防止逃跑、防止干扰收集证据或防止新的犯罪，法院应逐案确定是否有替代审前拘留的办法使这种克制措施不必要(决定第9.7段)(见第1369/2010号来文，Kulov诉吉尔吉斯斯坦，7月26日通过的意见，2010年，第3段。 8.3；N1940/2010，Cedeno诉委内瑞拉玻利瓦尔共和国，2012年10月29日通过的意见，第7.10段；N1178/2003，Smanzer诉白俄罗斯，2008年10月23日通过的意见，第10.3段。).
委员会回顾，对保护人权至关重要的无罪推定意味着举证责任在于控方，必须无条件地证明有罪，不能推论，所有怀疑都必须以有利于被告的方式解释，被控犯有刑事罪行的人应根据这一原则在法庭上受到对待。 所有国家机构都有义务不采取任何预先判断审判结果的行动或声明,包括关于被告有罪的公开声明。 在法庭诉讼期间，被告通常不应戴上手铐或身陷囹圄，或以其他方式出庭，表明他们可能是危险的罪犯（见第1405/2005号来文，Pustovoit诉乌克兰，2014年3月20日通过的考虑，第9.2和9.3段）; 第2120/2011号Kovaleva和Kozyar诉白俄罗斯2012年10月29日通过的意见第11.4段。). 新闻在媒体上的呈现方式也不应破坏无罪推定原则（决定第9.8段）。
委员会对案件事实情况的评估：提交人声称，2006年3月2日和26日，她的父亲在试图登记为全白俄罗斯人民议会代表并参加支持被捕抗议者的集会时，分别遭到警察和特种部队代表的殴打和虐待。 她报告说，2006年3月3日，她的父亲接受了医生的检查，医生发现他身上有擦伤和瘀伤。 她声称，代表她父亲在这方面提出的所有申诉都被驳回，执法人员在法庭上说，他对自己造成了身体伤害。 委员会注意到，缔约国驳回了提交人的指控，认为这是毫无根据的，称警官和特种部队士兵对Kazulin先生使用武力是合法的，因为他拒绝遵守他们的要求。 缔约国还报告说，这些指控已由其主管当局核实，但尚未得到证实(决定第9.2段)。
基于同样的理由，委员会不能断定Kazulin先生被捕的情况表明他根据《公约》第二十一条享有的和平集会权利受到侵犯(决定第9.4段)。
委员会注意到提交人关于Kozulin先生在判刑后被关押的条件的指控。 委员会注意到，尽管缔约国拒绝了其中的一些指控，但它承认，尽管Kazulin先生提出要求，监狱管理部门拒绝在他53天绝食期间与他的律师和独立医生接触，当时他特别需要他们的帮助。 缔约国声称，这是由于他的健康状况，但没有提供任何论据或事实来支持这一点。 鉴于本案的具体情况，委员会认为，殖民地的管理并未确保kozulin先生得到人道待遇，因此得出结论，缔约国违反了《公约》第十条(决定第9.5段)。
提交人还声称，Kazulin先生于2006年3月25日被捕是非法的，他的家人在被捕19小时后才被告知他的下落，而不是法律规定的12小时，他在审判前的拘留是没有道理的，并得到了检察官的授权，而法官在18天后才确认为他选择的预防措施是合法的，这违反了《公约》第九条第1和第3款。 委员会注意到，缔约国报告说，2006年4月12日， 明斯克确认Kazulin先生于2006年3月25日被捕的合法性，并认为上述提交人的指控毫无根据(决定第9.6段)。
委员会注意到，缔约国没有解释为什么根据本案的情况，有必要在审判之前和审判期间拘留Kazulin先生。 委员会还注意到检察官的一项决定于2006年3月25日将Kozulin先生羁押该决定的合法性仅在2006年4月12日得到法院的确认。 委员会提到其以前的决定,其中指出,根据第3条第3款。 9被指控犯有刑事犯罪的被拘留者必须被紧急带到法官面前，并有权对其拘留的合法性进行司法控制（见第521/1992号来文，Kulomin诉匈牙利，1996年3月22日通过的意见，第11.3段；第1218/2003号来文，Platonov诉俄罗斯联邦，2005年11月1日通过的意见，第7.2段；第1348/2005号来文，Ashurov诉塔吉克斯坦，通过的意见2007年3月20日第6.5段n1769/2008,ismailov诉乌兹别克斯坦2011年3月25日通过的意见第7.3段; 和第1787/2008号Kovsh诉白俄罗斯2013年3月27日通过的意见第7.3段。). 适当行使司法权的先决条件是由一个独立、客观和公正的机构就所审议的问题行使司法权。 委员会不相信检察官可以被视为一名官员,其特点是体制上的客观性和公正性,因此有资格行使第九条第3款意义上的司法权力。 在这方面,委员会的结论是,所提出的事实表明违反了《盟约》第九条第1款和第3款(第1段)。 9.7决定）。
提交人声称，她的父亲在审判期间身陷囹圄，因此无法与他的律师自由交流，他的无罪推定权受到侵犯，因为在他被捕后，内政部长立即在国家电视台上发言，称他为罪犯，检察长办公室也在同一天发表了类似的声明。 缔约国只是通过提出这些问题，仅限于说Kazulin先生的辩护权在审判期间没有受到侵犯。 ..鉴于上述情况以及案件档案中没有任何其他有关资料，委员会别无选择，只能适当注意提交人的指控，因此，委员会得出结论认为，提交给它的事实表明，Kazulin先生根据《公约》第十四条第1款和第2款获得公平审判的权利受到侵犯。 在得出这一结论后，委员会决定不再单独审议提交人关于违反《公约》第十四条第1款和第3款(乙)项的其余指控(决定第9.8段)。
根据《盟约》第二条第3款(a)项,缔约国有义务确保有效恢复Kazulin先生的权利,包括对发现的侵犯行为给予充分的赔偿,并偿还他所支付的任何法律费用。 此外缔约国有义务防止今后发生类似的侵权行为(决定第11段)。
出版物的来源: https://espchhelp.ru/koon/blog-koon/5319-2015-04-4 .
Паведамленне: Вольга Казуліна супраць Рэспублікі Беларусь. Паведамленне N 2000/2010. Меркаванні прынятыя камітэтам па правах чалавека 1 красавіка 2015 г.
У 2010 годзе аўтару паведамлення была аказана дапамога ў падрыхтоўцы скаргі. Пасля скарга была камунікаваная Рэспубліцы Беларусь.
Тэма паведамлення: жорсткае абыходжанне, адвольны арышт; умовы ўтрымання пад вартай; прэзумпцыя невінаватасці; гарантыі справядлівага суда; права на абарону; свабода сходаў.
Пытанне істоты: свабода і бяспека чалавека; умовы ўтрымання пад вартай; справядлівы суд; права на ўдзел у мірных сходах.
Прававыя пазіцыі камітэта: Камітэт нагадвае, што дзяржава-удзельнік нясе адказнасць за бяспеку любой асобы, якое яна змясціла пад варту, і што ў тых выпадках, калі якая-небудзь асоба заяўляе, што падчас утрымання пад вартай яму былі нанесены цялесныя пашкоджанні, менавіта дзяржава-удзельнік павінна прадставіць доказы, якія аспрэчваюць гэтыя сцвярджэнні (гл. паведамленне N 1412/2005, Бутавенка супраць Украіны, меркаванні, прынятыя 19 ліпеня 2011 г., п. 7.5.). Акрамя таго, у выпадку падачы скаргі на жорсткае абыходжанне ў парушэнне арт. 7 дзяржава-ўдзельніца павінна неадкладна правесці бесстаронняе расследаванне (гл. паведамленне N 1589/2007, Гапірджанаў супраць Узбекістана, меркаванні, прынятыя 18 сакавіка 2010 г., п. 8.3.). Камітэт лічыць, што, улічваючы прадстаўлення дзяржавы-ўдзельніцы і рашэнні яго судоў, а таксама абмежаваны аб'ём інфармацыі і дакументаў, прадстаўленых аўтарам, і, у прыватнасці, абмежаваны аб'ём інфармацыі, якая тычыцца расследаванняў, якія праводзіліся дзяржавай-удзельніцай, ён не можа заключыць, што зварот уладаў дзяржавы-ўдзельніцы з г-ном Казуліным, няхай гэта будзе 2 сакавіка 2006 г. або 25 сакавіка 2006 г., супярэчыла палажэнням арт. 7 Пакта (п. 9.3 рашэнні).
Камітэт нагадвае, што рашэнне аб заключэнні пад варту да суда павінна прымацца ў кожным канкрэтным выпадку з улікам таго, наколькі гэта неабходна і мэтазгодна ў дадзеных абставінах, у тым ліку ў мэтах папярэджання ўцёкаў, недапушчэння ўмяшання ў працэс збору доказаў або прадухілення новага злачынства, і што суды павінны ў кожным канкрэтным выпадку вызначаць, Ці існуюць альтэрнатывы зняволення пад варту да суда, якія робяць гэтую меру стрымання залішняй (п. 9.7 рашэнні) (гл. паведамленні N 1369/2010, Кулаў супраць Кыргызстана, меркаванні, прынятыя 26 ліпеня 2010 г., п. 8.3; N 1940/2010, Седеньо супраць Баліварыянскай Рэспублікі Венесуэла, меркаванні, прынятыя 29 кастрычніка 2012 г., п. 7.10; N 1178/2003, Сманцер супраць Беларусі, меркаванні, прынятыя 23 кастрычніка 2008 г., п. 10.3.).
Камітэт нагадвае, што прэзумпцыя невінаватасці, якая мае асноватворнае значэнне для абароны правоў чалавека, азначае, што цяжар даказвання ляжыць на баку абвінавачвання, што віна павінна быць безумоўна даказаная і не можа быць залічана, што ўсякія сумневы павінны тлумачыцца на карысць абвінавачанага, і што з асобамі, абвінавачанымі ў здзяйсненні крымінальных злачынстваў, варта звяртацца ў адпаведнасці з гэтым прынцыпам. Усе дзяржаўныя органы абавязаны ўстрымлівацца ад любых дзеянняў або заяў, прадвызначальных зыход судовага разбору, у тым ліку ад публічных заяў аб вінаватасці абвінавачанага. Падчас судовых разглядаў падсудныя, як правіла, не павінны быць у кайданках або знаходзіцца за кратамі, ці іншым чынам паўставаць у судзе ў абліччы, які паказвае на тое, што яны могуць быць небяспечнымі злачынцамі (гл. паведамленні N 1405/2005, Пустовойт супраць Украіны, меркаванні, прынятыя 20 сакавіка 2014 г., пп. 9.2 і 9.3; N 2120/2011, Кавалёва і Казяр супраць Беларусі, меркаванні, прынятыя 29 кастрычніка 2012 г., п. 11.4.). Спосаб падачы навін у сродках масавай інфармацыі таксама не павінен падрываць прынцып прэзумпцыі невінаватасці <3> (п. 9.8 рашэнні).
Ацэнка Камітэтам фактычных абставінаў справы: аўтар сцвярджае, што 2 і 26 сакавіка 2006 г.яе бацька быў збіты і падвергнуўся іншаму жорсткаму абыходжанню з боку супрацоўнікаў міліцыі і прадстаўнікоў сіл спецыяльнага прызначэння, калі ён адпаведна спрабаваў зарэгістравацца дэлегатам Усебеларускага народнага сходу і ўдзельнічаў у мітынгу ў падтрымку арыштаваных удзельнікаў пратэстных акцый. Яна паведамляе, што 3 сакавіка 2006 г.яе бацька быў агледжаны лекарам, які выявіў на яго целе ранкі і сінякі. Яна сцвярджае, што ўсе скаргі, пададзеныя ў сувязі з гэтым ад імя яе бацькі, былі адхіленыя і што ў судзе супрацоўнікі праваахоўных органаў заявілі, што ён сам нанёс сабе цялесныя пашкоджанні. Камітэт адзначае, што дзяржава-удзельнік адпрэчыла сцвярджэнні аўтара як беспадстаўныя, заявіўшы, што супрацоўнікі міліцыі і байцы спецпадраздзялення ўжылі фізічную сілу ў дачыненні да спадара Казуліна законна, паколькі ён адмовіўся выконваць іх патрабаванні. Дзяржава-удзельнік таксама паведаміла, што гэтыя сцвярджэнні былі правераны яго кампетэнтнымі органамі і не знайшлі пацверджання (п.9.2 рашэння).
Па тых жа прычынах камітэт не можа заключыць, што абставіны арышту г-на Казуліна сведчаць аб парушэнні яго права на мірныя сходы згодна з арт. 21 Пакта (п.9.4 рашэння).
Камітэт прымае да ведама сцвярджэнні аўтара, якія тычацца умоў, у якіх утрымліваўся г-н Казулін пасля вынясення прысуду. Камітэт адзначае, што ў той час як дзяржава-удзельнік адхіляе некаторыя з гэтых сцвярджэнняў, ён прызнае, што адміністрацыя калоніі адмовіла г-н Казулін у доступе да яго адваката і незалежных лекараў, нягледзячы на яго просьбы, падчас яго 53-дзённай галадоўкі, калі ён асабліва меў патрэбу ў іх дапамогі. Дзяржава-удзельнік сцвярджае, што гэта было звязана са станам яго здароўя, аднак не прыводзіць ніякіх аргументаў або фактаў у пацверджанне гэтага. З улікам канкрэтных абставінаў дадзенай справы Камітэт лічыць, што адміністрацыя калоніі не забяспечыла гуманнага абыходжання з г-ном Казуліным, і ў сувязі з гэтым заключае, што дзяржава-удзельнік парушыла арт.10 Пакта (п. 9.5 рашэння).
Аўтар сцвярджае таксама, што арышт г-на Казуліна 25 сакавіка 2006 г.быў незаконным, што яго сям'і было паведамлена пра яго месцазнаходжанне толькі па сканчэнні 19 гадзін з моманту яго арышту замест належных па законе 12 гадзін і што яго заключэнне пад варту да суда было неапраўданым і было санкцыянавана пракурорам, тады як суддзя пацвердзіў законнасць абранай яму меры стрымання толькі праз 18 дзён, што з'яўляецца парушэннем пп. 1 і 3 арт. 9 Пакта. Камітэт адзначае, што дзяржава-удзельнік паведаміла, што 12 красавіка 2006 г. суд Цэнтральнага раёна г. Мінска пацвердзіў законнасць арышту г-на Казуліна 25 сакавіка 2006 г., і што яно лічыць згаданыя вышэй сцвярджэнні аўтара беспадстаўнымі (п. 9.6 рашэння).
Камітэт адзначае, што дзяржава-ўдзельніца не патлумачыла, чаму ў святле абставінаў гэтай справы было неабходна ўтрымліваць спадара Казуліна пад вартай да і падчас суда. Камітэт адзначае таксама, што Г-н Казулін быў змешчаны пад варту 25 сакавіка 2006 г. па рашэнні пракурора і што законнасць гэтага рашэння суд пацвердзіў толькі 12 красавіка 2006 г. Камітэт спасылаецца на свае папярэднія рашэнні, у якіх гаворыцца, што згодна з п. 3 арт. 9 затрыманая асоба, абвінавачаная ў здзяйсненні крымінальнага злачынства, павінна быць у тэрміновым парадку дастаўлена да суддзі і мае права на судовы кантроль за законнасцю яго заключэння пад варту (гл. паведамленні N 521/1992, Куломін супраць Венгрыі, меркаванні, прынятыя 22 сакавіка 1996 г., п. 11.3; N 1218/2003, Платонаў супраць Расійскай Федэрацыі, меркаванні, прынятыя 1 лістапада 2005 г., п. 7.2; N 1348/2005, ашураў супраць Таджыкістана, меркаванні, прынятыя 20 сакавіка 2007 г., п. 6.5; N 1769/2008, Ісмаілаў супраць Узбекістана, меркаванні, прынятыя 25 сакавіка 2011 г., п. 7.3; і N 1787/2008, Коўш супраць Беларусі, меркаванні, прынятыя 27 сакавіка 2013 г., п. 7.3.). Належнае ажыццяўленне судовай улады прадугледжвае яе ажыццяўленне незалежным, аб'ектыўным і бесстароннім у частцы разгляданых пытанняў органам. Камітэт не ўпэўнены, што дзяржаўнага пракурора можна лічыць службовай асобай, якому ўласцівыя інстытуцыянальная аб'ектыўнасць і бесстароннасць і якое таму правамоцна ажыццяўляць судовую ўладу па сэнсе п.3 арт. 9. У сувязі з гэтым Камітэт заключае, што прадстаўленыя факты сведчаць аб парушэнні пп. 1 і 3 арт. 9 Пакта (п. 9.7 рашэнні).
Аўтар сцвярджае, што падчас суда яе бацька знаходзіўся за кратамі і таму не мог свабодна мець зносіны са сваімі адвакатамі і што было парушана яго права на прэзумпцыю невінаватасці, паколькі адразу пасля яго арышту міністр унутраных спраў, выступаючы па дзяржаўным тэлебачанні, назваў яго злачынцам і аналагічную заяву ў той жа дзень зрабіла Генеральная пракуратура. Дзяржава-удзельнік закранула гэтыя пытанні толькі мімаходзь, абмежаваўшыся заявай аб тым, што ў ходзе судовага разбору правы г-на Казуліна на абарону не парушаліся. ...З улікам выкладзенага і з прычыны адсутнасці ў матэрыялах справы якой-небудзь іншай адпаведнай інфармацыі камітэту не застаецца нічога іншага як з належнай увагай паставіцца да сцвярджэнняў аўтара, таму ён заключае, што прадстаўленыя яму факты сведчаць аб парушэнні права г-на Казуліна на справядлівы суд згодна з пп. 1 і 2 арт. 14 Пакта. Прыйшоўшы да такога зняволення, Камітэт пастанаўляе асобна не разглядаць астатнія сцвярджэнні аўтара, якія тычацца парушэнні пп. 1 і 3 b) арт. 14 Пакта (п.9.8 рашэнні).
У адпаведнасці з п. 3 a) арт. 2 Пакта дзяржава-удзельнік абавязана забяспечыць эфектыўнае аднаўленне г-на Казуліна ў правах, у тым ліку даць яму належную кампенсацыю за ўстаноўленыя парушэнні і пакрыць яму любыя панесеныя ім выдаткі на юрыдычныя паслугі. Акрамя таго, дзяржава-удзельнік абавязана не дапускаць падобных парушэнняў у будучыні (п. 11 рашэння).
Крыніца публікацыі: https://espchhelp.ru/koon/blog-koon/5320-01-krasavika-2015-goda-vyjgranaya-sprava-kamitetse-aan-pa-pravakh-chalaveka-2 .
